من جنگ ندیده دهه هفتادی، من جوان اصفهانی باید بفهمم بر این شهر چه گذشته است؛ باید بفهمم چطور مردم این شهر در یک روز، بدون چشم داشت، بهترین و پاکترین جوانان خود را پیشکش کرد. من مادر باید بفهمم چطور مادران این شهر جگرگوشههایشان را با دستان خود به خاک سپردند.
خانهها ویران شدند، اما نام شهیدان ستون جاودانهی تاریخ شد؛ دیوارها فرو ریخت، تا پرچم خون بر بلندای شهر بایستد. این حماسه مردم اصفهان بود؛ همان که در دلش فریاد میپیچد: ایران جان، اصفهان ایران. بیست و پنج آبان ۱۳۶۱ روزی که ۳۷۰ قهرمان وطن به آغوش پدران و مادران خود بازگشتند.
