به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، در سالهای اخیر، حملونقل ریلی که روزگاری یک فناوری منسوخ تلقی میشد، با تحولاتی قابلتوجه دوباره به صحنه بازگشته است. این روند در کشورهای مختلف جهان در اروپا، آسیا و آمریکا، برای کاهش انتشار گازهای گلخانهای، کاهش ترافیک شهری و ایجاد عدالت اجتماعی بهعنوان یک راهکار مهم و پایدار مورد توجه قرار گرفته است.
مطالعات نشان میدهند که حملونقل ریلی تنها حدود یک درصد از کل انتشار گازهای گلخانهای حملونقل را به خود اختصاص میدهد، در حالی که ۷ درصد جابهجایی مسافران و ۶ درصد حمل بار بر عهده قطارهاست. این میزان انتشار بسیار کمتر از خودروها و هواپیماهاست و به این ترتیب سیستم ریلی یک گزینه بسیار مؤثر برای کاهش ردپای کربن در بخش حملونقل محسوب میشود. از سوی دیگر، سرمایهگذاری در زیرساختهای ریلی علاوهبر کاهش هزینهها، میتواند هزاران شغل ایجاد کند و رشد گردشگری و رونق اقتصادی مناطق مرتبط را به همراه داشته باشد.
با این حال چالشهایی همچون تأخیر در پروژههای بزرگ، هزینههای بالای ساخت و مشکلات مربوط به هماهنگیهای فنی و حقوقی میان کشورهای همسایه نیز وجود دارد که نیازمند تدابیر دقیق، حمایتهای دولتی و برنامهریزی بلندمدت هستند. در ایران نیز حملونقل ریلی با توجه به موقعیت جغرافیایی منحصربهفرد کشور، بستری مناسب برای توسعه تجارت منطقهای و انتقال بارهای سنگین فراهم کرده است. توسعه شبکههای ریلی میتواند به کاهش فشار بر جادهها، افزایش امنیت و کاهش آلودگی کمک کند. با این حال برای بهرهبرداری حداکثری از این ظرفیت، نیاز به هماهنگیهای بینالمللی، سرمایهگذاری در زیرساختها و رفع موانع فنی همچون تفاوت عرض خطوط ریلی میان کشورهای همسایه احساس میشود.
تحولات حاضر در حملونقل ریلی نهتنها به کاهش آلودگی هوا و حفظ محیط زیست کمک میکند، بلکه فرصتی برای رشد اقتصادی، ارتقای کیفیت زندگی شهری و تقویت پیوندهای منطقهای فراهم میآورد. کارشناسان معتقدند حرکت بهسمت سیستم حملونقل چندوجهی که حملونقل ریلی را با خودروهای برقی و حملونقل محلی ترکیب میکند، راهکاری هوشمندانه برای آیندهای پایدار است. چنین رویکردی میتواند ضمن حفظ مزایای حملونقل ریلی، پاسخگوی نیازهای متنوع حملونقل دوران معاصر باشد و زمینهساز توسعهای متوازن و پاکتر در سطح ملی و بینالمللی شود.
نظر شما