از پیشتازی ایران در بین کهن‌ترین تمدن‌ها تا زیباترین پل‌های جهان

به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، جدیدترین خبرهای جهان را در این بسته خبری بخوانید.

کم بازدیدترین کشورهای جهان

در دنیایی که بعضی مقاصد گردشگری با هجوم بی‌سابقه گردشگران روبه‌رو هستند، کشورهایی نیز وجود دارند که با وجود داشتن مناظر طبیعی خیره‌کننده، فرهنگ‌های غنی و تاریخ‌های جذاب، کمتر مورد توجه گردشگران قرار گرفته‌اند. بر اساس جدیدترین آمار سازمان جهانی گردشگری سازمان ملل متحد، فهرستی از کشورهای کم بازدید جهان در سال ۲۰۲۵ تهیه شده است. این کشورها برای گردشگران ماجراجو و علاقه‌مند به تجربه‌های منحصربه‌فرد و بکر، فرصت‌هایی بی‌نظیر فراهم می‌کنند.

کیریباتی

کیریباتی مجمع‌الجزایری دورافتاده و اسرارآمیز در قلب اقیانوس آرام است که از ۳۳ جزیره کوچک تشکیل شده و درست روی خط استوا گسترده شده است. این کشور به سه گروه جزایر گیلبرت، فونیکس و لاین تقسیم می‌شود که هرکدام دنیایی متفاوت و منحصربه‌فرد از زیبایی‌های طبیعی و فرهنگی را به گردشگران هدیه می‌دهند. منطقه حفاظت‌شده فونیکس که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است، بهشتی بی‌نظیر برای غواصی سطحی و تماشای پرندگان کمیاب به‌شمار می‌رود. سال ۲۰۲۲ تنها حدود ۲۰۰۰ گردشگر به این مجمع‌الجزایر سفر کردند که بیشترشان به پایتخت رفتند، اما غواصان حرفه‌ای و طبیعت‌دوستان به دنبال آب‌های بکر و دست‌نخورده کریسمس و فنینگ هستند تا از اکوسیستم‌های دریایی ناب آن بهره‌مند شوند.

بوتان

بوتان تنها کشور جهان است که کربن منفی به‌شمار می‌رود، زیرا بیش از ۷۰ درصد از خاک آن پوشیده از جنگل است که کربن بیشتری جذب می‌کند نسبت به آنچه منتشر می‌کند. این کشور پیشرو در گردشگری پایدار است و از گردشگران مبلغی به‌عنوان «حق توسعه پایدار» دریافت می‌کند تا به حفظ میراث طبیعی و فرهنگی کمک شود.

بوتان به‌دلیل اولویت دادن به «شاخص شادی ملی» بر رشد اقتصادی، به مقصدی محبوب برای گردشگران ماجراجو تبدیل شده است. این کشور در سال ۱۹۷۴ به روی گردشگران باز شد و در آن زمان تنها ۲۷۴ نفر وارد آن شدند، اما تا سال ۲۰۲۲ این تعداد به ۲۱ هزار نفر افزایش یافت.

تونگا

تونگا یکی از معدود کشورهای منطقه جنوب اقیانوس آرام است که هرگز حاکمیت بومی خود را از دست نداده است و فرهنگ محلی آن همچنان زنده و پویا است. این مجمع‌الجزایر ۱۷۰ جزیره‌ای به سه گروه اصلی تونگاتاپو در جنوب، هاپایی در مرکز و وواو در شمال تقسیم شده است. این کشور به‌دلیل قرار گرفتن در مسیر مهاجرت نهنگ‌های گوژپشت شهرت دارد که از جولای تا اکتبر بهترین زمان مشاهده آنهاست، با این وجود تنها ۲۲ هزار گردشگر در سال ۲۰۲۲ به تونگا سفر کردند.

ساموآ

ساموآ در نزدیکی خط بین‌المللی تاریخ قرار دارد و یکی از اولین نقاطی است که با طلوع خورشید، روز جدید را آغاز می‌کند. این کشور سال ۲۰۱۱، تاریخ خود را یک روز جلو کشید تا با شرکای تجاری مهم خود همچون استرالیا و نیوزیلند همزمان شود. این تغییر تاریخی با جشن و شادی مردم در اطراف ساعت مرکزی شهر آپیا همراه بود. کشور ساموآ شامل ۱۰ جزیره است که تنها چهار جزیره اوپولو، ساوایی، آپولیم و مانونو مسکونی هستند. اوپولو که پایتخت آپیا در آن قرار دارد، پرجمعیت‌ترین و پررفت‌وآمدترین جزیره است و در سال ۲۰۲۲ حدود ۵۱ هزار گردشگر به ساموآ سفر کردند.

وانواتو

وانواتو، مجمع‌الجزایری به شکل حرف Y در جنوب اقیانوس آرام، بهشت ماجراجویان است. این کشور تجربه‌های هیجان‌انگیزی را از کوهنوردی در لبه آتشفشان فعال یاسور گرفته تا غواصی در میان لاشه‌های کشتی‌های جنگ جهانی دوم ارائه می‌دهد. پایتخت این کشور پورت ویلا است و مرکز مناسبی برای بازدید از موزه‌ها، آتشفشان‌ها و سواحل زیبا به‌شمار می‌رود. وانواتو پس از تخریب‌های ناشی از طوفان پام در سال ۲۰۱۵، در حال بازسازی زیرساخت‌های گردشگری خود است، با این حال در سال ۲۰۲۲ تنها ۶۵ هزار گردشگر از ۸۰ جزیره آن بازدید کردند.

پاپوآ گینه نو

پاپوآ گینه نو کشوری با تنوع فرهنگی بی‌نظیر است که بیش از ۸۰۰ زبان مختلف در آن صحبت می‌شود. جشنواره‌هایی همچون جشنواره تمساح سپیک و جشنواره فرهنگی انگا، فرهنگ غنی این کشور را به نمایش می‌گذارند. این کشور بخش شرقی جزیره گینه نو را در بر می‌گیرد و دارای بیش از ۶۰۰ جزیره کوچک است که میزبان ۳۸ گونه پرنده بهشت و کوچک‌ترین طوطی جهان هستند. در سال ۲۰۲۲ تنها ۶۹ هزار گردشگر به این کشور سفر کردند. اگرچه ورود به بعضی مناطق به‌دلیل مسائل امنیتی برای گردشگران ممنوع است، اما طبیعت بکر و فرصت‌های غواصی و پیاده‌روی در جنگل‌های آن، جذابیت خاصی دارد.

لیختن‌اشتاین

لیختن‌اشتاین با قلعه‌های افسانه‌ای و مناظر کوهستانی خیره‌کننده خود شناخته می‌شود. قلعه ۷۰۰ ساله شلوس وادوتس، محل اقامت رسمی شاهزاده است و بر شهر وادوتس نظارت دارد. بیش از ۳۰ مسیر پیاده‌روی در کوه‌های اطراف لیختن‌اشتاین وجود دارد که مناظر دریاچه‌ها و طبیعت بکر را به نمایش می‌گذارند. این کشور کوچک با مساحت تنها ۱۶۰ کیلومتر مربع، در سال ۲۰۲۲ میزبان ۱۰۱ هزار گردشگر بود که نسبت به سال‌های قبل افزایش محسوسی داشته است.

جزایر کوک

جزایر کوک مجموعه‌ای از ۱۵ جزیره پولینزیایی در اقیانوس آرام، با آب‌های فیروزه‌ای و سواحل سفید شنی است که بهشتی واقعی برای گردشگران است. تنها فرودگاه این کشور در راروتونگا، بزرگ‌ترین جزیره آن قرار دارد که بلندترین قله‌ها نیز در آن ثبت شده‌اند. در این جزایر خبری از چراغ راهنمایی نیست و حمل‌ونقل با یک جاده کمربندی و دو مسیر اتوبوس (ساعتگرد و پادساعتگرد) انجام می‌شود. گردشگران می‌توانند کنار آب اقامت کنند و از فعالیت‌هایی همچون قایق‌سواری، ماهیگیری، غواصی، پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و موتور چهارچرخ لذت ببرند. در سال ۲۰۲۲ حدود ۱۲۱ هزار گردشگر به این جزایر سفر کردند.

بورکینافاسو

بورکینافاسو کشوری در غرب آفریقا است که در سال ۱۹۶۰ به استقلال رسید و در سال ۱۹۸۴ نام خود را به معنای «سرزمین مردم صادق» تغییر داد. از جاذبه‌های فرهنگی آن می‌توان به مسجد بزرگ بوبو دیولاسو با معماری سنتی سودانو-ساحلی و خرابه‌های لوروپنی اشاره کرد که نخستین میراث جهانی یونسکو در این کشوراست.

این کشور کوچک و بدون دسترسی به دریا در سال ۲۰۲۲ حدود ۱۱۶ هزار گردشگر داشت، اما به‌دلیل بی‌ثباتی سیاسی و خطرات امنیتی، دولت‌های بریتانیا و آمریکا سفر به آن را توصیه نمی‌کنند. اقتصاد بورکینافاسو به‌طور عمده بر صادرات طلا و پنبه استوار است.

آنگولا

آنگولا با جمعیت متنوع شامل ۹۰ گروه قومی از جمله اویمبوندو، مبوندو و باکونگو، کشوری است که سنت‌های آن هنوز حفظ شده است. مناظر طبیعی آنگولا شامل کارستی میرادورو دا لوا در نزدیکی لوآندا و آبشار کالاندولا، یکی از بزرگ‌ترین آبشارهای آفریقاست. هنرهای سنگی پیشاتاریخی نیز به غنای فرهنگی این کشور افزوده‌اند. آنگولا با مساحتی دو برابر فرانسه اما جمعیتی نصف آن، در سال ۲۰۲۲ تنها ۱۳۰ هزار گردشگر جذب کرد. این کشور پس از استقلال از پرتغال در سال ۱۹۷۵ و جنگ داخلی طولانی تا ۲۰۰۲، هنوز در حال توسعه زیرساخت‌های گردشگری است و اقتصاد آن به نفت وابسته است.

شاهکار مهندسی ژاپن برای مقابله با سیلاب‌

پروژه مهندسی بی‌نظیری به نام «کانال تخلیه زیرزمینی منطقه متروپولیتن» در قلب ژاپن و زیر منطقه پرجنب‌وجوش کسوکابه ساخته شده است که به عنوان بزرگ‌ترین سیستم حفاظت زیرزمینی در برابر سیلاب در جهان شناخته می‌شود. این سازه عظیم که به «معبد زیرزمینی» نیز معروف است، با طولی بیش از ۶ کیلومتر و عمق ۵۰ متر، نمادی از تلاش‌های ژاپن برای مقابله با چالش‌های زیست‌محیطی ناشی از تغییرات اقلیمی است.

این پروژه که بین سال‌های ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۶ با هزینه‌ای بالغ بر یک میلیارد دلار اجرا شده، با هدف کاهش خطرات ناشی از بارش‌های شدید و جلوگیری از سیلاب‌های مخرب در توکیو و مناطق اطراف طراحی شده است. سیستم پیچیده این کانال، آب‌های اضافی رودخانه‌های کوچک را به رودخانه ادو هدایت می‌کند و از این طریق از وقوع سیلاب‌های گسترده جلوگیری می‌کند.

یکی از ویژگی‌های برجسته این سازه، مخزن عظیمی است که قادر به نگهداری حجمی معادل ۲۶۸ استخر المپیک آب است؛ این ظرفیت فوق‌العاده، امکان مدیریت حجم بالای آب در مواقع بارش‌های شدید و طوفان‌ها را فراهم می‌آورد. پنج شفت بزرگ این کانال آب را به تونلی به عرض ۱۰ متر هدایت می‌کنند که در نهایت به مخزن مرکزی می‌رسد و سیستم قادر است با سرعت تخلیه ۲۰۰ تن آب در ثانیه، کنترل سیلاب‌ها را بر عهده بگیرد.

توکیو با جمعیتی فشرده و سطح جغرافیایی کم‌ارتفاع، سالانه بیش از ۱۰۰ روز بارانی را تجربه می‌کند که مجموع بارش‌ها به حدود ۱۶۰۰ میلی‌متر می‌رسد. این شرایط به همراه توسعه شهری پس از جنگ جهانی دوم، فشار زیادی بر سیستم‌های زهکشی و مدیریت آب وارد کرده است. کانال تخلیه زیرزمینی منطقه متروپولیتن به عنوان یک راهکار کلیدی، تاکنون از بروز خسارات مالی بیش از یک میلیارد دلار جلوگیری کرده است و نقش حیاتی در حفظ امنیت شهری ایفا می‌کند.

این سازه علاوه‌بر اهمیت عملیاتی، به‌دلیل طراحی چشم‌نواز و ابعاد عظیم خود، به یکی از جاذبه‌های گردشگری محبوب تبدیل شده است. بازدیدکنندگان از سراسر جهان به این «معبد زیرزمینی» می‌آیند تا از نزدیک شاهد این شاهکار مهندسی و نماد مقاومت انسانی در برابر طبیعت باشند. تبدیل یک سازه کاربردی به یک جاذبه فرهنگی و آموزشی، نشان‌دهنده ظرفیت پروژه‌های زیربنایی برای افزایش آگاهی عمومی درباره اهمیت حفاظت از محیط زیست و آمادگی در برابر بلایای طبیعی است. در حالی که الگوهای اقلیمی جهان همچنان در حال تغییر است، تجربه موفق کسوکابه می‌تواند راهنمای ارزشمندی برای توسعه پایدار و مقاوم در برابر تغییرات آب و هوایی باشد.

کاهش آلودگی صوتی و افزایش فراگیری شهرها با حمل‌ونقل الکتریکی

شهرها همواره با صدای موتور خودروها، موتورسیکلت‌ها، اتوبوس‌ها و کامیون‌ها همراه هستند که با عنوان آلودگی صوتی یا نویز در نظر گرفته می‌شوند و تأثیرات منفی فراوانی بر کیفیت زندگی شهروندان دارند. این صداها که از دوران کودکی به‌عنوان نماد زندگی شهری در ذهن افراد نقش بسته‌اند، موجب آزار و اذیت می‌شوند و سلامت جسمی و روانی مردم را نیز تهدید می‌کنند.

آلودگی صوتی شهری صدایی ناخواسته و ناخوشایند است که بسته به شرایط و سلیقه افراد متفاوت است؛ برای مثال صدای موتور یک موتورسیکلت ممکن است برای برخی آزاردهنده و برای علاقه‌مندان به موتورسواری جذاب باشد. با این حال، آنچه اهمیت دارد این است که این صداها جایگزین صداهای طبیعی و انسانی شده‌اند؛ صداهایی همچون آواز پرندگان، جریان آب یا صدای گفت‌وگو و موسیقی که می‌توانستند تجربه زندگی شهری را انسانی‌تر و دلپذیرتر کنند.

از منظر بهداشت عمومی، آلودگی صوتی یکی از عوامل مهمی است که موجب بروز مشکلات متعدد فردی و اجتماعی می‌شود. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که قرار گرفتن مداوم در معرض صدای بلند و مزاحم، می‌تواند موجب اختلالات خواب، افزایش استرس مزمن، بیماری‌های قلبی عروقی و کاهش توانایی‌های شناختی به‌ویژه در کودکان شود. این موضوع به‌ویژه برای افرادی که حساسیت‌های حسی دارند، همچون افراد مبتلا به اوتیسم، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. برای این افراد، صدای مداوم و بلند شهر می‌تواند تجربه‌های روزمره را به چالشی طاقت‌فرسا تبدیل کند و حتی انجام کارهای ساده‌ای همچون رفتن به مدرسه یا خرید را دشوار سازد.

کاهش آلودگی صوتی یکی از موضوعات مهم برای ایجاد شهرهای فراگیر و قابل دسترس مطرح است. یکی از راهکارهای مؤثر در این حوزه، استفاده از وسایل نقلیه الکتریکی است که به میزان چشمگیری صدای تولیدی را کاهش می‌دهند. اتوبوس‌ها، خودروها و اسکوترهای برقی به‌دلیل نداشتن موتور احتراقی و داشتن حرکت نرم‌تر، آلودگی صوتی کمتری ایجاد می‌کنند و می‌توانند محیط شهری را آرام‌تر و دلپذیرتر کنند.

شهر سانتیاگو در آمریکای لاتین نمونه‌ای موفق در این زمینه است. این شهر با بهره‌گیری از بزرگ‌ترین ناوگان اتوبوس‌های برقی در منطقه، تحولی چشمگیر در کیفیت هوای شهری و کاهش آلودگی صوتی ایجاد کرده است. ساکنان این شهر تغییر محسوس در فضای شهری را به وضوح احساس کرده‌اند و از بهبود شرایط زندگی و افزایش آرامش در خیابان‌ها سخن می‌گویند. این تجربه نشان می‌دهد که حرکت به سمت تردد الکتریکی نه‌تنها به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کند بلکه می‌تواند محیطی امن‌تر و آرام‌تر برای پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و فعالیت‌های اجتماعی فراهم آورد.

تحقق چنین تحولی نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های مناسب است. توسعه شبکه‌های شارژ عمومی و دسترس‌پذیر، بازطراحی فضاهای شهری برای ادغام بهتر وسایل نقلیه الکتریکی و تضمین پوشش خدمات حمل‌ونقل الکتریکی در تمام محله‌ها از جمله اقداماتی است که باید در دستور کار شهرها قرار گیرد. این اقدامات کمک می‌کند تا تردد الکتریکی به یک گزینه واقعی و فراگیر برای همه شهروندان تبدیل شود و از تمرکز آن در مناطق خاص و برخوردار جلوگیری شود.

یکی دیگر از چالش‌های مهم در این مسیر، طراحی صداهای هشداردهنده مناسب برای وسایل نقلیه برقی است. در بسیاری از کشورها از جمله کشورهای اروپایی، وسایل نقلیه الکتریکی موظف به تولید صداهای مصنوعی در سرعت‌های پایین هستند تا عابران پیاده را از حضور خود آگاه کنند. با این حال، این صداها باید به‌گونه‌ای طراحی شوند که هم ایمنی را تضمین کنند و هم برای افراد حساس به صدا مزاحمت ایجاد نکنند. این موضوع نیازمند تحقیقات و نوآوری در زمینه طراحی صوتی و شناخت بهتر نیازهای کاربران مختلف است.

حمل‌ونقل الکتریکی به تنهایی نمی‌تواند تضمین‌کننده عدالت اجتماعی یا پایداری محیطی باشد، اما اگر به‌صورت جامع و همه‌جانبه مورد توجه قرار گیرد، می‌تواند پایه‌ای برای ساختن شهری عادلانه‌تر، آرام‌تر و فراگیرتر باشد. کاهش آلودگی صوتی به معنای کاهش زندگی شهری نیست؛ بلکه برعکس، فرصتی برای بازپس‌گیری فضاهای عمومی به‌عنوان محل‌هایی برای تعامل اجتماعی و ایجاد حس تعلق و همبستگی میان شهروندان است.

تصور خیابانی پرجنب‌وجوش که در آن صدای گفت‌وگوها، آواز پرندگان و عبور دوچرخه‌ها شنیده می‌شود، دیگر یک آرزوی دور از دسترس نیست. با سرمایه‌گذاری در حمل‌ونقل پاک و توسعه فضاهای سبز و عمومی، می‌توان شهری ساخت که نه‌تنها از نظر زیست‌محیطی پایدار باشد بلکه از نظر اجتماعی نیز فراگیر و دلپذیر باشد.

شهرهای آینده باید به‌گونه‌ای طراحی شوند که همه افراد با هر نوع نیاز و حساسیتی بتوانند به‌راحتی در آن زندگی کنند و از امکانات شهری بهره‌مند شوند. حمل‌ونقل الکتریکی و کاهش آلودگی صوتی، گامی مهم در این مسیر است که می‌تواند کیفیت زندگی میلیون‌ها نفر را بهبود ببخشد و شهرها را به مکان‌هایی بهتر برای زندگی تبدیل کند.

بهترین کشورهای جهان برای زندگی و کار مهاجران در ۲۰۲۵

در سال ۲۰۲۵، انتخاب بهترین کشورها برای زندگی و کار در خارج از مرزهای وطن، بیش از هر زمان دیگر مورد توجه قرار گرفته است. با گسترش دورکاری و افزایش تمایل به سبک زندگی جهانی، کشورهایی که بتوانند تعادل مناسبی میان فرصت‌های شغلی، کیفیت زندگی و استقبال از مهاجران ایجاد کنند، به مقصدهای محبوب برای نیروی کار بین‌المللی تبدیل شده‌اند. در ادامه با ۱۰ کشور برتر برای زندگی و کار در سال ۲۰۲۵ آشنا می‌شویم که هر یک با ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود، دلایل جذابی برای مهاجرت ارائه می‌کنند.

استرالیا با متوسط حقوق سالانه ۶۰ هزار و ۱۸۵ دلار آمریکا، در صدر این فهرست قرار دارد. این کشور با تابستان‌های طولانی، فرصت‌های شغلی متنوع و نظام بهداشت و درمان جهانی، مقصدی ایده‌آل برای خانواده‌ها و نیروی کار خارجی به‌شمار می‌رود. کیفیت بالای زندگی، تعادل کار و زندگی، محیط‌های کاری فراگیر و ساعت‌های کاری معقول از جمله مزایای زندگی در استرالیا هستند. البته هزینه‌های زندگی در شهرهای بزرگی همچون سیدنی و ملبورن بالاست، اما سیستم درمانی رایگان و سطح بالای امید به زندگی، این کشور را به گزینه‌ای جذاب تبدیل کرده است.

فنلاند با متوسط حقوق ۵۱ هزار و ۳۰۴ دلار، برای هفتمین سال متوالی به‌عنوان شادترین کشور جهان انتخاب شده است. کیفیت زندگی بالا، طبیعت بکر، جامعه‌ای صمیمی و نظام آموزشی و درمانی پیشرفته از جمله ویژگی‌های این کشور هستند. فنلاند هزینه زندگی به‌نسبت مناسبی دارد و خدمات درمانی در آن برای همه ساکنان دائمی رایگان است.

سوئیس با حقوق متوسط ۸۹ هزار و ۶۰۷ دلار، همواره به‌دلیل اقتصاد پایدار، کیفیت بالای زندگی، امنیت اجتماعی و سیاسی و نظام درمانی بی‌نظیرش مورد توجه مهاجران قرار دارد. اگرچه هزینه زندگی در شهرهایی همچون ژنو و زوریخ بسیار بالاست، اما استانداردهای زندگی، حمل‌ونقل عمومی کارآمد و محیط طبیعی فوق‌العاده، سوئیس را به یکی از بهترین گزینه‌ها برای زندگی و کار تبدیل کرده‌اند.

نیوزلند با طبیعت چشم‌نواز، فرصت‌های شغلی مناسب و کیفیت زندگی بالا، برای علاقه‌مندان به ماجراجویی و زندگی سالم گزینه‌ای مطلوب است. اقتصاد پایدار، نرخ اشتغال بالا و خدمات درمانی رایگان یا یارانه‌ای از جمله مزایای این کشور محسوب می‌شود.

اتریش با حقوق متوسط ۳۷ هزار و ۲۷۸ دلار، به‌دلیل میراث فرهنگی غنی، سطح بالای رضایت از زندگی و دسترسی به بازارهای اروپایی، مقصدی محبوب برای مهاجران است. نظام درمانی عمومی و باکیفیت، فرصت‌های شغلی در صنایع مختلف و محیطی امن و زیبا، اتریش را به گزینه‌ای مناسب تبدیل کرده است.

نروژ با حقوق متوسط ۵۳ هزار و۶۶۰ دلار، همواره در میان شادترین کشورهای جهان قرار دارد. اقتصاد قوی، تمرکز بر انرژی‌های پاک و خدمات درمانی رایگان برای بیمه‌شدگان، از جمله نقاط قوت این کشور هستند. کیفیت زندگی بالا و طبیعت منحصربه‌فرد، نروژ را برای مهاجران جذاب کرده است.

آلمان با حقوق متوسط ۵۳ هزار و ۷۵۴ دلار، بزرگ‌ترین اقتصاد اروپا و مقصدی مناسب برای متخصصان در حوزه‌های مهندسی، فناوری و مالی است. نظام درمانی همگانی، هزینه زندگی به‌نسبت مناسب و فرصت‌های شغلی گسترده، آلمان را به یکی از بهترین کشورها برای کار و زندگی تبدیل کرده است.

ایرلند با حقوق متوسط ۵۵ هزار و۹۶۴ دلار، به‌دلیل رشد اقتصادی سریع، حضور شرکت‌های بزرگ فناوری و نرخ پایین بیکاری، مقصدی جذاب برای نیروی کار ماهر است. اگرچه هزینه زندگی در شهرهایی همچون دوبلین بالاست، اما خدمات درمانی عمومی و خصوصی و محیطی پویا و جوان، ایرلند را به گزینه‌ای محبوب تبدیل کرده است.

کانادا با حقوق متوسط ۶۴ هزار و ۰۶۴ دلار به‌ویژه برای خانواده‌های جوان و نیروهای متخصص حوزه فناوری و دیجیتال، جذابیت بالایی دارد. نظام درمانی رایگان، آموزش عمومی باکیفیت، امنیت بالا و جامعه‌ای چندفرهنگی و پیشرو، کانادا را در میان بهترین کشورها برای مهاجرت قرار داده است.

هلند با حقوق متوسط ۴۳ هزار ۵۱۶ دلار، به‌دلیل تعادل عالی میان کار و زندگی، زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری، محیط زیست پاک و نظام درمانی کارآمد، مورد توجه مهاجران است. اقتصاد پویا، نرخ پایین بیکاری و فرصت‌های شغلی در حوزه فناوری و انرژی‌های تجدیدپذیر، هلند را به مقصدی آینده‌نگر برای زندگی و کار تبدیل کرده است.

این کشورها در کل با ارائه ترکیبی از فرصت‌های شغلی، کیفیت بالای زندگی، نظام‌های درمانی پیشرفته و محیط‌های استقبال‌کننده از مهاجران، رقابت تنگاتنگی برای جذب نیروی کار جهانی دارند و انتخاب هر یک از آن‌ها می‌تواند آغاز فصلی جدید و موفقیت‌آمیز در زندگی و کار مهاجران باشد.

قدرتمندترین ایستگاه هیدروژن اروپا در آلمان راه‌اندازی شد

ایستگاه سوخت‌گیری هیدروژن جدیدی با ظرفیت پنج تن در روز در شهر دوسلدورف آلمان آغاز به کار کرد. این ایستگاه عنوان قدرتمندترین ایستگاه هیدروژن اروپا را به خود اختصاص داده است و به فناوری مجهز است که دارای گواهی ثبت اختراع است و امکان سوخت‌گیری همزمان سه وسیله نقلیه از جمله اتوبوس، کامیون، خودرو سواری و وسایل نقلیه سبک تجاری را فراهم می‌کند.

این پروژه با حمایت دولت ایالت نوردراین-وستفالن به‌عنوان گامی مهم در مسیر کاهش کربن حمل‌ونقل شناخته می‌شود. وزیر اقتصاد و حفاظت از اقلیم این ایالت تأکید کرده است که هیدروژن، به‌ویژه در بخش‌هایی که برق‌رسانی مستقیم دشوار است، نقشی کلیدی در کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ایفا می‌کند.

ایستگاه جدید بخشی از استراتژی دوسلدورف برای دستیابی به اهداف کربن‌خنثی تا سال ۲۰۳۵ است و شهردار این شهر آن را نشانه‌ای از پیشرفت در تحقق اهداف اقلیمی دانسته است. این ایستگاه تا زمان بهره‌برداری از الکترولایزر در سال آینده، با هیدروژن تجدیدپذیر تولیدشده با برق سبز کار می‌کند تا کمترین ردپای زیست‌محیطی را داشته باشد. از سال ۲۰۲۶، هیدروژن مورد نیاز این ایستگاه به طور مستقیم از انرژی حاصل از زباله‌های شهری و توسط الکترولایزر تأمین خواهد شد که این امر به‌عنوان راه‌حلی چرخه‌ای و نمونه‌ای از اتصال بخش‌های شهری به‌شمار می‌رود. این ایستگاه فوق پیشرفته نقطه عطفی در نسل جدید ایستگاه‌های هیدروژن با فناوری و ظرفیت بالا است و از قابلیت سوخت‌گیری سریع و انعطاف‌پذیر برای انواع وسایل برخوردار است.

در حال حاضر ۲۰ اتوبوس هیدروژنی در ناوگان حمل‌ونقل این شهر فعال است و این ایستگاه زیرساخت لازم برای سوخت‌گیری انعطاف‌پذیر و کارآمد این وسایل نقلیه را فراهم می‌کند. به این ترتیب، با راه‌اندازی این ایستگاه، زیرساخت‌های لازم برای توسعه حمل‌ونقل بدون آلایندگی در دوسلدورف تقویت شده و این شهر گامی مهم به سوی تحقق اهداف اقلیمی و مدرن‌سازی سامانه حمل‌ونقل برداشته است.

زیباترین پل‌های جهان

پل‌ها علاوه‌بر اینکه ارتباط بین دو سوی رودخانه‌ها، دریاچه‌ها یا مناطق مختلف را برقرار می‌کنند و زمان سفر را کاهش می‌دهند، گاهی به آثاری هنری و شگفت‌انگیز تبدیل می‌شوند که چشم هر بیننده‌ای را خیره می‌کنند. مهندسان و معماران سراسر جهان با تلفیق زیبایی و کارایی، پل‌هایی بی‌نظیر و باشکوه ساخته‌اند که نه‌تنها نقش حیاتی در حمل‌ونقل دارند، بلکه به نمادهای فرهنگی و گردشگری تبدیل شده‌اند. در ادامه به معرفی بعضی از زیباترین و برجسته‌ترین پل‌های جهان پرداخته می‌شود.

پل بیکسبی، کالیفرنیا، آمریکا

پل بیکسبی یکی از محبوب‌ترین سازه‌های کالیفرنیا برای عکاسی و اشتراک در شبکه‌های اجتماعی است. این پل که به «دروازه طلایی بیگ سور» شهرت دارد، روی یک دره به ارتفاع ۷۹ متر ساخته شده است و چشم‌اندازهای خیره‌کننده‌ای از اقیانوس آرام ارائه می‌دهد.

پل ویادوک دو میلائو، فرانسه

پل ویادوک دو میلائو با ارتفاع ۳۴۳ متر رکورد بلندترین پل جهان را در اختیار دارد و حتی ۱۹ متر از برج ایفل بلندتر است. عبور از این پل به گفته بسیاری از بازدیدکنندگان همچون قدم زدن بر فراز ابرهاست. طراحی مینیمالیستی این پل به زیبایی با دره سبز زیر آن هماهنگ شده است.

پل نانپو، چین

پل نانپو در شانگهای به‌لطف مسیر مارپیچی ورودی‌اش بسیار مشهور است. این طراحی منحصربه‌فرد به رانندگان امکان می‌دهد با شیب ملایم وارد پل شوند و در عین حال اثر پل بر فضای شهری را کاهش می‌دهد.

پل پون دو گارد، فرانسه

پل پون دو گارد نمونه‌ای از نبوغ رومیان باستان است. این پل آب‌رسان که علاوه‌بر تردد، وظیفه انتقال آب را نیز بر عهده دارد، با ارتفاع ۴۹ متر قدیمی‌ترین و بلندترین پل آب‌رسان رومی باقی‌مانده در جهان است و تنها پل سه طبقه از دوران باستان است که هنوز پابرجاست.

پل اسکای‌واک کولومبیا آیس‌فیلد، کانادا

پل عابرپیاده اسکای‌واک کولومبیا آیس‌فیلد با کف شیشه‌ای در پارک ملی جاسپر آلبرتا، تجربه‌ای هیجان‌انگیز برای بازدیدکنندگان فراهم می‌کند. این پل در ارتفاع ۲۸۰ متر از سطح زمین قرار دارد و چشم‌انداز پانورامای بی‌نظیری از کوه‌های راکی کانادا ارائه می‌دهد.

پل سری واسان، مالزی

پل سری واسان با الهام از بادبان‌های کشتی طراحی شده و دارای معماری منحصربه‌فردی است. این پل دارای یک ستون مایل به زاویه ۱۵ درجه است و کابل‌های نگهدارنده آن شبیه بادبان‌های پر شده از باد به نظر می‌رسند.

پل سانیبرگ، سوئیس

پل سانیبرگ به‌دلیل طراحی نوآورانه و زیبایی‌شناسی دقیقش در سال ۲۰۰۱ جایزه ساختار برجسته را دریافت کرد. این پل با وجود ارتفاع قابل توجه، به‌گونه‌ای طراحی شده است که با منظره طبیعی منطقه سوئیس هماهنگ باشد.

پل خواجو، ایران

پل خواجو نمونه‌ای بی‌نظیر از ظرافت معماری ایرانی است. این پل که دارای تزئینات و کاشی‌کاری‌های منحصربه فرد است، نه‌تنها یک پل بلکه به‌عنوان سد نیز عمل می‌کند و آب را به باغ‌های اطراف هدایت می‌کند. زیبایی معماری این شاهکار دوره صفوی بازدیدکنندگان از سراسر جهان را شگفت‌زده می‌کند.

پل بروکلین، نیویورک، آمریکا

پل بروکلین یکی از قدیمی‌ترین پل‌های معلق آمریکا است که محله‌های معروف بروکلین و آپر ایست ساید منهتن را به هم متصل می‌کند. مسیر عابرپیاده این پل چشم‌اندازی بی‌نظیر از شهر نیویورک ارائه می‌دهد.

پل دیو، آلمان

پل دیو در آلمان به قوس سنگی بی‌نظیرش شهرت دارد. هرچند نام آن ترسناک به نظر می‌رسد، اما این پل قرون وسطایی به‌دلیل دقتی که در معماری‌اش نهفته، معروف است. معماری پل دیو به‌گونه‌ای است که انعکاس آن در آب یک دایره کامل را تشکیل می‌دهد و به بهشتی برای عکاسان تبدیل شده است.

پل چارلز، جمهوری چک

پل چارلز در پراگ یکی از قدیمی‌ترین و مشهورترین پل‌های جمهوری چک است که با مجسمه‌های عظیمش شناخته می‌شود. این پل ۷۰۰ ساله با تاریخچه غنی و افسانه‌های شهری، همچنان مقصد محبوب گردشگران است.

پل امواج هندرسون، سنگاپور

پل امواج هندرسون با ارتفاع ۳۶ متر بلندترین پل عابرپیاده در سنگاپور است. طراحی موج‌دار این پل فضاهای خلوت و آرامی را برای بازدیدکنندگان از جمله زوج‌ها، دوندگان و خانواده‌ها فراهم می‌کند.

پل تاور، لندن، بریتانیا

پل تاور، پل متحرک و نمادین لندن است که از سال ۱۸۹۴ روی رودخانه تیمز قرار دارد. این پل با دو برج باشکوهش و معماری شبیه قلعه‌های اروپایی، روزانه میزبان نزدیک به ۴۰ هزار نفر است.

پل گلدن گیت، کالیفرنیا، آمریکا

پل گلدن گیت، نماد شهر سان‌فرانسیسکو، یکی از هفت شگفتی دنیای مدرن محسوب می‌شود. موقعیت جغرافیایی بی‌نظیر و رنگ نارنجی روشن این پل در شهرت جهانی آن نقش بسزایی داشته است.

پل بندر سیدنی، استرالیا

روزانه نزدیک به ۱۵۰ هزار خودرو از پل بندر سیدنی عبور می‌کنند. این قوس عظیم آهنی علاوه‌بر نماد شهر، جاذبه‌ای گردشگری نیز به شمار می‌رود و بازدیدکنندگان می‌توانند در تورهای صعود به بالای پل شرکت کنند.

پل ریالتو، ونیز، ایتالیا

پل ریالتو قدیمی‌ترین و مشهورترین پل ونیز است که در اواخر قرن شانزدهم ساخته شده و جایگزین پلی چوبی شده است که دو بار فرو ریخته بود.

پل طلایی، ویتنام

پل طلایی در داک نانگ که در سال ۲۰۱۸ افتتاح شد، معماری بسیار جالبی دارد و به نظر می‌رسد توسط دو دست عظیم نگه داشته شده است. ارتفاع این پل عابرپیاده به هزار متر می‌رسد و چشم‌اندازی خیره‌کننده از کوه‌های اطراف ارائه می‌دهد.

این پل‌ها نمونه‌هایی از هنر و مهندسی هستند که نه‌تنها کارایی حمل‌ونقل و تردد شهری را بهبود بخشیده‌اند، بلکه با طراحی‌های خیره‌کننده خود، به نمادهای فرهنگی و جاذبه‌های گردشگری تبدیل شده‌اند و الهام‌بخش نسل‌های آینده مهندسان و معماران خواهند بود.

تأثیر معماری ساختمان‌های سازمان‌ها بر عملکرد

سازمان‌های دولتی در دنیای امروز با چالش‌های متعددی از جمله محدودیت منابع، نیاز به پایداری زیست‌محیطی و افزایش بهره‌وری روبه‌رو هستند. یکی از عوامل کلیدی که می‌تواند بر موفقیت این سازمان‌ها تأثیرگذار باشد، ساختمان‌هایی است که در آنها فعالیت می‌کنند. معماری و طراحی ساختمان‌های دولتی نه‌تنها باید پاسخگوی نیازهای عملکردی باشد، بلکه باید به‌گونه‌ای باشد که به بهبود سلامت، رضایت و بهره‌وری کارکنان کمک کند. ساختمان‌های با عملکرد بالا که بر اساس اصول پایداری، بهره‌وری انرژی و رفاه انسانی طراحی شده‌اند، نمونه‌ای موفق در این زمینه هستند.

ساختمان‌های با عملکرد بالا به ساختمان‌هایی گفته می‌شود که در طراحی، ساخت و بهره‌برداری خود بهینه‌سازی‌های متعددی را در زمینه مصرف انرژی و آب، مدیریت پسماند، کیفیت هوای داخلی و رفاه کاربران انجام داده‌اند. این ساختمان‌ها از فناوری‌های نوین، مواد سازگار با محیط زیست و سیستم‌های هوشمند بهره می‌برند تا علاوه‌بر کاهش اثرات زیست‌محیطی، هزینه‌های عملیاتی را نیز کاهش دهند.

ویژگی‌های اساسی ساختمان‌های با عملکرد بالا شامل چند جنبه مهم و تأثیرگذار است که هر یک به‌گونه‌ای، به بهبود کیفیت عملکرد کاربران و کاهش مصرف منابع کمک می‌کند. نخستین ویژگی، مصرف بهینه انرژی است که از طریق استفاده از سیستم‌های تهویه مطبوع پیشرفته، روشنایی کم‌مصرف، بهره‌گیری از نور طبیعی و تهویه طبیعی و عایق‌بندی مناسب محقق می‌شود. این سیستم‌ها و طراحی‌ها به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی می‌شوند که مصرف انرژی در طول سال به حداقل برسد و در عین حال محیطی با دمای مطلوب و راحت برای ساکنان فراهم شود.

استفاده از نور طبیعی علاوه‌بر کاهش نیاز به روشنایی مصنوعی، به سلامت روانی و افزایش رضایت کاربران کمک می‌کند، همچنین تهویه طبیعی با گردش هوای مناسب، کیفیت هوای داخل ساختمان را بهبود می‌بخشد و نیاز به سیستم‌های مکانیکی تهویه را کاهش می‌دهد. عایق‌بندی حرارتی و صوتی نیز نقش مهمی در حفظ انرژی و کاهش آلودگی صوتی ایفا می‌کند و به افزایش آسایش در فضای داخلی کمک می‌کند. این ترکیب از فناوری‌ها و طراحی هوشمندانه، ساختمان‌های با عملکرد بالا را به محیط‌هایی تبدیل می‌کند که هم از نظر صرفه‌جویی انرژی و هم از نظر رفاه کاربران، عملکرد بهینه‌ای دارند.

کاهش مصرف آب با بهره‌گیری از تجهیزات کم‌مصرف و سیستم‌های بازیافت آب تحقق می‌یابد. این تجهیزات شامل شیرآلات و تأسیسات هوشمند هستند که مصرف آب را به میزان چشمگیری کاهش می‌دهند و به حفظ منابع آبی کمک می‌کنند. بازیافت آب‌های خاکستری و استفاده مجدد از آنها در مصارف غیرآشامیدنی نیز از دیگر راهکارهای مؤثر در این حوزه است.

مدیریت پسماند یکی دیگر از ویژگی‌های مهم ساختمان‌های با عملکرد بالا است. در این ساختمان‌ها تلاش می‌شود تا تولید زباله به حداقل برسد و پسماندها به‌صورت مؤثر بازیافت شوند. این مدیریت هوشمندانه موجب کاهش اثرات زیست‌محیطی ساختمان و بهبود بهداشت محیط می‌شود.

یکی از اقدامات کلیدی در این زمینه، تفکیک زباله‌های بازیافتی در محل ساختمان‌های اداری است که شامل جدا کردن کاغذ، پلاستیک، شیشه، فلز و مواد آلی می‌شود. فراهم کردن سطل‌های جداگانه برای هر نوع پسماند و آموزش کارکنان در خصوص اهمیت تفکیک صحیح زباله‌ها، نقش مهمی در افزایش نرخ بازیافت و کاهش حجم زباله‌های دفنی دارد. این رویکرد نه‌تنها به حفظ محیط زیست کمک می‌کند، بلکه موجب ایجاد فرهنگ سازمانی پایدار و مسئولانه در میان کارکنان می‌شود.

کیفیت هوای داخلی ساختمان‌های اداری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. استفاده از فیلترهای پیشرفته، تهویه مناسب و سیستم‌های کنترل رطوبت، به حفظ هوای پاک و سالم در داخل ساختمان کمک می‌کند. این امر سلامت ساکنان را تضمین می‌کند و منجر به افزایش بهره‌وری آنها و کاهش بیماری‌های مرتبط با آلودگی هوا می‌شود. مطالعات متعددی نشان داده‌اند که بهبود کیفیت هوای داخلی در ساختمان‌های سبز، موجب کاهش غیبت‌های ناشی از بیماری‌های تنفسی و استرس می‌شود و به‌طور متوسط هر کارمند می‌تواند نزدیک به ۳۹ ساعت کاری اضافی در سال داشته باشد. این بهبودها همچنین به افزایش خوداظهاری بهره‌وری کارکنان منجر شده است.

طراحی انسانی‌محور یکی از اصول بنیادین این نوع ساختمان‌هاست. فراهم کردن فضای کاری راحت، نور طبیعی کافی و کنترل دقیق دما از جمله مواردی است که به رفاه کاربران کمک می‌کند. طراحی بازشوها به‌گونه‌ای انجام می‌شود که نور طبیعی به خوبی وارد فضا شود و در عین حال از هدررفت انرژی جلوگیری شود و کنترل دما به‌صورت هوشمند و متناسب با نیازهای کاربران انجام می‌گیرد تا محیطی دلپذیر و سازگار با شرایط فردی فراهم شود.

چین میزبان بزرگترین مزرعه خورشیدی جهان

چین بار دیگر با رونمایی از پروژه عظیم «دیوار بزرگ خورشیدی» جایگاه خود را به‌عنوان پیشتاز انرژی‌های تجدیدپذیر تثبیت کرد. این پروژه که در اعماق صحرای کوبوچی در مغولستان داخلی واقع شده، نمادی از گذار این کشور از وابستگی به سوخت‌های فسیلی به سمت انرژی‌های پاک و پایدار به‌شمار می‌رود. منطقه‌ای که پیش‌تر به «دریای مرگ» معروف بود و به‌عنوان بیابانی بی‌جان و فاقد پوشش گیاهی شناخته می‌شد، اکنون به لطف تابش فراوان خورشید و نزدیکی به قطب‌های صنعتی، به یکی از مناسب‌ترین بسترهای توسعه زیرساخت‌های خورشیدی بدل شده است.

پروژه دیوار بزرگ خورشیدی قرار است تا سال ۲۰۳۰ به‌طول تقریبی ۴۰۰ کیلومتر و عرض ۵ کیلومتر گسترش پیدا کند و ظرفیت تولید برق آن به ۱۰۰ گیگاوات برسد؛ ظرفیتی که می‌تواند برق شهرهای بزرگی همچون پکن را تأمین کند. تاکنون حدود ۵.۴ گیگاوات پنل خورشیدی در کریدوری باریک در جنوب رود زرد، بین شهرهای بائوتو و بایانور نصب شده است. تصاویر ماهواره‌ای ناسا بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۴ نشان می‌دهد که چشم‌انداز این بیابان به‌طور چشمگیری تغییر کرده و تپه‌های شنی جای خود را به لکه‌های تیره پنل‌های خورشیدی داده‌اند که نشانه‌ای از تحولی چشمگیر در مقیاس وسیع است.

نیروگاه خورشیدی جونما که به شکل اسب در حال تاخت طراحی شده و در سال ۲۰۱۹ به بهره‌برداری رسیده است، در میان بخش‌های مختلف این پروژه جایگاه ویژه‌ای دارد. این نیروگاه رکورد گینس را به‌عنوان بزرگ‌ترین تصویر ساخته‌شده با پنل خورشیدی به دست آورده است و سالانه حدود دو میلیارد کیلووات ساعت برق تولید می‌کند که برای تأمین انرژی ۳۰۰ تا ۴۰۰ هزار نفر کافی است.

چین با ظرفیت ۳۸۶ هزار و ۸۷۵ مگاوات انرژی خورشیدی، بیش از ۵۱ درصد کل ظرفیت جهانی را در اختیار دارد و فاصله قابل‌توجهی با ایالات متحده آمریکا (۷۹,۳۶۴ مگاوات) و هند (۵۳,۱۱۴ مگاوات) ایجاد کرده است. این پیشتازی تصادفی نیست، زیرا چین طی سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۳ سالانه حدود ۴۰ هزار مگاوات به ظرفیت خورشیدی خود افزوده است.

پروژه دیوار بزرگ خورشیدی نه‌تنها یکی از مهم‌ترین طرح‌های راهبردی چین در عرصه انرژی‌های تجدیدپذیر به‌شمار می‌رود، بلکه به‌عنوان الگویی برای نوآوری جهانی نیز مطرح است. این پروژه تنها بر تولید برق متمرکز نیست، بلکه هدف آن اجرای فناوری‌های سبز در مقیاس وسیع و ارائه راهکاری برای مقابله با چالش‌های زیست‌محیطی است.

پنل‌های خورشیدی با قرار گرفتن در ارتفاع، سایه‌ای ایجاد می‌کنند که موجب کاهش تبخیر آب و ایجاد ریزاقلیم مناسب برای رشد گیاهان و محصولات کشاورزی در زیر پنل‌ها می‌شود. امید آن می‌رود که این اقدام در نهایت به تبدیل بیابان به زمین‌های قابل کشت و احیای اکوسیستم منطقه منجر شود. علاوه‌بر این، زیرساخت‌های پروژه به تثبیت تپه‌های شنی و مقابله با فرسایش بادی و بیابان‌زایی کمک می‌کند که یکی از معضلات بزرگ چین است.

دیوار بزرگ خورشیدی چین نماد تعهد این کشور به آینده‌ای پاک‌تر و مقاوم‌تر از نظر زیست‌محیطی است. این پروژه نه‌تنها بیابانی متروک را به سرزمینی سرشار از پیشرفت پایدار تبدیل می‌کند، بلکه با تلفیق نمادگرایی باستانی و نوآوری‌های مدرن، استانداردهای جدیدی برای توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر در جهان تعریف و جایگاه چین را به‌عنوان قدرتی پیشرو در عرصه انرژی‌های پاک تثبیت می‌کند.

رقابت شهرهای جهان برای تسلط بر بازار هوش مصنوعی

در شرایطی که رقابت جهانی بر سر هوش مصنوعی به‌شدت در حال افزایش است، بخش عمده‌ای از سرمایه‌گذاری‌های خطرپذیر به چند اکوسیستم فناوری برتر اختصاص پیدا کرده است.

داده‌های به‌دست‌آمده از گزارش استارت‌آپ ژنوم (Startup Genome) که شامل اطلاعات مربوط به سرمایه‌گذاری‌های سال‌های ۲۰۲۳ و ۲۰۲۴ می‌شود، نشان می‌دهد که بیشترین سهم سرمایه‌گذاری خطرپذیر در حوزه هوش مصنوعی به شرکت‌های بومی ای‌آی (AI) اختصاص دارد. این شرکت‌ها بر اساس تعریف به‌کاررفته در گزارش یادشده، شرکت‌هایی هستند که مدل‌های پیشرفته هوش مصنوعی مولد (Generative AI) را توسعه داده و عامل‌های هوشمندی را به کار می‌گیرند که وظایف را خودکار می‌کنند، تصمیم‌گیری‌ها را بهبود می‌بخشند و نوآوری را پیش می‌برند.

داده‌ها نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری‌ها در حوزه هوش مصنوعی به‌شدت متمرکز شده و شهرهایی همچون پکن و سیلیکون‌ولی در صدر این رقابت جهانی قرار دارند، در حالی که دیگر مناطق فناوری‌محور جهان باید برای حفظ جایگاه خود در این عرصه نوظهور تلاش بیشتری کنند. شهرهای جهان بر اساس بیشترین بودجه سرمایه‌گذاری خطرپذیر اختصاص‌یافته به شرکت‌های هوش مصنوعی عبارتند از:

• پکن: ۶۶.۲ درصد
• سیلیکون‌ولی: ۶۲.۴ درصد
• تورنتو-واترلو: ۵۰.۳ درصد
• پاریس: ۴۳.۲ درصد
• شانگهای: ۲۱.۵ درصد
• سنگاپور: ۱۷.۱ درصد
• توکیو: ۱۶.۲ درصد
• آمستردام-دلتا: ۱۵.۶ درصد
• سیاتل: ۱۴.۸ درصد
• نیویورک‌سیتی: ۱۴.۲ درصد

رقابت جهانی شهرها برای جذب سرمایه هوش مصنوعی

پکن، پایتخت چین در میان مناطق مختلف جهان بیشترین تمرکز سرمایه‌گذاری در حوزه هوش مصنوعی را به خود اختصاص داده است. سرمایه‌گذاران استارتاپی این شهر بیش از هر نقطه دیگر جهان روی هوش مصنوعی سرمایه‌گذاری کرده و ۶۶ درصد از کل سرمایه‌گذاری‌های اکوسیستم استارتاپی خود را به شرکت‌های بومی AI اختصاص داده‌اند. این رقم حتی از سهم سیلیکون‌ولی که ۶۲ درصد از سرمایه‌گذاری‌های خود را به این حوزه اختصاص داده پیشی گرفته، با این حال از نظر مقدار مطلق سرمایه، سیلیکون‌ولی همچنان به‌عنوان قطب اصلی جهانی هوش مصنوعی باقی مانده است.

این منطقه بیش از ۶۵ درصد از کل سرمایه‌گذاری‌های جهانی در شرکت‌های بومی AI را جذب می‌کند که این میزان دو برابر سهم کلی آن در سرمایه‌گذاری‌های فناوری (حدود ۳۲.۲ درصد) است. به‌طور کلی سه منطقه بزرگ هوش مصنوعی شامل سیلیکون‌ولی، پکن و پاریس در مجموع ۷۹.۴ درصد از کل سرمایه‌گذاری در ۴۰ اکوسیستم استارتاپی برتر جهان را به خود اختصاص داده‌اند و تنها ۲۰.۶ درصد از سرمایه‌گذاری‌ها میان سایر اکوسیستم‌ها تقسیم شده است.

پکن به‌سرعت به یک مرکز جذب سرمایه‌گذاری در حوزه هوش مصنوعی تبدیل شده است. استارتاپ‌های بزرگ محلی این شهر از جمله بای‌چوآن ای‌آی ( Baichuan AI)، زیپو ای‌آی ( Zhipu AI)، مون‌شات ای‌آی (Moonshot AI ) و شنگ‌شو تکنولوژی ( Shengshu Technology) توانسته‌اند میلیاردها دلار سرمایه از غول‌های فناوری و صندوق‌های دولتی جذب کنند تا مدل‌ها و ابزارهای هوش مصنوعی خود را پیش ببرند.

دو قاره آسیا و آمریکای شمالی از نظر تمرکز سرمایه‌گذاری در حوزه هوش مصنوعی، چهار شهر بین ۱۰ شهر برتر جهان دارند که نشان‌دهنده تلاش‌های گسترده این مناطق برای پیشرفت در این بخش است. در مقابل بعضی از قدرت‌های سنتی فناوری همچون نیویورک و سیاتل در این رقابت عقب مانده‌اند، به‌طوری که تنها ۱۴ و ۱۵ درصد از سرمایه‌گذاری‌های خطرپذیر آن‌ها به استارتاپ‌های بومی AI اختصاص پیدا کرده است.

نوآوری‌های جهانی برای مقابله با آلودگی هوای شهری

آلودگی هوا یکی از بزرگ‌ترین تهدیدهای زیست‌محیطی و بهداشتی در شهرهای بزرگ و پرجمعیت جهان است که سلامت میلیون‌ها نفر را تهدید می‌کند و پیامدهای اقتصادی و اجتماعی گسترده‌ای دارد. از زمان انقلاب صنعتی تاکنون، افزایش مصرف سوخت‌های فسیلی، رشد ناگهانی جمعیت شهری و توسعه صنایع آلاینده، کیفیت هوای شهرها را به‌شدت کاهش داده است. با این حال، پیشرفت‌های فناوری و افزایش آگاهی عمومی موجب شده است تا راهکارهای نوینی برای مقابله با این بحران ارائه و اجرا شود.

در سال‌های اخیر، شهرهای پیشرو با بهره‌گیری از فناوری‌های هوشمند، سیاست‌های سختگیرانه و توسعه زیرساخت‌های سبز، موفق شده‌اند کیفیت هوا را بهبود و الگوی مناسبی برای سایر مناطق ارائه دهند. این موفقیت‌ها نشان می‌دهد که ترکیب نوآوری‌های بر پایه فناوری با رویکردهای مدیریتی و مشارکت مردمی، کلید اصلی مقابله با بحران آلودگی هوا است و نویدبخش آینده‌ای پاک‌تر و پایدارتر برای شهرهای سراسر جهان است که می‌توانند سلامت و رفاه شهروندان خود را تضمین کنند.

هوش مصنوعی و پایش هوشمند آلودگی

یکی از پیشرفته‌ترین روش‌های نوین، استفاده از هوش مصنوعی برای پایش و مدیریت کیفیت هوا است. محققان دانشگاه فنی استانبول موفق به توسعه سیستمی شده‌اند که با استفاده از دوربین‌های ترافیکی، میزان آلایندگی خودروها را تخمین می‌زند و پیش‌بینی‌های لحظه‌ای از وضعیت آلودگی ارائه می‌کند. این فناوری به کاهش هزینه‌های پایش و افزایش دقت داده‌ها کمک می‌کند و می‌تواند به مدیران شهری در اتخاذ تصمیمات سریع و مؤثر یاری رساند.

حسگرهای پایش آلودگی هوا، ابزارهای کوچک و پیشرفته‌ای هستند که می‌توانند به‌صورت لحظه‌ای و با دقت بالا، میزان آلاینده‌های مختلف موجود در هوا همچون ذرات معلق، گازهای سمی و ترکیبات آلی فرار را اندازه‌گیری کنند. این حسگرها برخلاف ایستگاه‌های سنتی پایش هوا که گران‌قیمت و محدود به چند نقطه خاص هستند، قابلیت نصب در نقاط متعدد و حتی روی وسایل نقلیه یا ساختمان‌ها را دارند و هزینه نگهداری آن‌ها بسیار پایین‌تر است. نسل جدید این حسگرها با توسعه فناوری، به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که علاوه‌بر دقت بالا، امکان ارسال داده‌ها به‌صورت بی‌سیم و آنلاین را نیز فراهم می‌کنند.

فناوری‌های تصفیه هوا در مقیاس شهری

در بعضی شهرهای جهان، فناوری‌های نوینی برای تصفیه هوای محیطی توسعه یافته است که می‌تواند به‌طور مؤثر آلودگی‌های هوایی را کاهش دهد و کیفیت زندگی شهروندان را بهبود ببخشد. یکی از نمونه‌های برجسته این فناوری‌ها، برج‌های ضد دود موسوم به «روسگارد» در روسیه است. این برج‌ها به‌صورت سازه‌های بلند و مجهز به سیستم‌های مکش قوی طراحی شده‌اند که همچون یک مکنده بزرگ عمل می‌کنند و ذرات معلق، گرد و غبار، دود و سایر آلاینده‌های موجود در هوا را جذب می‌کنند.

ظرفیت تصفیه این برج‌ها بسیار بالا است و قابلیت پاکسازی حدود ۸۰ هزار متر مکعب هوا را در هر ساعت دارند. این میزان تصفیه هوا موجب می‌شود که در شعاع تقریبی ۳۰۰ متری اطراف هر برج، هوای پاک و سالمی جریان داشته باشد. نصب این برج‌ها در مناطق پرترافیک و صنعتی، به‌عنوان یک راهکار مکمل در کنار سایر اقدامات کاهش آلودگی، نقش مهمی در بهبود کیفیت هوا ایفا می‌کند.

در انگلستان نیز شرکت «Pollution Solution» سیستمی نوآورانه برای تصفیه هوای شهری ابداع کرده است که در نقاط پرترافیک و مناطق با آلودگی شدید نصب می‌شود. این سیستم از طریق کانال‌هایی هوای آلوده را به واحدهای تصفیه منتقل می‌کند و با استفاده از فیلترهای پیشرفته و فناوری‌های جذب آلاینده، تا ۹۹ درصد از آلودگی‌های ناشی از خودروها را جذب و پاکسازی می‌کند.

این فناوری نه‌تنها ذرات معلق و گازهای مضر را از هوا حذف می‌کند، بلکه به کاهش آلودگی صوتی و بهبود شرایط زیست‌محیطی در مناطق شهری کمک می‌کند. نصب این سیستم‌ها کنار خیابان‌ها و تقاطع‌های پررفت‌وآمد می‌تواند به میزان قابل‌توجهی میزان آلودگی هوای شهر را کاهش دهد و به سلامت عمومی شهروندان کمک کند.

علاوه‌بر فناوری‌های تصفیه مستقیم هوا، محققان و طراحان شهری به دنبال راهکارهای معماری و سازه‌ای نیز هستند که بتوانند به‌صورت غیرمستقیم کیفیت هوا را بهبود بخشند. یکی از این راهکارها طراحی سازه‌های منحنی و دیوارهای ویژه در امتداد خیابان‌هاست که با استفاده از اصول فیزیکی پراکندگی و انعکاس، آلاینده‌ها را از مسیر عابران پیاده دور می‌کنند. این سازه‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که با هدایت جریان هوا، ذرات معلق را از فضای پیاده‌روها دور می‌کنند تا عابران بتوانند هوای پاک‌تری تنفس کنند.

سازه‌های منحنی نصب‌شده کنار خیابان‌ها نقش کاهش آلودگی صوتی را نیز ایفا می‌کنند و با ایجاد مانع فیزیکی، صدای ناشی از ترافیک را کاهش می‌دهند. از سوی دیگر، این دیواره‌ها می‌توانند به‌عنوان زیرساخت‌های سبز شهری عمل کنند و با پوشش گیاهی و طراحی زیبا، به زیبایی منظر شهری کمک کنند. هزینه ساخت و نصب این سازه‌ها به‌نسبت پایین است و می‌توان آن‌ها را به‌سرعت در مناطق مختلف شهری پیاده‌سازی کرد که این امر آن‌ها را به گزینه‌ای مقرون‌به‌صرفه و کارآمد برای بهبود کیفیت هوای شهری تبدیل می‌کند.

کپسول‌های مکنده آلودگی که زیر سطح جاده‌ها نصب می‌شوند، از جمله دیگر فناوری نوین هستند که به صورت فعال هوا را می‌مکند و گازهای مضر مانند اوزون و مونوکسید کربن را از محیط جذب و فیلتر می‌کنند. با این کار، کیفیت هوا در خیابان‌های پرتردد بهبود و میزان آلودگی‌های خطرناک کاهش پیدا می‌کند. این فناوری به‌ویژه در مناطق شهری شلوغ که ترافیک و آلودگی هوا بالاست، نقش مهمی در کاهش اثرات زیان‌آور آلاینده‌ها بر سلامت شهروندان ایفا می‌کند.

سیستم آب‌پاش‌های رسوبی نیز راهکار به‌نسبت جدیدی است که با شبیه‌سازی عملکرد طبیعی باران، آلودگی‌های هوایی را کاهش می‌دهد. در این سیستم، آب به صورت مه یا قطرات ریز از طریق نازل‌هایی پاشیده می‌شود و این قطرات آب، ذرات معلق و گازهای آلاینده موجود در هوا را جذب و به زمین منتقل می‌کنند. این آب‌پاش‌ها به طور معمول تحت فشار بین چهار تا هفت اتمسفر کار می‌کنند و قادرند آب را به صورت قطرات بسیار ریز در هوا پخش کنند. ذرات ریز آب با افزایش سطح تماس، به‌طور مؤثری آلاینده‌ها را جذب می‌کنند و موجب کاهش غلظت مواد آلاینده در هوا می‌شوند. از آنجا که این سیستم‌ها شبیه باران عمل می‌کنند، علاوه‌بر کاهش آلودگی هوا، می‌توانند در کاهش دمای محیط و کنترل گرد و غبار نیز مؤثر باشند، همچنین به‌دلیل امکان کنترل میزان و زمان پاشش آب، می‌توانند به‌صورت هدفمند در ساعات و مکان‌های خاصی به کار گرفته شوند که آلودگی بیشتر است.

فناوری‌های نوین در حمل‌ونقل

حمل‌ونقل یکی از منابع اصلی تولید آلودگی هوا و انتشار گازهای گلخانه‌ای در شهرها و جهان به‌شمار می‌رود. خودروهای سنگین همچون کامیون‌ها، به‌ویژه در مسیرهای طولانی و حمل بارهای سنگین، مقدار قابل‌توجهی دی‌اکسید کربن و سایر آلاینده‌ها را به جو منتشر می‌کنند که نقش مهمی در تغییرات اقلیمی و آلودگی هوای شهری دارند. در همین راستا، محققان مؤسسه پلی‌تکنیک فدرال لوزان در سوئیس فناوری نوینی برای جذب مستقیم کربن دی‌اکسید از اگزوز کامیون‌ها توسعه داده‌اند که می‌تواند تا ۹۰ درصد از انتشار این گازهای مضر را کاهش دهد.

این فناوری به‌گونه‌ای طراحی شده است که گازهای خروجی از اگزوز کامیون‌ها ابتدا وارد یک سیستم جذب می‌شوند که در آن دی‌اکسید کربن موجود در دود به‌طور مؤثر جدا و جذب می‌شود، سپس کربن جذب‌شده به‌صورت مایع ذخیره می‌شود تا از انتشار آن به جو جلوگیری شود. این فرایند مشابه عملکرد درختان و جنگل‌ها در جذب دی‌اکسید کربن، اما با سرعت و کارایی بسیار بالاتر و در مقیاس صنعتی است. این فناوری می‌تواند به‌عنوان مکملی برای توسعه وسایل نقلیه برقی و پاک در مسیر کاهش آلودگی حمل‌ونقل عمل کند.

گران‌ترین کشورهای جهان برای سفر در سال ۲۰۲۵

در سال ۲۰۲۵، سفر به بعضی از کشورهای جهان به‌معنای واقعی کلمه حساب‌های بانکی گردشگران را خالی می‌کند؛ مقاصدی که هزینه‌های روزانه آن‌ها بسیار بالاست و حتی دستگاه‌های خودپرداز نیز پول را با کارت همدردی تحویل می‌دهند. با این حال با وجود هشدارهای مشاوران مالی مبنی‌بر انتخاب اقامت‌های داخلی و صرفه‌جویی، بسیاری از انسان‌ها همچنان رؤیای اقامت در ویلاهای روی آب مالدیو یا کلبه‌های آلپ سوئیس را در سر دارند، هرچند هر روز ماندن در آن‌ها یک ماراتن مالی واقعی است. در ادامه با گران‌ترین کشورهای جهان برای سفر در سال ۲۰۲۵ آشنا می‌شویم. در تهیه این لیست از هزینه‌های روزانه شامل اقامت (هتل‌های لوکس یا اجاره‌های کوتاه‌مدت)، وعده‌های غذایی (بر اساس شاخص قیمت مصرف‌کننده و رستوران‌های معمولی)، حمل‌ونقل داخلی (از بلیت مترو تا پروازهای داخلی) و فعالیت‌های گردشگری (ورودی موزه‌ها، تورهای راهنما و سایر تجربه‌ها) استفاده شده است، البته هزینه پرواز بین‌المللی تا مقصد جداگانه محاسبه می‌شود و ارقام به‌کاررفته در لیست حاضر تنها هزینه‌های اقامت در کشور مقصد را پوشش می‌دهد.

باربادوس در صدر این فهرست قرار دارد؛ جزیره‌ای در شرق کارائیب که لوکس بودن در آن به‌اندازه آفتابش بدیهی است. سواحل غربی این جزیره، معروف به «ساحل پلاتینیومی»، میزبان هتل‌هایی هستند که قیمت اتاق‌هایشان در فصل اوج گردشگری از هزار دلار در هر شب آغاز می‌شود. از مصالح ساختمانی هتل‌های مجلل گرفته تا مواد اولیه نوشیدنی‌های معروف باربادوس همه وارداتی هستند، ورزش‌های آبی هزینه‌های سرسام‌آوری دارند؛ یک تور خصوصی نیم‌روزه با قایق کاتاماران بیش از ۵۰۰ دلار هزینه دارد و غواصی در کشتی‌های غرق‌شده نیز با قیمت‌های گزاف ارائه می‌شود.

آنتیگوا و باربودا در شرق دریای کارائیب جایگاه دوم این لیست را به خود اختصاص داده‌اند. این کشور با بیش از ۱۰۰ هتل لوکس و طبیعتی بکر، مقصدی برای ثروتمندان است. کمبود آب شیرین و واردات گسترده از مهمترین دلایل بالا بودن هزینه‌ها در این کشور و حتی کرایه تاکسی‌های فرودگاه تا هتل‌ها به‌طور چشمگیری گران است. جاذبه‌هایی همچون جشن‌های یکشنبه «شرلی هایتس» با منظره‌ای بی‌نظیر از بندر انگلیسی آن نیز نه‌تنها ورودی دارند، بلکه قیمت غذا و نوشیدنی ارائه‌شده در آن‌ها نیز متناسب با منظره غروب خورشید تعیین می‌شود.

سنت کیتس و نویس در حوزه دریای کارائیب، سومین کشور این لیست است؛ کشوری کوچک با جمعیتی حدود ۵۳ هزار نفر که با هتل‌های پنج‌ستاره و برنامه اعطای تابعیت در ازای سرمایه‌گذاری، به مقصدی برای گردشگران متمول تبدیل شده است. اقامت در هتل‌های مجلل این کشور به‌ویژه در شبه‌جزیره جنوب شرقی سنت کیتس یا اقامتگاه‌های سبک مزرعه‌ای نویس، هزینه‌ای چند صد دلاری به ازای هر شب دارد. جاذبه‌هایی همچون پارک ملی «بریمسون هیل» و تورهای ریلی نیز با قیمت‌های ویژه ارائه می‌شوند.

مالدیو با میانگین هزینه روزانه ۲۶۷ دلار، چهارمین کشور گران‌قیمت لیست حاضر است. این مجمع‌الجزایر با مفهوم «هر جزیره، یک هتل» شناخته می‌شود و بیشتر گردشگران پس از ورود به فرودگاه ماله، با هواپیمای دریایی یا قایق تندرو با هزینه رفت‌وبرگشت ۵۰۰ دلار به هتل‌های خصوصی منتقل می‌شوند. واردات همه چیز، تولید برق و آب شیرین در محل و انحصار خدمات، موجب افزایش نجومی قیمت‌ها در این کشور شده است و حتی یک وعده ناهار ساده ۳۰ تا ۴۰ دلار برای گردشگران هزینه دارد. شام در رستوران زیرآبی معروف «ایتها» بیش از ۳۲۰ دلار برای هر نفر قیمت‌گذاری شده است.

گرنادا معروف به «جزیره ادویه»، با تمرکز بر گردشگری لوکس، پنجمین کشور این فهرست است. اقامت در هتل‌های لوکس ساحل «گرند آنس»، تورهای غواصی در پارک مجسمه‌های زیرآبی و بازدید از کارخانه‌های شکلات با تورها و کارگاه‌های گران‌قیمت، هزینه‌های سفر به این کشور را به‌طور چشمگیری افزایش داده‌اند.

سوئیس، ششمین کشور گران‌قیمت برای گردشگران در سال ۲۰۲۵، نشان می‌دهد که کشورهای قاره‌ای نیز می‌توانند به‌اندازه جزایر حساب بانکی گردشگران را خالی کنند. استاندارد بالای زندگی، دستمزدهای بالا و قوانین سختگیرانه، هزینه اقامت در هتل‌های زوریخ یا ژنو را به بیش از ۳۰۰ دلار در هر شب رسانده است. حمل‌ونقل عمومی هرچند با کیفیت، اما گران است و برای مثال سفر با قطار معروف «گلیشر اکسپرس» بین سنت موریتز و زرمات تنها برای بلیت درجه دوم حدود ۱۷۰ دلار هزینه دارد.

ایالات متحده آمریکا با میانگین هزینه روزانه ۲۴۸ دلار، هفتمین کشور این فهرست است. تنوع جغرافیایی و شهری این کشور موجب تفاوت چشمگیر قیمت‌ها شده است، اما شهرهایی همچون نیویورک و سان‌فرانسیسکو با هتل‌هایی که به ازای هر شب اقامت ۳۵۰ دلار هزینه دریافت می‌کنند و بلیت جاذبه‌هایی همچون یونیورسال استودیوز که بیش از ۱۲۰ دلار است، میانگین هزینه‌ها را بالا برده‌اند. هزینه‌های درمانی بدون بیمه نیز نگرانی بزرگی برای گردشگران محسوب می‌شود.

میکرونزی، با ۶۰۷ جزیره پراکنده در اقیانوس آرام، هشتمین کشور گران‌قیمت جهان برای سفر است. دورافتادگی، نبود رقابت در اقامتگاه‌ها و واردات کالاها از طریق مسیرهای دریایی گران، هزینه‌ها را بالا برده است. غواصی در لاگون «چوک» و بازدید از شهر باستانی «نان مادول» با راهنماها و تجهیزات ویژه نیز هزینه‌های قابل توجهی دارد.

گرینلند، قلمرو خودمختار دانمارک در قطب شمال، نهمین کشور لیست حاضر است. زیرساخت‌های محدود گردشگری، واردات همه اقلام از طریق هوا یا دریا و حمل‌ونقل داخلی با هلیکوپتر و هواپیماهای کوچک، هزینه‌های سفر را در این کشور به‌شدت افزایش داده است. تورهای سورتمه‌سواری با سگ، تماشای شفق قطبی و گشت‌های یخچال‌های طبیعی، همه با قیمت‌های ویژه در گرینلند ارائه می‌شوند.

امارات متحده عربی با میانگین هزینه روزانه ۲۲۰ دلار، دهمین کشور این لیست است. دبی و ابوظبی با هتل‌های هفت‌ستاره، جزایر مصنوعی و جاذبه‌های منحصربه‌فرد، مقصدی برای گردشگران ثروتمند هستند. تجربه‌هایی همچون صرف چای عصرانه در بر العرب، بازدید از سکوی مرتفع برج خلیفه یا سافاری‌های صحرایی، هرکدام هزینه‌های چشمگیری دارند.

بحران خشکسالی در اروپا و تهدید جدی کشاورزی و انرژی

بهار سال جاری با ثبت رکوردهای بی‌سابقه گرما در اروپا همراه بود. متوسط دمای هوا در مارس ۲۰۲۵ در سراسر قاره ۲.۴۱ درجه سانتی‌گراد بالاتر از میانگین سال‌های گذشته ثبت شد و بسیاری از مناطق، به‌ویژه در اروپای شرقی و جنوب شرقی، شاهد افزایش دما تا ۱۰ تا ۱۵ درجه بالاتر از حد معمول بودند. این موج گرما که از ابتدای فصل بهار آغاز شد، شرایطی مشابه تابستان را در بخش‌هایی از اروپا رقم زد و موجب کاهش بارندگی و خشکی بی‌سابقه خاک در بسیاری از کشورها شد.

پس از بهار بی‌سابقه گرم و خشک، بیش از ۴۰ درصد از خاک اروپا از ایرلند تا دامنه‌های شمالی آلپ، فنلاند و ترکیه با درجات مختلفی از خشکسالی روبه‌رو شده است. گزارش تازه مرکز پایش خشکسالی اروپا (EDO) نشان می‌دهد که مناطقی از جنوب شرقی اسپانیا، قبرس، یونان و بخش‌هایی از بالکان شرقی در بالاترین سطح هشدار قرار دارند و کشاورزی، منابع آب و تولید برق آبی در این مناطق با بحران جدی روبه‌رو شده است. در بسیاری از مناطق، کاهش بارندگی و دمای بالاتر از میانگین، موجب کاهش رطوبت خاک و تنش‌های هیدرولوژیکی شده است. پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد این شرایط تا ماه‌های آینده ادامه خواهد داشت و خطر کاهش بیشتر تولید محصولات کشاورزی و آسیب به اکوسیستم‌ها را به دنبال دارد.

کمبود آب در جزایر محبوب گردشگری همچون سانتورینی و میکونوس یونان به حدی رسیده است که آب مورد نیاز از آتن منتقل یا با استفاده از دستگاه‌های آب‌شیرین‌کن تأمین می‌شود. کارشناسان، گردشگری بیش از حد و نبود برنامه‌ریزی را یکی از عوامل تشدید بحران می‌دانند، اما تأکید دارند که بخش کشاورزی همچنان بزرگ‌ترین مصرف‌کننده منابع آبی است و ناکارآمدی سیاست‌های مدیریت آب، وضعیت را وخیم‌تر کرده است.

شرایط هشداردهنده خشکسالی به‌سرعت در بخش‌های وسیعی از اوکراین و کشورهای همسایه گسترش یافته است و تولید محصولات کشاورزی را تهدید می‌کند. اوکراین که یکی از بزرگ‌ترین صادرکنندگان غلات اروپاست، با افزایش دمای ۲.۷ درجه‌ای نسبت به میانگین ۱۹۵۱ تا ۱۹۸۰، با پیامدهای بالقوه‌ای برای امنیت غذایی جهانی روبه‌روست. بخش‌هایی از لهستان و اسلواکی نیز از این خشکسالی آسیب دیده‌اند.

خشکسالی تنها به کشاورزی محدود نمی‌شود؛ سطح آب رودخانه‌ها به‌شدت کاهش یافته و حمل‌ونقل آبی و تولید برق آبی را مختل کرده است. برای مثال سطح آب رود راین در آلمان به حدود نصف مقدار معمول رسیده و این موضوع حمل‌ونقل کالا و تولید انرژی را با مشکل روبه‌رو ساخته است. ذخایر نیروگاه‌های برق‌آبی در نروژ، به پایین‌ترین سطح در ۲۵ سال اخیر رسیده و تولید برق کاهش یافته است. این موضوع بحران انرژی منطقه را تشدید کرده است.

در مقابل، بخش‌هایی از پرتغال، اسپانیا و فرانسه زمستان و بهاری پربارش را تجربه کردند که البته در بعضی مناطق منجر به سیلاب و آسیب به زیرساخت‌ها شد. دانشمندان تأکید دارند که گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی، نقش مهمی در افزایش فراوانی و شدت خشکسالی‌ها دارند. مطالعات نشان می‌دهد که خشکسالی گسترده سال ۲۰۲۲ در اروپا، به‌دلیل تغییرات اقلیمی، بیست برابر محتمل‌تر شده است. افزایش دما و تغییر الگوهای بارش، فرصت احیای منابع آبی در فصل‌های گرم را کاهش داده و تعادل طبیعی را بر هم زده است.

با تداوم روند گرمایش جهانی و تغییرات اقلیمی، انتظار می‌رود خشکسالی‌های شدید و طولانی‌مدت در اروپا و مناطق مدیترانه‌ای به یک چالش دائمی تبدیل شود. این شرایط نه‌تنها امنیت غذایی و منابع انرژی را تهدید می‌کند، بلکه لزوم تدوین سیاست‌های مدیریت منابع آب و سازگاری با شرایط جدید اقلیمی را بیش از پیش برجسته می‌سازد.

پیشتازی ایران در فهرست کهن‌ترین تمدن‌ها

نخستین حکومت‌های سازمان‌یافته، بازتابی از تمدن‌های باستانی و تداوم هویت ملی آن‌هاست که تابه‌امروز ادامه داشته است. بعضی از کشورهای جهان نه‌تنها نمایانگر آغاز تمدن‌های انسانی هستند، بلکه تداوم فرهنگی، سیاسی و هویتی آن‌ها تا به امروز، گواهی بر اهمیت تاریخی و جهانی آن‌هاست. تاریخچه این حکومت‌ها نشان می‌دهد که شکل‌گیری دولت‌های متمرکز و سازمان‌یافته، پایه‌های زندگی مدرن و نظام‌های حکومتی کنونی را بنا نهاده‌اند و میراثی ارزشمند برای بشریت به شمار می‌روند.

ایران بر اساس معتبرترین منابع و بررسی‌های سال ۲۰۲۵، با قدمتی حدود ۵۲۳۳ سال، قدیمی‌ترین کشور جهان محسوب می‌شود. نخستین حکومت‌های شناخته‌شده در ایران به تمدن ایلامی (عیلامی) بازمی‌گردد که حدود ۳۲۰۰ سال قبل از میلاد شکل گرفتند. این تمدن‌ها پایه‌های نظام‌های اداری پیچیده، ادبیات و معماری را بنا نهادند که تأثیرات آن‌ها فراتر از مرزهای ایران امروزی بوده است.

مصر باستان پس از ایران قرار دارد که حکومت متمرکز آن با اتحاد دو بخش علیا و سفلی مصر در حدود ۳۱۰۰ سال قبل از میلاد آغاز شد. حکومت فرعونیان که همزمان با ساخت اهرام عظیم و توسعه ساختارهای اداری بود، یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های تمدن‌های باستانی به شمار می‌آید و میراث سیاسی و فرهنگی آن همچنان پابرجاست.

ویتنام نیز با قدمتی تقریبی از سال ۲۸۷۹ قبل از میلاد، سومین کشور قدیمی جهان است که حکومتی سازمان‌یافته در قالب پادشاهی وان‌لانگ با سلسله هانگ‌کینگ‌ها داشته است. این کشور در جنوب شرقی آسیا جایگاهی ویژه در تاریخ تمدن‌های کهن دارد و نشان‌دهنده تداوم فرهنگی و سیاسی نزدیک به ۵۰۰۰ سال است.

ارمنستان با تاریخ سنتی آغاز حکومت در سال ۲۴۹۲ قبل از میلاد، کشوری است که ریشه‌های حکومتی آن به پادشاهی‌های اولیه و اسطوره‌ای بازمی‌گردد. هرچند بعضی از این تاریخ‌ها جنبه افسانه‌ای دارند، شواهد باستان‌شناسی وجود جوامع سازمان‌یافته در این منطقه را تأیید می‌کند.

کره‌شمالی بر اساس افسانه‌های تاریخی خود، با تأسیس پادشاهی گوجوسئون توسط دانگون در سال ۲۳۳۳ قبل از میلاد، یکی از قدیمی‌ترین حکومت‌ها را دارد. هرچند صحت تاریخی این رویداد مورد بحث است، گوجوسئون به‌عنوان نخستین دولت کره شناخته می‌شود.

چین با آغاز سلسله شیا در حدود ۲۰۷۰ سال قبل از میلاد، یکی از نخستین حکومت‌های متمرکز جهان را بنیان نهاد. هرچند بعضی از جزئیات تاریخی این دوره مورد تردید است، شواهدی از شکل‌گیری دولت‌های اولیه در این زمان وجود دارد که پایه‌گذار تمدن چین محسوب می‌شود.

هند نیز با تمدن دره سند که از حدود ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد حکومتی سازمان‌یافته داشت، یکی از قدیمی‌ترین تمدن‌های شهری جهان است. این تمدن با برنامه‌ریزی شهری دقیق و شبکه‌های تجاری گسترده، نشان‌دهنده وجود ساختارهای حکومتی پیشرفته است.

گرجستان با تاریخچه‌ای به حدود ۱۳۰۰ سال قبل از میلاد، از طریق پادشاهی‌های دیاؤهی و کولخیس، نمونه‌ای از جوامع سازمان‌یافته در منطقه قفقاز است که در دوره برنز شکل گرفتند.

سودان با پادشاهی کوش که از حدود ۱۰۷۰ سال قبل از میلاد به‌عنوان یک قدرت منطقه‌ای ظهور کرد، یکی از قدیمی‌ترین حکومت‌های آفریقا را داراست که پیشینه آن به تمدن‌های نوبیایی بازمی‌گردد.

معماری خنک‌کننده؛ راهکاری حیاتی برای نجات شهرها از گرما

سال ۲۰۲۵ با ثبت دماهای بی‌سابقه و موج‌های گرمایی شدید، بار دیگر هشدار جدی درباره پیامدهای تغییرات اقلیمی و گرمایش جهانی را به گوش جهانیان رساند. افزایش میانگین دمای زمین که در ماه‌های اخیر به بیش از ۱.۷۵ درجه سانتی‌گراد بالاتر از سطح پیشاصنعتی رسیده است، فشارهای فراوانی بر زیرساخت‌های شهری و سلامت ساکنان شهرها وارد کرده است. این شرایط بحرانی ضرورت اتخاذ راهکارهای نوآورانه برای مقابله با گرمای شدید و بهبود کیفیت زندگی شهری را بیش از پیش نمایان ساخته است.

شهرها به‌دلیل تراکم جمعیت، سطح گسترده آسفالت و ساختمان‌های بتنی، پدیده «جزیره گرمای شهری» را تجربه می‌کنند که دما در آنها به‌طور قابل‌توجهی بالاتر از مناطق اطراف است. این افزایش دما موجب بروز مشکلاتی نظیر افزایش مصرف انرژی برای تهویه و سرمایش، تشدید آلودگی هوا، کاهش رفاه عمومی و افزایش بیماری‌های مرتبط با گرما می‌شود. علاوه‌بر این، تغییرات اقلیمی موجب افزایش فراوانی و شدت موج‌های گرمایی شده و شهرها را با چالش‌های بی‌سابقه‌ای روبه‌رو کرده است.

در این میان راهکارهای مختلفی همچون معماری خنک‌کننده، طراحی شهری هوشمند و استفاده از فناوری‌های نوین به‌منظور کاهش دمای محیط‌های شهری مطرح هستند. این روش‌ها نه‌تنها دمای سطح شهر را کاهش می‌دهند، بلکه مصرف انرژی برای سیستم‌های تهویه و سرمایش را نیز به میزان چشمگیری کاهش می‌دهند.

معماری خنک‌کننده مجموعه‌ای از روش‌ها و طراحی‌های معماری است که با هدف کاهش دمای محیط‌های شهری و ساختمان‌ها به کار گرفته می‌شود. این رویکرد شامل استفاده از مصالح با قابلیت بازتاب بالا، طراحی سایه‌بان‌ها، فضای سبز شهری، بام‌های سبز، دیوارهای سبز و سیستم‌های تهویه طبیعی است که به کاهش جذب و ذخیره حرارت کمک می‌کنند. هدف اصلی معماری خنک‌کننده ایجاد محیط‌های شهری با دمای پایین‌تر و افزایش آسایش حرارتی ساکنان است.

نقش معماری خنک‌کننده در کاهش اثرات گرمای شهری

استفاده از مصالح بازتاب‌دهنده نور خورشید همچون رنگ‌های روشن و پوشش‌های سرد، یکی از روش‌های مؤثر در کاهش دمای سطح ساختمان‌ها و خیابان‌هاست. این مصالح با بازتاب بخش قابل‌توجهی از تابش خورشید، مانع جذب حرارت زیاد توسط سطوح می‌شوند و به این ترتیب دمای محیط را چند درجه کاهش می‌دهند. این کاهش دما به بهبود آسایش حرارتی کمک می‌کند، مصرف انرژی برای سیستم‌های سرمایشی را نیز کاهش می‌دهد و در نتیجه به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کند.

دیوارها و بام‌های سبز به‌عنوان یکی از راهکارهای نوین معماری خنک‌کننده، با پوشش گیاهی و خاک روی دیوار و بام ساختمان‌ها، میزان جذب حرارت را کاهش می‌دهند. این پوشش‌ها علاوه‌بر کاهش دمای سطح ساختمان، عایق حرارتی مناسبی ایجاد می‌کنند که مانع نفوذ گرمای زیاد به داخل می‌شود؛ در نتیجه مصرف انرژی برای سیستم‌های سرمایشی کاهش و آسایش حرارتی ساکنان افزایش پیدا می‌کند. بام‌های سبز همچنین به بهبود کیفیت هوا و افزایش تنوع زیستی در محیط‌های شهری کمک می‌کنند.

سیستم‌های تهویه طبیعی نیز از جمله روش‌های مؤثر در کاهش دمای داخلی ساختمان‌ها هستند که با طراحی مناسب جریان هوا، امکان خنک‌سازی بدون نیاز به انرژی مکانیکی را فراهم می‌آورند. این سیستم‌ها با استفاده از بازشوها، پنجره‌ها و کانال‌های هوا به‌گونه‌ای طراحی می‌شوند که هوای تازه به داخل ساختمان وارد و هوای گرم خارج شود. تهویه طبیعی نه‌تنها مصرف انرژی را کاهش می‌دهد بلکه کیفیت هوای داخل ساختمان را بهبود می‌بخشد و آسایش حرارتی را افزایش می‌دهد. بهره‌گیری از این سیستم‌ها در کنار سایر روش‌های معماری خنک‌کننده می‌تواند به شیوه‌ای چشمگیر به مقابله با گرمای شهری کمک کند.

فضای سبز و درختان در شهرها نقش بسیار مهمی در خنک‌سازی محیط اطراف دارند. درختان با ایجاد سایه، تابش مستقیم خورشید را کاهش می‌دهند و از گرم شدن سطوح جلوگیری می‌کنند. علاوه‌بر این، فرایند تبخیر و تعرق گیاهان موجب خنک شدن هوا می‌شود. این اقدامات به کاهش بار بر شبکه‌های برق و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای کمک می‌کند و به همین دلیل، ادغام اصول معماری خنک‌کننده در برنامه‌ریزی‌های شهری و ساخت‌وسازهای آینده امری ضروری است.

علاوه‌بر بادگیرها، خوشه‌بندی ساختمان‌ها نقش مهمی در ایجاد سایه و کاهش تابش مستقیم خورشید دارد. در این روش، ساختمان‌ها به‌گونه‌ای طراحی و چیدمان می‌شوند که سایه یکدیگر را پوشش دهند و فضای بین آن‌ها به محلی خنک‌تر تبدیل شود. این طراحی شهری موجب کاهش دمای محیط شهری و افزایش آسایش حرارتی می‌شود، همچنین استفاده از حیاط‌های مرکزی و گذرگاه‌های باریک که در معماری سنتی این مناطق رایج است، به هدایت جریان هوا و ایجاد سایه کمک می‌کند.

ترکیب این روش‌های سنتی با فناوری‌های نوین همچون مصالح بازتابنده، بام‌های سبز و سیستم‌های تهویه طبیعی هوشمند، الگویی موفق برای مقابله با گرمای شدید شهری و افزایش تاب‌آوری شهرها در برابر تغییرات اقلیمی ایجاد کرده است. این رویکرد نه‌تنها مصرف انرژی را کاهش و کیفیت زندگی شهری را بهبود می‌دهد، بلکه حفظ میراث فرهنگی و معماری بومی را نیز تضمین می‌کند و به همین دلیل، احیای این تکنیک‌ها در کنار نوآوری‌های مدرن، به‌عنوان راهکاری پایدار و مؤثر در مدیریت گرمای شهری در بسیاری از مناطق گرم و خشک جهان به کار گرفته می‌شود.

کوچک‌ترین کشورهای جهان در سال ۲۰۲۵

کشورهای جهان همواره در حال تغییر هستند و این تحولات شامل اندازه کشورها نیز می‌شود. بعضی از کشورهای دنیا به دلیل عوامل مختلفی مانند کاهش جمعیت، از دست دادن زمین و یا چالش‌های اقتصادی، کوچک‌تر می‌شوند. موضوع قابل‌توجه این است که این سرزمین‌ها با وجود اندازه کوچک، فرهنگ و تاریخ بسیار غنی دارند و از اهمیت زیادی برای گردشگران و علاقه مندان به سفر، برخوردار هستند. در ادامه به معرفی کوچک‌ترین کشورهای جهان در سال ۲۰۲۵ و ویژگی‌های منحصر به فرد آن‌ها می‌پردازیم:

واتیکان

واتیکان، هم از نظر مساحت و هم از نظر جمعیت، کوچک‌ترین کشور جهان است و با مساحت تنها ۴۴ هکتار و جمعیت حدود ۸۰۰ نفر، مرکز معنوی و اداری کلیسای روم است. این سرزمین که در قلب پایتخت ایتالیا قرار دارد، مجموعه‌ای از بهترین آثار هنری و معماری‌های دنیا را در خود جای می‌دهد و هر سال گردشگران بسیاری را به‌سوی خود جذب می‌کند.

موناکو

موناکو، دومین کشور کوچک جهان است که مساحتی معادل ۲.۰۲ کیلومترمربع و جمعیتی حدود ۳۹ هزار نفر دارد. این کشور کوچک که در ریویرای فرانسه قرار دارد، به‌دلیل زندگی مجلل شهروندان خود، در سراسر دنیا شهرت دارد و بهشتی برای ثروتمندان محسوب می‌شود. در واقع اندازه کوچک موناکو، به‌دلیل محدودیت‌های جغرافیایی آن است که از سه طرف توسط فرانسه و از طرف دیگر توسط دریای مدیترانه احاطه شده است.

نائورو

نائورو با مساحت ۲۱ کیلومترمربع و جمعیتی حدود ۱۰ هزار نفر، سومین کشور کوچک جهان به شمار می‌رود. این سرزمین که در اقیانوس آرام واقع شده است، به خاطر صنعت معدن فسفات خود در دنیا شناخته می‌شود. اندازه کوچک نائورو، به دلیل مساحت محدود زمین و تأثیر فعالیت‌های معدنی آن بر محیط‌زیست است. ازآنجاکه نائورو در منطقه‌ای دورافتاده قرار دارد، یکی از کم‌بازدیدترین کشورهای دنیا است. جنگل‌های گرمسیری، سواحل شنی سفید، صخره‌های مرجانی و آب‌های زلال نیلی‌رنگ، از جاذبه‌های اصلی این سرزمین به شمار می‌رود.

سن‌مارینو

سن مارینو، مساحتی معادل ۶۱ کیلومتر مربع و جمعیتی حدود ۳۴ هزار نفر دارد. این کشور که در ایتالیا قرار دارد، به‌دلیل چشم‌اندازهای شگفت‌انگیز، معماری قرون وسطایی و فرهنگ غنی خود در دنیا شهرت دارد. قدمت این سرزمین به قرن چهارم میلادی برمی‌گردد و مقصدی بی‌نظیر برای افرادی است که به‌دنبال تجربه‌ای منحصربه‌فرد از سفر هستند. موضوع قابل‌توجه درباره سن مارینو این است که تعداد گردشگران آن از جمعیت این کشور بیشتر است.

لیختن‌اشتاین

لیختن‌اشتاین با مساحت ۱۶۰ کیلومترمربع و جمعیت حدود ۳۸ هزار نفر، ششمین کشور کوچک جهان محسوب می‌شود. این سرزمین که بین سوئیس و اتریش قرار دارد، به دلیل مالیات پایین، اقتصاد قوی و مناظر زیبای خود در دنیا شناخته می‌شود. اندازه کوچک لیختن‌اشتاین، به علت وجود زمین‌های کوهستانی و مرزهای تاریخی آن است. این کشور باوجود وسعت کم، کیفیت زندگی بالا و اقتصادی پویا را برای شهروندان خود فراهم می‌کند.

جزایر مارشال

جزایر مارشال با مساحت ۱۸۱ کیلومترمربع و جمعیتی حدود ۵۹ هزار نفر، لقب هفتمین کشور کوچک جهان را از آن خودکرده است. این جزایر که در اقیانوس آرام واقع شده‌اند، در معرض خطر تغییرات اقلیمی مانند افزایش سطح دریا و رویدادهای شدید آب‌وهوایی قرار دارند. مساحت کوچک جزایر مارشال، نتیجه پراکندگی جزایر مرجانی و چالش‌هایی است که این سرزمین در سازگاری با اثرات تغییرات اقلیمی با آن مواجه است. وسیله اصلی حمل‌ونقل در جزایر مارشال، قایق است و اقتصاد آن به کشاورزی، ماهیگیری و حمل‌ونقل دریایی متکی است.

مالدیو

مالدیو با مساحتی معادل ۲۹۸ کیلومترمربع و جمعیتی حدود ۵۳۰ هزار نفر در اقیانوس هند قرار دارد و به دلیل استراحتگاه‌های لوکس، آب‌های کریستالی و حیات دریایی پر جنب‌وجوش خود، یک مقصد گردشگری محبوب، محسوب می‌شود. اندازه کوچک مالدیو به‌دلیل جزایر مرجانی کم‌ارتفاع و چالش‌هایی است که از تغییرات آب‌وهوایی مانند افزایش سطح دریا و سفیدشدن مرجان‌ها، نشأت می‌گیرد. بزرگ‌ترین بخش اقتصادی مالدیو را صنعت گردشگری شکل می‌دهد و این کشور سرمایه‌گذاری سنگینی در بخش هتلداری انجام داده است.

کشورهای جهان با کمترین امید به زندگی + اینفوگرافی

در تازه‌ترین گزارش منتشرشده با استفاده از داده‌های پورتال جمعیت سازمان ملل، ۲۵ کشوری که پایین‌ترین امید به زندگی را در جهان دارند، معرفی شده‌اند. بخش عمده این کشورها در قاره آفریقا قرار دارند. کشورهای جهان با کمترین امید به زندگی عبارتند از:

نیجریه: ۵۴.۶ (مردان: ۵۴.۳، زنان: ۵۴.۹)

چاد: ۵۵.۲ (مردان: ۵۳.۴، زنان: ۵۷.۲)

سودان جنوبی: ۵۷.۷ (مردان: ۵۴.۸، زنان: ۶۰.۸)

جمهوری آفریقای مرکزی: ۵۷.۷ (مردان: ۵۵.۵، زنان: ۵۹.۶)

لسوتو: ۵۷.۸ (مردان: ۵۵، زنان: ۶۰.۴)

سومالی: ۵۹ (مردان: ۵۶.۵، زنان: ۶۱.۵)

مالی: ۶۰.۷ (مردان: ۵۹.۳، زنان: ۶۲.۱)

گینه: ۶۰.۹ (مردان: ۵۹.۷، زنان: ۵۹.۷)

بنین: ۶۱.۰ (مردان: ۵۹.۵، زنان: ۶۲.۴)

بورکینافاسو: ۶۱.۳ (مردان: ۵۹.۱، زنان: ۶۳.۴)

نیجریه در صدر این فهرست با میانگین امید به زندگی ۵۴.۶ سال، پایین‌ترین رقم را در جهان دارد. این رقم حدود ۳۲ سال کمتر از موناکو است که بالاترین امید به زندگی جهان را با میانگین ۸۷ سال داراست. نیجریه با وجود اینکه یکی از بزرگ‌ترین اقتصادهای آفریقا محسوب می‌شود، با شیوع گسترده بیماری‌ها، نرخ بالای فقر و کمبود زیرساخت‌های بهداشتی مناسب روبه‌روست که نقش اساسی در کاهش امید به زندگی در این کشور دارند.

در مرکز آفریقا، کشورهایی همچون چاد (با میانگین ۵۵.۲ سال)، جمهوری آفریقای مرکزی و سودان جنوبی نیز از پایین‌ترین امید به زندگی‌ها برخوردارند. این کشورها علاوه بر مشکلات اقتصادی، با بی‌ثباتی سیاسی و دسترسی محدود به خدمات بهداشتی اولیه نیز روبه‌رو هستند.

نکته قابل توجه دیگر، اختلاف امید به زندگی میان زنان و مردان در این کشورهاست. می‌توان گفت در همه کشورهای این فهرست (به جز گینه)، زنان به‌طور متوسط عمر طولانی‌تری نسبت به مردان دارند. بیشترین اختلاف مربوط به موزامبیک است که زنان به‌طور متوسط ۶.۲ سال بیشتر از مردان عمر می‌کنند. با وجود این آمار نگران‌کننده، امید به زندگی در قاره آفریقا طی دو دهه اخیر بهبود داشته است. میانگین امید به زندگی در آفریقا از ۵۳.۷ سال در سال ۲۰۰۰ به ۶۳.۸ سال در سال ۲۰۲۳ رسیده است. پیش‌بینی می‌شود این رقم تا سال ۲۰۳۵ به ۶۶ سال و تا سال ۲۰۵۰ به بیش از ۶۸ سال افزایش پیدا کند، هرچند همچنان پایین‌تر از میانگین جهانی باقی خواهد ماند.

تفاوت عمده امید به زندگی بین کشورهای آفریقایی و کشورهای با درآمد بالا، به‌طور عمده در سنین زیر ۵ سال و بالای ۶۰ سال مشاهده می‌شود. دلیل این امر نیاز بیشتر نوزادان و سالمندان به مراقبت‌های پزشکی تخصصی است که در بسیاری از کشورهای آفریقایی به آن دسترسی وجود ندارد. حتی دسترسی به داروهای ساده همچون آنتی‌بیوتیک‌ها می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر افزایش امید به زندگی داشته باشد.

در حالت کلی عوامل متعددی از جمله توسعه اقتصادی، کیفیت زندگی، سطح بهداشت و درمان، تغذیه مناسب و ثبات سیاسی بر امید به زندگی تأثیرگذارند. با وجود چالش‌های فراوان، روند رو به رشد امید به زندگی در آفریقا امیدبخش است و با ادامه سرمایه‌گذاری در حوزه سلامت و زیرساخت‌ها می‌توان به بهبود بیشتر این شاخص در آینده این قاره امیدوار بود.

کثیف‌ترین شهرهای جهان در سال ۲۰۲۵ کدامند؟

صنعتی‌شدن و شهرنشینی در جهان، موضوع کثیفی و آلودگی هوا را به یک نگرانی عمده تبدیل کرده است. بسیاری از شهرها در سراسر جهان، با رشد سریع جمعیت و افزایش فعالیت‌های صنعتی، برای حفظ محیطی تمیز و سالم برای ساکنان خود تلاش می‌کنند. در ادامه به معرفی ۱۰ شهر کثیف جهان در سال ۲۰۲۵ و علت‌های آن می‌پردازیم:

دهلی، هند

شهر دهلی به دلیل سطح بالای آلودگی هوای ناشی از انتشار گازهای خروجی وسایل نقلیه، فعالیت‌های صنعتی و گردوغبار ساخت‌وساز، به طور مداوم به‌عنوان یکی از آلوده‌ترین شهرهای جهان رتبه‌بندی شده است. این شهر همچنین با چالش‌هایی در مدیریت زباله‌های خود روبه‌روست که منجر به ریختن زیاد زباله و موارد غیربهداشتی در بسیاری از مناطق می‌شود.

پکن، چین

کیفیت هوای پکن برای چندین دهه، یک نگرانی عمده بوده است، به‌طوری‌که در این شهر، مه‌دود و ذرات معلق به طور منظم به سطوح خطرناک می‌رسد. همچنین رشد سریع اقتصادی پکن و وابستگی زیاد آن به زغال‌سنگ برای تولید انرژی، در کیفیت پایین هوای آن نقش دارد و این شهر را به یکی از کثیف‌ترین مکان‌های جهان تبدیل کرده است.

قاهره، مصر

مشکل آلودگی در قاهره، به دلیل تراکم بالای جمعیت و فقدان زیرساخت‌های مناسب مدیریت پسماند، تشدید شده است. کیفیت هوای این شهر در میان بدترین‌های جهان قرار دارد و سطح ذرات معلق به طور منظم از حد مجاز فراتر می‌رود.

داکا، بنگلادش

داکا به دلیل تراکم شدید ترافیک، انتشار گازهای صنعتی و کوره‌های آجرپزی فعال در داخل شهر، با آلودگی هوای زیاد مواجه است. علاوه بر این، کمبود فضای سبز و شیوه‌های نامناسب مدیریت پسماند، شرایط زیست‌محیطی شهر را بدتر کرده است.

کراچی، پاکستان

آلودگی هوا در کراچی بیشتر به دلیل فعالیت‌های صنعتی، انتشار گازهای خروجی از وسایل نقلیه و سوزاندن زباله‌های جامد است. رشد سریع جمعیت و زیرساخت‌های ناکافی این شهر نیز مدیریت مؤثر زباله‌های آن را دشوار کرده و منجر به آلودگی گسترده و شرایط غیربهداشتی شده است.

لاگوس، نیجریه

دلیل شهرنشینی سریع، شیوه‌های ضعیف مدیریت پسماند و آلودگی صنعتی، لاگوس را با چالش‌های جدی زیست‌محیطی مواجه کرده است. همچنین آبراه‌های این شهر به‌شدت با زباله‌های صنعتی و فاضلاب تصفیه نشده، آلوده شده است که خطر قابل‌توجهی را برای سلامتی ساکنان آن ایجاد کرده است.

جاکارتا، اندونزی

سطح بالای آلودگی ناشی از انتشار گازهای گلخانه‌ای توسط وسایل نقلیه، فعالیت‌های صنعتی و جنگل‌زدایی، کیفیت هوای جاکارتا را به یکی از بدترین شهرهای جهان تبدیل کرده است. رشد سریع جمعیت این شهر و عدم برنامه‌ریزی شهری مناسب نیز رسیدگی مؤثر به مشکل آلودگی هوا را دشوار کرده است.

مسکو، روسیه

مشکل آلودگی هوای مسکو بیشتر به دلیل وابستگی شدید آن به زغال‌سنگ، برای تولید انرژی و استفاده گسترده از وسایل نقلیه قدیمی است. کیفیت هوای این شهر اغلب تحت‌تأثیر مه‌دود و ذرات معلق قرار می‌گیرد و باعث ایجاد مشکلات تنفسی در بین ساکنان آن می‌شود.

مکزیکوسیتی، مکزیک

آلودگی هوا در مکزیکوسیتی، به دلیل ارتفاع زیاد آن تشدید می‌شود که آلاینده‌ها را در جو به دام می‌اندازد و منجر به کیفیت پایین هوا می‌شود. علاوه بر این، تراکم ترافیک سنگین شهر و انتشار گازهای صنعتی، شرایط زیست‌محیطی آن را بدتر کرده است.

استانبول، ترکیه

تراکم بالای جمعیت، ترافیک سنگین و فعالیت‌های صنعتی، از علت‌های اصلی مشکل آلودگی هوا در استانبول است. کیفیت هوای این شهر اغلب تحت‌تأثیر دود و ذرات معلق قرار دارد و آن را به یکی از کثیف‌ترین شهرهای جهان تبدیل کرده است.

بهترین مقاصد گردشگری جهان برای خاطره‌سازی

در دنیای امروز، بعضی از کشورها با سیاست‌های پذیرش آسان و فرهنگ مهمان‌نوازی، به مقصدی جذاب برای گردشگران از سراسر جهان تبدیل شده‌اند. این کشورها نه‌تنها با جاذبه‌های طبیعی و فرهنگی خود، بلکه با تسهیلات ویزایی و امنیت بالا، تجربه‌ای فراموش‌نشدنی برای بازدیدکنندگان رقم می‌زنند و با فراهم آوردن شرایط آسان سفر، امنیت، فرهنگ مهمان‌نوازی و جاذبه‌های متنوع، بهشتی برای گردشگران هستند که خاطراتی ماندگار برای آنان به یادگار می‌گذارند. در ادامه با این کشورها آشنا می‌شویم.

کانادا یکی از این مقاصد محبوب است که با طبیعت بکر، شهرهای متنوع و مردمی مؤدب و مهربان، گردشگران را به خود جذب و فرایند ویزای انعطاف‌پذیر و امنیت بالا، سفر به این کشور را آسان و لذت‌بخش می‌کند.

نیوزلند نیز با برنامه‌های خوش‌آمدگویی و ویزای ساده، محیطی آرام و مناظری خیره‌کننده از سواحل تا کوهستان‌ها برای گردشگران فراهم می‌کند. نرخ پایین جرم و جنایت و فضای دوستانه، احساس امنیت و تعلق را برای بازدیدکنندگان این کشور به ارمغان می‌آورد.

پرتغال با برنامه‌هایی همچون ویزای طلایی، گردشگران را برای اقامت‌های بلندمدت به خود جذب می‌کند. مردم پرتغال به گرمی از مهمانان استقبال می‌کنند و شهرهای تاریخی و مدرن آن، ترکیبی از سنت و نوگرایی را ارائه می‌دهند.

ژاپن با خدمات بی‌نقص، زیرساخت‌های پیشرفته و فرهنگ احترام، مقصدی منحصربه‌فرد است. ویزای آسان، حمل‌ونقل کارآمد و برخورد مؤدبانه مردم، سفر به ژاپن را به تجربه‌ای ارزشمند تبدیل می‌کند.

ایرلند با شعار «صد هزار خوش‌آمد»، سیاست‌های ویزایی باز و مردمی خونگرم، فضایی شاد و پر از جشن و موسیقی برای گردشگران فراهم و خیابان‌های پرجنب‌وجوش و طبیعت سرسبز این کشور، هر بازدیدکننده‌ای را شیفته خود می‌کند.

کاستاریکا به‌عنوان نماد اکوتوریسم، با پارک‌های ملی و سبک زندگی «پورا ویدا Pura Vida» به‌معنای زندگی خالص (نمادی از سبک زندگی آرام و خنک این کشور)، گردشگری پایدار و تجربه‌ای عمیق از طبیعت و فرهنگ را ارائه می‌دهد. ورود بدون ویزا برای بسیاری از ملیت‌ها، سفر به این کشور را آسان کرده است.

استرالیا با ویزای توریستی «ای‌ویزیتورز eVisitor»، جاذبه‌هایی همچون دیواره بزرگ مرجانی و فرهنگ دوستانه، گردشگران را به فعالیت‌های بیرونی و کشف طبیعت دعوت می‌کند. جامعه محلی گرم و فرصت‌های بی‌پایان برای ماجراجویی، استرالیا را به مقصدی ایده‌آل برای گردشگران تبدیل کرده است.

سنگاپور با معافیت ویزا، پاکیزگی، ایمنی و کارایی بالا، شهری مدرن و چندفرهنگی است. غذاهای خیابانی متنوع، زیرساخت‌های پیشرفته و ترکیب سنت و مدرنیته، تجربه‌ای خاص برای بازدیدکنندگان این کشور رقم می‌زند.

ایسلند با مناظر طبیعی شگفت‌انگیز و اقامت بدون ویزا برای بسیاری از کشورها، مقصدی عالی برای دوستداران طبیعت و ماجراجویی است و امکانات گردشگری مناسبی دارد. مردم محلی این کشور فرهنگ خود را با افتخار به اشتراک می‌گذارند.

تایلند با فرهنگ «مای پن رأی Mai Pen Rai» به‌معنای مشکلی نیست و با مفهوم پذیرش شرایطی که قابل کنترل نیست، رویکردی آرام و محبت به مشکلات دارد. این کشور با ویزای آسان و مناظر متنوع، ترکیبی از مقرون‌به‌صرفه بودن، مهمان‌نوازی و شکوه را ارائه می‌دهد. بازارهای شلوغ، معابد آرام و غذاهای خوشمزه، تایلند را به مقصدی پرطرفدار تبدیل کرده‌اند.

گرجستان با امکان اقامت یک‌ساله بدون ویزا، مناظر کوهستانی، فرهنگ غنی و مهمان‌نوازی بی‌نظیر، فرصت کاوش عمیق در تاریخ و طبیعت را به گردشگران می‌دهد.

نئوم پیشتاز جهانی در تولید هیدروژن سبز و انرژی‌های تجدیدپذیر

پروژه احداث بزرگ‌ترین کارخانه هیدروژن سبز جهان در منطقه نئوم عربستان سعودی با سرمایه‌گذاری ۸.۴ میلیارد دلاری و حمایت مالی ۶.۱ میلیارد دلاری از بانک‌ها و مؤسسات مالی محلی و بین‌المللی، به ۸۰ درصد پیشرفت ساخت رسیده است. این پروژه عظیم که در منطقه اکساگون در شمال غربی عربستان سعودی واقع شده، روی بیش از ۳۰۰ کیلومتر مربع زمین ساخته می‌شود و شامل تأسیسات تولید هیدروژن سبز، مزرعه بادی، مزرعه خورشیدی و شبکه انتقال برق است.

پروژه حاضر نمونه‌ای برجسته از ادغام فناوری‌های پاک و توسعه پایدار در مقیاسی بزرگ است که می‌تواند الگوی جهانی در تولید انرژی‌های پاک و کاهش آلاینده‌ها باشد و هدف آن تولید روزانه تا ۶۰۰ تن هیدروژن بدون کربن به شکل آمونیاک سبز است که به‌عنوان یک سوخت پاک و مقرون‌به‌صرفه برای حمل‌ونقل و صنایع در بازارهای جهانی صادر خواهد شد. تأسیسات انرژی آن نیز شامل تولید ۴ گیگاوات برق از منابع تجدیدپذیر خورشیدی و بادی است که انتظار می‌رود تا اواسط سال ۲۰۲۶ تکمیل شود. نخستین تولید آمونیاک نیز در سال ۲۰۲۷ آغاز خواهد شد.

تجهیزات کلیدی این پروژه شامل توربین‌های بادی، مخازن ذخیره هیدروژن، الکترولایزرها، سردخانه‌ها و ساختارهای لوله‌کشی است که هم‌اکنون در حال نصب هستند. پروژه حاضر بر اساس فناوری‌های اثبات‌شده بنا می‌شود، اما نوآوری اصلی آن در مقیاس بسیار بزرگ و یکپارچه‌سازی این فناوری‌ها و همچنین استفاده از آمونیاک برای حمل‌ونقل هیدروژن به بازارهای جهانی است.

این طرح در راستای اهداف چشم‌انداز ۲۰۳۰ عربستان سعودی و ابتکار سبز سعودی قرار دارد و گامی مهم در جهت تنوع‌بخشی اقتصادی و رهبری جهانی در بخش انرژی پاک محسوب می‌شود. انتظار می‌رود این پروژه سالانه حدود پنج میلیون تن دی‌اکسید کربن را از انتشارهای جهانی کاهش دهد و عربستان سعودی را به یکی از پیشگامان تولید هیدروژن سبز در جهان تبدیل کند.

طرح حاضر بخشی از برنامه‌های بلندمدت عربستان تحت‌عنوان «چشم‌انداز ۲۰۳۰» است که هدف آن تنوع‌بخشی اقتصادی کشور و رهبری جهانی در حوزه انرژی پاک محسوب می‌شود و شرکت توسعه‌دهنده آن علاوه بر پیشرفت فنی، در حال توسعه نیروی کار ماهر سعودی و همکاری با مؤسسات آموزشی و پژوهشی برای آماده‌سازی جوانان سعودی جهت اشتغال در بخش‌های هیدروژن سبز و انرژی‌های تجدیدپذیر است.

طرح چشم‌انداز ۲۰۳۰ عربستان سعودی به طور خلاصه به‌عنوان یک نقشه راه تحول اقتصادی، این کشور را به سمت رهبری جهانی در حوزه انرژی پاک و توسعه پایدار هدایت می‌کند و پروژه‌های بزرگی همچون کارخانه هیدروژن سبز نئوم نمونه‌ای برجسته از تحقق این اهداف در مقیاس عملیاتی است. این برنامه با ایجاد زیرساخت‌های نوین، جذب سرمایه‌گذاری‌های کلان و توسعه نیروی انسانی ماهر، چشم‌اندازی از آینده‌ای متنوع و پایدار برای اقتصاد عربستان ترسیم می‌کند.