حمیدرضا یوسفی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، با بیان اینکه آسپارتام به عنوان یک شیرین‌کننده غیرطبیعی در سال ۱۹۶۵ شناخته شد، اظهار کرد: پیش از شناخته شدن این شیرین‌کننده مردم از شکر، قند و سایر شیرین‌کننده‌های طبیعی استفاده می‌کردند؛ اما در سال ۱۹۶۵ سازمان غذا و دارو ایالات متحده آسپارتام را به رسمیت شناخت و جایگزین شیرین‌کننده‌های طبیعی نام برد.
وی افزود: موضوعی که در حال حاضر مورد بحث قرار گرفته، جایگزینی آسپارتام برای شیرین‌کننده‌ها است که طرفدار و مخالفانی دارد. آسپارتام حدود ۱۸۰ الی ۲۰۰ برابر شیرین‌تر از شکر است و همین مسئله موجب شده به عنوان جایگزین شیرین‌کننده‌های طبیعی نام برده شود.
این دکترای شیمی آلی ادامه داد: آسپارتام یک گونه سنتزی آزمایشگاهی است به نام C14H18N2O5 و دارای یک حلقه بنسن است؛ این شیرین‌کننده دارای سه دسته مولکول آسپارتیک اسید، فنیل آنالین و متانول است.
یوسفی در رابطه با جدال طرفداران و مخالفان این شیرین‌کننده گفت: طرفداران آسپارتام به مزیت‌های آن اشاره می‌کنند و آن را برای کاهش دیابت، لاغری و کاهش وزن مناسب می‌دانند؛ اما مخالفان آن ایجاد استرس، پیری زودرس، اختلال عصبی و حتی سرطان را از مشکلات این ماده می‌دانند.
این دکترای شیمی آلی ادامه داد: شیرین‌کننده‌ها به عنوان سم سفید و مرگ‌آور شناخته می‌شود و تمام آن‌ها به کبد، کلیه‌ها، معده، دستگاه گوارش و سیستم اعصاب آسیب می‌رساند و در بدن چربی اشباع ایجاد می‌کند.
وی اشاره کرد: آسپارتام ریشه گیاهی ندارد و از ترکیب چند ماده در آزمایشگاه به دست می‌آید و مسلماً مواد شیمیایی عوارضی به همراه دارد؛ آسپارتام می‌تواند ترکیبات سمی را نیز در بدن ایجاد کند.
یوسفی تاکید کرد: اگر به منابع نگاه کنید، نکات منفی آسپارتام از مزیت‌های آن بیشتر است؛ در نتیجه مردم باید به استفاده از شیرین‌کننده‌های طبیعی مانند شیره‌های گیاهی، عسل، شربت‌ها و خرما روی می‌آورند تا عوارض کمتری را تجربه کنند.
وی افزود: تاکنون طرفداران و مخالفان آسپارتام به نتیجه‌ای نرسیده‌اند و هنوز حذف یا نگه‌داری از آن پرسشی بی‌پاسخ است؛ زیرا موافقان آن به تاییدیه سازمان غذا و دارو اشاره دارند و مخالفان آن در رابطه با مضرات آن صحبت می‌کنند.
نظر شما