هنر کاشی کاری در سرزمین ایران کهن از قدمتی طولانی برخوردار است. از نظر باستان شناسان، کاشی از لحاظ تاریخی پنجمین شیوه بنیادی در تزئینات ساختمان های سنتی به شمار می رود.
این صنعت که در نتیجه مهارت، ذوق و سلیقه کاشی ساز با کاربرد و ترکیب رنگ‌های گوناگون و یا در کنار هم قرار دادن قطعات کوچکی از سنگ‌های رنگین به اشکالی متفاوت و موزون از تزئینات حاصل شده است، دارای سیر تکوینی در معماری ایرانی است که موجب پایدار شدن گونه بندی‌های مختلفی از لحاظ تاریخی، فرمی و ساختاری شده است. تاریخچه تولید کاشی در ایران به هزاران سال قبل مربوط می‌شود.
کاشی کاری بعد از فتح ایران توسط مسلمانان به حیات خود ادامه داد و استفاده از آجرهای لعابی رنگ آمیزی شده به عنوان یکی از عناصر مهم معماری ایرانی درآمد و از ایران به جهان اسلام راه یافت. با ظهور اسلام در ایران، هنر کاشیکاری به شکوفایی رسید و این هنر، مهمترین ویژگی هنرهای تزئینی در تزئین بناهای مذهبی به شمار می‌رفت. در دوره صفویه شاه عباس، اصفهان را پایتخت خود قرار داد و در تکمیل و توسعه آن کوشید؛ ضمن اینکه فن معماری در این دوره خیلی زیاد ترقی کرد و بناهای زیادی از قبیل: مساجد، مقبره‌ها، پل‌ها و کاخ‌ها ساخته شدند. اگر چه آثار هنری عصر صفویه در تمام ایران یافت می‌شود ولی اصفهان را می‌توان مظهر آثار هنری سلسله صفویه و بخصوص هنر کاشیکاری دانست.
نظر شما