چگونه علم می‌تواند استرس را مهار کند

به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از نیچر، استرس یکی از عوامل مخرب سلامت است که به گفته پژوهشگران، در بروز بیماری‌های قلبی، سرطان، سکته، اختلالات تنفسی و حتی خودکشی نقش دارد، اگرچه استرس کوتاه‌مدت می‌تواند مفید باشد، اما استرس مزمن به بدن آسیب جدی وارد می‌کند. جورج اسلاویچ، روانشناس بالینی دانشگاه UCLA، با اشاره به فوت ناگهانی پدرش می‌گوید که علی‌رغم دانش عمیقش درباره آثار استرس، هیچ‌گونه ارزیابی بالینی از وضعیت روانی‌اش صورت نگرفت. او معتقد است: «اگر استرس ارزیابی نشود، درمان هم نمی‌شود.»

پژوهش‌ها نشان می‌دهند که استرس در دهه‌های اخیر، به‌ویژه در دوران کرونا، افزایش یافته و هنوز به سطح پیش از آن بازنگشته است، دیوید آلمیدا، روانشناس دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا، تأکید می‌کند که شرایط اجتماعی نامطمئن موجب افزایش پاسخ‌های استرسی حتی به عوامل کوچک مانند ترافیک می‌شود.

تا کنون ارزیابی استرس اغلب بر اساس علائم خودگزارش‌شده یا اندازه‌گیری‌هایی مانند ضربان قلب و سطح کورتیزول بوده است؛ اما این شاخص‌ها دقیق نیستند و می‌توانند تحت‌تأثیر عوامل متفرقه مثل ورزش یا کافئین قرار بگیرند، امروزه پیشرفت‌هایی همچون سنسورهای پوشیدنی، آزمایش‌های خانگی بزاق، خون یا مدفوع، و تجزیه و تحلیل ژنتیکی به پزشکان این امکان را می‌دهند که تصویر کامل‌تری از واکنش بدن به استرس ارائه دهند، همچنین محققان در تلاش‌اند تا شاخصی ترکیبی به نام «نمره استرس» توسعه دهند که به صورت مستمر میزان استرس آسیب‌زا را مشخص کند؛ از طرفی، درمان‌های مؤثری مانند رفتاردرمانی شناختی، تمرین‌های تنفسی، حمایت اجتماعی، ورزش، داروهای ضدالتهاب و مکمل‌های امگا ۳ می‌توانند به کنترل استرس کمک کنند.

با این حال، یکی از چالش‌های مهم آینده، تطبیق درمان با ویژگی‌های فردی است. مطالعات نشان می‌دهند که پاسخ استرسی در مردان و زنان متفاوت است، میکروبیوم روده نقش حیاتی دارد و تجربیات کودکی مثل سوءرفتار می‌تواند فرد را در بزرگسالی به استرس مزمن حساس‌تر کند؛ علم اکنون آماده است تا استرس را نه تنها تشخیص دهد، بلکه درمانی متناسب با هر فرد ارائه کند.