درمان یکی از بیماری‌های دردناک پا با تزریق چربی

به گزارش خبرنگار ایمنا، محققان "دانشگاه پیتسبرگ" روش جدیدی را برای درمان بیماری دردناک پا به نام "التهاب غلاف کف پا"(plantar fasciitis) توسعه داده‌اند.

روش جدید محققان بدین گونه است که طی آن چربی خود بیمار به صورت شبکه‌ای از طریق ده‌ها تزریق کوچک به پا تزریق می‌شود.

به گفته محققان دانشکده پزشکی دانشگاه پیتسبرگ، روش جدیدی که طی آن چربی خود بیمار را به کف پای او پیوند می‌زنند، می‌تواند برای کسانی که از یک بیماری شایع و دردناک به نام "التهاب غلاف کف پا" (plantar fasciitis) رنج می‌برند، مفید باشد.

"جفری گوسنوف"(Jeffrey Gusenoff) جراح پلاستیک دانشگاه پیتسبرگ گفت: ما این روش را برای استفاده از خواص بازسازی کننده چربی توسعه دادیم. در این مطالعه اثبات مفهومی، ما نشان دادیم که تزریق چربی به پا، درد پاشنه پا را کاهش می‌دهد، به بیماران کمک می‌کند تا بتوانند مجدد به فعالیت‌های روزمره و ورزش خود بپردازند و در کل کیفیت زندگی آنها را افزایش می‌دهد.

التهاب غلاف کف پا یکی از شایع‌ترین علل درد پاشنه پا است که حدود دو میلیون نفر در ایالات متحده از آن رنج می‌برند.

"بث گوسنوف"(Beth Gusenoff) از دیگر محققان این مطالعه گفت: التهاب کف پا درد بسیار شدیدی را ایجاد می‌کند و به گونه‌ای است که وقتی فرد از حالت نشسته یا از حالت خواب بلند می‌شود، درد شدیدی را تجربه می‌کند که برخی افراد آن را مانند میخی توصیف می‌کنند که درست از پاشنه آنها می‌گذرد.

هواپیمای مافوق صوت ساکت زیر ذره‌بین ناسا

ناسا اخیراً تصاویری از هواپیمای مافوق صوت خود موسوم به " X-59 " منتشر کرد.

ناسا در حال حاضر با شرکت "لاکهید مارتین"(Lockheed Martin) همکاری می‌کند تا حمل و نقل هوایی را با هواپیمای مافوق صوت خود با نام کامل "X-59 Quiet SuperSonic Technology" یا "QueSST" که غرش‌های صوتی را به صدایی بسیار کم و به سختی قابل شنیدن تبدیل می‌کند، متحول کند.

ناسا با انتشار این تصاویر نوشت: در تصویر اول مدلی از هواپیمای آزمایشی "X-59 Quiet SuperSonic Technology" یا "QueSST" در آزمایش انفجار صوتی (sonic boom) اخیر در داخل یک تونل باد در مرکز تحقیقات گلن ناسا در اوهایو نشان داده شده است. با استفاده از یک فرآیند عکاسی به نام رگه نواری یا شیلرن (Schlieren) جریان هوای اطراف هواپیما و همچنین امواج ضربه‌ای و موقعیت آنها را نشان داده‌ایم.

مهندسان ناسا فناوری QueSST را آزمایش کرده‌اند تا پرواز هواپیمای مافوق صوت آرام را به واقعیت تبدیل کنند و به مسافران آینده اجازه دهند سریع‌تر به مقصد برسند.

هواپیماهای مافوق صوت ممکن است خیلی سریع باشند، اما یک مشکل بزگ دارند: آنها در حین پرواز، صدایی بلند و غیرقابل تحمل تولید می‌کنند. هنگامی که یک هواپیمای مافوق صوت سریع‌تر از سرعت صوت حرکت می‌کند، "امواج ضربه‌ای" شکل می‌گیرند و از هواپیما ساطع می‌شوند و با یکدیگر ادغام شده و غرش‌هایی را به وجود می‌آورند که صدایش تا کیلومترها روی زمین شنیده می‌شود.

نقش تنفس در خواب افراد

محققان "دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ" آلمان می‌گویند، تنفس همانند یک زمان سنج مغز در خواب افراد عمل می‌کند.

دانشمندان علوم اعصاب دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ در مطالعه اخیرشان نشان داده‌اند که تنفس در طول خواب و سکوت فعالیت عصبی را در سراسر مغز هماهنگ می‌کند.

وقتی می‌خوابیم مغز خاموش نمی‌شود بلکه مشغول ذخیره خاطرات مهم روز است. نواحی مختلف مغز برای هماهنگ کردن این فرایند انتقال اطلاعات، باهم هماهنگ می‌شوند. با این حال، تاکنون مکانیسم‌هایی که این هماهنگ‌سازی را در چندین نواحی دوردست مغز ممکن می‌ساختند، به خوبی درک نشده بودند.

اخیراً پروفسور "آنتون سیروتا" و دکتر "نیکلاس کارالیس"، عصب‌شناسان دانشگاه لودویگ ماکسیمیلیان مونیخ، توانسته‌اند نشان دهند که تنفس به عنوان یک ضربان‌سازی عمل می‌کند که نواحی مختلف مغز را به خود جذب می‌کند و آنها را با یکدیگر هماهنگ می‌کند.
تنفس ضروری‌ترین ریتم بدن است و تأثیر فیزیولوژیکی قوی بر سیستم عصبی خودمختار دارد. همچنین شناخته شده است که طیف وسیعی از عملکردهای شناختی مانند ادراک، توجه و ساختار فکر را تعدیل می‌کند. با این حال، مکانیسم تأثیر آن بر عملکرد شناختی و مغز تا حد زیادی ناشناخته مانده است.

طی این مطالعه دانشمندان ساختار الکتروفیزیولوژیکی را در سیستم لیمبیک در موش‌ها مورد بررسی قرار دادند. آنها نشان دادند که تنفس، فعالیت عصبی را در تمام نواحی مغزی مورد بررسی (از جمله هیپوکامپ، قشر پیش پیشانی میانی، قشر بینایی، تالاموس، آمیگدال و هسته‌های اکامبنس) با تعدیل تحریک پذیری این مدارها به روشی مستقل از روش بویایی، هماهنگ می‌کند.

ابداع چکمه‌های مخصوص محیط واقعیت مجازی

چکمه‌های جدید مخصوص محیط واقعیت مجازی (VR) به کاربران اجازه می‌دهند تا به صورت فیزیکی فضاهای مجازی را کاوش کنند و می‌توانند مشکل "راه رفتن بی‌نهایت" در یک محیط محدود در دنیای واقعی را حل کنند.

یکی از مشکلات بزرگ هدست‌های واقعیت مجازی تا به امروز، مسئله ایمنی کاربران بوده است، چرا که اگر بیش از حد در این تجربه غوطه‌ور شوید ممکن است زمین بخورید و آسیب ببینید.

اکنون شرکتی به نام "اکتو وی‌آر"(Ekto VR) معتقد است با چکمه‌های جدید مخصوص کاوش در محیط واقعیت مجازی موسوم به "اکتو وان"(EKTO ONE) ممکن است راه حلی برای این مشکل داشته باشد. فناوری جدید این شرکت به کاربران این امکان را می‌دهد که در یک فضای محدود و حتی در یک نقطه، به گردش در فضای مجازی بپردازند.

این چکمه‌ها دارای مجموعه‌ای از چرخ‌های موتوردار در کف خود هستند که در جهت مخالف حرکت رو به جلوی کاربر می‌چرخند. این چرخ‌ها به کاربر این امکان را می‌دهد که در یک نقطه مانند وقتی روی یک تردمیل راه می‌رود، قدم بزند و به او این حس را می‌دهد که در حال حرکت رو به جلو است. این فناوری همراه با یک هدست واقعیت مجازی استفاده می‌شود که به این معنی که کاملاً کاربر را فریب می‌دهد تا فکر کند با پای خود در فضای مجازی در حال حرکت است.

این پروژه هنوز در مرحله توسعه اولیه خود است، به این معنی که احتمالاً تا مدتی هنوز وارد بازار نخواهد شد. اگر "اکتو وی‌آر" بتواند این فناوری را کمی کم‌حجم‌تر کند، احتمالاً با استقبال زیادی مواجه خواهد شد.

این دستگاه به شکل غیرقابل انکاری دارای پتانسیل ایجاد تحول در تعامل افراد با محیط واقعیت مجازی است که در حال حاضر بیشتر به کنترل‌کننده‌های جوی‌استیکی که در دست کاربر نگه داشته می‌شود، متکی است.

مشکل "راه رفتن بی‌نهایت" یک اصطلاح فنی است که برای اشاره به مشکل محدودیت فضای حرکتی کاربران محیط‌های واقعیت مجازی استفاده می‌شود و از زمان ظهور فناوری واقعیت مجازی در دهه ۸۰ میلادی وجود داشته است. اساساً مشکل این است که کاربران به شکل باورپذیری در فضای مجازی غوطه‌ور می‌شوند و چون فضای محیط در دنیای واقعی محدود است، با دیوار برخورد می‌کنند.

در همین راستا، شرکت دیگری به نام "ویرچوئیکس"(Virtuix) راه حل متفاوتی را برای این مشکل برگزیده است. این شرکت در حال ساخت یک "تردمیل همه جهته" برای کاربران واقعیت مجازی است.

اگر شرکت "اکتو وی‌آر" و سایر پروژه‌های مشابه به موفقیت برسند و به وعده‌های خود عمل کنند، این فناوری می‌تواند برای جذب پروژه‌های جدید دنیای "متاورس" بسیار مهم باشد، چرا که این محیط تا حد زیادی به عامل غوطه‌وری متکی است.

امید به درمان سرطان و صرع با یک حسگر مغزی جدید

یک حسگر مغزی جدید، مغز انسان را با دقتی بی‌سابقه ترسیم می‌کند و امید است که بتواند نقش بسزایی در درمان بیماری‌هایی نظیر سرطان و صرع ایفا کند.

بر اساس بیانیه مطبوعاتی دانشگاه "کالیفرنیا سن دیگو"، گروهی از مهندسان و جراحان مغز و اعصاب، یک حسگر مغزی پیشرفته ساخته‌اند که می‌تواند درمان سرطان و صرع را تا حد زیادی بهبود بخشد.

این حسگر جدید می‌تواند سیگنال‌های الکتریکی را از سطح مغز با وضوحی بی‌سابقه که تاکنون میسر نبوده است، ثبت و ضبط کند.

این پیشرفت، فرصت‌های جدیدی را به روی رابط‌های مغز و رایانه باز می‌کند، مانند حسگرهای قابل کاشتی که توسط شرکت‌هایی نظیر "نورالینک" متعلق به "ایلان ماسک" در حال توسعه است. این حسگر نه تنها به بهبود تشخیص بیماری‌های کشنده کمک می‌کند، بلکه این پتانسیل را نیز دارد که درک ما از مغز انسان را متحول کند.

این دستگاه جدید نوعی حسگر الکتروکورتیکوگرافی (ECoG) است. این حسگرها معمولاً طی جراحی‌های باز مغز برای اندازه‌گیری سیگنال‌های الکتریکی مغز انسان به منظور تعیین دقیق بافت‌های فعال مورد استفاده قرار می‌گیرند و به جراحان کمک می‌کنند تا تومورهای مغزی را برای حذف بهتر، مکان‌یابی کنند.

فناوری موجود در این دستگاه جدید که در مقاله‌ای در مجله Science Translational Medicine توضیح داده شده است، برای بهبود دقت حسگرهای ECoG طراحی شده است.

در حالی که امروزه اکثر دستگاه‌های ECoG بین ۱۶ تا ۶۴ حسگر دارند، دستگاه جدید تیم دانشگاه "کالیفرنیا سن‌دیگو" از ۲۰۴۸ سنسور استفاده می‌کند. دلیل این امر این است که این تیم توانسته شبکه‌های حسگر را با تراکم بسیار بیشتر تولید کند و در عین حال از تداخلات و اختلالات مشکل‌ساز اجتناب کند.

ابداع لباس ضد گازگرفتگی کوسه

دانشمندان دانشگاه "فلیندرز" استرالیا موفق به ابداع یک لباس جدید موسوم به "شارک استاپ"(Shark Stop) شده‌اند که در برابر گاز گرفتگی کوسه‌های سفید که از خطرناک‌ترین کوسه‌ها هستند، مقاوم است.

در سال ۲۰۱۹ گزارش شد که دانشمندان دانشگاه "فلیندرز" استرالیا در حال توسعه یک ماده سبک هستند که ممکن است روزی در لباس‌های مخصوص ورزش‌های آبی که به "لباس مرطوب"(wetsuit) مشهور هستند، به منظور مقاوم بودن در برابر گاز گرفتگی کوسه‌ها استفاده شود. اکنون آن روز فرا رسیده است و محققان در حال جمع‌آوری سرمایه جمعی برای تولید این لباس هستند.

"لباس مرطوب" لباسی است که به منظور محافظت حرارتی هنگام خیس بودن پوشیده می‌شود و معمولاً از "فوم نئوپرن" ساخته می‌شود و توسط موج سواران، غواصان، قایق سواران و سایرین که در ورزش‌های آبی و سایر فعالیت‌ها درون یا روی آب فعالیت می‌کنند، استفاده می‌شود. هدف این لباس ایجاد عایق حرارتی و محافظت در برابر سایش و خراش، قرار گرفتن در معرض اشعه ماورا بنفش و نیش و گازگرفتگی موجودات دریایی است. این لباس همچنین به شناور ماندن افراد کمک می‌کند.

این ماده جدید که از نانوالیاف پلی‌اتیلن با وزن مولکولی بسیار بالا ساخته شده است و برای استفاده در ترکیب با نئوپرن سنتی طراحی شده و روی شناورهایی که توسط کوسه‌های سفید بزرگ گاز گرفته شده‌اند، آزمایش شده است.

اکنون نه تنها ادعا می‌شود که این لباس در برابر سوراخ شدن، برش و سایش بسیار مقاوم است، بلکه نسبت مقاومت به وزن آن ۵۰ درصد بیشتر از کولار و هشت تا ۱۵ برابر بیشتر از فولاد است و از آن در حال حاضر در محصولاتی مانند سپرهای موشک‌های بالستیک استفاده می‌شود.