مریم شعبان در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، با اشاره به تأثیرات کرونا بر کودکان، اظهار کرد: بخش مهمی از جمعیت فوت شده در طول همه‌گیری بیماری کرونا کودکان بودند، اما توجه زیادی به آن‌ها نشد و به گونه‌ای برخورد شد که گویی جمعیت بزرگسال حائز اهمیت بود. در طول همه‌گیری این بیماری، جامعه ما درگیر مهم‌انگاری سنین فعال (از ۱۸ تا ۶۰ سالگی) بود که تولید و بار اقتصادی دارند، اما قشر کودک و نوجوان که فاقد این سهم است، مغفول ماند.
وی افزود: در ساختار بهداشت و سلامت کشور بیشتر توجه به بزرگسالان بود؛ به عنوان مثال بیمارستان‌ها تخت‌های خالی را بیشتر به بزرگسالان و جمعیت فعال اختصاص می‌دادند و کودکان و سالمندان مظلوم واقع شدند؛ چراکه اگر در نوبت سه فرد با سن‌های ۳۰، ۶۵ و ۱۵ ساله قرار داشتند فرد ۳۰ ساله پذیرش می‌شد و اطلاعاتی درباره این بی‌عدالتی‌ها گزارش شده بود.
مدیرگروه جامعه‌شناسی کودک کرسی یونسکو در سلامت و توسعه اجتماعی ادامه داد: فضای وحشتناکی برای کودکان نسبت به بیماری کرونا ایجاد شده بود و هیچ برنامه و آموزشی برای قشر کودک و نوجوان وجود نداشت که مسئله را به شکل منطقی برای آن‌ها توضیح دهد. کودکان از رسانه‌ها، شبکه‌های اجتماعی و خانواده‌ها دچار وحشت شده بودند، به همین علت شاهد افزایش مراجعات جمعیت کودک و نوجوان به روان‌شناس و روانپزشک در دوران فروکش کردن بیماری کرونا بودیم.
وی با بیان اینکه اغفالی نسبت به جمعیت کودک و نوجوان کشور طی دوران کرونا صورت گرفت که منجر به رویارویی آن‌ها با اختلالاتی نظیر اضطراب، هراس یا اختلال خواب شد، خاطرنشان کرد: کودکان در این دوران از فضای مدرسه که یکی از نهادهای مهم در تربیت آن‌ها به شمار می‌رفت، دور شدند و جایگزین آن برنامه شاد بود که خیلی مؤثر و موفق عمل نکرد؛ اکنون با فرزندانی روبه‌رو هستیم که دچار افت شدید تحصیلی و ضعف هستند و این موضوع نشان‌دهنده توانایی نداشتن برنامه شاد در ادا کردن حق مطلب به کودکان است.
نظر شما