به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، تا قبل از اختراع تلسکوپ، چیزی به نام سیارک در منظومه شمسی تعریف نشده بود؛ پس از اختراع تلسکوپ و رصدهای تلسکوپی مشخص شد که اجرام دیگری در منظومه شمسی وجود دارد که به دور خورشید گردش می‌کند، اما نه کروی شکل است و نه جرمشان به اندازه سیارات منظومه شمسی است. البته مدار سیارک‌ها شبیه به مدار سیارات است، اما دارای گریز از مرکز بیشتری هستند.
بیشتر این اجرام متفاوت از سیارات بین مدار مریخ و مشتری قرار دارند که به آن محدوده کمربند سیارک‌ها گفته می‌شود. به طور کلی، به اجرامی متشکل از سنگ، فلز و یخ در بخش درونی منظومه شمسی و در فاصله مریخ و مشتری "سیارک" گفته می‌شود. ستاره‌شناسان معتقد هستند که در مدار بین دو سیاره مریخ و مشتری، سیاره دیگری نیز وجود داشته که به علت جاذبه شدید مشتری متلاشی شده و سیارک‌ها را به وجود آورده است؛ البته سیارک‌ها تنها در محدوده بین مریخ و مشتری قرار ندارند، اخترشناسان تعدادی سیارک نیز داخل مدار سیارات درونی از جمله زمین کشف کرده‌اند.
پس از اختراع تلسکوپ، اولین سیارک در ماه ژانویه سال ۱۸۰۱ توسط یک منجم ایتالیایی به نام Guiseppe Piazzi کشف شد. نام این سیارک را "سرس" گذاشتند که در حال حاضر جزء سیاره‌های کوتوله منظومه شمسی به شمار می‌رود. سیارک‌های دیگر که پس از سرس کشف شد شامل پالاس (Pallas) با قطر ۵۷۰ کیلومتر و وستا (Vesta) با قطر ۵۳۶ کیلومترمی‌شود؛ این سیارک‌ها به ترتیب در سال‌های ۱۸۰۲ و ۱۸۰۷ کشف شد. بدین ترتیب تعداد سیارک‌های کشف شده به مرور افزایش پیدا کرد و به صدها هزار رسید؛ ۲۲۰ عدد از سیارک‌های کشف شده قطری بیش از ۱۰۰ کیلومتر دارد.
برای مشاهده سیارک‌ها به تلسکوپ نیاز است، زیرا حتی روشن‌ترین آن‌ها را نیز نمی‌توان با چشم غیرمسلح دید. سیارک‌های دور خیلی کم نور هستند، بنابراین پیدا کردن آن‌ها بسیار دشوار است. ممکن است سیارک‌ها از چشمی تلسکوپ همانند ستاره‌ها دیده شوند، اما این اجرام بر خلاف بیشتر ستاره‌ها با توجه به موقعیت خود در مدار، دارای روشنایی متفاوتی هستند. علاوه بر این، فاصله سیارک‌ها مانند دیگر اجرام موجود در منظومه شمسی از زمین کم و زیاد می‌شود.
زمانی که سیارکی به پرنورترین حالت خود برسد، به آن مقابله می‌گوییم؛ در زمان مقابله، سیارک از دید ما در سمت مخالف خورشید قرار می‌گیرد و همزمان با غروب خورشید طلوع می‌کند. بدین ترتیب، بهترین زمان برای مشاهده کردن سیارک‌ها، زمان مقابله آن‌ها است. یک احتمال جزیی وجود دارد که بعضی سیارک‌های عبوری به زمین برخورد کنند. بر اساس بررسی‌های انجام شده ممکن است برخورد یک سیارک بزرگ به زمین که منجر به فاجعه سراسری شود، در هر یک میلیون سال، یک بار اتفاق بیافتد؛ برخورد سیارک‌های کوچک‌تر نیز ممکن است در هر قرن یک بار رخ دهد.
نظر شما