به گزارش خبرگزاری ایمنا، هماهنگی میان والدین در امر تربیت فرزند از اساسی‌ترین عوامل شکل‌گیری شخصیت و موفقیت او در زندگی است؛ هنگامی که والدین در شیوه‌های تربیتی خود هم‌سو باشند، کودک احساس امنیت، ثبات و انسجام بیشتری خواهد داشت و این هماهنگی نه تنها موجب رشد سالم‌تر کودک می‌شود، بلکه تنش‌های خانوادگی را نیز کاهش می‌دهد و محیطی آرام و سازنده برای رشد او فراهم می‌کند.
یکی از مهم‌ترین نتایج هماهنگی والدین در تربیت، ارائه پیام‌های یک‌دست و منسجم به فرزند است و کودکانی که از والدین خود پیام‌های متناقض دریافت می‌کنند، اغلب دچار سردرگمی و در تصمیم‌گیری‌های شخصی با چالش‌های بیشتری روبه‌رو می‌شوند، اما زمانی که والدین در اصول تربیتی توافق داشته باشند، کودک می‌تواند قوانین، ارزش‌ها و انتظارات را به شکل واضح و بدون تردید درک کند.
علاوه بر ثبات روانی، هماهنگی میان والدین نقش مهمی در شکل‌گیری عزت نفس کودک دارد و والدینی که در تربیت، حمایت و راهنمایی یکپارچه‌ای ارائه می‌دهند، احساس ارزشمندی و اعتمادبه‌نفس را در فرزند خود تقویت می‌کنند و این در حالی است که اختلافات جدی میان والدین درباره تربیت ممکن است باعث ایجاد اضطراب، نداشتن اطمینان و کاهش خودباوری در کودک شود.
هماهنگی والدین در تربیت، الگوی مثبتی برای تعاملات اجتماعی کودک ارائه می‌دهد و زمانی که والدین توانایی حل اختلافات و رسیدن به توافق را نشان دهند، کودک نیز مهارت‌های مدیریت روابط، مذاکره و همکاری را یاد می‌گیرد و چنین الگویی می‌تواند در شکل‌گیری شخصیت اجتماعی کودک و موفقیت او در ارتباط با دیگران تأثیر بسزایی داشته باشد.
ایجاد فضایی برای لجبازی و بهانه‌گیری فرزند در پی ناهماهنگی میان والدین / قدرت تصمیم‌گیری فرزند تحت تأثیر هماهنگی میان والدین است
محسن دهقانی، روانشناس و مشاور خانواده در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه نبود هماهنگی میان والدین میدان را برای اجباری و بهانه‌گیری فرزندان فراهم می‌کند، اظهار کرد: در واقع در صورتی که هماهنگی میان والدین وجود نداشته باشد، فرزند فعالیتی که به آن میل دارد را طبق نظر والد موافق خود انجام می‌دهد.
وی با بیان اینکه با نبود هماهنگی میان والدین، فرزندان خودبه‌خود به سمت لجبازی و بهانه‌گیری سوق داده می‌شوند، افزود: مشکل در تصمیم‌گیری آینده فرزند، از جمله دیگر عواقبی است که نبود هماهنگی میان والدین به همراه خواهد داشت و در آینده فرزند دچار دوگانگی می‌شود و نمی‌داند که طبق نظر کدام یک از والدین تصمیم‌گیری کند.
روانشناس و مشاور خانواده با بیان اینکه با نبود هماهنگی میان والدین، تزلزل در تصمیم‌گیری فرزند را درگیر می‌کند، تصریح کرد: در این شرایط، ترس فرزند را فرامی‌گیرد و همین ترس می‌تواند تأثیر بسزایی در تصمیم‌گیری صحیح او داشته باشد و قدرت تصمیم‌گیری از فرزند گرفته خواهد شد.
پیامدهای ناهماهنگی والدین، اندک نیست / شکل‌گیری ریاکاری، نفاق و تظاهر در پی وجود ناهماهنگی میان والدین
دهقانی با بیان اینکه در چنین شرایطی، فرزند در آینده و در روند بزرگسالی نیز دچار مشکل می‌شود، ادامه داد: والدین باید از عواقب و پیامدهای نبود هماهنگی میان آنها آگاهی داشته باشند و همواره آنها را مرور کنند و باور داشته باشند که نبود هماهنگی، تأثیرات منفی بسیاری بر فرزند دارد.
وی با اشاره به اینکه نبود هماهنگی میان والدین می‌تواند منجر به سوءاستفاده فرزند از شرایط شود، گفت: ریاکاری، تظاهر و نفاق، از جمله رفتارهای منفی به شمار می‌رود که فرزند در نبود هماهنگی میان والدین آنها را خواهد آموخت و فرزند به اشتباه سیاستی می‌آموزد که صحیح نیست.
روانشناس و مشاور خانواده با بیان اینکه پیامدهایی که ناهماهنگی والدین به همراه دارد، پیامدهای اندکی نیست، اضافه کرد: سبک تربیتی انتخابی والدین از اهمیت بالایی برخوردار است و گاهی اوقات سبک تربیتی، سهل‌گیرانه است و والدین قصد سخت گرفتن به فرزند خود را ندارند، اما این سبک تربیتی، منجر به لوس شدن فرزند می‌شود.
در خانواده‌هایی که والدین رویکردهای تربیتی متفاوتی دارند، احتمال بروز تعارضات و کشمکش‌های تربیتی افزایش می‌یابد و این تنش‌ها نه تنها بر روابط میان والدین تأثیر منفی می‌گذارد، بلکه کودک را نیز دچار استرس و احساس ناامنی می‌کند و راهکار مناسب، گفت‌وگو و توافق بر سر اصول تربیتی است تا والدین بتوانند در فضای آرام و منطقی، بهترین مسیر تربیتی را انتخاب کنند.
هماهنگی والدین بر مدیریت رفتار کودک نیز تأثیرگذار است؛ زمانی که هر یک از والدین قوانین متفاوتی تعیین کنند، کودک ممکن است با آزمون و خطا سعی در استفاده از این تضادها کند که در نهایت منجر به ضعف در نظم شخصی او خواهد شد، اما هنگامی که والدین به‌صورت هماهنگ قوانین مشخصی اعمال کنند، کودک بهتر می‌تواند نظم، مسئولیت‌پذیری و کنترل رفتاری را بیاموزد.
انسجام والدین در تربیت فرزند، پایه‌ای برای ارتباطات سالم خانوادگی محسوب می‌شود و این هماهنگی نه تنها بر رشد کودک، بلکه بر کیفیت روابط میان والدین نیز تأثیر مثبت دارد؛ والدینی که در تربیت فرزند با یکدیگر همکاری می‌کنند، ارتباط قوی‌تر و موثرتری با یکدیگر خواهند داشت و این موضوع فضایی مطلوب برای رشد فرزند فراهم می‌کند.
نظر شما