به گزارش خبرگزاری ایمنا، آمده بود تا خادمی کند؛ از کوچه‌های قدیمی نوغان مشهد تا ساختمان ریاست‌جمهوری. نه سودای قدرت داشت و نه زرق و برق دنیا دلش را برده بود. آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی، فرزند سلاله‌ای از سادات، در محله‌ای ساده، مردمی ساده‌تر و کودکانی با آرزوهای بزرگ.
سید ابراهیم رئیسی از جایی که نفس‌های زندگی ساده‌تر از امروز جاری بود تا بلندترین مسئولیت‌های کشور، چهره‌ای بود با شناسنامه‌ای پر از خدمت و نگاهی همیشه رو به مردم.
کودکی یتیم، بزرگ‌مردی با اراده آهنین
سید ابراهیم رئیسی در سال ۱۳۳۹، در خانواده‌ای مذهبی و روحانی در مشهد دیده به جهان گشود. دوران کودکی‌اش هنوز به نیمه نرسیده بود که پدرش را از دست داد، اما هرگز قامتش خم نشد.
در نوجوانی به حوزه علمیه مشهد و سپس قم رفت. شاگردی علمای بزرگی همچون آیت‌الله خامنه‌ای، شهید آیت‌الله مطهری، آیت‌الله فاضل لنکرانی و آیت‌الله جوادی آملی، از او طلبه‌ای جدی و پرانگیزه ساخت و خیلی زود یکی از چهره‌های اثرگذار دستگاه قضائی کشور شد؛ از دادستانی کرج و همدان تا معاونت قوه قضائیه و در نهایت ریاست دستگاه عدالت ایران.
اما آنچه رئیسی را متفاوت می‌کرد، نه فقط مسئولیت‌هایش، که منش و رفتارش بود؛ سادگی در زندگی، بی‌پیرایه در سخن گفتن، مردمی در رفتار و محکم در اصول. وقتی در سال ۱۴۰۰ به ریاست‌جمهوری رسید، خیلی‌ها گفتند مسیر سختی در پیش دارد، اما او در میان بحران‌ها، تحریم‌ها، جنگ‌های رسانه‌ای و نارضایتی‌ها، ایستاد و جنگید؛ درست همان‌طور که وعده داده بود: «آمده‌ام برای مردم، نه برای میز ریاست.»
در دل مردم بودن، برایش یک شعار نبود؛ واقعیتی جاری بود در زندگی‌اش؛ چه روزهایی که بی‌تشریفات به خانه محرومان سر می‌زد و چه لحظاتی که خسته، اما امیدوار از جلسات بحران برمی‌گشت، برای او مهم بود که مردم باور کنند هنوز کسی هست که برایشان بی‌وقفه تلاش کند.
مسیر خدمت؛ از عدالت تا قوه اجرایی
رئیسی از همان جوانی پا به دستگاه قضائی گذاشت؛ ابتدا در سمت دادستانی کرج و همدان، و بعدها به تهران آمد. در دوران معاون اولی قوه قضائیه، یکی از ارکان اصلی مبارزه با مفاسد اقتصادی بود. وقتی در سال ۱۳۹۸ به ریاست قوه قضائیه رسید، موجی از امید در دل‌ها افتاد. از سامانه ارتباط مردمی تا سفرهای استانی و برخورد با دانه‌درشت‌ها، او نشان داد که اهل اقدام است، نه فقط وعده.
سال ۱۴۰۰، مردم بار دیگر به او اعتماد کردند و او را به‌عنوان هشتمین رئیس‌جمهور ایران برگزیدند؛ مردی که با شعار «دولت مردمی، ایران قوی» آمد و در دوران ریاست‌جمهوری‌اش، تمام‌قد مقابل تحریم‌ها، فشارهای اقتصادی و بحران‌های داخلی ایستاد. اما شاید مهم‌تر از تمام این‌ها، نوع نگاهش به مسئولیت بود.
آیت‌الله رئیسی برخلاف بسیاری از سیاستمداران، هنوز با مردم زندگی می‌کرد؛ لبخند کودکانه یک روستایی، برایش مهم‌تر از فرش قرمزهای خارجی بود.
کارنامه‌ای درخشان در روزهای سخت
در سال‌های ریاست‌جمهوری، با وجود تورم به‌جامانده، تحریم‌های بی‌سابقه، جنگ ترکیبی دشمن، خشک‌سالی، بحران مسکن و چالش‌های معیشتی، دولت رئیسی تلاش کرد ساختارها را ترمیم کند.
از مهم‌ترین اقدامات دولت او می‌توان به این موارد اشاره کرد:
- رکوردشکنی در صادرات نفت و بازگشت ارز به کشور
- رونق تولید در صنایع کوچک و بزرگ
- ساخت صدها هزار واحد مسکونی در قالب طرح نهضت ملی مسکن
- حضور بی‌واسطه در میان مردم در صدها سفر استانی
- دیپلماسی فعال با کشورهای همسایه و عضویت دائم در بریکس و شانگهای
- توجه جدی به مناطق محروم، رفع تنش آبی و پروژه‌های عمرانی فراموش‌شده
شهادت؛ پایانی آسمانی برای مردی زمینی
و سرانجام، پرواز کرد…
۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳، آسمان ایران یکی از ساکنان خاکی‌اش را پس گرفت. هلی‌کوپتری که حامل رئیس‌جمهور مردمی، وزیر امور خارجه فداکار و همراهانشان بود، در ارتفاعات ورزقان سقوط کرد و قلب ایران را شکست. همه دعا می‌کردند، امیدوار بودند، اما صبح فردا، خبر تلخ آمد: رئیس‌جمهور شهید شد.
شهادت شاید بهترین پایان برای مردی بود که از ابتدا با دل و جان برای مردمش زیست. پیکر خسته‌اش در همان حرم رضوی که دل در گروش داشت، آرام گرفت. در کنار امامی که راهش را از کودکی با عشق پیمود. امروز، رئیسی فقط یک رئیس‌جمهور نیست؛ نمادی است از ایستادگی، صداقت، مردمی بودن و دلدادگی به آرمان‌های انقلاب. نسل‌ها درباره‌اش خواهند گفت: «او برای مردم بود، تا آخرین لحظه.»
۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳؛ روزی که هرگز از ذهن مردم ایران پاک نخواهد شد
آسمان ورزقان میزبان پرواز پرنده‌ای شد که دیگر بازنگشت. رئیس‌جمهور و همراهانش، از جمله وزیر خارجه ایران، حسین امیرعبداللهیان، در سانحه سقوط بالگرد آسمانی شدند.
مردم ایران یک شب تا صبح بیدار ماندند؛ با دلهره، با اشک، با دعا. اما صبح که رسید، صدای حزن‌آلود گویندگان خبر دل‌ها را به لرزه انداخت: سید ابراهیم رئیسی به شهادت رسیده است. پیکرش را در همان جایی به خاک سپردند که دلش برایش می‌تپید؛ حرم امام رضا (ع) برای همیشه مأوای کسی شد که تمام عمرش را وقف مردم کرد.
مردی از جنس مردم
امروز آیت‌الله رئیسی نه فقط رئیس‌جمهوری شهید بلکه الگویی است برای نسل‌ها؛ از صداقت، از مقاومت، از امیدواری در تاریکی. کسی که آمد تا به‌جای وعده، عمل کند؛ کسی که آخرین مأموریتش را با مهر «شهادت» به پایان رساند.
نظر شما