به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، بدیهی است که در بسیاری از شهرهای جهان، افراد سالمند جزو آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه در بهره‌مندی از فضاهای عمومی به‌شمار می‌روند چرا که از یک سو، این فضاها از امکانات و خدمات لازم برای رفع نیازهای آن‌ها برخوردار نیست و از سوی دیگر، عبور و مرور در آن‌ها ممکن است خطرات زیادی را در پی داشته باشد. به عنوان مثال، چنان‌چه معابر شهری به درستی طراحی نشود و امکان رفت‌وآمد ایمن برای سالمندان بدون نیاز به وجود دیگری در کنار خود، آن‌گاه این افراد ممکن است خانه‌نشین شوند یا حین عبور و مرور، خطرات زیادی نظیر سوانح خیابانی آن‌ها را تهدید کند.
نکته قابل تاکید این‌که، اغلب معابر شهرهای امروزی برای وسایل نقلیه و نه مردم طراحی شده است و در آن‌ها، مسیر مشخصی برای رفت‌وآمد قشرهای آسیب‌پذیر در نظر گرفته نشده است و در نتیجه این افراد و به ویژه سالمندان، همواره با مشکلات زیادی برای رفت‌وآمد خود مواجه هستند که حتی در بسیاری از موارد به منزوی شدن آن‌ها نیز منجر می‌شود.
مدیران در طراحی شهرها باید سالمندان را مورد توجه قرار دهند
طراحی اغلب شهرهای آمریکایی به گونه‌ای است که در آن‌ها افراد پیر به وجود دیگران در کنار خود برای رفت‌وآمد نیاز دارند تا از خطرات ناشی از سوانح خیابانی در امان بمانند. این شرایط برای سالمندانی با ناتوانی‌های مختلف جسمی بحرانی‌تر است و اغلب دو پیامد متفاوت را برای آن‌ها در پی دارد؛ سالمندان از ترس تجربه سوانح خیابانی در خانه‌های خود منزوی می‌شوند یا به هنگام تردد در داخل شهرهای خود، تهدیدهای زیادی را تجربه می‌کنند که می‌تواند حتی به مرگ یا آسیب جدی به آن‌ها منجر شود.
طراحی بیشتر شهرهای آمریکایی به گونه‌ای است که در آن‌ها افراد سالمند حین بیرون رفتن از منازل خود، بیشترین حس خوب را تجربه می‌کنند چرا که می‌توانند از مکان‌های پرشور مختلف دیدن کنند یا امور روزمره خود را انجام دهند و این در حالی است که طراحی معابر برای این افراد به بدترین شکل ممکن انجام شده است و همواره ترس از وقوع سوانح خیابانی را میان آن‌ها به وجود می‌آورد.
در این شهرها، بسیاری از مردم از طریق خودروهای شخصی خود تردد می‌کنند و کمتر عابران پیاده یا دوچرخه‌سوارانی از ترس خطرات ناشی از سوانح خیابانی، در حال عبور و مرور به چشم می‌خورد. این در حالی است که دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی نه‌تنها سلامت و رفاه را برای کاربران و شهرها در پی دارد، بلکه به وقوع کمترین تهدید ممکن برای سالمندان حین تردد در معابر شهری منجر می‌شود. علاوه بر این، زیرساخت‌های مناسب و مستقل تردد سبز، نظیر مسیرهای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری، امکان ترویج تردد از طریق آن‌ها را برای افراد میانسال و پیر نیز فراهم می‌کند و خطرات کمتری را در هنگام عبور و مرور پیش روی آن‌ها قرار می‌دهد.
امنیت، ایمنی (به شرط برخورداری از زیرساخت مناسب)، بهبود کیفیت هوا، سلامت عمومی و رفاه زیست‌محیطی از دیگر مزایای تردد سبز به حساب می‌آید که ترویج آن را به یک ضرورت در میان شهرها تبدیل می‌کند. از سوی دیگر، تردد از طریق دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی، احتمال تجربه سایر مشکلات پیش روی رانندگی مانند ترافیک یا خشونت رانندگی را به حداقل می‌رساند که این امر به سهم خود می‌تواند افراد سالمند بیشتری را به حضور در فضاهای عمومی و برقراری تعاملات اجتماعی با سایرین سوق می‌دهد. در نهایت، در شهرهای خودرومحور انتشار دی‌اکسیدکربن در سطح بالایی قرار دارد که این اتفاق به آلودگی هوا منجر می‌شود و سلامت همه مردم و به ویژه سالمندان را به طور جدی تهدید می‌کند و آن‌ها را در معرض ابتلا به انواع بیماری‌های قلبی-عروقی و حتی سکته قرار می‌دهد.
جالب است بدانید که در شاخص تعیین زیست‌پذیرترین شهرهای جهان و آمریکا، آلودگی هوا یکی از فاکتورهای مهم به‌شمار می‌رود که متأثر از نرخ تردد وسایل نقلیه موتوری، در شهرهای مختلف جهان متفاوت است و جالب‌تر این‌که در تعیین شهرهای دوستدار سالمندان نیز، توجه به میزان آلودگی هوا از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
ضرورت تردد ایمن برای افراد پیر در شهرها
بدیهی است که تمام افراد میانسال و پیر قادر به پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری نیستند، بنابراین تنها تمرکز بر بهبود زیرساخت‌های دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی نمی‌تواند شهر دوستدار سالمند ایجاد کند. از سوی دیگر، بسیاری از افراد این قشر از داشتن خودروی شخصی محروم هستند یا این‌که مشکلات جسمی متعددی را تجربه می‌کنند که مانع از رانندگی توسط خود آن‌ها می‌شود. در چنین شرایطی، بهترین رویکرد برای تشویق آن‌ها به حضور در جامعه و انجام امور شخصی خود، بهبود وسایل حمل‌ونقل عمومی است. در شهرهایی که از سیستم‌های حمل‌ونقل مقرون‌به‌صرفه و ایمن برخوردار است، افراد و به خصوص سالمندان تمایل بیشتری به بیرون رفتن از منازل خود دارند که این امر به افزایش فعالیت جسمی و ارتباطی میان آن‌ها کمک می‌کند و در نهایت، سلامت و رفاه فیزیکی و روانی را برای آن‌ها به ارمغان می‌آورد. از سوی دیگر، اگرچه بسیاری از افراد سالمند دارای خودروی شخصی هستند و می‌توانند بدون حضور دیگری رانندگی کنند و به عبور و مرور در شهرها بپردازند، با این حال سفر تنهایی کمک زیادی به بهبود وضعیت روانی آن‌ها نمی‌کند چرا که پلی برای برقراری ارتباط با دیگران به وجود نمی‌آورد. در نهایت این‌که، شهرهای خودرو-محور اغلب نمی‌تواند دوستدار سالمندان باشد؛ چراکه احتمال رفع نیازهای این افراد و حضور در فضاهای عمومی را برای آن‌ها به حداقل می‌رساند و همین امر می‌تواند تبعات منفی زیادی بر سلامت جسمی و روانی آن‌ها به جا بگذارد.
نظر شما