به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، شیوع و گسترش کرونا در سال‌های اخیر به‌طور مداوم آسیب‌های بسیاری بر صاحبان رستوران‌های سراسر جهان، خصوصاً مشغولان در بخش‌های کوچک و متوسط، وارد کرده است. نکته امیدوار کننده این است که بسیاری از کشورها پس از گذراندن این تجربه سخت، در کنار رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی، سیاست‌های مقابله‌ای خود در برابر کووید -۱۹ را تعدیل کرده و به رستوران‌ها اجازه داده‌اند تا به‌عنوان راهکاری در راستای حفظ کسب و کار خود، سرپناه‌هایی موقتی در خیابان و پیاده‌روها ایجاد کنند. با این حال ادامه فعالیت با این روند برای دوران پساکرونا و حفظ شکل صرف غذا در فضای روباز در آینده مورد سوال است.
ایجاد غذاخوری‌های روباز در دوران کرونا
هرچند سابقه ایجاد رستوران‌ها و غذاخوری‌های روباز محدود به چند سال اخیر و به وقوع کووید -۱۹ نمی‌شود اما شتاب گرفتن در ایجاد آن‌ها تحت تأثیر همه‌گیری این ویروس قرار داشت زیرا تقریباً به همان سرعتی که شاغلین در اصناف مختلف دورکاری را پذیرفته و با آن تطابق یافتند رستوران‌ها نیز در راستای دوام در دوران بیماری تکامل یافتند و میزها را به بیرون از فضاهای بسته منتقل و شکل استفاده از خیابان‌ها را متحول کردند. بخش عمده این روند تکاملی به‌صورت ایجاد سرپناه‌های موقتی در قالب ایگلو، محفظه‌هایی کوچک و حتی آلاچیق‌ها و چارچوب‌هایی مسقف، مجهز به تهویه مطبوع، واحدهای گرمایشی، تلویزیون، مبلمان دنج و پریزهای برق و بازسازی فضاهای راحت شبیه منزل در فضاهای بیرونی، به نوعی حالت دائمی شکل پیدا کردند.
معایب ایجاد غذاخوری‌های روباز
ایجاد محیط‌هایی تحت عنوان غذاخوری‌های روباز معایبی دارد و بسیاری از مسئولان و سیاست‌گذاران این بخش‌ها را در رابطه با حصول اطمینان از مسائلی مانند ایمنی، بهداشت، حمل‌ونقل عمومی و سودآوری رستوران‌ها به شک انداخته و سردرگم کرده است. این تردید، از قوانین موجود درباره شکل ظاهری و عملکرد این نوع از غذاخوری‌ها ناشی می‌شود.
در شرایطی که طراحان و معماران شهری در حال ایجاد طرح‌هایی نوآورانه و مدولار برای این فضاهای بیرونی و شرکت در رقابت‌های موجود در این زمینه هستند و آینده این فضاها را مجدداً مورد بررسی قرار داده‌اند، بسیاری از صاحبان غذاخوری‌ها در حال بازگرداندن امکانات خدمات‌رسانی خود به فضاهای داخلی هستند زیرا علی‌رغم اینکه رستوران‌ها قسمت‌هایی برای قرار دادن میز و صندلی‌های خود در فضای بیرونی به دست آورده‌اند، مردم جای پارک، فضاهای بارگیری و بخش‌هایی از پیاده‌روهای خود را از دست داده‌اند. از سوی دیگر سرو غذا در فضاهای بیرونی و رفت‌وآمد مداوم گارسون‌ها به فضای داخلی و خارجی رستوران باعث کاهش قابل توجه ایمنی می‌شود. قرار گرفتن بسیاری از این فضاها در خیابان نیز با افزایش ترافیک و بالا رفتن احتمال تصادفات همراه است. از سوی دیگر زندگی در چنین شرایطی برای افراد دارای معلولیت و نیز کسانی که خواهان بازگرداندن فضاهای عمومی شهری برای استفاده‌های غیرخصوصی هستند بسیار دشوار است.
در این راستا تعدادی از شهرها هم‌چون سیاتل، نیویورک، لس‌آنجلس، بوستون، تامپا و سینسیناتی در بعضی از کشورهای بزرگ در حال تغییر دائمی شرایط در راستای منفعت عموم هستند و بعضی شهرداری‌ها نیز به بررسی و تعیین مسئولین نگهداری از این سرپناه‌ها و هزینه‌های آن‌ها پرداخته‌اند. مسئولان شهری همچنین در تلاشند که نیاز یا غیر ضروری بودن ایجاد یک خط پایه برای جنبه‌های طراحی و مقررات ایمنی چنین فضاهایی را مورد سنجش قرار دهند که نوعی کد ساختمانی مختصر به‌منظور ایمن‌تر و قابل دسترس‌تر بودن این سازه‌ها به حساب می‌آید. مسئله مورد بررسی دیگر در این شهرها دریافت کردن یا نکردن مالیات از این فضاها و چگونگی صرف مالیات‌ها در صورت دریافت است.
با این وجود نظرسنجی‌های عمومی در شرایط فعلی حاکی است که اکثر مردم با ادامه فعالیت غذاخوری‌های روباز موافق بوده و علی‌رغم وجود نقص در نحوه خدمات‌رسانی این فضاها ترجیح داده‌اند از صرف غذا در غذاخوری‌های مورد علاقه خود و بهره بردن از گرمای لذت‌بخش آفتاب در فصول گرم و هوای پاک در فصول سردتر برخوردار باشند.
نظر شما