به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، قلدری یک رفتار پرخاشگرانه عمدی و تکراری است که می‌تواند فیزیکی، کلامی یا اینترنتی باشد. درحالی‌که پسرها ممکن است بیشتر با استفاده از وسایل فیزیکی، دیگران را مورد آزار قرار دهند، دختران بیشتر با طرد اجتماعی این عمل را انجام می‌دهند. رشد فناوری و رسانه‌های اجتماعی طی سال‌های اخیر، محل جدیدی برای قلدری ایجاد کرده و دامنه آن را گسترش داده است.
قلدری چیست؟
قلدری نوعی رفتار ناخواسته و پرخاشگرانه شامل تعادل نداشتن قدرت واقعی یا درک شده در میان کودکان مدرسه‌ای است که در آن شخصی به‌طورعمدی و مکرر باعث آسیب یا ناراحتی شخصی دیگر می‌شود. این رفتار در طول زمان تکرار می‌شود و ظرفیت تداوم را در زندگی آینده دارد. کودکانی که مورد آزار قرار می‌گیرند و بچه‌هایی که با قلدری کردن دیگران را اذیت می‌کنند هر دو دارای مشکلاتی جدی و پایدار هستند.
قلدری ممکن است در ساعات مدرسه یا بعد از آن رخ دهد یا حتی در محل زندگی فرد قربانی یا از طریق اینترنت انجام گیرد و شامل اعمالی مانند تهدید، شایعه‌پراکنی و حمله فیزیکی یا کلامی به یک شخص، صدمه زدن به شهرت یا روابط شخصی، تحقیر و تمسخر در حضور همه، انجام حرکات بی‌ادبانه در برابر یک نفر و حذف عمدی شخصی از یک گروه است.
کودکان قلدر از قدرت خود مانند قدرت بدنی، دسترسی به اطلاعات شرم‌آور یا محبوبیت، برای کنترل یا آسیب رساندن به دیگران استفاده می‌کنند. این حالت حتی اگر افراد یکسانی را درگیر کند، در طول زمان و موقعیت‌های مختلف تغییر می‌کند. علاوه‌بر این رفتارهای قلدری بیش از یک‌بار اتفاق می‌افتد.
نقش خانواده در پیشگیری از قلدری
مورد قلدری واقع شدن، تأثیر نامطلوبی بر رشد ذهنی یا روانی جوانان دارد و جلوگیری از آن به‌واسطه تقویت آموزش و جامعه‌پذیری درخصوص انقلاب روانی ممکن است. این انقلاب ذهنی یا روانی محیط مدرسه‌ای را که ممکن است بسترساز خشونت باشد، برای حمایت از رشد و تکامل مطلوب کودکان در راستای داشتن سلامت جسمی و روانی آماده می‌کند.
پیشگیری و توقف قلدری مستلزم تعهد به ایجاد محیطی امن است که در آن کودکان بتوانند از نظر اجتماعی و تحصیلی بدون ترس رشد کنند. کودکان و والدین باید بخشی از راه‌حل باشند و در تیم‌های ایمنی و گروه‌های ویژه مبارزه با قلدری مشارکت کنند. والدین باید گوش شنوای فرزندان خود باشند و برای آن‌ها در قالب یک دوست یا رفیق عمل کنند تا کودک بتواند بدون هیچ ترس یا خجالتی با والدین خود درباره مشکلاتش به گفت‌وگو بپردازد.
کودکان می‌توانند بزرگسالان را درباره آنچه در جریان است، مطلع سازند و بزرگسالان به کودکان خود درباره فناوری‌های جدیدی آموزش دهند که کودکان برای قلدری استفاده می‌کنند. والدین در همکاری با معلمان و مدیران مدارس می‌توانند به کودکان کمک کنند تا رفتارهای مثبتی داشته باشند و مهارت‌هایی را به آن‌ها بیاموزند تا بدانند در هنگام وقوع قلدری چگونه مداخله کنند.
با نقش فعال والدین و اطرافیان تأثیرگذار، سلامت جسمی و روحی کودک به‌خوبی حفظ می‌شود. این امر در تلاش برای جلوگیری از اِعمال قلدری بسیار اهمیت دارد. علاوه‌بر این، حفاظت از کودکان در برابر دسترسی به محتواها یا بازی‌های حاوی خشونت ازجمله راهکارهای پیشگیری از تقویت قلدری کودکان در جوامع به‌شمار می‌رود و مهم‌تر از همه اینکه کودکان باید بداند بدون هیچ سرزنشی از حمایت والدین خود برخوردار هستند.
قرار گرفتن در معرض رفتار پرخاشگرانه یا محیط بیش از حد سختگیرانه در خانه نیز کودکان را مستعد قلدری در مدرسه می‌کند و والدین با حذف این محیط می‌توانند از تقویت احساس قلدری در کودک خود پیشگیری کنند. از سوی دیگر کودکانی که عزت‌نفس پایینی دارند و بیشتر برای داشتن احساس بهتر نسبت به خود اقدام به قلدری می‌کنند و حتی کودکانی که محبوب به‌نظر می‌رسند نیز ممکن است به اعمال قلدرمابانه متمایل باشند که وظیفه اصلاح این اعمال برعهده والدین آن‌ها است.
پیشگیری و مداخله در سطح مدرسه
مؤثرترین طرح ضدقلدری با دانش و مهارت‌های خاصی طراحی و اجرا می‌شود. این طرح که تعهد مدارس را به ایجاد یک محیط آموزشی امن، دلسوز و محترم برای تمام دانش‌آموزان به‌دنبال دارد، یک برنامه پیشگیری از قلدری است و شامل برنامه‌های رفتاری، فرم‌های مورد استفاده، فلسفه‌های تعامل، برنامه درسی یا پروتکل‌های اساسی خاص است.
برنامه‌های درسی مؤثر ضدقلدری، دامنه و توالی دانش و مهارت‌هایی را اجرا می‌کنند که باید توسط تمام دانش‌آموزان آموخته شود و نیاز به مشارکت و حمایت کل مدرسه دارد. دانش‌آموزان درگیر در موقعیت‌های قلدری از آموزش‌های اضافی مخصوص به نقش خود به‌عنوان فردی که از رفتارهای قلدری استفاده می‌کند، یک هدف یا یک شاهد ماجرا بهره می‌برند. پیشگیری‌های بهتر نیز از طریق برقراری ارتباط و آموزش رفتارهای اجتماعی مورد انتظار انجام می‌شود.
نظر شما