به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، سرانه تولید ناخالص داخلی (GDP)، یک معیار استاندارد برای ارزیابی رفاه کشورها محسوب می‌شود که کارشناسان از آن برای ارزیابی ثروت یک کشور، براساس رشد اقتصادی استفاده می‌کنند. معمولاً کشورهای صنعتی کوچک و توسعه یافته، بالاترین و فقیرترین کشورها، کمترین سرانه تولید ناخالص داخلی را دارند.
یک روش مؤثر دیگر برای نشان دادن استاندارد زندگی و در نتیجه سطح فقر ساکنان یک کشور، برابری قدرت خرید (PPP) افراد است که یک نرخ مبادله‌ای براساس قیمت کالاها و خدمات و نه‌تنها طبق ارزش بازار ارز کشور به شمار می‌رود. داده‌های صندوق بین‌المللی پول (IMF) نشان می‌دهد که ۱۹ کشور از ۲۰ کشور فقیر دنیا، آفریقایی هستند و برای پیشرفت اقتصادی، به ثبات مالی نیاز دارند. در ادامه به معرفی فقیرترین کشورهای جهان می‌پردازیم:
بوروندی - ۹۰۵.۰۱ دلار
بوروندی، یکی از کوچک‌ترین کشورهای قاره آفریقا و فقیرترین کشور جهان محسوب می‌شود که در سال ۱۹۶۲ از بلژیک مستقل شد. اگرچه جنگ داخلی در این کشور بیش از ۱۵ سال پیش به پایان رسید، اما بوروندی همچنان با نگرانی‌های امنیتی بومی دست‌وپنجه نرم می‌کند. شهرهای این کشور فاقد زیرساخت مناسب هستند و دسترسی بسیار محدودی به برق، سرویس بهداشتی و آب تمیز دارند.
اکثر ساکنان بوروندی فقط مدت سه سال تحصیل می‌کنند و از هر ۱۰۰ هزار تولد، ۷۴۰ مرگ وجود دارد. جمعیت ۱۲ میلیونی فقر زده این کشور برای تأمین معاش خانواده خود به کشاورزی متکی است. همچنین تغییرات آب و هوایی و ناامنی غذایی ناشی از شکست محصول در بوروندی، تقریباً دو برابر میانگین سایر کشورهای جنوب صحرای آفریقا است.
سودان جنوبی - ۹۹۳.۲۳ دلار
سودان جنوبی، دومین کشور فقیر جهان با جمعیت ۱۱.۵ میلیون نفر است که ۶۰ گروه قومی و بومی آن در میان فقر و خشونت زندگی می‌کنند. منابع نفتی بسیار زیادی در سودان جنوبی وجود دارد و اقتصاد آن وابسته به درآمدهای نفتی است.
بیشتر ساکنان این کشور برای تأمین زندگی خود بر کشاورزی سنتی و کمک‌های بشردوستانه بین‌المللی متکی هستند. خشکسالی و سیل باعث شده است در سودان جنوبی، هیچ محصولی برای کشت و تجارت وجود نداشته باشد. بدتر شدن شرایط اقتصادی در سودان جنوبی نیز ناشی از کاهش ارزش پول در این کشور است.
جمهوری آفریقای مرکزی - ۱۱۴۰ دلار
جمهوری آفریقای مرکزی، سومین کشور فقیر جهان از نظر سرانه تولید ناخالص داخلی و گرسنه‌ترین کشور جهان با در سال ۲۰۱۸ محسوب می‌شود که در شاخص جهانی گرسنگی (GHI)، سطح «بسیار هشداردهنده» را از آن خود کرده است. اکثر ۵.۴ میلیون ساکن این کشور روی خط فقر یا زیر خط فقر زندگی می‌کنند و امید به زندگی در آن‌ها تنها ۵۲.۹ سال است.
از سال ۲۰۱۳ مردم این سرزمین تنها می‌توانند ۴.۳ سال تحصیلی را با موفقیت به پایان برسانند. جنگ‌های فرقه‌ای در این کشور به یک بحران انسانی تمام عیار تبدیل شده است و همراه با کمبود آب و نبود سرویس‌های بهداشتی، یکی از اصلی‌ترین عوامل مرگ و میر کودکان به شمار می‌رود. مردم جمهوری آفریقای مرکزی هر روز برای زنده ماندن تلاش می‌کنند و از ماه مارس ۲۰۱۸، تعداد نیازمندان آن ۱۳ درصد افرایش یافته است.
جمهوری دموکراتیک کنگو - ۱۴۲۰ دلار
جمهوری دموکراتیک کنگو، دارای بیش از ۸۰ میلیون هکتار زمین قابل کشت، هزاران ماده معدنی و فلزات ارزشمند است. همچنین این کشور بزرگ‌ترین تولیدکننده کبالت دنیا و منبع اصلی مس آفریقا محسوب می‌شود که پتانسیل پیشروی اقتصاد کل قاره را به خود اختصاص می‌دهد.
جنگ بزرگ آفریقا منجر به از دست رفتن ۶ میلیون نفر در اثر بیماری و سوءتغذیه و به دنبال آن شیوع مداوم ابولا در جمهوری دموکراتیک کنگو شد. میانگین سن افراد در این کشور ۱۷ سال است و ۶۴ درصد از جمعیت ۹۰ میلیونی آن با کمتر از دو دلار در روز، زندگی خود را می‌گذرانند.
موزامبیک - ۱۵۴۰ دلار
موزامبیک، یکی از کشورهای جنوب آفریقا است که با وجود زمین‌های قابل کشت فراوان، منابع معدنی، انرژی و آب، بخش بزرگی از مردم آن در فقر زندگی می‌کنند. پس از پایان جنگ داخلی ۱۵ ساله در سال ۱۹۹۲، بی‌ثباتی سیاسی در این کشور باقی ماند و تشدید جنگ از ماه آوریل ۲۰۱۱ باعث شد موزامبیک برای سرمایه‌گذاران، غیرقابل اعتماد باقی بماند.
نرخ بیکاری در این کشور بالا است و بیشتر مردم آن زیر خط فقر زندگی می‌کنند. اگرچه چهار کشور همسایه محصور در خشکی برای انجام تجارت جهانی به موزامبیک وابسته هستند، اما این موضوع برای جبران اثرات مخرب آب و هوایی، سیل‌ها و تخریب محصولات کافی نیستند.
نظر شما