از انقلاب حمل‌ونقل اشتراکی در جهان تا پایان کابوس ترافیک

به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، جدیدترین خبرهای جهان را در این بسته خبری بخوانید.

شهرهای جهان با بهترین حمل‌ونقل عمومی در سال ۲۰۲۵

در سال ۲۰۲۵، تحولات سریع در حوزه حمل‌ونقل شهری موجب شده بسیاری از کلان‌شهرهای جهان به‌دنبال راهکارهایی برای کاهش وابستگی به خودروهای شخصی و ایجاد سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی کارآمد و پایدار باشند. افزایش جمعیت شهری، فشارهای زیست‌محیطی و پیشرفت‌های فناوری موجب شده تا شهرها برنامه‌های نوآورانه‌ای را در زمینه توسعه شبکه‌های حمل‌ونقل ترکیبی و فعال (پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری) به اجرا بگذارند. در این میان چندین شهر با ایجاد زیرساخت‌های متراکم، مقرون‌به‌صرفه و قابل اعتماد حمل‌ونقل عمومی، به الگوهای موفق جهانی تبدیل شده‌اند. در ادامه، به معرفی پنج شهر برجسته در زمینه توسعه حمل‌ونقل عمومی و سبک زندگی کمتر وابسته به خودروهای شخصی می‌پردازیم.

چنگدو، چین: بازآفرینی یک کلانشهر با شبکه وسیع مسیرهای سبز

چنگدو در چین با ایجاد طولانی‌ترین مسیر سبز جهان، انقلابی در حمل‌ونقل فعال ایجاد کرده است. این شبکه بیش از ۲۰ هزار کیلومتر مسیر ویژه پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری را به هم متصل می‌کند و مناطق مسکونی، تجاری و صنعتی را به‌طور فراگیر پوشش می‌دهد. براساس جدیدترین گزارش‌ها، این طرح موجب شده میلیون‌ها نفر بتوانند از حمل‌ونقل فعال به‌عنوان گزینه اصلی رفت‌وآمد روزانه خود بهره ببرند.

هنگ‌کنگ: تلفیق حمل‌ونقل متراکم و رشد آماده برای خودروهای برقی

سیستم حمل‌ونقل عمومی هنگ‌کنگ یکی از بهترین‌های جهان است و با ظرفیت بالا، خدمات پرتردد و هزینه مناسب، شهرت جهانی دارد. یک تحلیلگر حمل‌ونقل تأکید می‌کند که علاوه‌بر این، نرخ بالای پذیرش خودروهای برقی در این شهر می‌تواند به مرور زمان موجب افزایش پایداری و کاهش آلودگی شود و ترکیب موفقی از حمل‌ونقل عمومی و وسایل‌نقلیه پاک را به همراه داشته باشد.

اسلو، نروژ: هماهنگی حمل‌ونقل عمومی و تردد فعال

اسلو با هدف کاهش استفاده از خودروهای شخصی در مرکز شهر، اقدام به گسترش فضاهای سبز و یکپارچه‌سازی مسیرهای پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری با شبکه حمل‌ونقل عمومی کرده است. در این شهر، دوچرخه‌ها مجاز به سوار شدن بر اتوبوس‌ها و ترامواها هستند که این اقدام به انعطاف‌پذیری حمل‌ونقل اضافه کرده است. این تغییرات موجب شده گزینه‌های پیاده‌روی، دوچرخه‌سواری و استفاده از حمل‌ونقل عمومی به انتخاب‌های اصلی ساکنان تبدیل شود، اگرچه این فرهنگ بیشتر در مناطق مرکزی نسبت به حومه بیشتر پذیرفته شده است.

پاریس، فرانسه: گزینه‌های چندوجهی برای تردد روان در شهر

پاریس به‌واسطه شبکه گسترده مترو و اتوبوس و تنوع گزینه‌های چندوجهی همچون دوچرخه، اسکیت و اسکوترهای برقی یکی از بالاترین رتبه‌ها را در شاخص‌های جهانی حمل‌ونقل عمومی کسب کرده است. این سیستم به‌دلیل مقرون‌به‌صرفه بودن و پوشش فراگیر، بسیاری از شهروندان و گردشگران را تشویق می‌کند تا به جای خودروهای شخصی از حمل‌ونقل همگانی بهره ببرند. البته الگوهای استفاده از این خدمات در بعضی محله‌ها ممکن است تفاوت داشته باشد.

استکهلم، سوئد: ترکیب حمل‌ونقل برقی، تراکم خدمات و پایداری

استکهلم با داشتن شبکه متراکم حمل‌ونقل عمومی و پذیرش بالای خودروهای الکتریکی، یکی از شهرهای پیشرو در توسعه حمل‌ونقل پاک است. این شهر اهداف بلندمدتی برای تحقق حمل‌ونقل بدون کربن دارد که در برنامه‌ریزی شهری خود استفاده از انرژی پاک، خودروهای برقی و وسیع‌سازی حمل‌ونقل عمومی را به صورت یکپارچه دنبال می‌کند. هرچند هنوز اندازه‌گیری کامل تأثیرات این سیاست‌ها بر کاهش آلودگی‌ها زمان‌بر است، اما روند کلی نویدبخش است.

تورنتو میزبان بلندترین برج مسکونی کانادا

تورنتو میزبان بلندترین آسمان‌خراش کانادا شد. آسمان‌خراش اسکای‌تاور که در منطقه هاربرفرانت تورنتو طراحی و ساخته می‌شود، به نخستین ساختمان کانادایی تبدیل شده که ارتفاع آن از ۱۰۰ طبقه فراتر رفته و با بیش از ۱۰۶ طبقه و ارتفاع ۳۵۱.۸۵ متر (۱۱۵۴ فوت)، لقب بلندترین سازه این کشور را از آن خود کرده است.

این برج مسکونی-هتلی بخشی از مجموعه بزرگ‌مقیاس توسعه شهری پیناکل وان به‌شمار می‌رود که شامل چندین سازه بلندمرتبه دیگر نیز هست. برج حاضر پس از تصویب تغییرات در مارس ۲۰۲۵، از طراحی اولیه ۹۵ طبقه به ۱۰۶ طبقه افزایش داشته است و از نظر طراحی، به صورت سازه‌ای دوازده‌وجهی با نمای شیشه‌ای و گوشه‌های تراش‌خورده اجرا می‌شود که نه‌تنها زیبایی بصری برج را افزایش می‌دهد، بلکه با فرم ترکیبی و شیب‌دار نما، فشار بادهای شدید منطقه دریاچه انتاریو را به‌طور مؤثری توزیع و یکی از چالش‌های اصلی مهندسی پروژه را حل می‌کند.

بالکن‌های برج در یک سمت به شکل دریچه‌های تهویه طراحی شده‌اند تا نمای بصری و تهویه طبیعی ایجاد کنند. موقعیت برج در ابتدای یکی از شریان‌های اصلی و پرتردد شهری تورنتو نیز حضور تصویری قدرتمندی در خط آسمان این شهر پدید آورده است و هماهنگی بصری با آثار شاخص همچون برج سی‌ان (CN) برقرار می‌کند. از منظر امکانات، اسکای‌تاور مجموعه‌ای از خدمات لوکس شامل رستوران در طبقه ۱۰۶ را در خود جای می‌دهد که ارتفاع آن به‌طور تقریبی هم‌تراز با طبقه دیدبانی برج CN است و دید پانورامیک منحصربه‌فردی فراهم می‌کند.

این پروژه رکورد پیشین ساختمان وان بلور را که در سال ۲۰۲۵ با ۸۵ طبقه و ارتفاع ۳۰۸.۶ متر بلندترین آسمان‌خراش کانادا بود، پشت سر گذاشته و نشان‌دهنده شتاب چشمگیر توسعه بلندمرتبه‌سازی در مرکز تورنتو است. طبق برنامه‌ریزی شرکت توسعه‌دهنده، برج تا سال ۲۰۲۶ تکمیل و واحدهای مسکونی آن به ساکنان تحویل داده می‌شود. در این میان پروژه‌های دیگری همچون آسمان‌خراش ۸۴ طبقه فورما به‌عنوان یکی از شاخص‌ترین ساختمان‌های این شهر نیز این روند تحولات معماری نوین تورنتو را تکمیل می‌کنند.

این کره شیشه‌ای آینده غذایی شهرها را تضمین می‌کند

در نمایشگاه جهانی اکسپو ۲۰۲۵ اوزاکا، سازه‌ای شفاف و درخشان با نام «چشمه زندگی» توجه بازدیدکنندگان را به خود جلب کرده است. این کره نیمه‌شفاف به ارتفاع حدود ۶.۵ متر، نمونه‌ای پیشرفته از کشاورزی شهری و اکوسیستم غذایی خودکفاست که نشان می‌دهد چگونه شهرها می‌توانند در آینده نیازهای غذایی خود را بدون وابستگی به زمین‌های وسیع تأمین کنند.

داخل این کره زیستی، لایه‌های مختلف به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که یک چرخه کامل و خودکفا از تولید غذا شکل گیرد. در بخش بالایی، بوته‌های گوجه‌فرنگی بالای مخزن آب شور رشد می‌کنند و در همان مخزن، ماهی‌های بادکنکی ژاپنی در حال شنا هستند. این ماهی‌ها فضولاتی تولید می‌کنند که سرشار از ترکیبات آمونیاکی است. میکروارگانیسم‌های ویژه موجود در آب، این آمونیاک را طی فرایندهای زیستی به نیتریت و سپس به نیترات تبدیل می‌کنند که برای رشد گیاهان بسیار ضروری هستند. آب غنی‌شده از این مواد مغذی توسط سامانه‌های پمپاژ به بخش بالایی هدایت می‌شود و مستقیم به ریشه‌های گیاهان می‌رسد.

گیاهان ضمن جذب ترکیبات نیتروژن‌دار، آب را تصفیه می‌کنند و دوباره به مخزن بازمی‌گردانند. به این ترتیب چرخه‌ای بسته و پایدار شکل می‌گیرد که در آن هیچ ماده‌ای هدر نمی‌رود و تمام اجزا در خدمت یکدیگر قرار می‌گیرند. این سازوکار دقیق، همانند تالاب‌های طبیعی عمل می‌کند که با استفاده از فرایندهای زیستی خود، همزمان آب را پالایش می‌کنند و به منبعی برای تولید غذا تبدیل می‌شوند.

پایه این کره شامل چهار مخزن آبی است: آب دریا، آب لب‌شور و دو مخزن آب شیرین. هر مخزن گونه‌های آبزی متناسب با شوری خود از ماهی‌های سنگسر دریایی گرفته تا فیل‌ماهی‌های آب شیرین را در بر دارد. بالای هر مخزن، لایه‌ای از محصولات هیدروپونیک قرار گرفته است که با شرایط همان آب سازگارند. در بخش آب شور، گیاهان مقاوم به نمک همچون مارچوبه دریایی و خرفه دریایی رشد می‌کنند و در خود آب شور نیز جلبک‌های خوراکی همچون انگور دریایی پرورش پیدا می‌کنند. در لایه بالاتر، گوجه‌فرنگی‌های نیمه‌مقاوم به شوری بر فراز آب شور رشد می‌کنند و ماهی‌های بادکنکی و کپورهای تزئینی در آن شناورند. در بخش آب شیرین، سبزیجاتی همچون کاهو و گیاهان دارویی غنی از مواد مغذی پرورش می‌یابند و در بالاترین طبقه، گل‌های خوراکی همچون گل لادن و گل همیشه‌بهار قرار دارند. بستر این کره با موتورهای داخلی به‌طور مداوم می‌چرخد تا نور خورشید به‌طور یکنواخت به همه بخش‌ها برسد.

پوسته بیرونی این کره از پنل‌های شفاف اتیلن-تترافلوئورواتیلن (ETFE) ساخته شده که ماده‌ای نوین و بسیار سبک است و علاوه بر عبور حداکثری نور خورشید، مقاومت بالایی در برابر فرسایش و تغییرات دما دارد. پنل‌ها روی سازه‌ای ژئودزیک قرار گرفته‌اند که از ۲۴۵ میله فولادی و ۷۶ اتصال تشکیل شده است. کل ساختار با بهره‌گیری از فناوری T-STAR شرکت ویکینگ‌دام طراحی و اجرا شده است و سطحی در حدود ۱۲۸ متر مربع را پوشش می‌دهد، در حالی که وزن آن اندکی بیش از دو تن است.

فرایند انتقال این سازه نیز با دقت برنامه‌ریزی شده بود و تمام اجزا در قالب سه پالت به جزیره یومه‌شیما منتقل و در محل به‌سرعت مونتاژ شدند. طراحی هوشمندانه پوسته موجب می‌شود نور خورشید به‌طور کامل به فضای داخلی نفوذ کند، در حالی که دمای درون سازه در سطحی پایدار حفظ می‌شود. این ویژگی شرایطی مشابه یک ریزاقلیم کنترل‌شده ایجاد می‌کند که امکان همزیستی و رشد همزمان چندین منطقه کشت با نیازهای متفاوت را فراهم می‌سازد و به بهره‌وری بالاتر در تولید غذا منجر می‌شود.

از توکیو تا آمستردام؛ انقلاب حمل‌ونقل اشتراکی در جهان

حمل‌ونقل اشتراکی در سال‌های اخیر به یکی از ستون‌های اصلی مدیریت ترافیک و کاهش آلاینده‌های شهری تبدیل شده است. رشد سریع جمعیت در کلان‌شهرها، افزایش تراکم و فشارهای زیست‌محیطی ناشی از خودروهای شخصی، دولت‌ها و شهرداری‌ها را به سمت توسعه سامانه‌های اشتراکی سوق داده است. این سامانه‌ها شامل دوچرخه‌های اشتراکی، اسکوترهای برقی، خودروهای برقی اشتراکی و تاکسی‌های اینترنتی هستند که با هدف کاهش وابستگی به خودروهای شخصی، افزایش کارایی سفرهای شهری و بهبود کیفیت زندگی طراحی می‌شوند.

بازار جهانی حمل‌ونقل اشتراکی در سال ۲۰۲۵ با رشدی چشمگیر به یکی از بزرگ‌ترین بخش‌های صنعت حمل‌ونقل تبدیل شده است و ارزش آن بنا بر گزارش‌های بین‌المللی بین ۳۵۹ تا بیش از ۳۸۰ میلیارد دلار برآورد شده و پیش‌بینی می‌شود تا سال‌های آینده به بیش از ۸۰۰ میلیارد دلار برسد.

این رشد ناشی از چند روند کلیدی است؛ نخست، افزایش تقاضا برای دوچرخه‌سواری و اسکوترهای اشتراکی که به‌ویژه پس از دوران همه‌گیری کووید ۱۹ محبوبیت بیشتری پیدا کردند، زیرا سفرهای کوتاه و بدون تماس را امکان‌پذیر می‌سازند. دوم، گسترش حمل‌ونقل پاسخ‌محور همچون تاکسی‌های اینترنتی و شاتل‌های هوشمند است که با استفاده از الگوریتم‌های پیش‌بینی و داده‌های بزرگ، سفرها را بهینه می‌کنند و زمان انتظار را کاهش می‌دهند.

سنگاپور: یکپارچگی کامل با فناوری‌های هوشمند

سنگاپور در سال ۲۰۲۵ در صدر رتبه‌بندی سامانه‌های حمل‌ونقل اشتراکی قرار دارد. شبکه متروی این شهر بیش از ۲۰۰ کیلومتر دارد و قرار است تا سال ۲۰۴۰ به ۴۶۰ کیلومتر برسد. این شبکه به همراه اتوبوس‌ها و دوچرخه‌های اشتراکی تحت اپلیکیشن‌هایی همچون SimplyGo مدیریت می‌شود که پرداخت بدون تماس و یکپارچه را ممکن می‌سازد. این اپلیکیشن به‌گونه‌ای طراحی شده است که تجربه سفر شهری را برای شهروندان و گردشگران ساده و روان کند. اپلیکیشن SimplyGo فقط یک ابزار پرداخت نیست، بلکه سامانه جامع مدیریت سفر است؛ کاربر می‌تواند هزینه‌های سفر خود را به‌صورت لحظه‌ای مشاهده کند، موجودی کارت‌های هوشمند و کارت‌های تخفیف‌دار را بررسی کند و مسیرهای بهینه برای سفرهای چندوجهی را دریافت کند.

هنگ‌کنگ: دسترسی بی‌نظیر و پرداخت یکپارچه

هنگ‌کنگ یکی از کامل‌ترین و پیشرفته‌ترین شبکه‌های حمل‌ونقل شهری جهان را در اختیار دارد و همین موضوع موجب شده است که به الگویی جهانی در حوزه حمل‌ونقل پایدار و یکپارچه تبدیل شود. شاخص دسترسی ریلی این شهر با عدد ۰.۷۸ نشان می‌دهد که به‌طور تقریبی همه مناطق شهری در فاصله کوتاهی از ایستگاه‌های مترو قرار دارند و شهروندان می‌توانند بدون نیاز به خودروی شخصی، به‌راحتی به شبکه حمل‌ونقل عمومی متصل شوند. متروی هنگ‌کنگ در ترکیب با اتوبوس‌ها، ترامواها و کشتی‌های شهری بیش از ۹۰ درصد سفرهای موتوری روزانه را پوشش می‌دهند. این رقم در مقایسه با بسیاری از کلان‌شهرهای جهان بی‌نظیر است و نشان‌دهنده اعتماد بالای مردم به سیستم حمل‌ونقل عمومی است.

توکیو: مقیاس عظیم و دقت بی‌نظیر

توکیو با شبکه عظیم مترو و قطارهای شهری، یکی از بزرگ‌ترین و پیچیده‌ترین شبکه‌های حمل‌ونقل شهری جهان را در اختیار دارد. این شهر با جمعیتی بیش از ۳۷.۵ میلیون نفر در منطقه کلان‌شهری، روزانه میلیون‌ها سفر را مدیریت می‌کند. شبکه مترو و قطارهای شهری توکیو بیش از ۸۰۰ کیلومتر طول دارد و با اتوبوس‌ها، ترامواها و خطوط خصوصی ادغام شده است. سیستم‌های کنترل خودکار قطار و سامانه هشدار زلزله، ایمنی و دقت سفرها را تضمین می‌کنند. زمان‌بندی قطارها به‌گونه‌ای است که حتی در ساعات اوج، تأخیرها کمتر از چند دقیقه است. اپلیکیشن‌های لحظه‌ای و سامانه‌های بلیت خودکار تجربه سفر روزانه را برای میلیون‌ها نفر ساده‌تر کرده‌اند.

آمستردام: سلطه دوچرخه و اشتراک‌گذاری هوشمند

آمستردام با جمعیتی حدود ۱.۵ میلیون نفر و تراکم نزدیک به سه هزار نفر در هر کیلومتر مربع، بیش از ۹ هزار و ۶۰۰ ایستگاه شارژ خودرو برقی دارد و هدف افزایش آن به ۸۰ هزار ایستگاه تا ۲۰۳۰ است. سامانه‌های اشتراکی در آمستردام شامل دوچرخه‌های معمولی، دوچرخه‌های برقی، دوچرخه‌های باری و خودروهای اشتراکی هستند که با اپلیکیشن‌های جامع همچون OV-chipkaart مدیریت می‌شوند. این اپلیکیشن فقط ابزار پرداخت هزینه سفر نیست، بلکه یک سامانه جامع مدیریت سفرهای شهری است که تجربه حمل‌ونقل اشتراکی را به‌طور کامل با حمل‌ونقل عمومی ادغام کرده است. اپلیکیشن به کاربران اجازه می‌دهد با یک حساب کاربری، هزینه سفر در مترو، تراموا، اتوبوس، کشتی‌های شهری و دوچرخه‌ها و خودروهای اشتراکی را پرداخت کنند. ویژگی امنیتی مهم این سامانه، امکان بازیابی موجودی کارت در صورت گم‌شدن یا سرقت است. کاربران می‌توانند کارت خود را مسدود کنند و ارزش باقی‌مانده را به کارت جدید منتقل کنند. اپلیکیشن به‌طور مستقیم به سامانه‌های اشتراکی دوچرخه متصل است و امکان رزرو دوچرخه‌های معمولی، برقی و باری را در همان اپلیکیشن فراهم می‌کند.

سریع‌ترین قطار جهان در ژاپن متولد شد

در آزمونی محرمانه و دور از چشم مسافران روزمره، یک قطار مگلو (قطار شناور مغناطیسی) ساخته‌شده توسط شرکت راه‌آهن مرکزی ژاپن (JR Central) رکورد سرعت را جابه‌جا کرد و با دستیابی به سرعت ۶۰۳ کیلومتر بر ساعت (۳۷۵ مایل بر ساعت)، عنوان سریع‌ترین قطار ساخته‌شده تاکنون را از آن خود کرد. این دستاورد نه‌تنها رکورد قبلی خود این شرکت را شکست، بلکه چشم‌انداز سفرهای بین‌شهری آینده را دگرگون می‌کند.

آزمایش روی خط آزمایشی اختصاصی در استان یاماناشی ژاپن انجام شد. مهندسان طی چند روز متوالی، سرعت قطار را به‌تدریج افزایش دادند تا در نهایت به این رکورد تاریخی برسند. این خط آزمایشی به‌طور کامل بسته بود و هیچ مسافر تجاری در آن حضور نداشت. قطار مگلو ال-صفر (L0) که برای خط آینده چائوشینکانسن (Chūō Shinkansen) طراحی شده است، در اوج سرعت خود، هر کیلومتر را در کمتر از ۶ ثانیه طی می‌کند. این سرعت از بسیاری هواپیماهای کوچک در مرحله صعود سریع‌تر است، اما همچنان روی مسیر ریلی زمینی حرکت و از فناوری شناوری مغناطیسی برای کاهش اصطکاک استفاده می‌کند.

این رکورد، رکورد قبلی JR Central را پشت سر گذاشت و فاصله چشمگیری با قطارهای پرسرعت تجاری فعلی ایجاد کرد. قطارهای پرسرعت رایج همچون شینکانسن یا TGV به‌طور معمول با سرعت ۲۵۰ تا ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت حرکت می‌کنند. برای مقایسه مگلو ال‌صفر با ۶۰۳ کیلومتر بر ساعت در مقابل شینکانسن N700S با ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت (تجاری)، TGV فرانسه با ۳۲۰ کیلومتر بر ساعت و هارمونی چین (CRH380) با ۴۸۶ کیلومتر بر ساعت قرار گرفت. در طول آزمایش، داده‌های گسترده‌ای در زمینه ارتعاش، نویز، مصرف انرژی و راحتی مسافران جمع‌آوری شد که اطلاعاتی حیاتی برای تبدیل این فناوری به یک سیستم حمل‌ونقل عملی و ایمن هستند.

قطار ال‌صفر بخشی از پروژه عظیم چائو شینکانسن است که توکیو را به ناگویا (در سال‌های ۲۰۲۷-۲۰۳۰) و سپس به اوساکا متصل خواهد کرد. این خط مگلو، زمان سفر توکیو-ناگویا را از ۱.۵ ساعت فعلی به تنها ۴۰ دقیقه کاهش می‌دهد و ظرفیت حمل مسافر را به‌طور چشمگیری افزایش خواهد داد. کارشناسان معتقدند این فناوری می‌تواند الگویی برای کشورهای دیگر در توسعه حمل‌ونقل پایدار و سریع باشد، هرچند چالش‌هایی همچون هزینه‌های ساخت بالا (حدود ۹۰ میلیارد دلار برای کل خط) و مسائل زیست‌محیطی همچنان وجود دارد.

داستان کشوری که بحران انرژی را به موتور رشد تبدیل کرد

بهینه‌سازی مصرف انرژی به یکی از مهم‌ترین اولویت‌های شهرهای بزرگ جهان تبدیل شده است. رشد سریع جمعیت شهری، توسعه صنایع و افزایش تقاضا برای انرژی، فشار سنگینی بر شبکه‌های برق و منابع طبیعی وارد کرده است. در چنین شرایطی، استفاده از فناوری‌های نوین و سیاست‌های هوشمند برای کاهش مصرف و افزایش بهره‌وری انرژی یک ضرورت حیاتی است.

روش‌های مختلفی برای بهینه‌سازی مصرف انرژی وجود دارد که یکی از مهم‌ترین آن‌ها شبکه‌های هوشمند برق است. شبکه‌های هوشمند با استفاده از حسگرها و الگوریتم‌های پیشرفته، مصرف لحظه‌ای را پایش و امکان مدیریت بار شبکه را فراهم می‌کنند. این شبکه‌ها می‌توانند در ساعات اوج مصرف، بار را به‌صورت خودکار کاهش دهند یا از منابع ذخیره‌سازی انرژی استفاده کنند.

ذخیره‌سازی انرژی شامل باتری‌های لیتیوم‌یون، سدیم‌یون و سیستم‌های ذخیره‌سازی حرارتی به شهرها اجازه می‌دهد انرژی مازاد تولیدی از منابع تجدیدپذیر همچون خورشید و باد را ذخیره و در زمان نیاز آزاد کنند. ساختمان‌های سبز و هوشمند با استفاده از عایق‌بندی پیشرفته، سیستم‌های تهویه هوشمند و پنل‌های خورشیدی، مصرف انرژی را تا ۳۰ تا ۴۰ درصد کاهش می‌دهند. حمل‌ونقل برقی نیز با جایگزینی خودروهای فسیلی، سهم بزرگی در کاهش مصرف سوخت و انتشار آلاینده‌ها دارد.

لزوم اجرای این فناوری‌ها به دلیل بحران‌های زیست‌محیطی و اهداف جهانی کاهش انتشار کربن بیش از پیش احساس می‌شود. کشورهایی همچون چین با هدف رسیدن به کربن‌خنثی تا سال ۲۰۶۰، سرمایه‌گذاری‌های عظیمی در این حوزه انجام داده‌اند. اجرای این راهبردها نه‌تنها به کاهش مصرف انرژی کمک می‌کند، بلکه فرصت‌های اقتصادی جدیدی ایجاد می‌کند و کیفیت زندگی شهری را بهبود می‌بخشد. بهینه‌سازی مصرف انرژی، پلی میان توسعه پایدار و رفاه اجتماعی است که بدون آن آینده شهرهای بزرگ با چالش‌های جدی روبه‌رو خواهد شد.

پکن؛ گذار به شبکه‌های هوشمند و ذخیره‌سازی پیشرفته

پکن به‌عنوان پایتخت سیاسی و یکی از بزرگ‌ترین مراکز اقتصادی چین، در سال‌های اخیر تمرکز خود را از توسعه صرف ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر به بهینه‌سازی مصرف و مدیریت هوشمند شبکه تغییر داده است. این شهر توانسته است اهداف ملی چین برای ظرفیت انرژی خورشیدی و بادی را زودتر از موعد محقق کند؛ به‌طوری که در سال ۲۰۲۴ ظرفیت نصب‌شده انرژی خورشیدی در کل کشور را به ۸۸۶ گیگاوات و ظرفیت انرژی بادی را به ۵۲۰ گیگاوات رساند.

شانگهای؛ انرژی‌های نو و نیروگاه‌های مجازی

شانگهای به‌عنوان بزرگ‌ترین بندر تجاری چین و شهری با جمعیت بیش از ۲۴ میلیون نفر، یکی از پرمصرف‌ترین نقاط کشور است. سهم انرژی‌های تجدیدپذیر در ظرفیت نصب‌شده این شهر تا نوامبر ۲۰۲۴ حدود ۱۹.۳ درصد بود، اما فقط ۹.۶۶ درصد از مصرف برق را پوشش می‌داد. این موضوع نشان می‌دهد که شانگهای نیازمند پروژه‌های عظیم برای افزایش سهم انرژی‌های نو در مصرف واقعی است.

شنژن؛ پایلوت کربن صفر

شنژن با جمعیت ۱۸ میلیون نفر، به‌عنوان شهر نوآوری چین شناخته می‌شود. در سال ۲۰۲۴ بیش از ۱۱۳ پروژه پایلوت کربن نزدیک به صفر در این شهر اجرا شد. این پروژه‌ها شامل نصب پنل‌های خورشیدی روی بام‌ها، بازسازی ساختمان‌ها با استانداردهای سبز و ایجاد فضای سبز شهری بودند. نتایج این پروژه‌ها چشمگیر است: کاهش ۴۵ درصدی انتشار گازهای گلخانه‌ای در بعضی محله‌ها و کاهش ۲۲ درصدی هزینه برق خانوارها که معادل حدود ۸۰ دلار در سال است.

گوانگ‌ژو؛ ساختمان‌های هوشمند و انرژی هیدروژنی

گوانگ‌ژو تمرکز خود را بر ساختمان‌های هوشمند کم‌مصرف و انرژی هیدروژنی گذاشته است. در سال ۲۰۲۴ نخستین دستگاه تبدیل دوطرفه برق-هیدروژن در این شهر راه‌اندازی شد که توانایی تولید و مصرف هیدروژن را در سطح ۱۰۰ کیلووات دارد. این فناوری امکان ذخیره‌سازی انرژی در قالب هیدروژن و استفاده دوباره از آن را فراهم می‌کند. پروژه‌های بادی فراساحلی در استان گوانگ‌دونگ نیز با توربین‌های ۱۱ مگاواتی در حال توسعه هستند. طبق برنامه، تا سال ۲۰۲۵ ظرفیت تولید انرژی‌های نو در استان به ۱۴۴.۳ گیگاوات رسیده و درآمد صنعت انرژی نو از مرز یک تریلیون یوان عبور کرده است.

تیانجین؛ ذخیره‌سازی بلندمدت و شهر اکولوژیک

تیانجین یکی از مراکز صنعتی بزرگ چین است و به همین دلیل مصرف انرژی در این شهر بسیار بالاست. برای پاسخ به این نیاز، در سال ۲۰۲۵ نخستین نیروگاه ذخیره‌سازی بلندمدت در این شهر راه‌اندازی شد. این نیروگاه با ظرفیت ۱۵۶ مگاوات توان و ۱۱۱۵ مگاوات‌ساعت ذخیره‌سازی، قادر است روزانه بیش از ۱.۱ میلیون کیلووات‌ساعت برق آزاد کند که معادل مصرف روزانه برق بیش از ۳۰۰ هزار خانوار شهری است. این پروژه سالانه بیش از ۲۰۰ هزار تن دی‌اکسیدکربن را کاهش می‌دهد و به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های ذخیره‌سازی انرژی در آسیا شناخته می‌شود.

انقلاب خاموش در خیابان‌ها؛ طراحی شهری جای نیروگاه‌ها را می‌گیرد

شهرهای امروز با چالش‌های بزرگی در زمینه مصرف انرژی و انتشار آلاینده‌ها روبه‌رو هستند. طراحی شهری و مدیریت هوشمند انرژی ابزارهای کلیدی هستند که می‌توانند مصرف انرژی را به‌طور چشمگیری کاهش دهند و آینده‌ای پایدار برای شهرها رقم بزنند. راهبردهای مختلفی از جمله فرم‌های فشرده شهری، طراحی ساختمان‌های سبز، سیستم‌های انرژی مشترک و به‌کارگیری فناوری‌های هوشمند برای دستیابی به این هدف وجود دارد.

فرم‌های فشرده شهری با شبکه‌های خیابانی متراکم و محله‌های مختلط، نیاز به سفرهای طولانی را کاهش می‌دهند و وابستگی به خودروهای شخصی را کم می‌کنند. توسعه شهری بر پایه حمل‌ونقل عمومی و اولویت دادن به پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری، با کاهش تردد خودروهای شخصی، مصرف سوخت‌های فسیلی را تا چند برابر کاهش می‌دهد.

ساختمان‌ها سهم بزرگی در مصرف انرژی دارند. طراحی ساختمان‌های سبز و استفاده از استراتژی‌های غیرفعال همچون جهت‌گیری مناسب بنا برای بهره‌گیری از نور خورشید، بام‌های سبز و دیوارهای سبز برای عایق‌کاری طبیعی و پوسته‌های پیشرفته با عایق‌بندی حرارتی، می‌تواند مصرف انرژی گرمایش و سرمایش را به‌طور چشمگیری کاهش دهد.

مدیریت انرژی در سطح منطقه‌ای با استفاده از سیستم‌های انرژی مشترک، کارایی بیشتری نسبت به سیستم‌های فردی دارد. بهره‌گیری از گرمای هدررفته صنایع برای گرمایش و سرمایش و توسعه زیرساخت‌های سبز برای کاهش اثر جزایر حرارتی شهری، نمونه‌هایی از این رویکرد هستند.

کپنهاگ؛ پیشگام جهانی در طراحی شهری پایدار و مدیریت انرژی

کپنهاگ، پایتخت دانمارک، یکی از موفق‌ترین نمونه‌های جهانی در زمینه بهینه‌سازی مصرف انرژی و توسعه پایدار شهری است. این شهر طی دو دهه گذشته توانسته است با ترکیب سیاست‌های شهری هوشمند، سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر و تغییر الگوهای حمل‌ونقل، مصرف انرژی و انتشار کربن را به‌طور چشمگیری کاهش دهد. از سال ۲۰۰۵ تاکنون، کپنهاگ موفق شده است انتشار کربن خود را تا ۷۵ درصد کاهش دهد و هدف نهایی آن رسیدن به کربن‌خنثی است تا در صدر فهرست پیشگامان جهانی انرژی پایدار قرار بگیرد.

اسلو؛ معماری انرژی مثبت و حمل‌ونقل پاک در مسیر کربن‌خنثی

اسلو، پایتخت نروژ، یکی از پیشگامان جهانی در زمینه طراحی شهری پایدار و مدیریت مصرف انرژی است. این شهر با ترکیب سیاست‌های سخت‌گیرانه در حوزه ساخت‌وساز، سرمایه‌گذاری در حمل‌ونقل پاک و توسعه فناوری‌های نوین، توانسته است الگویی از شهری ارائه دهد که نه‌تنها مصرف انرژی را کاهش می‌دهد، بلکه در مسیر رسیدن به کربن‌خنثی تا سال ۲۰۳۰ حرکت می‌کند.

مالمو؛ شهر سبز اسکاندیناوی و الگوی جهانی انرژی پایدار

مالمو، سومین شهر بزرگ سوئد، طی دو دهه اخیر به یکی از شناخته‌شده‌ترین نمونه‌های جهانی در زمینه طراحی شهری پایدار و مدیریت مصرف انرژی تبدیل شده است. این شهر با اجرای پروژه‌های گسترده در حوزه انرژی‌های تجدیدپذیر، ساختمان‌های سبز، حمل‌ونقل پاک و زیرساخت‌های هوشمند مصرف انرژی را به‌طور چشمگیری کاهش داده و کیفیت زندگی شهروندان را ارتقا بخشیده است. مالمو نه‌تنها به‌عنوان یک شهر صنعتی سابق، بلکه به‌عنوان یک شهر سبز و پایدار شناخته می‌شود که الگویی برای دیگر کلان‌شهرهای جهان ارائه کرده است.

میانگین حقوق ماهانه در شهرهای بزرگ جهان در ۲۰۲۵

مقایسه میانگین حقوق ماهانه خالص (پس از کسر مالیات بر درآمد) در ۶۹ شهر بزرگ جهان در سال ۲۰۲۵ حاکی از پیشتازی شهرهای سوئیسی است. ژنو با ۷۹۸۴ دلار و زوریخ با ۷۷۸۸ دلار در صدر جدول قرار گرفته‌اند. سان‌فرانسیسکو با ۷۰۹۲ دلار بالاترین شهر آمریکایی این فهرست است، هرچند با کاهش ۱۰.۶ درصدی (۸۳۹ دلار) در پنج سال اخیر روبه‌رو بوده است.

سایر شهرهای برتر شامل لوکزامبورگ (۶۱۵۶ دلار)، بوستون (۵۹۴۰ دلار)، شیکاگو (۵۲۰۳ دلار) و نیویورک (۵۱۲۸ دلار) می‌شوند. این مراکز اغلب میزبان صنایع پردرآمد همچون مالی، فناوری و خدمات حرفه‌ای هستند که با بازار کار رقابتی و هزینه‌های بالای زندگی همراه‌اند و حقوق اسمی را به سطوح بالا می‌رسانند. در مقابل، شهرهای نوظهور همچنان در انتهای جدول قرار دارند و شامل قاهره با تنها ۱۶۵ دلار، بوگوتا با ۳۷۵ دلار و ریو دو ژانیرو با ۴۳۹ دلار می‌شوند که نشان‌دهنده شکاف چشمگیر جهانی دستمزدها حتی در میان کلان‌شهرهای بزرگ است.

از ۶۹ شهر بررسی‌شده، تنها ۷ شهر کاهش حقوق داشته‌اند، اما این افت‌ها قابل‌توجه بوده است. قاهره با منفی ۴۰.۱ درصد (به‌دلیل سقوط ۶۶ درصدی ارزش پوند مصر مقابل دلار) بیشترین کاهش را ثبت کرده، توکیو با منفی ۱۳.۱ درصد (سقوط ۳۰ درصدی ین ژاپن) پس از آن است، نیویورک با منفی ۱۴.۹ درصد (از ۶۰۲۳ به ۵۱۲۸ دلار) و سان‌فرانسیسکو با منفی ۱۰.۶ درصد نیز کاهش چشمگیری نشان می‌دهند. این روندها می‌تواند ناشی از نوسانات ارزی، تغییرات در ترکیب گزارش‌دهندگان جمعی یا تحولات پساکرونا همچون دورکاری گسترده، جابه‌جایی متخصصان و انتقال جبران خدمات به پاداش و سهام باشد.

در سوی مقابل، شهرهایی با رشد چشمگیر مشاهده می‌شوند که شامل ورشو با مثبت ۹۵.۳ درصد، استانبول با مثبت ۹۴.۵ درصد و بنگلور با مثبت ۸۰.۷ درصد است که اغلب از پایه‌های پایین‌تر ۲۰۲۰ آغاز شده‌اند. در شهرهای پردرآمد اروپا، لوکزامبورگ با افزایش مطلق ۱۷۲۱ دلاری (از ۴۴۳۵ به ۶۱۵۶ دلار) و ژنو با ۱۶۰۸ دلار رشد (از ۶۳۷۶ به ۷۹۸۴ دلار) بیشترین پیشرفت‌ها را داشته‌اند.

این مقایسه طبق داده‌های نومبئو (Numbeo از طریق دویچه بانک) بر پایه ورودی‌های جمعی کاربران (crowdsourced) با کمتر از ۱۰ درصد جمع‌آوری دستی انجام گرفته و نتایج ممکن است تحت‌تأثیر گزارش‌دهندگان، زمان‌بندی و تغییرات سریع بازار کار قرار گیرد. تغییرات پنج‌ساله از ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۵ به‌صورت اسمی و بدون تعدیل تورم محاسبه شده‌اند و تحت تأثیر نوسانات ارزی مقابل دلار آمریکا قرار دارند. این الگوها تصویری از جهانی دوسرعته ترسیم می‌کنند؛ مراکز ثروتمند با حقوق‌های روبه‌رشد مداوم و شهرهای در حال توسعه که به‌رغم پیشرفت‌های درصدی قابل‌توجه، همچنان برای رسیدن به سطوح برتر فاصله زیادی دارند.

کنترل هدفمند ترافیک در شهرهای جهان با هوش مصنوعی

شهرهای جهان با استفاده از هوش مصنوعی برای بهینه‌سازی جریان ترافیک، امروزه در موقعیتی بسیار مطلوب‌تر برای ایجاد و نگهداری محیط‌های شهری کارآمد و پایدار قرار دارند. برای مثال در شهر بلویو ایالت واشنگتن، از هوش مصنوعی برای شناسایی نقاط داغ ترافیکی استفاده می‌شود که این کار با پردازش داده‌هایی مانند حجم ترافیک، بررسی سرعت خودروها و شاخص‌های نزدیک به‌تصادف، از طریق دوربین‌های کنترل ترافیک باکیفیت بالا انجام می‌شود که در ۴۰ تقاطع کلیدی شهر نصب شده است. در شهر دانمارک نیز هوش مصنوعی، حجم زیادی از داده‌های ترافیکی را پردازش می‌کند تا تغییرات چراغ‌های راهنمایی از جمله، بهینه‌سازی زمان سبزشدن یا زمان‌های انتظار را کنترل کند. در شهر دبی، هوش مصنوعی برای بازرسی سیستماتیک جاده‌های شهر و شناسایی نشانه‌های فرسودگی مورداستفاده قرار می‌گیرد. در ادامه به بررسی هوش مصنوعی برای کنترل ترافیک در شهرهای مدرن جهان می‌پردازیم:

سیستم‌های هوشمند ترافیکی

الگوریتم‌های هوش مصنوعی جهت پیش‌بینی الگوهای ترافیکی، نقاط ازدحام و بهینه‌سازی جریان خودروها، به کمک کارشناسان می‌آید و از این طریق می‌توان حجم عظیمی از داده‌ها مانند شرایط لحظه‌ای سنسورها و دوربین‌ها را تحلیل کرد. این تحلیل‌ها به برنامه‌ریزان شهری و مدیران ترافیک اجازه می‌دهد زمان‌بندی چراغ‌ها را به طور پویا تنظیم کنند و یا مسیرهای جایگزین را پیشنهاد دهند. باگذشت زمان و افزایش داده‌ها، این سیستم‌ها می‌تواند به تدوین دستورالعمل‌های جدید برای طراحی معابر و بهینه‌سازی چراغ‌ها کمک کند. موضوع مهم‌تر اینکه هوش مصنوعی، قابلیت یادگیری دارد؛ بنابراین برنامه‌ریزان شهری در آینده می‌توانند به‌جای مدل‌های کوچک‌مقیاس فعلی، از مدل‌هایی با پوشش گسترده‌تر استفاده کنند.

بهینه‌سازی چراغ‌های راهنمایی

چراغ‌های راهنمایی سنتی بر اساس برنامه‌های ثابت کار می‌کند که اغلب با الگوهای جدید ترافیک سازگار نیست همین موضوع سبب تأخیرهای غیرضروری و افزایش ازدحام می‌شود. این در حالی است که چراغ‌های هوشمند مبتنی بر هوش مصنوعی که در شهرهایی مانند پیتسبورگ و لس‌آنجلس استفاده می‌شود، می‌تواند زمان‌بندی خود را از طریق شناسایی حجم لحظه‌ای ترافیک تنظیم کند. این موضوع باعث کاهش زمان انتظار و روان‌تر شدن جریان ترافیک می‌شود. همچنین هوش مصنوعی می‌تواند فرآیند زمان‌بندی مجدد چراغ‌ها را که معمولاً هر سه تا پنج سال انجام می‌شود، به‌صورت ماهانه ممکن کند. همچنین این فناوری می‌تواند چراغ‌های ترافیکی خودرو را با چراغ‌های عابر پیاده هماهنگ کند و مدت‌زمان چند ثانیه پیشروی به عابران پیاده بدهد تا ایمنی آن‌ها افزایش یابد.

پایش وضعیت راه‌ها

هوش مصنوعی نمی‌تواند گودال‌های خیابان‌ها را از بین ببرد، اما می‌تواند با الگوریتم‌های بینایی‌سنج، عیب‌های جاده‌ها را شناسایی کند، میزان آسیب وارد شده به آن‌ها را ارزیابی کند و به طور لحظه‌ای به مسئولان و مدیران شهری اطلاع دهد. همچنین فناوری‌های آتی، امکان تعمیر هدفمند و نگهداری پیشگیرانه، بدون دخالت انسان را فراهم می‌کنند و این موضوع، سرعت تعمیرات را افزایش می‌دهد و ایمنی جاده‌ها را بهبود می‌بخشد.

مدیریت حوادث

اکنون مدت زیادی است که دوربین‌ها و سنسورها، بهترین ابزار رصد ترافیک لحظه‌ای محسوب می‌شود، اما این سیستم‌ها تنها تا حدی مؤثر هستند که اپراتورهای انسانی بتوانند به طور هم‌زمان، چندین صفحه را کنترل کنند که انجام این کار نیز همیشه آسان نیست. علاوه بر این، هرگونه تأخیر در واکنش‌ها، می‌تواند باعث اختلال در رصد ترافیک و ازدحام شود. خبر خوش اینکه با جایگزینی نظارت انسانی با سیستم‌های هوش مصنوعی، داده‌های چندین منبع شامل دوربین‌ها، سنسورها و حتی شبکه‌های اجتماعی، به طور هم‌زمان اسکن می‌شود. این امر باعث افزایش سرعت واکنش‌ها، کاهش تأثیر حادثه بر جریان ترافیک و ارائه هشدارهای لحظه‌ای و مسیرهای جایگزین می‌شود.

دیوار سبز چین؛ نجات زمین یا آزمایش شکست‌خورده محیط‌زیستی جهان؟

چین از سال ۱۹۷۸ بیش از ۶۶ میلیارد درخت در امتداد مرز شمالی ۲۸۰۰ مایلی خود کاشته و قصد دارد در ۲۵ سال آینده ۳۴ میلیارد درخت دیگر بکارد تا «دیوار سبز بزرگ» را تکمیل کند. این پروژه عظیم که به‌طور رسمی «برنامه جنگل محافظ سه‌شمال» نامیده می‌شود، یک طرح مهندسی اکولوژیک غول‌پیکر برای کند کردن گسترش کویرهای گبی و تکله‌مکان در شمال این کشور است. مقامات چینی از آن زمان تاکنون بیش از ۶۶ میلیارد درخت در مرزهای مشترک با مغولستان، قزاقستان و قرقیزستان کاشته‌اند و برنامه‌ریزی کرده‌اند تا ۳۴ میلیارد درخت دیگر اضافه کنند. در صورت موفقیت، دیوار سبز بزرگ پوشش جنگلی زمین را ۱۰ درصد از اواخر دهه ۱۹۷۰ افزایش خواهد داد.

این ابتکار برای مقابله با فرسایش خاک و رسوب‌گذاری شن طراحی شده که از دهه ۱۹۵۰ به‌دلیل شهرنشینی گسترده و گسترش زمین‌های کشاورزی تشدید شده است. این تغییرات، شرایط خشک منطقه را بدتر کرده و طوفان‌های شنی بیشتری ایجاد کرده‌اند؛ طوفان‌هایی که لایه رویی خاک را می‌برند، شن را رسوب می‌دهند، زمین را تخریب می‌کنند و آلودگی ذرات معلق را در شهرها افزایش می‌دهند. شمال چین پیش از موج شهرنشینی دهه ۱۹۵۰ نیز خشک بود، زیرا هیمالیا سایه بارانی بر مرز این کشور با مغولستان ایجاد و بارش را محدود می‌کند. به همین دلیل، کویرهای گبی و تکله‌مکان عظیم هستند و با هم ۶۱۸ هزار مایل مربع (۱.۶ میلیون کیلومتر مربع) را پوشش می‌دهند که طبق گزارش انجمن جغرافیایی سلطنتی مساحتی کمی کوچک‌تر از آلاسکاست.

با وجود تلاش‌های نیم‌قرنی چین، این کویرها همچنان در حال گسترش هستند. برای مثال، کویر گبی سالانه حدود ۱۴۰۰ مایل مربع (۳۶۰۰ کیلومتر مربع) از علفزارهای چین را می‌بلعد. بیابان‌زایی نه‌تنها اکوسیستم‌ها و زمین‌های کشاورزی را نابود، بلکه آلودگی شهرهایی همچون پکن را تشدید می‌کند. بعضی مطالعات نشان می‌دهند که دیوار سبز بزرگ فرکانس طوفان‌های شنی را کاهش داده، اما دیگران استدلال می‌کنند این کاهش به‌طور عمده به عوامل آب‌وهوایی مربوط است.

منتقدان نرخ بقای درختان و بوته‌های کاشته‌شده را بسیار پایین می‌دانند و معتقدند نتایج قابل‌توجهی به همراه نداشته است. دلیل اصلی، استفاده گسترده از تنها یک یا دو گونه درختی همچون صنوبر و بید است که دیوار را در برابر بیماری‌ها آسیب‌پذیر می‌کند؛ برای مثال، در سال ۲۰۰۰ یک میلیارد درخت صنوبر در استان نینگ‌شیا به‌دلیل یک پاتوژن از بین رفت. بقای درختان همچنین به‌دلیل کاشت در مناطقی با آب ناکافی پایین است و بدون دخالت مداوم انسانی، بسیاری از آن‌ها دوام نمی‌آورند.

از سوی دیگر مردم به تپه‌های شنی طبیعی و گبی هجوم آوردند و درخت کاشتند که موجب کاهش سریع رطوبت خاک و سطح آب زیرزمینی شد. در واقع این اقدام در بعضی مناطق بیابان‌زایی ایجاد می‌کند. علاوه‌بر این، تک‌کشت بودن دیوار، تنوع زیستی را همچون مخلوطی متنوع از گیاهان بومی ترویج نمی‌دهد. با این حال این برنامه الهام‌بخش «دیوار سبز بزرگ آفریقا» شده که کمربندی ۵۰۰۰ مایلی (۸۰۰۰ کیلومتری) از درختان در سراسر قاره برای مقابله با تخریب زمین و بیابان‌زایی خواهد بود.

پایان کابوس ترافیک؟ سه شهر که آینده جابه‌جایی را تغییر دادند

سیستم‌های حمل‌ونقل شهری در قلب زندگی مدرن قرار دارند و نقشی اساسی در شکل‌دهی به بهره‌وری اقتصادی، فراگیری اجتماعی و پایداری محیط‌زیست ایفا می‌کنند. با شتاب گرفتن روند شهرنشینی و تمرکز روزافزون جمعیت در کلان‌شهرها، چالش‌هایی همچون ازدحام، آلودگی و نابرابری فضایی بیش از پیش نمایان شده و حمل‌ونقل یکپارچه به‌عنوان راهکاری کلیدی برای مدیریت مؤثر ترافیک مطرح شده است.

سال ۲۰۲۵ نقطه عطفی برای بسیاری از شهرهای پیشرو جهان محسوب می‌شود؛ چراکه تلاش کردند راهبردهای پیشرفته ادغام حمل‌ونقل را برای مقابله با مشکلات ترافیکی پیاده‌سازی کنند. پژوهش‌های جدید نشان داده‌اند که تحرک شهری و توزیع جمعیت پدیده‌هایی هستند که به‌طور متقابل یکدیگر را تقویت می‌کنند. الگوهای سریع تغییر جابه‌جایی به‌تدریج چشم‌انداز جمعیتی را بازآفرینی می‌کنند و در مقابل، توزیع فضایی جمعیت نیز مسیرهای بعدی تحرک را محدود و ساختارمند می‌سازد.

مدیریت سنتی ترافیک بر توسعه تدریجی شبکه‌های جاده‌ای، بهینه‌سازی چراغ‌های راهنمایی یا ایجاد خطوط منفرد حمل‌ونقل عمومی متمرکز بوده است، اما این رویکردهای جزیره‌ای در برابر پیچیدگی‌های روزافزون شهری و ضرورت‌های پایداری ناکارآمد هستند. حمل‌ونقل یکپارچه تلاش می‌کند با هماهنگی میان مدهای مختلف جابه‌جایی از پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری گرفته تا اتوبوس، قطار و خودروهای خودران، سیستمی واحد و منسجم ایجاد کند.

این ادغام به زیرساخت‌های فیزیکی محدود نمی‌شود، بلکه شامل پلتفرم‌های دیجیتال برای برنامه‌ریزی سفر چندوجهی، بلیت‌های یکپارچه، اشتراک‌گذاری اطلاعات لحظه‌ای و کنترل همزمان ترافیک است. هدف نهایی رویکرد، ارائه تجربه‌ای روان، کارآمد و کاربرمحور است که بتواند به تغییرات تقاضا پاسخ دهد، جریان‌ها را عادلانه‌تر توزیع کند و در نهایت ازدحام و آلاینده‌ها را کاهش دهد. راهبردهای یکپارچه‌سازی حمل‌ونقل باید با برنامه‌ریزی فضایی، سیاست‌های اجتماعی و اهداف توسعه اقتصادی همسو شوند تا بتوانند به‌طور پایدار چالش‌های ترافیکی را مدیریت کنند.

سنگاپور: پیشگام در هوشمندسازی حمل‌ونقل

سنگاپور در سال ۲۰۲۵ به‌عنوان یکی از پیشروترین شهرهای جهان در زمینه حمل‌ونقل یکپارچه شناخته می‌شود. این جایگاه نتیجه اجرای برنامه بلندمدت «حمل‌ونقل هوشمند ۲۰۳۰» است که هدف آن اتصال و هماهنگ‌سازی تمام مدهای حمل‌ونقل شهری در یک پلتفرم دیجیتال واحد است. در این چهارچوب، مترو، اتوبوس، تاکسی‌های خودران و مسیرهای دوچرخه به‌عنوان اجزای یک سیستم منسجم عمل می‌کنند. شهروندان و گردشگران می‌توانند با یک اپلیکیشن یا کارت هوشمند، سفر خود را از ابتدا تا انتها برنامه‌ریزی و مدیریت کنند، بدون آنکه نیازی به استفاده از سامانه‌های جداگانه یا پرداخت‌های متعدد داشته باشند.

بارسلونا: آزمایشگاه شهری برای حمل‌ونقل به‌عنوان خدمت

بارسلونا در سال ۲۰۲۵ با اجرای پروژه‌های فناوری و سرمایه‌گذاری‌های کلان توانسته مفهوم «حمل‌ونقل به‌عنوان خدمت (MaaS)» را به‌طور کامل محقق کند. این شهر توانسته با توسعه اپلیکیشن‌های جامع سفر، تمام مدهای حمل‌ونقل عمومی و خصوصی را در یک پلتفرم واحد گرد آورد. شهروندان و گردشگران می‌توانند با یک بلیت دیجیتال، از مترو، اتوبوس، دوچرخه‌های اشتراکی و خودروهای برقی استفاده کنند.

دبی: حمل‌ونقل آینده‌نگر

دبی در سال ۲۰۲۵ با تمرکز بر فناوری‌های آینده‌نگر توانسته تجربه سفر شهری را متحول کند. این شهر با سرمایه‌گذاری در خودروهای خودران و تاکسی‌های هوشمند، امکان جابه‌جایی سریع و ایمن گردشگران را فراهم کرده است. تاکسی‌های خودران دبی به شبکه‌های نسل پنجم متصل هستند و می‌توانند مسیرهای بهینه را در لحظه انتخاب کنند.

دبی با توسعه سیستم‌های پرداخت دیجیتال یکپارچه، تجربه سفر را برای گردشگران جهانی ساده‌تر کرده است. این شهر با راه‌اندازی پلتفرم‌های پرداخت هوشمند، امکان استفاده از تمام مدهای حمل‌ونقل شامل مترو، اتوبوس، تاکسی‌های هوشمند، خودروهای خودران و دوچرخه‌های اشتراکی را با یک اپلیکیشن موبایلی فراهم کرده است.

سرزمین جنگل‌ها کجاست؟

جنگل‌ها به‌عنوان یکی از مهم‌ترین اکوسیستم‌های طبیعی زمین، نقشی حیاتی در حفظ تعادل زیست‌محیطی و پایداری زندگی بشر ایفا می‌کنند. آن‌ها با تولید اکسیژن، جذب دی‌اکسید کربن و تنظیم چرخه آب، به‌طور مستقیم بر کیفیت هوا و اقلیم جهانی اثر می‌گذارند. علاوه بر این، جنگل‌ها زیستگاه میلیون‌ها گونه گیاهی و جانوری هستند که بسیاری از آن‌ها هنوز ناشناخته باقی مانده‌اند و ارزش علمی و دارویی فراوانی دارند. جنگل‌ها منابعی غنی برای تولید چوب، کاغذ، داروهای گیاهی و محصولات غذایی محسوب می‌شوند و میلیون‌ها نفر در سراسر جهان معیشت خود را از این منابع تأمین می‌کنند.

در کنار نقش زیست‌محیطی و اقتصادی، جنگل‌ها اهمیت فرهنگی و اجتماعی ویژه‌ای دارند. بسیاری از جوامع بومی و محلی قرن‌هاست که در دل جنگل‌ها زندگی می‌کنند و سبک زندگی پایدار آن‌ها به حفظ این منابع طبیعی کمک کرده است. جنگل‌ها به‌عنوان مکان‌هایی برای آرامش، گردشگری و فعالیت‌های تفریحی، بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی انسان‌ها هستند.

نابودی یا کاهش جنگل‌ها نه‌تنها تهدیدی برای تنوع زیستی و سلامت زمین است، بلکه آینده نسل‌های بعدی را نیز به خطر می‌اندازد. به همین دلیل، حفاظت از جنگل‌ها و مدیریت پایدار آن‌ها یکی از اولویت‌های جهانی در مسیر دستیابی به توسعه پایدار و مقابله با تغییرات اقلیمی به‌شمار می‌رود. بعضی کشورها به‌دلیل پوشش سبز گسترده و حیات‌وحش غنی خود شهرت جهانی یافته‌اند. در این میان، سورینام با بیش از ۹۰ درصد پوشش جنگلی به‌عنوان یکی از سبزترین کشورهای جهان شناخته می‌شود.

سورینام، سرزمین جنگل‌ها

سورینام کشوری در شمال آمریکای جنوبی است که بر اساس داده‌های رسمی، ۹۳ درصد از مساحت آن با جنگل‌های انبوه استوایی پوشیده شده است. این پوشش وسیع جنگلی بخشی جدایی‌ناپذیر از اکوسیستم آمازون به‌شمار می‌رود و اهمیت جهانی دارد، زیرا جنگل‌های سورینام نه‌تنها زیستگاه گونه‌های نادر جانوری و گیاهی هستند، بلکه از پاک‌ترین و دست‌نخورده‌ترین اکوسیستم‌های طبیعی کره زمین محسوب می‌شوند.

ذخیره‌گاه طبیعی مرکزی سورینام با وسعت ۱.۶ میلیون هکتار به‌عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شده و زیستگاه جگوارها، سگ‌های آبی غول‌پیکر و گونه‌های گیاهی کمیاب است. بسیاری از پژوهشگران محیط زیست، سورینام را به‌عنوان یکی از آخرین پناهگاه‌های طبیعت بکر معرفی می‌کنند که جنگل‌های بارانی هنوز با کمترین دخالت انسانی به حیات خود ادامه می‌دهند.

گویان؛ دومین کشور سبز جهان

گویان در شمال آمریکای جنوبی واقع شده و حدود ۸۵ تا ۸۹ درصد از مساحت آن با جنگل‌های بارانی پوشیده شده است. این کشور بخشی از «سپر گویان» به‌شمار می‌رود که یکی از بزرگ‌ترین بلوک‌های جنگل‌های اولیه استوایی در جهان است. جنگل‌های گویان زیستگاه هزاران گونه گیاهی و جانوری کمیاب هستند و نقش مهمی در ذخیره کربن و تنظیم اقلیم منطقه دارند. دولت گویان با اجرای سیاست‌های توسعه کم‌کربن و مشارکت در طرح‌های جهانی همچون REDD+ توانسته نرخ جنگل‌زدایی را بسیار پایین نگه دارد.

طرح کاهش انتشار ناشی از جنگل‌زدایی و تخریب جنگل‌ها، به‌علاوه حفاظت و مدیریت پایدار جنگل‌ها (REDD+) یک برنامه جهانی تحت چهارچوب کنوانسیون تغییرات اقلیمی سازمان ملل است که هدف آن کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از جنگل‌زدایی و تخریب جنگل‌ها و در عین حال حفاظت، مدیریت پایدار و افزایش ذخایر کربن جنگل‌ها است.

گویان فرانسه؛ میزبان جنگل‌های بکر آمازون

گویان فرانسه، قلمرویی در شمال آمریکای جنوبی، با ۹۷ درصد پوشش جنگلی یکی از سبزترین مناطق جهان محسوب می‌شود. مساحت کل این قلمرو حدود ۸۲ هزار کیلومتر مربع است که بیش از هشت میلیون هکتار از آن با جنگل‌های طبیعی پوشیده شده است. بخش گسترده این جنگل‌ها به‌عنوان جنگل‌های اولیه طبقه‌بندی شده‌اند و تنوع زیستی بی‌نظیری دارند. «پارک آمازونی گویان» بزرگ‌ترین پارک ملی فرانسه و اتحادیه اروپاست که بیش از ۲۰ هزار کیلومتر مربع جنگل بارانی را تحت حفاظت قرار داده است.

این منطقه زیستگاه صدها گونه پرنده، پستاندار و گیاه کمیاب است و به‌دلیل دسترسی دشوار، تا حد زیادی از فعالیت‌های انسانی مصون مانده است. جمعیت کم و سیاست‌های حفاظتی سختگیرانه موجب شده است نرخ جنگل‌زدایی در این منطقه بسیار پایین باشد. گویان فرانسه همچنین به‌عنوان یکی از مراکز پژوهشی مهم در حوزه تنوع زیستی شناخته می‌شود و دانشمندان از سراسر جهان برای مطالعه اکوسیستم‌های بکر آن به این منطقه سفر می‌کنند.

گابن؛ قلب سبز آفریقا

گابن در آفریقای مرکزی قرار دارد و حدود ۹۱ درصد از مساحت آن با جنگل‌های استوایی پوشیده شده است. این کشور به‌دلیل سیاست‌های حفاظتی سختگیرانه و جمعیت کم توانسته است بخش بزرگی از جنگل‌های خود را دست‌نخورده نگه دارد. گابن زیستگاه گونه‌های شاخصی همچون فیل‌های جنگلی، گوریل‌ها و پلنگ‌هاست و از این نظر یکی از مهم‌ترین پناهگاه‌های حیات‌وحش در قاره آفریقا به‌شمار می‌رود. جنگل‌های گابن بخشی از جنگل‌های حوضه کنگو هستند که پس از آمازون، دومین جنگل بارانی بزرگ جهان محسوب می‌شوند.

برزیل؛ خانه بزرگ‌ترین جنگل بارانی جهان

برزیل با داشتن بخش اعظم جنگل آمازون، یکی از مهم‌ترین کشورهای جنگلی جهان است. حدود ۶۰ درصد از مساحت این کشور با جنگل پوشیده شده است و آمازون برزیل به‌عنوان «ریه‌های زمین» شناخته می‌شود. این جنگل‌ها بیشترین تنوع زیستی جهان را در خود جای داده‌اند و نقش حیاتی در ذخیره کربن و تنظیم اقلیم جهانی دارند. با این حال، تهدیدهایی همچون جنگل‌زدایی ناشی از کشاورزی، معدن‌کاری و آتش‌سوزی‌ها همچنان وجود دارد.

دولت برزیل در سال‌های اخیر برنامه‌هایی از جمله گسترش مناطق حفاظت‌شده و تقویت نظارت بر فعالیت‌های غیرقانونی برای کاهش جنگل‌زدایی و توسعه پایدار اجرا کرده است. این کشور با وجود چالش‌ها، همچنان یکی از مهم‌ترین کشورها در حوزه حفاظت از جنگل‌های استوایی به‌شمار می‌رود.

فنلاند؛ سبزترین کشور اروپا

فنلاند با بیش از ۷۵ درصد پوشش جنگلی، سبزترین کشور اروپا محسوب می‌شود. جنگل‌های فنلاند شامل گونه‌های بومی همچون کاج، صنوبر و توس هستند و بخش مهمی از فرهنگ و اقتصاد این کشور را تشکیل می‌دهند. صنعت چوب و کاغذ فنلاند یکی از بزرگ‌ترین صنایع ملی است و مدیریت پایدار منابع جنگلی موجب شده است این کشور همزمان بهره‌برداری اقتصادی و حفاظت از محیط‌زیست را پیش ببرد.

حدود ۱۳ درصد از جنگل‌های فنلاند تحت حفاظت قرار دارند و سیاست‌های ملی این کشور بر استفاده پایدار از منابع طبیعی تأکید دارند. این رویکرد سبب شده فنلاند نه‌تنها در بهره‌برداری اقتصادی از جنگل‌ها موفق باشد، بلکه در حفظ تنوع زیستی و سلامت اکوسیستم‌های خود نیز پیشگام باقی بماند.

موزه لوور پاریس در آستانه تعطیلی / کارکنان اعتصاب کردند

پربازدیدترین موزه جهان، موزه لوور پاریس، این هفته در معرض تعطیلی کامل یا جزئی قرار دارد. کارکنان موزه که هنوز از سرقت روز روشن جواهرات تاج فرانسوی و آسیب‌های ناشی از نشتی آب و نگرانی‌های ایمنی سقف رنج می‌برند، با آغاز اعتصاب، خواستار تعمیرات فوری، افزایش نیرو و توقف افزایش قیمت بلیت برای بازدیدکنندگان غیراروپایی شده‌اند.

اعتصاب کارکنان؛ اعتراض به وضعیت بحرانی و افزایش قیمت بلیت

همه اتحادیه‌های کارگری لوور شامل CGT، Sud و CFDT، دوشنبه اعتصاب خود را آغاز کردند. این اتحادیه‌ها با اعلام اینکه کارکنان موزه «آخرین سنگر قبل از فروپاشی» هستند، خواستار توجه فوری به وضعیت موزه شده‌اند. کارکنان لوور اعتراض دارند که افزایش ۴۵ درصدی قیمت بلیت برای گردشگران غیراروپایی، به‌ویژه از کشورهای آمریکا، بریتانیا و چین، تبعیض‌آمیز و ناعادلانه است.

کریستین گالانی، نماینده اتحادیه CGT، تاکید کرده است: «این اقدام نوعی تبعیض غیرقابل قبول است. بازدیدکنندگان باید برای دیدن یک موزه فرسوده که دسترسی کامل به کل مجموعه ندارد، پول بیشتری پرداخت کنند، آن هم به‌دلیل کمبود نیروی انسانی و تعطیلی مداوم برخی گالری‌ها.»

چالش‌های امنیتی و آسیب‌های موزه لوور پس از سرقت

سرقت جواهرات فرانسوی در ۱۹ اکتبر ۲۰۲۵، که توسط چهار نفر در روز روشن و در مدت هفت دقیقه انجام شد، ضربه شدیدی به اعتبار امنیتی لوور وارد کرد. ارزش تقریبی جواهرات سرقت‌شده ۸۸ میلیون یورو برآورد شده و هنوز پیدا نشده است. چهار مظنون دستگیر شده و تحت تحقیقات رسمی قرار دارند.

پس از این حادثه، موزه با مشکلات دیگری نیز روبه‌رو شد. در نوامبر، نشتی آب به ۳۰۰ تا ۴۰۰ مجله، کتاب و سند در بخش مصرشناسی آسیب زد، همچنین یک گالری شامل ۹ اتاق سرامیک‌های یونان باستان به‌دلیل نگرانی از ایمنی سقف بسته شد.

گالانی در این خصوص گفت: «مشکلات ساختمان و امنیت سال‌ها نادیده گرفته شده‌اند و سرقت اخیر، همه این مسائل را نمایان کرد. ما سال‌هاست که با کمبود نیرو و تجهیزات روبه‌روایم.»

اعتراض به سرمایه‌گذاری ناکافی و کاهش نیرو

از سال ۲۰۱۵ تاکنون، بیش از ۲۰۰ شغل در لوور حذف شده است، بسیاری در بخش امنیت. کارشناسان و بازرسان دولتی، روند ارتقای امنیت و بازسازی ساختمان را بسیار کند و ناکافی توصیف کرده‌اند و موزه بیشتر روی عملیات‌های پرطرفدار تمرکز کرده است تا حفاظت از مجموعه‌هایش.

گای توبیانا، افسر ارشد پلیس و مشاور امنیتی که در تحقیقات پس از سرقت شرکت داشته، گفته است: «با مجموعه‌ای از کوتاهی‌ها روبه‌رو شدیم که می‌توانست به فاجعه منجر شود؛ هیچ وقت تصور نمی‌کردم لوور این همه نقص داشته باشد.»

وزیر فرهنگ فرانسه، راچیدا داتی، نیز اعلام کرده است که تحقیقات مقدماتی دولت نشان می‌دهد «کم‌ارزش‌گذاری مزمن» خطر سرقت و «کمبود سرمایه‌گذاری در اقدامات امنیتی» از دلایل اصلی مشکلات موزه بوده است.

برنامه‌های آینده لوور؛ بازسازی و سازماندهی مجدد

لورنس دس کارس، مدیر موزه لوور، همراه با اتحادیه‌ها پیش از سرقت بارها درباره وضعیت موزه و هزینه نگهداری آن هشدار داده بودند. قرار است فیلیپ ژوست، مسئول بازسازی کلیسای نوتردام پاریس، در ماه آینده مطالعه‌ای برای «سازماندهی مجدد عمیق» لوور انجام دهد.

رئیس‌جمهور فرانسه، امانوئل ماکرون، نیز پروژه‌ای جدید برای ساخت ورودی جدید موزه و اختصاص دادن یک اتاق جداگانه به مونالیزا، معروف‌ترین نقاشی جهان، اعلام کرده است.

پیامدها برای گردشگری و بازدیدکنندگان

این اعتصاب و مشکلات امنیتی لوور می‌تواند بر گردشگری پاریس و بازدیدکنندگان بین‌المللی تأثیر بگذارد. بازدیدکنندگان از کشورهای آمریکا، بریتانیا و چین از ژانویه باید ۳۲ یورو برای ورود به موزه پرداخت کنند، کارشناسان گردشگری این اقدام را مغایر با اصل دسترسی برابر به فرهنگ و میراث جهانی می‌دانند.

کریستین گالانی تأکید کرده است: «این موزه نباید بار مشکلات سال‌ها مدیریت ناکارآمد را بر دوش بازدیدکنندگان بیندازد. این اقدام با اصل جهانی بودن فرهنگ و دسترسی برابر در تضاد است.»

شهرها با دوقلویشان آینده را طراحی می‌کنند

شهرها سیستم‌های پیچیده‌ای شامل ساختمان‌ها، شبکه‌های انرژی، حمل‌ونقل، آب و فاضلاب، فضاهای سبز و میلیون‌ها تعامل انسانی هستند و مدیریت چنین سیستمی بدون ابزارهای پیشرفته غیرممکن است. یکی از فناوری‌های نوین که نقش کلیدی در شکل‌دهی آینده شهری ایفا می‌کند و در سال‌های اخیر توجه بسیاری از مدیران شهری، پژوهشگران و شرکت‌های فناوری را به خود جلب کرده، دوقلوهای دیجیتال است.

دوقلوی دیجیتال در ساده‌ترین تعریف، یک بازنمایی دیجیتال از یک سیستم واقعی است که با داده‌های لحظه‌ای به‌روز می‌شود و امکان شبیه‌سازی سناریوهای مختلف را فراهم می‌سازد. این فناوری ابتدا در صنایع پیشرفته همچون هوافضا و تولید صنعتی مورد استفاده قرار گرفت، اما به‌سرعت راه خود را به حوزه مدیریت شهری باز کرد. مدیران شهری می‌توانند با استفاده از دوقلوهای دیجیتال، تصویری جامع و پویا از شهر در اختیار داشته باشند که وضعیت فعلی را نشان می‌دهد و امکان پیش‌بینی آینده را نیز فراهم می‌کند. برای مثال، اگر قرار باشد محله‌ای جدید ساخته شود، دوقلوی دیجیتال می‌تواند تأثیر آن بر ترافیک، مصرف انرژی، کیفیت هوا و سلامت عمومی را شبیه‌سازی کند.

تحلیل‌ها نشان می‌دهد که استفاده از دوقلوهای دیجیتال می‌تواند بهره‌وری انرژی ساختمان‌ها را ۳۰ تا ۴۰ درصد افزایش دهد، هزینه‌های نگهداری زیرساخت‌ها را کاهش دهد و کیفیت زندگی شهروندان را ارتقا ببخشد. علاوه بر این، دوقلوهای دیجیتال به شهرها کمک می‌کنند تا در مسیر هوشمندسازی و توسعه پایدار گام بردارند که همزمان نیازهای اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی را در نظر می‌گیرد.

از سال ۲۰۱۴ که نخستین نمونه دوقلوی دیجیتال شهری در سنگاپور معرفی شد، این فناوری به‌سرعت در شهرهای مختلف جهان گسترش یافته است. امروز شهرهایی همچون سنگاپور، روتردام، هلسینکی، پکن، میلان و هیوستون هر یک نمونه‌های پیشرفته‌ای از کاربرد دوقلوهای دیجیتال ارائه کرده‌اند. دوقلوهای دیجیتال در حال تغییر چهره مدیریت شهری هستند؛ از شبیه‌سازی بحران‌ها تا طراحی زیرساخت‌های سبز و مدیریت انرژی، آینده شهرها بیش از هر زمان دیگری به داده‌ها و مدل‌های دیجیتال وابسته شده است.

سنگاپور؛ شهر مجازی به‌عنوان آزمایشگاه ملی

سنگاپور یکی از نخستین کشورهایی بود که به‌طور جدی به سراغ دوقلوهای دیجیتال رفت. پروژه «سنگاپور مجازی» در سال ۲۰۱۵ آغاز شد و هدف آن ایجاد یک مدل سه‌بعدی جامع از کل کشور بود. این مدل ساختمان‌ها و زیرساخت‌ها را با جزئیات کامل بازنمایی می‌کند و داده‌های لحظه‌ای از حسگرهای اینترنت اشیا، سامانه‌های حمل‌ونقل، شبکه‌های انرژی و کیفیت هوا را در خود جای داده است.

روتردام؛ دوقلوی دیجیتال در نبرد با آب

روتردام یکی از آسیب‌پذیرترین شهرهای هلند در برابر خطر سیلاب است زیرا بخش بزرگی از این شهر پایین‌تر از سطح دریا قرار دارد و تغییرات در سطح آب می‌تواند تهدیدی جدی ایجاد کند. به همین دلیل، این شهر به سراغ توسعه یک دوقلوی دیجیتال جامع رفته است که داده‌های هواشناسی، مدل‌های هیدرودینامیک و اطلاعات زیرساختی را ترکیب می‌کند. دوقلوی دیجیتال روتردام به‌عنوان یک سیستم پشتیبان تصمیم‌گیری عمل می‌کند و به مدیران شهری امکان می‌دهد سناریوهای مختلف سیلاب را با دقت بالا شبیه‌سازی کنند. به‌عنوان مثال، اگر بارندگی شدید در یک روز رخ دهد، مدل نشان می‌دهد که آب در کدام خیابان‌ها و محله‌ها جمع خواهد شد، چه میزان خسارت به ساختمان‌ها و شبکه حمل‌ونقل وارد می‌شود و چه اقداماتی باید برای تخلیه اضطراری انجام گیرد.

هلسینکی؛ مدل باز و مشارکتی برای آینده شهری

هلسینکی، پایتخت فنلاند، یکی از پیشگامان جهانی در استفاده از دوقلوهای دیجیتال با رویکرد باز و مشارکتی است. این شهر با ترکیب یک مدل سه‌بعدی بصری و یک مدل معنایی توانسته است داده‌های مربوط به ساختمان‌ها، زیرساخت‌ها و محیط زیست را یکپارچه کند و به ابزاری قدرتمند برای مدیریت شهری دست پیدا کند. ویژگی برجسته دوقلوی دیجیتال هلسینکی، رویکرد باز و مشارکتی آن است. برخلاف بسیاری از شهرها که داده‌های دیجیتال را در اختیار سازمان‌های دولتی یا شرکت‌های خصوصی قرار می‌دهند، هلسینکی تصمیم گرفت اطلاعات را به‌صورت عمومی منتشر کند. شهروندان، پژوهشگران و شرکت‌های نوآور می‌توانند به داده‌ها دسترسی داشته باشند و در توسعه راهکارها مشارکت کنند.

میلان؛ مبارزه با جزایر گرمایی و آلودگی هوا

میلان در ایتالیا تمرکز خود را بر کیفیت هوا و توسعه زیرساخت‌های سبز گذاشته است. این شهر با استفاده از دوقلوی دیجیتال، اثربخشی راهکارهایی همچون بام‌های سبز، افزایش پوشش گیاهی و توسعه فضاهای سبز شهری را ارزیابی می‌کند. یکی از چالش‌های بزرگ میلان، پدیده جزایر گرمایی شهری است که به‌دلیل تراکم ساختمان‌ها و کمبود فضای سبز، دمای بالاتری نسبت به سایر بخش‌ها دارند. دوقلوی دیجیتال به مدیران و مسئولان کمک می‌کند تا بهترین راهکارها برای کاهش این پدیده را شناسایی کند.

هیوستون؛ دوقلوهای دیجیتال در قلب صنعت انرژی

هیوستون، بزرگ‌ترین شهر ایالت تگزاس و پایتخت انرژی ایالات متحده، یکی از پیشرفته‌ترین نمونه‌ها در استفاده از دوقلوهای دیجیتال است. این شهر از دهه ۲۰۱۰ به‌طور گسترده فناوری دوقلوی دیجیتال را در بخش‌های حیاتی از جمله در پالایشگاه‌ها و تأسیسات صنعتی خود به کار گرفته و توانسته است مدیریت انرژی، زیرساخت‌های صنعتی و شبکه‌های برق را متحول کند. این فناوری با ترکیب اینترنت اشیا، هوش مصنوعی و کلان‌داده‌ها توانسته است تصویری دقیق از وضعیت واقعی صنایع، عملکرد تجهیزات، مصرف انرژی و فرایندهای تولید ارائه دهد و امکان پیش‌بینی خرابی‌ها و بهینه‌سازی مصرف انرژی را فراهم کند.

بزرگ‌ترین نیروگاه خورشیدی قرمز جهان ساخته شد

آلمان با اقدامی جسورانه در ایالت بایرن، پروژه‌ای تاریخی را در قلعه شلس بلومنتال آغاز و بزرگ‌ترین سامانه فوتوولتائیک قرمز جهان را بر بام‌های تاریخی آن نصب کرده است. در مراسم افتتاحیه، نصب ۳۲۴ ماژول پنل‌های فوتوولتائیک قرمز فوتوراسان سیلک نوا بر بیش از ۶۴۰ متر مربع از بام‌های سفالی قلعه اعلام شد. این بام‌ها طی دهه‌ها حفظ شده بودند و پیش‌تر وابستگی زیادی به منابع انرژی خارجی داشتند. اکنون این سامانه با توان تولید هر ماژول ۴۱۰ وات پیک، توانسته است سطحی از خودکفایی انرژی را به قلعه ببخشد.

سیستم جدید با ظرفیت ۱۲۰ کیلووات پیک فعالیت می‌کند و حدود ۶۰ درصد انرژی تولیدی در محل مصرف می‌شود؛ از جمله برای تأمین برق هتل، رستوران، لبنیات‌سازی و جامعه محلی قلعه. این اقدام وابستگی به منابع خارجی را کاهش داده و الگویی عملی برای سایر بناهای تاریخی فراهم کرده است.

سری رنگی سیلک نوا یکی از نوآورانه‌ترین دستاوردهای صنعت انرژی خورشیدی است که با هدف رفع چالش‌های نصب پنل‌های فتوولتائیک در بناهای میراثی و مناطق حساس از نظر طراحی شهری توسعه پیدا کرده است. پنل‌های خورشیدی آبی‌رنگ مرسوم به‌دلیل تضاد بصری با معماری تاریخی و منظر فرهنگی، با مخالفت سازمان‌های حفاظتی و جوامع محلی روبه‌رو می‌شدند، اما اکنون با ورود پنل‌های رنگی، امکان تلفیق انرژی پاک با زیبایی‌شناسی معماری فراهم شده است.

این پنل‌ها علاوه‌بر راندمان بالا و کارایی مشابه پنل‌های مونوکریستال استاندارد، قابلیت انتخاب رنگ‌های متنوعی مانند قرمز، نارنجی سفالی، سبز و نقره‌ای را دارند که باعث می‌شود پنل‌ها به‌طور طبیعی با مصالح سنتی مانند سفال، سنگ یا چوب هماهنگ شوند و ظاهر بناهای تاریخی را حفظ کنند. قاب‌ها و شیشه‌های پنل‌ها نیز قابلیت سفارشی‌سازی دارند تا با سبک‌های مختلف معماری، از قلعه‌های قرون وسطایی گرفته تا ساختمان‌های کلاسیک شهری، همخوانی کامل داشته باشند.

نوآوری سیلک نوا از منظر اجتماعی و فرهنگی تحولی بزرگ محسوب می‌شود. بسیاری از جوامع محلی که پیش‌تر نسبت به نصب پنل‌های خورشیدی مقاومت نشان می‌دادند، اکنون با دیدن هماهنگی بصری پنل‌های رنگی، پذیرای این فناوری شده‌اند. این فناوری نه‌تنها به حفظ ارزش تاریخی کمک می‌کند، بلکه منجر به استقلال انرژی و کاهش وابستگی به منابع خارجی می‌شود. پنل‌های خورشیدی رنگی پلی میان گذشته و آینده، میان میراث فرهنگی و نوآوری پایدار ایجاد کرده و مسیر تازه‌ای برای توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر در جهان گشوده‌اند.

بزرگ‌ترین پارک جهان کجاست؟

پارک ملی شمال‌شرقی گرینلند با وسعتی حدود ۹۷۲ هزار کیلومتر مربع، بزرگ‌ترین پارک و گسترده‌ترین منطقه حفاظت‌شده طبیعی در جهان به‌شمار می‌رود. این پارک شگفت‌انگیز در قلمرو خودمختار گرینلند، وابسته به پادشاهی دانمارک، واقع شده و مساحت آن از مجموع کشورهای فرانسه، آلمان و اسپانیا نیز بیشتر است. وسعت بی‌کران و موقعیت جغرافیایی ویژه آن سبب شده تا این منطقه به یکی از بکرترین و دورافتاده‌ترین گوشه‌های سیاره زمین تبدیل شود؛ جایی که سکوت، یخ و بادهای قطبی چهره‌ای خیره‌کننده از طبیعت شمالگان را به نمایش می‌گذارند.

پارک ملی شمال‌شرقی گرینلند از سواحل اقیانوس منجمد شمالی تا اعماق صفحات یخی داخلی امتداد دارد و به‌دلیل دوری از دسترس انسان، دست‌نخورده باقی مانده است. هدف از تأسیس این پارک حفاظت از اکوسیستم‌های حساس قطبی و مناظر یخ‌زده آن از جمله یخچال‌ها، فیوردها (آب‌دره)، فلات‌های یخی، توندرا و بیابان‌های سرد شمالی بوده است. این وسعت چشمگیر موجب شده که فعالیت انسانی در منطقه به حداقل برسد و حیات‌وحش آن در شرایط طبیعی خود تداوم پیدا کند.

اقلیم این پارک از خشن‌ترین شرایط آب‌وهوایی روی زمین است. سرمای شدید، بادهای قدرتمند، شب‌های طولانی زمستانی و تابستان‌های بسیار کوتاه ویژگی‌های اصلی آن محسوب می‌شوند. بیشتر بخش‌های پارک در تمام طول سال زیر لایه‌ای ضخیم از برف و یخ قرار دارد و تنها در مدت کوتاهی از تابستان، بخش‌هایی از زمین برای مدت محدودی از زیر یخ بیرون می‌آید.

با وجود این شرایط دشوار، زندگی در این سرزمین یخ‌زده ادامه دارد. گونه‌های جانوری همچون خرس قطبی، روباه قطبی، گرگ سفید، گاو مشک (یکی از قدیمی‌ترین پستانداران با ظاهری شبیه به جانوران بدوی)، فک‌ها، والروس‌ها (گراز دریایی) و پرندگان دریایی مهاجر از ساکنان طبیعی این پارک هستند که هر یک به‌نحوی با سرمای طاقت‌فرسای منطقه سازگار شده‌اند. نبود شکارچیان انسانی و کمبود تداخل فعالیت‌های انسانی فرصت رشد و پایداری بیشتری برای این گونه‌ها فراهم می‌کند.

هیچ سکونتگاه دائمی در محدوده این پارک وجود ندارد و تنها گروه‌های علمی و گشت‌های حفاظتی در آن رفت‌وآمد دارند. پژوهشگران با حضور در این منطقه، اطلاعات ارزشمندی درباره تغییرات اقلیمی، ذوب یخ‌ها و بالا آمدن سطح آب دریاها گردآوری می‌کنند. به همین دلیل، پارک ملی شمال‌شرقی گرینلند اهمیتی راهبردی در مطالعات محیط‌زیستی و اقلیم‌شناسی جهانی دارد.

این پارک یخ‌زده نه‌تنها یکی از میراث‌های طبیعی سیاره زمین است، بلکه آزمایشگاهی زنده برای درک آینده کره زمین به‌شمار می‌رود. سکوت و سرمای آن یادآور قدرت بی‌بدیل طبیعت و حفظ آن به منزله پاسداری از توازن شکننده اکوسیستم‌های قطبی است که نقشی کلیدی در تنظیم اقلیم زمین ایفا می‌کنند.

رقابت جهانی هوش مصنوعی داغ‌تر از همیشه + اینفوگرافی

بر اساس داده‌های ابزار جهانی پویایی هوش مصنوعی (Global AI Vibrancy Tool) دانشگاه استنفورد آمریکا با اختلاف فاحش در صدر رتبه‌بندی جهانی رقابت‌پذیری هوش مصنوعی (AI) قرار گرفته است و چین و هند در رتبه‌های بعدی جای گرفته‌اند. این رتبه‌بندی نه‌تنها بر خروجی تحقیق و توسعه (R&D) تمرکز دارد، بلکه قدرت اقتصادی، تعامل سیاست‌گذاری و آگاهی عمومی از هوش مصنوعی را نیز در نظر می‌گیرد. کشورهای کوچک اما پردرآمد همچون سنگاپور و امارات متحده عربی نیز عملکردی برتر از بسیاری از اقتصادهای بزرگ‌تر نشان می‌دهند.

ابزار یادشده، ده‌ها شاخص ملی عملکرد هوش مصنوعی را از خروجی تحقیقاتی و سرمایه‌گذاری گرفته تا جذب استعدادها و چارچوب‌های حاکمیتی تجمیع می‌کند. در صدر فهرست به‌دست‌آمده، ایالات متحده آمریکا با امتیاز ۷۸.۶ قرار دارد، چین با ۳۶.۹۵ در رتبه دوم، هند با ۲۱.۵۹ سوم، کره‌جنوبی با ۱۷.۲۴ چهارم، بریتانیا با ۱۶.۶۴ پنجم، سنگاپور با ۱۶.۴۳ ششم، اسپانیا با ۱۶.۳۷ هفتم، امارات متحده عربی با ۱۶.۰۶ هشتم، ژاپن با ۱۶.۰۴ نهم و کانادا با ۱۵.۵۶ دهم است.

سوئیس (۱۴.۸۶)، لوکزامبورگ (۱۴.۷۳)، فرانسه (۱۴.۶۳)، آلمان (۱۳.۱۵)، برزیل (۱۲.۷۴)، ایرلند (۱۲.۴۹)، فنلاند (۱۲.۲۷)، عربستان سعودی (۱۲.۱)، پرتغال (۱۲.۰۷)، دانمارک (۱۱.۹۷)، هلند (۱۱.۵۸)، بلژیک (۱۱.۳۶)، استرالیا (۱۱.۲۱)، سوئد (۱۱.۱۱)، مالزی (۱۱.۰۵)، ایتالیا (۱۰.۶۸)، روسیه (۱۰.۶۷)، اتریش (۱۰.۶۲) و نروژ (۱۰.۱۹) نیز رتبه‌های بعدی را به خود اختصاص داده‌اند.

ایالات متحده آمریکا با اختلاف چشمگیر در رتبه اول قرار دارد. چین با فعالیت قوی در تحقیقات و ثبت اختراعات در جایگاه دوم ایستاده و هند با اکوسیستم فناوری رو به رشد و ذخایر گسترده استعدادها، سومین رتبه را کسب کرده است. اقتصادهایی همچون کره‌جنوبی، بریتانیا، سنگاپور و اسپانیا نیز امتیازات بالایی کسب کرده‌اند. این امر نشان‌دهنده تنوع استراتژی‌های ملی است؛ برای مثال، رویکرد «صندوق تست نظارتی» سنگاپور یا پذیرش گسترده هوش مصنوعی در بخش عمومی اسپانیا، پیشرفت را حتی در اقتصادهای کوچک‌تر تسریع می‌کند.

ابزار جهانی پویایی هوش مصنوعی دانشگاه استنفورد، داشبوردی جامع برای سنجش و مقایسه اکوسیستم هوش مصنوعی کشورهاست. این ابزار برخلاف تمرکز بر یک معیار واحد، از ۴۲ شاخص در ۸ ستون اصلی تحقیقات، رقابت‌پذیری اقتصادی، زیرساخت‌ها، سیاست و حاکمیت و نظر عمومی استفاده می‌کند. این امتیاز ترکیبی، نشان می‌دهد نوآوری و استعدادها کجا متمرکزند و شکاف‌ها کجا پدیدار می‌شوند. رویکرد چندبعدی آن، معیارهای سنتی همچون خروجی R&D را با تعامل سیاست‌گذاری و پذیرش مسئولانه هوش مصنوعی ترکیب می‌کند.

ایالات متحده آمریکا به لطف تسلط بر سرمایه‌گذاری خصوصی، تحقیقات دانشگاهی و فعالیت استارت‌آپ‌های هوش مصنوعی، در صدر قرار گرفته است. غول‌های فناوری بومی و مؤسسات تحقیقاتی پربار آن، سهم قابل‌توجهی از نوآوری جهانی هوش مصنوعی را تأمین می‌کنند. چین در رتبه دوم، با رشد سریع انتشارهای هوش مصنوعی، ثبت پتنت‌ها و استقرار گسترده فناوری‌های هوش مصنوعی در صنایع پیش می‌رود، هرچند در بعضی زمینه‌ها از آمریکا عقب است، اما شکاف را در توسعه مدل‌ها و خروجی تحقیقاتی کاهش می‌دهد. رتبه هند بازتاب‌دهنده پایگاه استعدادهای رو به گسترش و اکوسیستم دیجیتال قدرتمند آن است، هرچند چالش‌هایی در مقیاس‌پذیری زیرساخت‌های تحقیقاتی دارد. تحلیل‌های خارجی نیز افزایش تعامل محققان و سیاست‌گذاران هندی را تأیید می‌کنند.

آینده ترافیک؛ خودروها با یکدیگر و شهر حرف می‌زنند

ارتباطات لحظه‌ای میان خودروها (V۲V) و ارتباط میان خودرو و محیط اطراف (V۲X) به‌عنوان یکی از ستون‌های اصلی ایمنی جاده‌ای، حمل‌ونقل هوشمند و توسعه خودروهای خودران شناخته می‌شود. این فناوری‌ها امکان می‌دهند خودروها با یکدیگر و با زیرساخت‌های شهری، دوچرخه‌سواران و عابران پیاده ارتباط برقرار کنند و هشدارهای لازم را برای جلوگیری از تصادف یا مدیریت بهتر جریان ترافیک ارسال کنند. استفاده از شبکه‌های اینترنت پرسرعت با تأخیر بسیار کم، امکان تبادل داده‌های لحظه‌ای میان خودروها و زیرساخت‌ها را فراهم می‌کند و الگوریتم‌های یادگیری ماشین با تحلیل کلان‌داده‌های ترافیکی، می‌توانند الگوهای خطر را پیش‌بینی کنند.

پیشرفت‌های اخیر در این حوزه شامل تصویب قوانین جدید در ایالات متحده و اروپا، توسعه استانداردهای بین‌المللی توسط کنسرسیوم « CAR ۲ CAR» و استفاده از فناوری‌های نوین همچون اینترنت نسل پنجم، هوش مصنوعی و یادگیری ماشین برای ارتقای قابلیت‌های پیش‌بینی و تصمیم‌گیری در رانندگی مشارکتی است. از سوی دیگر، اجرای آزمایش‌های میدانی در شهرهای مختلف و همکاری میان خودروسازان، شرکت‌های مخابراتی و سازمان‌های دولتی به‌عنوان بخش عملیاتی این پیشرفت‌ها اهمیت زیادی دارد. آزمایش‌ها در مسیرهای مشخص شهری یا بزرگراهی انجام می‌شوند و شامل نصب واحدهای ارتباطی کنار جاده، تجهیز خودروها به ماژول‌های V۲X و اتصال آن‌ها به شبکه‌های اینترنت پرسرعت هستند.

سویا؛ آزمایش اتوبوس خودران سطح ۴

شهر سویا در جنوب اسپانیا یکی از نخستین مکان‌هایی است که پروژه‌های پایلوت ارتباطات میان خودرو و محیط اطراف را در مقیاس شهری اجرا کرده است. در مه ۲۰۲۵، مرکز فناوری خودروی گالیسیا آزمایش یک اتوبوس خودران سطح ۴ را آغاز کرد که در مسیرهای مشخص موسوم به «کریدور C-ITS» حرکت می‌کند. سطح ۴ در خودروهای خودران یعنی خودرو می‌تواند تمام وظایف رانندگی را در محدوده‌های مشخص بدون نیاز به دخالت انسان انجام دهد. این اتوبوس بر پایه ارتباطات V۲X قادر است با چراغ‌های راهنمایی، زیرساخت‌های شهری و حتی عابران پیاده ارتباط برقرار کند.

تمپره؛ نوردیک‌وی ۳ و چراغ‌های راهنمایی متصل

شهر تمپره در فنلاند به‌عنوان یکی از مراکز اصلی پروژه «نوردیک‌وی ۳» شناخته می‌شود. این پروژه اروپایی با هدف توسعه ارتباطات تعاونی حمل‌ونقل طراحی شده است و کشورهای شمال اروپا از جمله فنلاند، سوئد، نروژ و دانمارک در آن مشارکت دارند. هدف اصلی این ابتکار اروپایی ایجاد یک بستر مشترک برای ارتباطات لحظه‌ای میان خودروها، زیرساخت‌های جاده‌ای و سامانه‌های مرکزی است تا ایمنی رانندگی افزایش پیدا کند، جریان ترافیک بهینه شود و زمینه برای خودروهای خودران فراهم شود.

پکن؛ ادغام خودرو، جاده و ابر در مقیاس ملی

چین یکی از جاه‌طلبانه‌ترین برنامه‌های آزمایشی در حوزه ارتباطات V۲X را آغاز کرده است. پروژه «یکپارچه‌سازی خودرو جاده ابر» در ۲۰ شهر بزرگ از جمله پکن، شانگهای، چونگ‌کینگ و نانجینگ اجرا می‌شود و بازه زمانی آن بین سال‌های ۲۰۲۴ تا ۲۰۲۶ تعریف شده است.

تمرکز اصلی پکن بر ترکیب فناوری ارتباطات سلولی خودرو به همه‌چیز، شبکه‌های جی ۵ و محاسبات لبه‌ای است. خودروهای متصل در این شهر قادرند داده‌های حسگرهای خود را به ایستگاه‌های پایه جی ۵ ارسال کنند. پس از آن، داده‌ها در مراکز پردازش لبه‌ای تحلیل می‌شوند و نتایج به‌صورت لحظه‌ای به خودروها بازگردانده می‌شوند. این فرایند موجب می‌شود تصمیم‌گیری‌ها با تأخیر کمتر از پنج میلی‌ثانیه انجام شود.

دبی؛ هوشمندسازی ترافیک

دبی یکی از شهرهایی است که به‌سرعت در مسیر هوشمندسازی حمل‌ونقل حرکت کرده و پروژه‌های متعددی در حوزه ارتباطات خودرو با محیط اطراف اجرا کرده است. تمرکز اصلی این شهر بر ادغام V۲X با هوش مصنوعی برای کاهش ازدحام و مدیریت لحظه‌ای جریان ترافیک است.

در این پروژه، چراغ‌های راهنمایی هوشمند به شبکه مرکزی متصل شده‌اند و داده‌های مربوط به وضعیت ترافیک را به خودروها ارسال می‌کنند. خودروهای مجهز به ماژول‌های V۲X می‌توانند این داده‌ها را دریافت و مسیرهای جایگزین را انتخاب کنند. الگوریتم‌های هوش مصنوعی نیز داده‌های جمع‌آوری‌شده را تحلیل می‌کنند و پیش‌بینی‌هایی درباره ازدحام آینده ارائه می‌دهند.

نسخه جسورانه شهرهای سرد برای شکست بحران انرژی

شهرهای سردسیر جهان با چالش‌های ویژه‌ای در زمینه مصرف انرژی روبه‌رو هستند. سرمای طولانی‌مدت و نیاز مداوم به گرمایش ساختمان‌ها، فشار سنگینی بر شبکه‌های انرژی وارد می‌کند و وابستگی به سوخت‌های فسیلی را افزایش می‌دهد. این وابستگی نه‌تنها هزینه‌های اقتصادی بالایی برای شهروندان و دولت‌ها به همراه دارد، بلکه پیامدهای زیست‌محیطی جدی همچون انتشار گسترده گازهای گلخانه‌ای و تشدید تغییرات اقلیمی را نیز در پی دارد. از این رو، کاهش مصرف انرژی در شهرهای سردسیر نه یک انتخاب، بلکه ضرورتی حیاتی برای آینده پایدار این مناطق محسوب می‌شود.

راهکارهای متنوعی برای دستیابی به این هدف وجود دارد؛ توسعه سیستم‌های گرمایش منطقه‌ای مبتنی بر انرژی‌های تجدیدپذیر، همچون زمین‌گرمایی و زیست‌توده، می‌تواند جایگزین مناسبی برای سیستم‌های شخصی و پرمصرف باشد. ساختمان‌های سبز با عایق‌بندی پیشرفته، پنجره‌های چندجداره و بهره‌گیری از نور طبیعی، نیاز به انرژی گرمایشی و سرمایشی را به میزان چشمگیری کاهش می‌دهند. استفاده از فناوری‌های هوشمند و حسگرهای دیجیتال در مدیریت مصرف انرژی، امکان پایش لحظه‌ای و بهینه‌سازی مصرف را فراهم می‌کند.

تجربه شهرهای سردی همچون ریکیاویک، ونکوور و فرایبورگ نشان می‌دهد که ترکیب این راهکارها نه‌تنها مصرف انرژی را کاهش داده، بلکه کیفیت زندگی شهروندان را ارتقا بخشیده و الگویی جهانی برای توسعه پایدار ارائه کرده است. اجرای سیاست‌های کاهش مصرف انرژی در شهرهای سردسیر ضرورتی استراتژیک برای مقابله با بحران انرژی و تغییرات اقلیمی و تضمین آینده‌ای پایدار برای نسل‌های آینده است.

ریکیاویک؛ شهری نزدیک به صد درصد تجدیدپذیر

ریکیاویک، پایتخت ایسلند، یکی از شاخص‌ترین نمونه‌های جهانی در زمینه مدیریت پایدار انرژی شهری است. این شهر به‌دلیل موقعیت جغرافیایی خاص خود روی کمربند آتش‌فشانی و با بهره‌گیری از منابع طبیعی منحصربه‌فرد خود، یعنی انرژی زمین‌گرمایی و برق‌آبی، توانسته است به‌طور تقریبی صد درصد برق و گرمایش مورد نیاز شهروندان را از منابع تجدیدپذیر تأمین کند.

ونکوور؛ شهر سبز آمریکای شمالی

ونکوور کانادا یکی از سردترین کلان‌شهرهای آمریکای شمالی است که توانسته است با سیاست‌های پایدار و برنامه‌های جامع سهم انرژی‌های تجدیدپذیر را به بیش از ۹۵ درصد برق شهری برساند. این شهر بیش از ۵۵ درصد برق خود را از منابع برق‌آبی تأمین می‌کند و برنامه‌های گسترده‌ای برای افزایش سهم انرژی‌های تجدیدپذیر به صددرصد تا سال ۲۰۵۰ دارد. این موضوع موجب شده است سرانه انتشار گازهای گلخانه‌ای در ونکوور یکی از پایین‌ترین‌ها در میان کلان‌شهرهای آمریکای شمالی باشد.

فرایبورگ؛ پایتخت سبز آلمان

فرایبورگ در جنوب غربی آلمان، یکی از شناخته‌شده‌ترین شهرهای پایدار اروپاست که به‌ویژه در زمینه کاهش مصرف انرژی در مناطق سردسیر الگویی جهانی ارائه کرده است. این شهر از دهه ۱۹۷۰ با بحران انرژی و دغدغه‌های زیست‌محیطی روبه‌رو شد و از همان زمان سیاست‌های بلندمدتی را برای توسعه انرژی‌های تجدیدپذیر و ساختمان‌های کم‌مصرف آغاز کرد.

در محله واوبان (Vauban) که به‌عنوان «محله خورشیدی» شناخته می‌شود، بیش از ۵۰۰۰ نفر در خانه‌هایی زندگی می‌کنند که مصرف انرژی آن‌ها تا ۷۰ درصد کمتر از میانگین آلمان است. بسیاری از این ساختمان‌ها با استاندارد ساختمان غیرفعال ساخته شده‌اند و مجهز به پنل‌های خورشیدی هستند که سالانه بیش از ۱.۵ میلیون کیلووات‌ساعت برق پاک تولید می‌کنند.

چین آلودگی را به فرصت تبدیل کرد

نیروگاه‌های سوخت فسیلی چین برای نخستین بار از سال ۲۰۱۵ با کاهش سالانه تولید روبه‌رو شده‌اند. طبق داده‌های اداره ملی آمار چین منتشرشده در پانزدهم دسامبر ۲۰۲۵، تولید برق حرارتی در نوامبر ۴.۲ درصد و تولید از نیروگاه‌های زغال‌سنگی و گازی در سال جاری ۰.۷ درصد نسبت به سال گذشته کاهش داشته است، مگر آنکه جهشی ناگهانی در دسامبر رخ دهد. این تحول در حالی اتفاق می‌افتد که انرژی‌های تجدیدپذیر با سرعتی خیره‌کننده شبکه برق این کشور را پر و تقاضای رو به رشد این کشور را تأمین می‌کنند؛ تولید برق بادی ۲۲ درصد و نیروگاه‌های خورشیدی بزرگ ۲۳ درصد افزایش نشان داده‌اند.

ناوگان عظیم نیروگاه‌های زغالی چین، بزرگ‌ترین منبع انتشار گازهای گلخانه‌ای جهان و عامل اصلی گرمایش جهانی، با وجود ادامه ساخت ظرفیت‌های جدید (۹۴.۵ گیگاوات در سال جاری)، به‌دلیل سرمایه‌گذاری‌های کلان در تجدیدپذیرها در حال توقف عملیاتی است. تولید زغال‌سنگ نیز برای پنجمین ماه متوالی کاهش سالانه داشته، هرچند تولید نفت و گاز طبیعی به رکوردهای سالانه نزدیک می‌شود، با این حال کاهش انتشار از بخش برق توسط افزایش آلودگی از ناوگان رو به رشد کارخانه‌های شیمیایی و پلاستیکی جبران شده است؛ مرکز تحقیقات انرژی و هوای پاک (CREA) این موضوع را تأیید می‌کند.

چین پس از ۴۰ سال تلاش، به یکی از بازیگران اصلی مدیریت کربن تبدیل شده است و اکنون سالانه ۴۰۰ میلیون تن کربن‌دی اکسید را از جو جذب می‌کند. این دستاورد نتیجه ترکیبی از جنگل‌کاری، مهندسی اکولوژیک و بیوتکنولوژی‌های نوین است. تحقیقات دانشگاه شیان جیائوتونگ و مؤسسه بیوتکنولوژی صنعتی تیانجین، روشی کارآمد برای بازیافت کربن ارائه کرده‌اند. در یک سیستم دو راکتوری (بی‌هوازی و هوازی)، کربن‌دی اکسید و برق به پروتئین تک‌سلولی با کیفیت بالا (SCP) تبدیل می‌شود. راکتور اول کربن‌دی اکسید را به استات (با سنتز الکترومیکروبی) و راکتور دوم استات را به زیست‌توده غنی از پروتئین (با باکتری‌های جنس آلکالیژنس) تبدیل می‌کند. نتایج شامل بازده ۱۷.۴ گرم وزن خشک سلولی در لیتر، غلظت پروتئین ۷۴ درصد (بیشتر از ماهی و سویا)، غنی از اسیدهای آمینه برای خوراک دام و انسانی و تولید نشدن پسماند با ادغام در چرخه کربن است.

چین کربن را نه زباله، بلکه ماده خام برای تجدید می‌بیند. فضانوردان ایستگاه فضایی تیانگنگ با فتوسنتز مصنوعی، کربن‌دی اکسید و آب را به اکسیژن و ترکیبات آلی تبدیل کرده‌اند که سیستمی بسته برای مأموریت‌های مریخ و ماه محسوب می‌شود. انقلاب خورشیدی شناور نیز در راه است و بزرگ‌ترین شبکه برق جهان را تشکیل خواهد داد. این دستاوردها، میراث ۴۰۰ میلیون تنی جذب کربن را به پایه‌ای برای اقتصادی کربن‌محور تبدیل کرده و الگویی جهانی برای دگرگونی آلودگی به فرصت ارائه می‌دهد.

بارانی‌ترین نقاط جهان کدامند؟ + میانگین بارش‌های سالانه

باران نقش حیاتی در شکل‌دهی فصل‌ها دارد. یکی از مهم‌ترین دلایل بارندگی‌های سنگین در بسیاری از نقاط جهان، مونسون است؛ مونسون‌ها بادهای فصلی هستند که رطوبت را از اقیانوس‌ها به خشکی می‌آورند. وقتی این بادها با کوه‌ها یا تپه‌ها برخورد می‌کنند، بالا رفته و سرد می‌شوند و در نتیجه باران می‌بارد؛ این فرایند بارش اوروگرافی نام دارد. مونسون‌ها تأثیر زیادی بر کشاورزی، تأمین آب و زندگی روزمره افراد دارند. در هندوستان، مونسون تابستانی بیشترین بارش سالانه را بین ماه‌های ژوئن تا سپتامبر به همراه می‌آورد. بدون وجود این بادهای فصلی، محصولات کشاورزی از بین می‌رود و رودخانه‌ها خشک می‌شود. موضوع قابل‌توجه اینکه قوی‌ترین مونسون‌ها در جنوب آسیا رخ می‌دهد و این بادها می‌توانند باران‌های سیل‌آسا ایجاد کنند که به سیل و رانش زمین منجر شده و چشم‌انداز شهرها را متحول می‌کند. بارندگی معمولاً بر حسب میلی‌متر یا اینچ، اندازه‌گیری می‌شود تا نشان دهد چه مقدار آب این مناطق را در بر می‌گیرد. در ادامه به معرفی بارانی‌ترین نقاط جهان و میانگین بارش‌های سالانه آن‌ها می‌پردازیم:

ماسینرام، هند

روستای ماسینرام در ایالت مگالایا هندوستان، عنوان پرباران‌ترین مکان روی زمین را به خود اختصاص داده است و به‌طور میانگین سالانه ۱۱.۸۷۲ میلی‌متر باران دریافت می‌کند. موقعیت جغرافیایی منحصربه‌فرد این منطقه، باعث بارش شدید اوروگرافی به‌ویژه در فصل‌های موسمی می‌شود. همچنین بادهای مرطوبی که از خلیج بنگال می‌آیند با تپه‌ها برخورد می‌کند و باعث ایجاد رگبارهای مداوم می‌شود. در واقع بارندگی در روستای ماسینرام، نتیجه توپوگرافی خاص منطقه است و جنگل‌های سرسبز و فرهنگ محلی پویا را شکل می‌دهد.

چراپونجی، هند

منطقه چراپونجی که در نزدیکی ماسینرام قرار دارد، نیز به بارش زیاد و سنگین مشهور است و به‌طور میانگین سالانه ۱۱.۷۷۷ میلی‌متر، باران دریافت می‌کند. باوجود این میزان بارش بالا، چراپونجی در فصل خشک اغلب با کمبود آب مواجه است. باران‌های استثنایی، ناشی از بادهای مونسونی است که منطقه را سرسبز و دیدنی می‌کند. علاوه بر این، شگفتی‌های طبیعی منحصربه‌فرد این منطقه، گردشگران زیادی را به‌سوی خود جذب می‌کند.

توتونندو، کلمبیا

توتونندو در منطقه چوکو کلمبیا قرار دارد و سالانه حدود ۱۱.۷۷۰ میلی‌متر، باران دریافت می‌کند. بارش‌های مداوم این منطقه، نتیجه برخورد توده‌های هوای مرطوب اقیانوس آرام با رشته‌کوه‌های آند است. توتونندو، از جنگل‌های بارانی انبوه پوشیده شده است و باران، تنوع زیستی غنی را برای آن به ارمغان می‌آورد، اما این پدیده آسمانی، چالش‌هایی را نیز برای زیرساخت‌ها و شیوه زندگی افراد ایجاد می‌کند و باعث شده است مردم محلی با بارش‌های مداوم، سازگار شوند.

رودخانه کراپ، نیوزیلند

رودخانه کراپ در جزیره جنوبی نیوزیلند واقع شده است و سالانه حدود ۱۱.۵۱۶ میلی‌متر باران در آن ثبت می‌شود. این منطقه با کوه‌های شیب‌دار و جنگل‌های بارانی معتدل، شناخته می‌شود. بارش سنگین در این منطقه، به این دلیل رخ می‌دهد که بادهای غربی از دریای تاسمان توسط آلپ جنوبی به سمت بالا رانده می‌شوند و در نتیجه هوای مرطوب به‌سرعت، متراکم می‌شود و بارندگی سنگین ایجاد می‌کند.

سن‌آنتونیو د اورکا، گینه استوایی

سن‌آنتونیو د اورکا، به‌طور میانگین سالانه حدود ۱۰.۴۵۰ میلی‌متر باران دریافت می‌کند و پرباران‌ترین نقطه آفریقا به‌شمار می‌رود. الگوی بارندگی این منطقه که نزدیک ساحل قرار دارد، تحت‌تأثیر اقیانوس اطلس و توپوگرافی محلی است. جنگل‌های بارانی استوایی سرسبز سن‌آنتونیو د اورکا، زیستگاه گونه‌های جانوری منحصربه‌فرد و اکوسیستم‌های فعال است، اما باران‌های شدید و مکرر، اغلب رفت‌وآمد و فعالیت‌های روزمره را دشوار می‌کند.

دبوندشا، کامرون

دبوندشا که در دامنه کوه کامرون قرار دارد، سالانه به‌طور میانگین حدود ۱۰.۲۹۹ میلی‌متر باران دریافت می‌کند. نزدیکی هم‌زمان به ساحل اقیانوس اطلس و کوه کامرون، این منطقه را به مکانی پر بارش تبدیل کرده است، به‌طوری‌که بادهای مرطوب اقیانوسی به سمت بالا رانده می‌شوند و بارش فراوانی ایجاد می‌کنند. همچنین شرایط مرطوب مداوم، موجب رشد گیاهی انبوه و ایجاد محیطی غنی از گونه‌های گیاهی و زیستگاه‌های جنگل بارانی در دبوندشا شده است.

بیگ باگ، هاوایی

بیگ باگ که در جزیره مائویی هاوایی قرار دارد، سالانه حدود ۱۰.۲۷۲ میلی‌متر بارندگی دریافت می‌کند. این بارش زیاد، نتیجه برخورد بادها با شیب‌های تند جزیره است که باعث تراکم سریع و بارش می‌شود. منطقه بیگ باگ، زیستگاه گیاهان و جانوران گرمسیری منحصربه‌فرد است، اما به دلیل موقعیت دورافتاده، بیشتر از طریق پژوهش‌های علمی و اندازه‌گیری‌های باران‌سنجی، شناخته می‌شود.

کشورهای اروپایی با گران‌ترین و ارزان‌ترین قیمت مواد غذایی+ نمودار

مواد غذایی یکی از بزرگ‌ترین هزینه‌های خانوارها در اروپا به‌شمار می‌رود و به‌طور متوسط حدود ۱۱.۹ درصد از بودجه خانوارهای اتحادیه اروپا را تشکیل می‌دهد؛ این سهم در بعضی کشورها همچون رومانی به ۲۰ درصد می‌رسد. با این حال قیمت مواد غذایی در کشورهای مختلف اروپا تفاوت چشمگیری دارد. بر اساس شاخص سطح قیمت مواد غذایی یوروستات در سال ۲۰۲۴، اگر سبد استاندارد مواد غذایی اتحادیه اروپا ۱۰۰ یورو در نظر گرفته شود، می‌توان هزینه این سبد را در هر کشور این‌گونه مقایسه کرد که اعدادی بالاتر از ۱۰۰ نشان‌دهنده گران‌تر بودن و اعداد پایین‌تر از آن نشان‌دهنده ارزان‌تر بودن نسبت به میانگین اتحادیه اروپاست.

بر این مبنا در میان ۳۶ کشور اروپایی، مقدونیه شمالی ارزان‌ترین کشور در زمینه مواد غذایی است و سبد استاندارد آن تنها ۷۳ یورو (۲۷ درصد ارزان‌تر از میانگین) هزینه دارد. این کشور هنوز عضو اتحادیه اروپا نیست، اما به‌عنوان کاندیدا، توافقات تجاری فعالی با اتحادیه دارد. در اتحادیه اروپا، رومانی با شاخص ۷۴.۶ (۲۵.۴ درصد ارزان‌تر) ارزان‌ترین است. سایر کشورهای جنوب شرقی اروپا و بالکان غربی نیز قیمت‌های پایینی ثبت کرده‌اند که شامل ترکیه (۷۵.۷ یورو)، بوسنی و هرزگوین (۸۲.۵ یورو)، مونته‌نگرو (۸۲.۶ یورو)، بلغارستان (۸۷.۱ یورو)، صربستان (۹۵.۷ یورو) و آلبانی (۹۸.۷ یورو) می‌شود. از میان چهار اقتصاد بزرگ اتحادیه اروپا، اسپانیا (۹۴.۶ یورو، ۵.۴ درصد ارزان‌تر) زیر میانگین است و کشورهای مرکزی و شرقی همچون اسلواکی، لهستان، چک و مجارستان نیز نزدیک یا زیر میانگین قرار دارند.

در مقابل، سوئیس گران‌ترین کشور اروپایی است و سبد استاندارد آن ۱۶۱.۱ یورو (۶۱.۱ درصد گران‌تر از میانگین) هزینه دارد؛ این کشور عضو منطقه اقتصادی اروپا نیست و بر پایه توافقات دوجانبه عمل می‌کند. ایسلند (۱۴۶.۳ یورو) و نروژ (۱۳۰.۶ یورو) از دیگر کشورهای EFTA (انجمن تجارت آزاد اروپا) رتبه‌های بعدی را به خود اختصاص داده‌اند. این کشورها در تجارت با اتحادیه همکاری می‌کنند، اما کنترل بیشتری بر قوانین ملی خود دارند. در اتحادیه اروپا، لوکزامبورگ با ۱۲۵.۷ یورو (۲۵.۷ درصد گران‌تر) گران‌ترین است و کشورهایی همچون دانمارک (۱۱۹.۳ یورو)، ایرلند (۱۱۱.۹ یورو)، فرانسه (۱۱۱.۵ یورو)، اتریش و مالت (هر دو ۱۱۰.۹ یورو) بیش از ۱۰ درصد بالاتر از میانگین هستند. ایتالیا (۱۰۴ یورو) و آلمان (۱۰۲.۹ یورو) نیز بالاتر از میانگین‌اند و غرب اروپا به‌ویژه کشورهای نوردیک قیمت‌های بالاتری دارند.

پایین‌ترین شهر جهان عجیب‌ترین رکورد تاریخ بشر را دارد

اریحا یا جریکو (Jericho) واقع در کرانه باختری منطقه فلسطین و دره اردن، به‌عنوان پایین‌ترین و به احتمال زیاد قدیمی‌ترین شهر مسکونی جهان شناخته می‌شود که بیش از ۲۵۰ متر زیر سطح دریا قرار گرفته است. این شهر با بیش از ۱۰ هزار سال سکونت مداوم انسانی و جمعیتی حدود ۲۰ نفر، نمادی از استقامت بشر در برابر شرایط جغرافیایی بیابانی است. ارتفاع کم، کشاورزی مبتنی‌بر رود اردن و میراث باستانی، اریحا را به یک مورد نادر در تاریخ بشری تبدیل کرده است.

این شهر در یک گودال زمین‌شناختی عظیم به نام دره شکاف یا ریفت ولی (Rift Valley) بنا شده که نتیجه حرکات تکتونیکی و فرونشینی تدریجی زمین طی هزاران سال است. این موقعیت نه‌تنها ارتفاع منفی شهر را توجیه می‌کند، بلکه بر اقلیم خشک و دمای بالای سالانه آن نیز تأثیرگذار است. با وجود گرمای شدید، نزدیکی به رود اردن دسترسی دائمی به آب را تضمین کرده و عامل کلیدی بقای سکونت انسانی در این منطقه بوده است.

روزمرگی ساکنان اریحا که تنها حدود ۲۰ نفر هستند، با سازگاری با دماهای بالا گره خورده است. برنامه‌های کاری، عادات غذایی و معماری خانه‌ها همه برای کاهش رویارویی با آفتاب و حفظ آسایش حرارتی طراحی شده‌اند. دسترسی به آب رود اردن، امکان کشاورزی پایدار را فراهم و نسل‌های متوالی را تغذیه کرده است. میوه‌ها و سبزیجات تولیدشده در این منطقه، نه‌تنها بازار داخلی را تأمین می‌کنند، بلکه تجارت منطقه‌ای را نیز رونق می‌بخشد و کشاورزی را به محور اصلی اقتصاد این شهر تبدیل کرده است.

حضور مداوم انسانی بیش از ۱۰ هزار سال، اریحا را به الگویی نادر از تطبیق با محیط بیابانی تبدیل کرده است. این شهر میان بیابان و رودخانه، با استفاده از نبوغ بشر و منابع طبیعی، هزاران سال پویا مانده است. علاوه‌بر کشاورزی، گردشگری تاریخی به اقتصاد محلی اریحا کمک و پیوند میان گذشته باستانی و زندگی معاصر را تقویت می‌کند. جغرافیای منحصربه‌فرد دره اردن، همچنان موضوع مطالعات زمین‌شناسی، سکونت انسانی و سازگاری زیست‌محیطی محسوب می‌شود و اریحا را به یک مرجع زنده تاریخی تبدیل کرده است.

گردشگری پایدار یا نمایش پرهزینه؟ پشت‌پرده رقابت شهرهای پرگردشگر جهان

گردشگری به‌عنوان یکی از ارکان اصلی اقتصاد جهانی، نقشی تعیین‌کننده در توسعه شهری، تبادل فرهنگی و تحول زیرساختی ایفا می‌کند. شهرهایی توانسته‌اند به مقصدهای برجسته گردشگری در قاره‌های مختلف تبدیل شوند و سالانه میلیون‌ها گردشگر داخلی و خارجی را جذب کنند. موفقیت این شهرها حاصل مجموعه‌ای از عوامل پیچیده شامل ناهمگونی فضایی، تحرک جمعیت، نوآوری‌های فناوری و سیاست‌های شهری پایدار است.

شهرهایی که توانسته‌اند میان مراکز متراکم و مناطق پیرامونی جذاب تعادل برقرار کنند، تجربه‌های متنوعی برای گردشگران فراهم می‌کنند. تحرک شهری و سیستم‌های حمل‌ونقل پیشرفته، به‌ویژه با یکپارچه‌شدن با فناوری‌های نوین همچون شبکه‌های اینترنت نسل پنجم و پلتفرم‌های دیجیتال، نقش مهمی در ارتقای تجربه گردشگری ایفا می‌کنند. این «هم‌تکاملی» میان جمعیت و زیرساخت، محیطی پویا برای رشد گردشگری ایجاد کرده است.

بانکوک؛ هم‌افزایی سنت و فناوری در گردشگری شهری آسیای شرقی

بانکوک، پایتخت تایلند، سال‌هاست که در صدر فهرست شهرهای پرگردشگر جهان قرار دارد. این جایگاه فقط به‌دلیل جاذبه‌های تاریخی و فرهنگی نیست، بلکه حاصل مجموعه‌ای از اقدامات شهری و راهبردهای هوشمندانه است که تجربه گردشگری را به‌طور مستمر ارتقا داده‌اند. یکی از مهم‌ترین اقدامات، توسعه زیرساخت‌های حمل‌ونقل عمومی است. مترو، قطار هوایی، اتوبوس‌های سریع و شبکه قایق‌های شهری، امکان جابه‌جایی آسان میان مناطق مختلف را فراهم کرده‌اند. این سیستم‌ها ازدحام را کاهش داده و دسترسی گردشگران به جاذبه‌های متنوع شهر را تسهیل کرده‌اند.

دوشنبه؛ گردشگری نوظهور در آسیای مرکزی بر پایه طبیعت و فرهنگ

دوشنبه، پایتخت تاجیکستان، در سال‌های اخیر به‌عنوان مقصدی نوظهور در آسیای مرکزی مطرح شده است. این شهر با بهره‌گیری از منابع طبیعی بکر و میراث فرهنگی غنی، توانسته است جایگاه خود را در نقشه گردشگری منطقه تثبیت کند. یکی از اقدامات کلیدی دوشنبه، توسعه زیرساخت‌های ارتباطی و حمل‌ونقل است. ساخت جاده‌های جدید و بهبود مسیرهای کوهستانی، دسترسی گردشگران به مناطق طبیعی همچون کوه‌های پامیر و دره‌های سرسبز را آسان‌تر کرده است.

دبی؛ معماری مدرن و نوآوری در گردشگری جهانی

دبی به‌عنوان پیشرو در گردشگری خاورمیانه شناخته می‌شود. این شهر با سرمایه‌گذاری عظیم در زیرساخت‌های مدرن و بهره‌گیری از فناوری‌های نوین، توانسته است خود را به مقصدی جهانی تبدیل کند. برج خلیفه، مراکز خرید عظیم و جزایر مصنوعی، نمادهایی از این رویکرد هستند که دبی را به شهری منحصربه‌فرد در جهان بدل کرده‌اند.

کیپ‌تاون؛ تلفیق طبیعت و شهر در خدمت گردشگری آفریقا

کیپ‌تاون در آفریقای جنوبی یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های موفقیت در گردشگری شهری است. این شهر با بهره‌گیری از موقعیت جغرافیایی منحصربه‌فرد خود و ترکیب کوهستان، ساحل و فضاهای شهری، تجربه‌ای متنوعی برای گردشگران فراهم می‌کند. راهبردهای شهری در کیپ‌تاون بر مدیریت ناهمگونی فضایی متمرکز است؛ به‌گونه‌ای که محله‌های مختلف هریک هویت ویژه‌ای دارند و گردشگران می‌توانند از میراث فرهنگی تا تورهای غذایی را در یک سفر تجربه کنند.

پاریس؛ سرمایه فرهنگی و نوآوری در گردشگری اروپا

پاریس به‌عنوان نماد گردشگری اروپا، با تمرکز بر میراث فرهنگی و هنری خود توانسته است جایگاه جهانی خود را تثبیت کند. موفقیت این شهر فقط به آثار تاریخی و هنری محدود نمی‌شود؛ بلکه حاصل مجموعه‌ای از اقدامات شهری هوشمندانه است. شبکه حمل‌ونقل یکپارچه شامل مترو، اتوبوس و دوچرخه، همراه با سامانه‌های دیجیتال اطلاع‌رسانی، دسترسی گردشگران به جاذبه‌ها را آسان کرده است. بهره‌گیری از فناوری‌های نوین همچون شبکه‌های ارتباطی نسل پنجم و سیستم‌های حمل‌ونقل هوشمند، تجربه سفر در این شهر را روان و کارآمد ساخته است.

نقش معماری در تعریف جدید برند شهرهای امروز

برند شهری، فراتر از یک لوگو یا شعار تبلیغاتی، بازتابی از شخصیت، فرهنگ و کیفیت زندگی شهری است و در شکل‌گیری آن عوامل متعددی نقش دارند. در این میان، معماری به عنوان زبان بصری شهر و یکی از اصلی‌ترین ابزارهای بیان هویت، نقشی بنیادین در تعریف و تثبیت برند شهرهای معاصر ایفا می‌کند. معماری نه‌تنها سیمای فیزیکی و منظر شهری را شکل می‌دهد، بلکه با خلق فضاهای شاخص و نمادین، روایت‌گر تاریخ، فرهنگ و ارزش‌های اجتماعی شهرها می‌شود و در ذهنیت جهانی شهرها تأثیرگذار است.

پیوند معماری و برندینگ شهری

برند شهری به معنای مجموعه‌ای از ادراکات، تصورات و احساسات است که در ذهن ساکنان، سرمایه‌گذاران، گردشگران و سایر ذی‌نفعان نسبت به یک شهر شکل می‌گیرد. برندینگ شهری فرآیندی استراتژیک است که هدف آن ایجاد تصویری متمایز و مطلوب از شهر در مقایسه با سایر رقبای منطقه‌ای و جهانی است. برند شهری، ابزاری برای ارتقای رقابت‌پذیری، جذب سرمایه‌گذاری، توسعه گردشگری و افزایش کیفیت زندگی محسوب می‌شود.

معماری، به‌عنوان تجلی فیزیکی فرهنگ و تاریخ یک جامعه، نقش کلیدی در شکل‌دهی هویت شهری دارد. ساختمان‌ها و فضاهای معماری شاخص می‌توانند به نمادهای هویتی شهرها بدل شوند و در حافظه جمعی نقش ماندگاری داشته باشند. معماری نه‌تنها پاسخگوی نیازهای عملکردی و زیبایی‌شناسی است، بلکه حامل پیام‌ها و روایت‌هایی درباره گذشته، حال و آینده شهر است. از این رو، معماری واجد ظرفیت بالایی برای تأثیرگذاری بر برندینگ شهری است.

معماری و بازآفرینی هویت شهری

در بسیاری از شهرهای جهان، معماری نوین به‌عنوان ابزاری برای بازآفرینی هویت شهری مورد استفاده قرار گرفته است. شهرهایی که از بحران‌های اقتصادی، صنعتی یا اجتماعی عبور کرده‌اند، با بهره‌گیری از پروژه‌های معماری و بازسازی فضاهای شهری، توانسته‌اند هویت جدیدی برای خود تعریف کنند.

نمونه بارز این رویکرد، شهر بیلبائو در اسپانیا است که با ساخت موزه گوگنهایم به طراحی فرانک گهری، از یک شهر صنعتی روبه افول به مقصدی گردشگری و فرهنگی تبدیل شد. این پروژه نه‌تنها سیمای فیزیکی شهر را متحول کرد، بلکه برند بیلبائو را در سطح جهانی بازآفرینی کرد. این پدیده که به «اثر بیلبائو» شهرت یافته، الهام‌بخش بسیاری از شهرها برای بهره‌گیری از معماری در برندینگ شهری شده است.

معماری و جذب سرمایه‌گذاری و گردشگر

معماری شاخص می‌تواند به عنوان موتور محرک توسعه اقتصادی عمل کند. پروژه‌های معماری بزرگ، اغلب به جذب سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی، رونق گردشگری و ایجاد فرصت‌های شغلی منجر می‌شوند. برای مثال، ساخت برج العرب در دبی نه تنها چهره این شهر را در سطح جهانی تغییر داد، بلکه به جذب گردشگران لوکس و سرمایه‌گذاران بین‌المللی کمک شایانی کرد. در ژانویه ۲۰۲۵، معاملات بازار املاک دبی از مرز ۱۲ میلیارد دلار عبور کرد که نشانگر تداوم اعتماد سرمایه‌گذاران به برند شهری و زیرساخت‌های منحصر به فرد این شهر، از جمله برج العرب و پروژه‌های مشابه است.

معماری به عنوان برند در شهرهای برتر جهان

پاریس: برج ایفل و برند جهانی

پاریس به عنوان یکی از شهرهای پیشرو در برندینگ شهری، همواره از معماری به عنوان ابزار هویت‌بخشی و تمایز بهره برده است. برج ایفل، که در سال ۱۸۸۹ ساخته شد، نه‌تنها به نماد معماری مدرن در زمان خود بدل شد، بلکه تصویر ذهنی جهانی از پاریس را شکل داد. این سازه فلزی، فراتر از یک اثر مهندسی، به یک نماد فرهنگی و برند جهانی برای پاریس و حتی فرانسه تبدیل شده است.

سیدنی: اپرای سیدنی و تصویر فرهنگی

ساختمان اپرای سیدنی با طراحی منحصر به فرد یورن اوتزون، مثالی دیگر از تأثیر معماری بر برندینگ شهری است. این بنای نمادین، نه‌تنها به هویت بصری سیدنی افزوده، بلکه جایگاه فرهنگی و هنری شهر را در سطح بین‌المللی ارتقا داده است. اپرای سیدنی به یکی از مقاصد اصلی گردشگری استرالیا بدل شده و نقش مهمی در اقتصاد و تصویر جهانی شهر ایفا می‌کند. بر اساس تحلیل‌های اقتصادی، ارزش نماد هویتی و برندینگ اپرای سیدنی بالغ بر ۴.۶ میلیارد دلار برآورد شده که چندین برابر هزینه ساخت اولیه آن است. چنین جایگاهی حاصل پیوند معماری بی‌نظیر، موقعیت جغرافیایی ویژه در بندر سیدنی و اعتبار فرهنگی شکل گرفته طی چند دهه اخیر است.

دبی: برج العرب و معماری به عنوان موتور توسعه

دبی در دهه‌های اخیر با سیاست‌های توسعه‌ای خود، از معماری به عنوان ابزار اصلی برندینگ و توسعه اقتصادی استفاده کرده است. ساخت برج العرب به عنوان یک هتل لوکس با معماری آوانگارد، نماد پیشرفت، ثروت و نوآوری دبی شد. این پروژه، دبی را از یک شهر تجاری منطقه‌ای به مقصدی جهانی برای گردشگری و سرمایه‌گذاری تبدیل کرد.

لندن: بازآفرینی با معماری معاصر

لندن با بهره‌گیری از پروژه‌های معماری معاصر مانند چشم لندن (London Eye)، شارد (The Shard) و بازسازی منطقه داک‌لندز (Docklands)، توانسته است برند خود را به عنوان شهری پویا، نوآور و جهانی تقویت کند. این پروژه‌ها ضمن حفظ هویت تاریخی شهر، تصویری نوین و جهانی از لندن ارائه داده‌اند. بر اساس گزارش مؤسسه Brand Finance، لندن برای سومین سال متوالی عنوان برترین برند شهری جهان را از آن خود کرده است و در شاخص‌های آشنایی و شهرت جایگاه سوم دنیا را دارد؛ این جایگاه نشان‌دهنده قدرت برندینگ شهری لندن و نفوذ بین‌المللی آن است. همچنین لندن در سال ۲۰۲۵ به عنوان هوشمندترین کلانشهر جهان معرفی شد و توانسته در حوزه‌هایی چون سرمایه انسانی، پایداری شهری، نفوذ فرهنگی و نوآوری شهری رتبه‌های نخست جهانی را کسب کند. این موفقیت‌ها حاصل سرمایه‌گذاری در معماری معاصر، ارتقا کیفیت زندگی، توسعه زیرساخت‌های حمل‌ونقل و حفظ میراث تاریخی است.

خطر همسان‌سازی و از دست رفتن هویت محلی

یکی از نقدهای وارد بر استفاده گسترده از معماری آیکونیک برای برندینگ شهری، خطر همسان‌سازی و از دست رفتن هویت محلی است. ساخت پروژه‌های مشابه در شهرهای مختلف جهان می‌تواند به یکنواختی سیمای شهری و فراموشی ویژگی‌های بومی منجر شود. برای مثال، الگوی ساخت برج‌ها و مراکز خرید مشابه در شهرهای خاورمیانه، انتقاداتی را درباره فقدان هویت محلی و اصالت فرهنگی برانگیخته است.

در برخی موارد، پروژه‌های معماری بزرگ بیشتر با هدف جذب سرمایه و گردشگر طراحی می‌شوند و کمتر به نیازهای واقعی شهروندان و ارزش‌های فرهنگی توجه می‌شود. این رویکرد می‌تواند به بروز نابرابری‌های اجتماعی و طرد گروه‌های آسیب‌پذیر منجر گردد. همچنین، تمرکز صرف بر معماری شاخص ممکن است سایر ابعاد برندینگ شهری، همچون ارتقای کیفیت زندگی و پایداری محیطی را به حاشیه ببرد.

با توجه به بحران‌های زیست‌محیطی، مسئله پایداری در معماری و برندینگ شهری اهمیت ویژه‌ای یافته است. معماری باید نه تنها نمادین و متمایز، بلکه سازگار با محیط زیست و پاسخگو به نیازهای آینده شهرها باشد. شهرهایی که در برندینگ خود به پایداری توجه می‌کنند، جایگاه مطلوب‌تری در ذهنیت جهانی خواهند داشت.

توجه به هویت و بومی‌گرایی

موفقیت برندینگ شهری از طریق معماری، زمانی تحقق می‌یابد که پروژه‌های معماری با هویت، تاریخ و فرهنگ محلی پیوند خورده باشند. طراحی معماری باید بازتاب‌دهنده ارزش‌ها و ویژگی‌های منحصربه‌فرد هر شهر نظیر زمینه‌های تاریخی و فرهنگی باشد و از تقلید صرف از نمونه‌های جهانی پرهیز شود. درگیر کردن شهروندان در فرآیند طراحی و تصمیم‌گیری معماری، می‌تواند به افزایش حس تعلق و پذیرش اجتماعی پروژه‌ها کمک کند. این مشارکت، موجب می‌شود که معماری نه‌تنها نمادین، بلکه پاسخگوی نیازها و انتظارات جامعه باشد.

فناوری خورشیدی با ۱۵ برابر تولید انرژی بیشتر

دانشگاه روچستر یک دستگاه ترموالکتریک جدید ساخته که قابلیت تولید برق از یک فناوری خورشیدی کمتر شناخته‌شده را ۱۵ برابر افزایش داده است و پتانسیل تحول در حوزه انرژی سبز را دارد. این دستگاه به‌جای تکیه بر سلول‌های خورشیدی معمولی، برق را مستقیم از گرمای ناشی از نور خورشید متمرکز استخراج می‌کند. این نمونه اولیه متعلق به دسته ژنراتورهای خورشیدی ترموالکتریک است که تفاوت دمای ایجادشده توسط نور خورشید را به برق تبدیل می‌کنند و با افزایش چشمگیر توان خروجی در ابعادی کوچک، نشان می‌دهد ایده‌ای قدیمی می‌تواند به سطح جدیدی برسد.

بیشتر پنل‌های خورشیدی خانگی، نور خورشید را مستقیم در ویفرهای نیمه‌هادی به برق تبدیل می‌کنند، اما دستگاه‌های ترموالکتریک خورشیدی از تفاوت دما در مواد ویژه برای تولید جریان الکتریکی پایدار استفاده می‌کنند. هنگامی که یک سمت دستگاه داغ‌تر از سمت دیگر باشد، اثر سیبک (فرآیندی ترموالکتریک که گرمای حامل‌های بار را به سمت سردتر می‌راند) فعال می‌شود و ولتاژی قابل بهره‌برداری ایجاد می‌کند. تمرکز تحقیقات این پژوهش بر استفاده از لیزرهای فوق‌سریع برای ساختاردهی سطوح مواد در کاربردهای انرژی و فوتونیک است. نسل‌های قبلی این ژنراتورها کمتر از یک درصد انرژی خورشیدی را در شرایط عملی تبدیل می‌کردند، در حالی که پنل‌های فتوولتائیک سقفی به راندمان ۲۰ درصدی می‌رسند؛ بنابراین بستن این شکاف نیازمند مدیریت هوشمند گرماست.

تیم یادشده در سمت گرم دستگاه با لیزرهای فمتوثانیه (Femtosecond، یکای زمان در دستگاه اِس آی) سطح یک صفحه نازک تنگستن را بازسازی و جنگلی از ساختارهای ریز ایجاد کردند که سطح را سیاه می‌کند. این زبری کنترل‌شده، سطح را به جذب‌کننده خورشیدی انتخابی تبدیل می‌کند که نور مرئی را به‌طور کارآمد جذب و گرمای مادون قرمز کمی ساطع می‌کند تا تنگستن تحت نور یکسان به دمای بالاتری برسد. برای جلوگیری از اتلاف گرما، یک فیلم پلاستیکی شفاف روی سطح کشیده شده که اثر گلخانه‌ای کوچک ایجاد و با کاهش همرفت، گرما را حفظ می‌کند. به جای اختراع مواد جدید، تمرکز بر مدیریت نور و گرما بدون قطعات متحرک بوده است.

در سمت سرد، همان لیزر روی فویل آلومینیوم شیارها و برجستگی‌های ریز ایجاد می‌کند که مساحت تماس را افزایش می‌دهد و گرما را سریع‌تر دفع می‌کند. این آلومینیوم فرآوری‌شده به‌عنوان هیت‌سینک یا گرماگیر فشرده عمل می‌کند و آزمایش‌ها نشان می‌دهد گرمای دو برابری نسبت به بلوک ساده دفع می‌کند. وزن کل ژنراتور تنها ۲۵ درصد بیشتر از ماژول خام است که برای کاربردهای قابل حمل همچون حسگرهای دورافتاده ایده‌آل به‌نظر می‌رسد.

مهندسان از ژنراتورهای ترموالکتریک کوچک برای حسگرها و کنترلرهای دورافتاده در اینترنت اشیا (IoT) استفاده می‌کنند که مصرف پایین (میکرووات تا میلی‌وات) و وجود گرادیان دما همچون لوله‌های داغ یا موتورها، آن‌ها را مناسب می‌کند. علاوه‌بر این در الکترونیک پوشیدنی، از تفاوت دمای پوست و هوا برای نظارت سلامت بهره می‌برند و در آینده می‌توانند شارژرهای خودرو، تابلوهای راهنمایی یا جعبه‌های اضطراری را پشتیبانی کنند.

این دستگاه آزمایشی نشان می‌دهد مدیریت سطوح نوری و حرارتی، گزینه‌هایی فراتر از پنل‌های فتوولتائیک فراهم می‌کند، با این حال ایجاد ساختارهای دقیق با لیزر هنوز در حد آزمایشگاهی است و مقیاس‌پذیری به سطوح بزرگ نیازمند سیستم‌های سریع و مقرون‌به‌صرفه می‌شود. حفظ عملکرد در برابر باران، گردوغبار و سیکل‌های حرارتی نیز با آزمایش‌های میدانی بررسی خواهد شد. اگر موانع برطرف شود، فناوری ترموالکتریک خورشیدی از ابزار دقیق به کاربردهای انرژی واقعی می‌رسد و در ترکیب با تجدیدپذیرها، سیستم‌های هیبریدی کارآمدتری تولید می‌شود.

تمیزترین و کثیف‌ترین شهرهای جهان در سال ۲۰۲۵ کدامند؟

زمانی که به سفرهای شهری محبوب خود فکر می‌کنیم، معمولاً رستوران‌های تمیز و دنج، معماری باشکوه یا میدان‌های شهری زیبا در ذهن ما مجسم می‌شود و مواردی همچون سطل‌های زباله کثیف، فضاهای عمومی غیربهداشتی، حال‌وهوای سفرمان را خراب می‌کند؛ بنابراین تمیزی، یکی از فاکتورهایی است که به اندازه فرهنگ برای انتخاب بهترین مقاصد جهان اهمیت دارد. با توجه به اینکه هر سال افراد زیادی به شهرهای برتر دنیا سفر می‌کنند، این سوال مطرح است که این مقاصد از نگاه بازدیدکنندگان تا چه حد تمیز هستند؟ برای پاسخ به این سوال، ۱۰۰ شهر از «شاخص ۱۰۰ مقصد برتر شهری» مؤسسه یورومانیتور انتخاب شد و بیش از ۷۰ هزار نظر واقعی آنلاین مربوط به دوازده ماه گذشته مورد بررسی قرار گرفت. سپس با جست‌وجوی واژه‌هایی مانند «تمیز» و «کثیف»، مشخص شد در کدام شهرها نظافت بیشتری وجود دارد تا مسافران بتوانند برای سفرهای شهری بعدی، مقصد خود را آگاهانه‌تر انتخاب کنند. در ادامه به معرفی تمیزترین و کثیف‌ترین شهرهای جهان در سال ۲۰۲۵ می‌پردازیم:

تمیزترین شهرهای جهان

۱. کراکوف، لهستان

نتیجه تحلیل داده‌ها نشان می‌دهد کراکوف، پاک‌ترین شهر جهان است؛ به‌طوری که ۹۸.۵ درصد از نظرات افراد در این مورد مثبت بوده است. شهرت تمیزی کراکوف تنها به نظافت خیابان‌ها محدود نمی‌شود. لهستان طی دهه گذشته، سرمایه‌گذاری قابل‌توجهی در سیستم‌های مدیریت پسماند و نگهداری فضاهای عمومی از زیرساخت‌های پیشرفته بازیافت گرفته تا مراقبت مستمر از فضاهای شهری انجام داده است. گزارش «کیفیت زندگی در شهرهای اروپایی» نشان می‌دهد که بیش از ۸۰ درصد ساکنان کراکوف اعلام کرده‌اند که از فضاهای عمومی مانند بازارها، میدان‌ها و مسیرهای پیاده‌روی، کاملاً راضی هستند و این حس غرور شهروندان، در تجربه گردشگران نیز بازتاب پیدا می‌کند. طراحی فشرده و قابل‌پیاده‌روی شهر نیز نقش مهمی در نظافت کراکوف دارد. بازدیدکنندگان می‌توانند تمیزی شهر را نه از پشت شیشه خودرو، بلکه در خیابان‌های سنگ‌فرش‌شده یا مسیرهای کنار رودخانه لمس کنند.

۲. شارجه، امارات متحده عربی

شارجه با اختلافی اندک پس از کراکوف، امتیاز نزدیک به ۹۸ درصد را به دست آورده است. پایتخت فرهنگی امارات، خیابان‌هایی به تمیزی موزه‌هایش دارد. در واقع شهرداری شارجه طی دهه گذشته با اعمال جریمه‌ها، نظافت شهر را حفظ کرده است و در سه سال اخیر، بیش از ۷۵ میلیون درهم در زمینه تجهیزات جدید برای نظافت خیابان‌ها و جمع‌آوری زباله‌ها سرمایه‌گذاری کرده است.

۳. سنگاپور

سنگاپور سال‌ها است که معیار جهانی نظافت شهری را از آن خود کرده است و نزدیک به ۹۸ درصد از نظرات به تمیزی شهر اشاره مثبت دارد. موفقیت سنگاپور، نتیجه قوانین سخت‌گیرانه برای مواردی همچون ریختن زباله، آدامس جویدن در فضاهای عمومی و مدیریت کارآمد پسماند، معماری سبز و نهادینه شدن فرهنگ نظافت در مدارس، محل‌های کار و زندگی روزمره مردم است.

۴. ورشو، لهستان

نتیجه بررسی‌ها نشان می‌دهد که نظافت تنها به جنوب لهستان محدود نیست، بلکه شهر ورشو با ۹۷.۸ درصد، نظرات مثبت درباره تمیزی دریافت کرده است و ترکیبی از زیرساخت‌های مدرن و فضاهای سبز را به تصویر می‌کشد. در واقع نظافت در فرهنگ لهستانی ریشه‌دار است و دولت‌های محلی با برگزاری رویدادهای پاکسازی مردمی مانند «ورشو پاک»، این فرهنگ را تقویت می‌کنند.

۵. دوحه، قطر

دوحه به‌عنوان مقصدی محبوب، توانسته است با ۹۷.۴ درصد نظرات مثبت، شهری بسیار تمیز در این فهرست باقی بماند. مدیران این شهر با وجود میلیون‌ها گردشگر سالانه، سرمایه‌گذاری گسترده‌ای در حفظ تمیزی آن انجام داده‌اند. گردشگری قطر با همکاری وزارت بهداشت عمومی، برنامه «قطر پاک» را برای هتل‌ها اجرا کرده است.

کثیف‌ترین شهرهای جهان

۱. بوداپست، مجارستان

داده‌ها نشان می‌دهد زباله و دیوارنویسی تجربه سفر شهری را در بوداپست، تحت تأثیر قرار داده است. جالب است بدانید که بوداپست به‌عنوان کثیف‌ترین شهر اروپا معرفی شده است و بیش از ۳۷.۹ درصد از نظرات نشان می‌دهد که افراد از کثیفی شهر گلایه دارند. این برداشت منفی ممکن است نتیجه فشار بر سیستم مدیریت پسماند در برابر حجم بالای گردشگران باشد. در سپتامبر ۲۰۲۵، صنعت گردشگری مجارستان ۸.۳ درصد رشد داشت و بوداپست به‌تنهایی نسبت به مدت مشابه سال قبل ۱۲ درصد افزایش بازدید را ثبت کرد.

۲. رم، ایتالیا

شهر جاودانه رم از نظر درک در رتبه‌های پایین شهرهای دنیا قرار دارد. ۳۵.۷ درصد از نظرات، حاکی از کثیفی شهر است که این وضعیت احتمالاً بازتاب نارضایتی ساکنان آن است. در سال ۲۰۲۳، رم از نظر رضایت شهروندان از کیفیت زندگی، در میان بدترین شهرها قرار گرفت، به طوری که ۷۱ درصد افراد اعلام کردند که از آن راضی نیستند و تنها ۳ درصد معتقد بودند کیفیت زندگی نسبت به پنج سال قبل بهبود یافته است.

۳. لاس‌وگاس، ایالات متحده

لاس‌وگاس با ۳۱.۶ درصد نظرات منفی، یکی از کثیف‌ترین مقاصد جهان به شمار می‌رود. با توجه به زندگی شبانه ۲۴ ساعته و گردش بالای بازدیدکنندگان، حفظ خیابان‌های کاملاً تمیز در این شهر کار آسانی نیست، اما ابتکارهایی مانند برنامه پاکسازی کانال‌ها، تونل‌ها، خیابان‌ها و پارک‌ها در لاس‌وگاس اجرا شده است.

۴. فلورانس، ایتالیا

فلورانس با ۲۹.۶ درصد نظرات مرتبط با کثیفی، با چالش‌های مشابهی روبه‌رو است. خیابان‌های باریک قرون‌وسطایی و حجم بالای عابران پیاده، عملیات نظافت را دشوار می‌کند. این در حالی است که اقداماتی برای بهبود تمیزی مانند استفاده از سطل‌های زباله هوشمند مبتنی بر هوش مصنوعی برای ساده‌تر و جذاب‌تر کردن دفع زباله برای شهروندان در فلورانس انجام شده است.

۵. پاریس، فرانسه

پاریس همچنان یکی از نمادین‌ترین مقاصد جهان است، اما ۲۸.۲ درصد از نظرات به کثیفی این شهر اشاره داشته‌اند. از زمان آغاز طرح بزرگ پاکسازی پیش از المپیک ۲۰۲۴، سرمایه‌گذاری زیادی برای بهبود بهداشت شهری پاریس انجام شده است که شامل قابل‌شنا شدن دوباره رود سن برای عموم و ارتقای کلی سلامت عمومی شهر است.

افتتاح بزرگ‌ترین پارک برفی جهان در چین

هاربین، پایتخت استان هیلونگ‌جیانگ در شمال‌شرقی چین و پایتخت گردشگری زمستانی چین، با افتتاح پارک برفی رکوردشکن، توجه گردشگران زمستانی سراسر جهان را جلب کرده است. پارک برفی بیست‌وهفتین دوره «جهان یخ و برف هاربین» امروز ۱۷ دسامبر (۲۶ آذر) درهای خود را به روی بازدیدکنندگان گشود. این پارک با مساحتی بیش از ۱.۲ میلیون متر مربع، به‌عنوان بزرگ‌ترین پارک برفی جهان شناخته می‌شود و از ۴۰۰ هزار متر مکعب یخ و برف برای خلق مناظر خیره‌کننده بهره می‌برد.

تم امسال این پارک با عنوان «یخ و برف، دنیای افسانه‌ای» طراحی شده است و تلاش دارد فضایی شبیه داستان‌های جادویی و خیال‌انگیز خلق کند تا بازدیدکنندگان در میان قصرهای یخی، برج‌ها و مجسمه‌های برفی احساس حضور در یک جهان فانتزی را تجربه کنند. در طراحی این مجموعه، سه مسیر اصلی پیاده‌روی برای تماشای مناظر، یک صحنه بزرگ روباز برای اجراهای هنری و یک سالن بزرگ بادی با مساحت ۵۰۰۰ متر مربع در نظر گرفته شده است. استفاده از نورپردازی هوشمند، سیستم‌های روشنایی رنگی و فناوری‌های تعاملی دیجیتال، موجب شده سازه‌های یخی در طول شب زنده به نظر برسند و تجربه بصری بازدیدکنندگان از این پارک برفی را تقویت کنند. این فناوری‌ها، جهان یخ و برف هاربین را نه‌تنها به بزرگ‌ترین پارک برفی جهان، بلکه به یکی از مدرن‌ترین جاذبه‌های گردشگری زمستانی در آسیا تبدیل کرده است.

جهان یخ و برف هاربین هر سال مرکز اصلی برگزاری «جشنواره بین‌المللی یخ و برف هاربین» است؛ جشنواره‌ای که به‌عنوان یکی از معروف‌ترین رویدادهای زمستانی جهان شناخته می‌شود و هزاران گردشگر داخلی و خارجی را به شمال چین می‌کشاند. در این دوره نیز این پارک یخی میزبان مراسم افتتاحیه رسمی جشنواره خواهد بود و برنامه‌های متنوعی ازجمله مسابقات بین‌المللی مجسمه‌سازی یخ، رقابت‌های فوتبال برفی، دیدارهای هاکی روی یخ و کنسرت ویژه شب سال نو میلادی در آن برگزار می‌شود. ترکیب ورزش‌های زمستانی، برنامه‌های سرگرمی خانوادگی و اجراهای موسیقی زنده، هاربین را در فصل سرما به صحنه‌ای بزرگ برای تفریح، فرهنگ و هنر تبدیل کرده است.

برای جذب هرچه بیشتر گردشگران و تشویق به حضور زودهنگام، بلیت ورودی بزرگسالان برای جهان یخ و برف هاربین در بازه ۱۷ تا ۲۳ دسامبر با تخفیف ویژه عرضه می‌شود. در این دوره، قیمت بلیت ۲۹۸ یوان (حدود ۴۲ دلار آمریکا) تعیین شده و پس از آن، بلیت با نرخ عادی ۳۲۸ یوان (حدود ۴۷ دلار) به فروش خواهد رسید. این سیاست قیمت‌گذاری، بخشی از تلاش گسترده‌تر مقامات محلی برای توسعه گردشگری زمستانی هاربین و افزایش مدت اقامت و هزینه‌کرد گردشگران در این شهر یخی است.

جهان یخ و برف تنها بخش شاخص برنامه هاربین برای تبدیل شدن به قطب گردشگری زمستانی چین نیست. این شهر دو جاذبه مهم دیگر را نیز در کنار این پارک معرفی کرده است؛ «نمایشگاه برف جزیره خورشید» با مساحتی حدود ۱.۵ میلیون متر مربع، یکی از بزرگ‌ترین فضاهای نمایش مجسمه‌های برفی در جهان به‌شمار می‌رود و سالانه با چیدمان هنری و سازه‌های غول‌آسا از برف فشرده، بازدیدکنندگان را شگفت‌زده می‌کند. در کنار آن، «کارناوال یخ و برف» در امتداد رودخانه یخ‌زده سونگهوا برگزار می‌شود؛ رویدادی که با حدود ۲۶۰ مجسمه برفی و بیش از ۶۰ نوع بازی، سرگرمی و تفریح زمستانی از جمله انواع سرسره‌های یخی، سواری‌ها و فعالیت‌های مناسب برای خانواده‌ها، فضایی پویا و شاد برای همه گروه‌های سنی فراهم می‌کند.

مجموعه این پروژه‌ها، از جهان یخ و برف هاربین گرفته تا نمایشگاه برف جزیره خورشید و کارناوال یخ و برف، به روشنی نشان می‌دهد که هاربین استراتژی مشخصی برای تثبیت موقعیت خود به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مقاصد گردشگری زمستانی نه‌تنها در چین، بلکه در عرصه جهانی در پیش گرفته است. مسئولان گردشگری محلی با تکیه بر زیرساخت‌های مدرن، رویدادهای بین‌المللی، استفاده خلاقانه از یخ و برف و بهره‌گیری از فناوری‌های نوین در نورپردازی و سرگرمی، تلاش می‌کنند نام هاربین را در فهرست «مقاصد حتمی سفر در فصل زمستان» برای گردشگران بین‌المللی ثبت کنند. در نتیجه، این شهر یخی در شمال چین به نمادی از ترکیب هنر یخی، اقتصاد گردشگری و هویت فرهنگی زمستانی تبدیل شده است و سالانه سهم بیشتری از بازار جهانی گردشگری فصل سرد را به خود اختصاص می‌دهد.

پیشرفته‌ترین شهرهای فناوری جهان در سال ۲۰۲۵

بعضی از شهرهای جهان به‌گونه‌ای به‌نظر می‌رسند که فردا را نه در آزمایشگاه، بلکه مستقیم در خیابان‌ها آزمایش می‌کنند. در این شهرها پرداخت‌ها سریع، حمل‌ونقل مبتنی‌بر داده و فعالیت‌های روزمره با یک ضربه روی گوشی موبایل انجام می‌شود. در سال ۲۰۲۵، بر اساس رتبه‌بندی‌های جهانی خوشه‌های نوآوری همچون شاخص جهانی نوآوری سازمان جهانی مالکیت فکری (WIPO)، پنج مرکز شهری برجسته ظاهر شدند که به‌طور مداوم تحقیقات را به محصولات عملی و عادت‌های روزانه تبدیل می‌کنند.

سازمان جهانی مالکیت فکری خوشه‌های علم و فناوری را با شاخص‌هایی همچون ثبت اختراعات، خروجی تحقیقاتی و فعالیت سرمایه‌گذاری خطرپذیر (VC) ردیابی می‌کند. این شاخص‌ها نشان‌دهنده موقعیت‌هایی است که ایده‌ها فراتر از نمونه‌های اولیه می‌روند و به شرکت‌ها، خدمات و مشاغل واقعی تبدیل می‌شوند. پنج خوشه برتر در سال ۲۰۲۵ شنژن–هنگ‌کنگ–گوانگژو، توکیو–یوکوهاما، سن‌خوزه–سان‌فرانسیسکو، پکن و سئول هستند. WIPO اشاره کرد که ۱۰۰ خوشه برتر، حدود ۷۰ درصد از درخواست‌های ثبت اختراع PCT (ثبت اختراع بین‌المللی)، فعالیت معاملات سرمایه‌گذاری خطرپذیر، و نیمی از انتشارهای علمی را در خود جای داده‌اند.

شنژن–هنگ‌کنگ–گوانگژو به‌عنوان ابرخوشه پیشتاز، به‌واسطه تبدیل سریع ایده‌های سخت‌افزاری به محصولات با کمک زنجیره‌های تأمین متراکم و تکرار سریع شهرت پیدا کرده است. زندگی روزمره در این خوشه بر پایه پرداخت‌های موسوم به بدون اصطکاک استوار است؛ کدهای QR و سیستم‌های ذخیره ارزش، معاملات کوچک را حتی در بازارهای شلوغ خیابانی سریع می‌کند. این منطقه مالی، تولید، طراحی و لجستیک را ترکیب کرده است، بنابراین یک محصول می‌تواند از طرح اولیه به قفسه فروشگاه برسد بدون اینکه دور دنیا بگردد. شنژن از سال ۲۰۰۸ به‌عنوان «شهر طراحی یونسکو» شهرت بین‌المللی دارد و نشان داده است چگونه طراحی و فناوری دست در دست هم رشد می‌کنند.

توکیو–یوکوهاما در رتبه دوم، سیستم‌های پیچیده را به‌ویژه در حمل‌ونقل و خرده‌فروشی، به تجربه‌ای بی‌دردسر تبدیل کرده است. کارت‌های حمل‌ونقل یکپارچه و زیرساخت‌های هوشمند در این خوشه، اصطکاک روزانه را کاهش داده‌اند و رفت‌وآمد، خرید و جابه‌جایی‌ها در آن روان و قابل پیش‌بینی هستند. این خوشه از دانش صنعتی طولانی‌مدت بهره می‌برد که به واسطه آن رباتیک، حسگرها و کیفیت تولید طی دهه‌ها یکدیگر را تغذیه می‌کنند و در نتیجه، فناوری خاموشی هستند که مردم نه به‌دلیل ظاهر آینده‌نگرانه، بلکه به‌واسطه کارایی بالا به آن اعتماد دارند.

خوشه سن‌خوزه–سان‌فرانسیسکو در رتبه سوم، به‌شدت به سرمایه‌گذاری خطرپذیر، شبکه‌های استارت‌آپی و بازار استعدادهایی وابسته است که به آزمایشات سریع را پاداش می‌دهد. خودروهای خودران در خیابان‌های عمومی، نشانه‌ای آشکار از این شتاب محسوب می‌شوند و نشان می‌دهند چگونه فناوری جدید از آزمایش به استفاده روزمره می‌رسد. مزیت این خوشه سرعت است؛ تیم‌ها در آن سریع پول جمع، متخصص استخدام و محصولات را آزمایش می‌کنند. با این حال ایرادی که بر این خوشه وارد است، فشار محسوب می‌شود؛ هزینه‌های بالا و رقابت شدید در این خوشه، فرهنگ «حرکت سریع» را برای کارگران و بنیان‌گذاران استرس‌زا کرده است.

پکن در رتبه چهارم، فرهنگ فناوری روزمره‌اش را توسط اپ‌هایی (برنامه‌هایی) شکل داده است که پیام‌رسانی، پرداخت، حمل‌ونقل و خدمات را در یک جا جمع کرده است. این سبک زندگی اپ‌محور، گوشی را به ابزار کنترل از راه دور شهر تبدیل کرده که برای سفارش، پرداخت، رزرو و ناوبری در عرض چند دقیقه مفید است. قدرت نوآوری در این خوشه از مقیاس وسیع آن نشأت می‌گیرد؛ مؤسسات تحقیقاتی بزرگ و شرکت‌های عظیم می‌توانند پروژه‌های بزرگ را با بودجه‌های کلان پیش ببرند. برای مسافران نیز ساده‌ترین نشانه، سرعت اتصال خدمات است؛ بلیت‌ها، تحویل‌ها و پرداخت‌ها از طریق یک حلقه دیجیتال واحد جریان می‌گیرند و خدمات‌رسانی سرعت بالایی دارد.

سئول در رتبه پنجم که دسترسی دیجیتال و اتصال سریع، نحوه زندگی مردمش را شکل داده، جایگاه خود را به‌واسطه روان بودن و راحتی انجام فعالیت‌های روزمره به‌دست آورده است. پرداخت‌های غیرنقدی، سیستم‌های ورود هوشمند و خرده‌فروشی‌های خودکار، زمان انتظار را در این شهر کاهش می‌دهند و زندگی شبانه شهر را نیز آسان‌تر می‌کنند. دلیل دیگر، زیرساخت‌های شهری است، چراکه سئول شهری طراحی‌شده برای سرعت، حمل‌ونقل عمومی متراکم و فرهنگ قوی فناوری مصرفی به‌شمار می‌رود.

این مراکز نشان دادند که «پیشرفته» بودن تنها به گجت‌ها محدود نیست؛ بلکه شامل سیستم‌های پرداخت‌، جابه‌جایی و دسترسی به اطلاعات است که زندگی را ساده‌تر می‌کنند. ایده‌هایی همچون پرداخت‌های عمومی آسان‌تر، کاهش کاغذبازی‌ها و برنامه‌ریزی هوشمند حمل‌ونقل در این شهرها، گزینه‌های قابل الگوبرداری برای همه شهرهای جهان محسوب می‌شوند. نوآوری همچنین به اعتماد و شمولیت نیاز دارد؛ بنابراین ارتقاهای فناوری نباید مردم را تنها به‌دلیل نداشتن گوشی جدید آفلاین یا محروم از خدمات کند. شهرهای برتر فناوری زمانی پیروز شدند که تحقیقات، سرمایه‌گذاری و طراحی عملی را ترکیب کردند و در آن‌ها ایده‌ها بدون فوت وقت از دانشگاه‌ها به خیابان‌ها رسید. راز موفقیت این شهرها حل مشکلات کوچک مردم بود، زیرا آینده دقیق در آنجا پنهان شده است.

آینده پایدار مدیریت آب در جهان با فناوری‌های نوین

مدیریت مصرف آب در جهان امروز به روش‌های سنتی صرفه‌جویی محدود نمی‌شود، بلکه مجموعه‌ای از فناوری‌های دیجیتال، رویکردهای طبیعت‌محور و سیاست‌های سختگیرانه را در بر می‌گیرد. در این میان، نوآوری‌های فناوری نقش پررنگی دارند؛ به‌ویژه استفاده از هوش مصنوعی و اینترنت اشیا که با تحلیل داده‌های لحظه‌ای می‌توانند نقاط ضعف شبکه‌های توزیع را شناسایی و از هدررفت آب جلوگیری کنند. این ابزارها به مدیران شهری امکان می‌دهند تا پیش از تبدیل یک مشکل کوچک به بحران بزرگ، اقدام اصلاحی را به‌موقع انجام دهند و کارایی شبکه را افزایش دهند.

در کنار فناوری‌های دیجیتال، راهکارهای مبتنی بر طبیعت نیز جایگاه ویژه‌ای در مدیریت منابع آبی دارند. بام‌های سبز، روسازی‌های نفوذپذیر و سیستم‌های جمع‌آوری آب باران نمونه‌هایی هستند که نه‌تنها مصرف مستقیم آب را کاهش می‌دهند، بلکه با تغذیه سفره‌های زیرزمینی و مدیریت رواناب سطحی، چرخه طبیعی آب را تقویت می‌کنند. این رویکردها به شهرها کمک می‌کنند تا در برابر تغییرات اقلیمی مقاوم‌تر شوند و وابستگی به منابع خارجی را کاهش دهند.

اتحادیه اروپا؛ استراتژی تاب‌آوری آبی و نوآوری‌های دیجیتال

اتحادیه اروپا طی سال‌های اخیر با بحران‌های ناشی از تغییرات اقلیمی، خشکسالی‌های مکرر و فشار بر منابع آبی روبه‌رو بوده است. در پاسخ به این چالش‌ها، کمیسیون اروپا در سال ۲۰۲۵ «استراتژی تاب‌آوری آبی» را معرفی کرد که هدف اصلی آن کاهش ۱۰ درصدی مصرف آب تا سال ۲۰۳۰ است. این برنامه بر سه محور کلیدی دیجیتالی‌سازی شبکه‌ها، توسعه زیرساخت‌های طبیعت‌محور و حکمرانی یکپارچه منابع آب بنا شده است.

استفاده از هوش مصنوعی برای شناسایی نشت‌ها و سیستم‌های آبیاری هوشمند به‌عنوان ابزارهای اصلی در این استراتژی مطرح شده‌اند. فناوری‌های نوین شناسایی نشت با نصب حسگرهای فشار و جریان در شبکه‌های لوله‌کشی، داده‌ها را به‌صورت لحظه‌ای به مراکز کنترل منتقل می‌کنند. الگوریتم‌های یادگیری ماشین با تحلیل الگوهای جریان، افت فشار و تغییرات غیرعادی قادرند حتی نشت‌های بسیار کوچک‌تر از ۰.۵ لیتر در دقیقه را شناسایی کنند.

این سیستم‌ها در شهرهایی همچون برلین و مادرید به کار گرفته شده‌اند و گزارش‌های رسمی نشان می‌دهد که تنها در سال ۲۰۲۴ بیش از سه میلیارد مترمکعب آب از طریق این فناوری‌ها صرفه‌جویی شده که معادل مصرف سالانه آب آشامیدنی برای بیش از ۴۰ میلیون نفر است.

کمپیناس؛ مدیریت انرژی و کاهش آب بدون درآمد

شهر کمپیناس در ایالت سائوپائولوی برزیل با جمعیتی بیش از یک میلیون نفر، یکی از نمونه‌های موفق در مدیریت مصرف آب در آمریکای لاتین به شمار می‌رود. شرکت آب‌رسانی این شهر از اوایل دهه ۲۰۰۰ میلادی برنامه‌ای جامع برای کاهش اتلاف آب و بهبود بهره‌وری انرژی آغاز کرده است. این برنامه نه‌تنها به کاهش مصرف آب منجر شده، بلکه توانسته است هزینه‌های انرژی را نیز به میزان قابل‌توجهی پایین بیاورد.

عربستان؛ آینده آب با حسگرهای هوشمند

عربستان سعودی با توجه به شرایط اقلیمی خشک و فشار روزافزون بر منابع آبی، در سال‌های اخیر به سمت استفاده از فناوری‌های نوین برای مدیریت مصرف آب حرکت کرده است. این کشور که بخش عمده‌ای از آب خود را از طریق نمک‌زدایی تأمین می‌کند، به‌خوبی می‌داند که کاهش اتلاف و بهینه‌سازی مصرف می‌تواند به اندازه تولید منابع جدید اهمیت داشته باشد. به همین دلیل، پروژه‌های متعددی در حوزه دیجیتال‌سازی شبکه‌های آب‌رسانی و استفاده از حسگرهای هوشمند آغاز کرده که هدف آن‌ها پایش لحظه‌ای، شناسایی نشت‌ها و مدیریت کارآمدتر مصرف است.

تجربه کشورهای پیشرو در ایمنی زیرساخت‌های جاده‌ای

زیرساخت‌های جاده‌ای یکی از مهم‌ترین شاخص‌های توسعه‌یافتگی کشورها محسوب می‌شود. کیفیت جاده‌ها نه‌تنها بر ایمنی و کاهش تصادفات اثر مستقیم دارد، بلکه بر بهره‌وری اقتصادی، سرعت جابه‌جایی کالا و مسافر و تجربه سفر نیز تأثیرگذار است. بر اساس آخرین داده‌های شاخص جهانی کیفیت جاده‌ها، ۱۰ کشور برتر عبارت از سنگاپور، هلند، سوئیس، هنگ‌کنگ، ژاپن، اتریش، پرتغال، امارات، کره جنوبی و عمان هستند که توانسته‌اند با سرمایه‌گذاری‌های کلان، استفاده از فناوری‌های نوین و برنامه‌ریزی بلندمدت، شبکه‌های جاده‌ای خود را به سطحی ممتاز برسانند.

سنگاپور

سنگاپور در صدر فهرست جهانی قرار دارد و کیفیت جاده‌های آن به‌عنوان الگویی برای سایر کشورها شناخته می‌شود. طول شبکه جاده‌ای این کشور حدود ۱۵ هزار و ۵۰۰ کیلومتر است که با تراکم بالای جمعیت و حجم بالای خودروها مدیریت می‌شود. دولت سنگاپور سالانه بیش از ۶ میلیارد دلار سنگاپور برای نگهداری و توسعه جاده‌ها هزینه می‌کند که شامل مجموعه‌ای از اقدامات دقیق همچون بازرسی‌های منظم هفتگی و ماهانه، شناسایی ترک‌ها و فرسایش سطح، آزمایش مقاومت لغزش و استحکام سازه‌ای با ابزارهای پیشرفته و برنامه‌ریزی برای بازسازی لایه‌های آسفالت بر اساس شاخص عملکرد روسازی است.

هلند

هلند با شبکه‌ای به طول ۱۴۲ هزار کیلومتر و بیش از دو هزار و ۷۹۳ کیلومتر بزرگراه یکی از پیشرفته‌ترین سیستم‌های جاده‌ای اروپا را دارد. این کشور به‌دلیل تراکم بالای جمعیت و حجم بالای دوچرخه‌سواری، سرمایه‌گذاری ویژه‌ای در مسیرهای اختصاصی دوچرخه کرده است. سیستم زهکشی جاده‌ها به‌گونه‌ای طراحی شده است که در مناطق پست و در معرض سیلاب، سطح جاده‌ها خشک و قابل استفاده باقی بماند. نرخ مرگ‌ومیر جاده‌ای در هلند حدود ۳۰ نفر در هر یک میلیون نفر جمعیت است که کمتر از میانگین اتحادیه اروپا محسوب می‌شود. پروژه‌های اخیر هلند شامل استفاده از آسفالت‌های بازیافتی و سیستم‌های هوشمند مدیریت ترافیک است که زمان سفر را تا ۱۵ درصد کاهش داده است.

سوئیس

سوئیس با شرایط کوهستانی و برف‌گیر، شبکه‌ای به طول ۸۵ هزار کیلومتر جاده دارد که شامل هزار و ۵۴۹ کیلومتر بزرگراه است. دولت این کشور سالانه میلیاردها فرانک برای نگهداری جاده‌ها در شرایط زمستانی هزینه می‌کند که علاوه‌بر برف‌روبی، مجموعه‌ای از اقدامات دقیق و چندلایه را در بر می‌گیرد. در فصل‌های سرد، تیم‌های تخصصی با استفاده از سیستم‌های نمک‌پاشی خودکار و هوشمند سطح جاده‌ها را پوشش می‌دهند تا از یخ‌زدگی آسفالت جلوگیری شود.

علاوه‌بر این، سوئیس از آسفالت‌های مقاوم در برابر یخ‌زدگی بهره می‌گیرد که با افزودنی‌های پلیمری و مواد ضدیخ طراحی شده‌اند. این نوع آسفالت‌ها در آزمایش‌های استاندارد توانسته‌اند مقاومت در برابر ترک‌خوردگی ناشی از انجماد و ذوب مکرر را تا ۲۰ درصد بیشتر از آسفالت‌های معمولی افزایش دهند. سطح این آسفالت‌ها اصطکاک بالاتری دارد و در شرایط برفی، خودروها کنترل بهتری روی جاده خواهند داشت.

هنگ‌کنگ

هنگ‌کنگ با وجود محدودیت زمین، شبکه‌ای به طول دو هزار و ۲۴۱ کیلومتر جاده دارد که شامل ۲۱ تونل بزرگراهی و بیش از ۱۴۰۰ پل و روگذر است. مهندسان هنگ‌کنگ با طراحی جاده‌های چندطبقه و تونل‌های شهری توانسته‌اند تراکم بالای ترافیک را مدیریت کنند. طراحی این زیرساخت‌ها به‌گونه‌ای است که مسیرهای اصلی در چند سطح ساخته شده‌اند و تونل‌ها با اتصال مناطق پرجمعیت، فشار ترافیکی بر جاده‌ها را کاهش می‌دهند.

ژاپن

ژاپن با طول شبکه‌ای بیش از ۱.۲۸ میلیون کیلومتر یکی از گسترده‌ترین سیستم‌های جاده‌ای جهان را دارد. این کشور به‌دلیل طبیعت کوهستانی، هزاران پل و تونل ساخته است که طول تونل‌های جاده‌ای بیش از ۱۰ هزار کیلومتر برآورد می‌شود. دولت ژاپن سالانه حدود ۶ تریلیون ین برای نگهداری و توسعه جاده‌ها هزینه می‌کند. نرخ مرگ‌ومیر جاده‌ای در ژاپن حدود ۲.۵ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت است.

اتریش

اتریش با طول شبکه‌ای حدود ۱۲۸ هزار کیلومتر و هزار و ۷۴۹ کیلومتر بزرگراه یکی از بهترین سیستم‌های جاده‌ای اروپا را دارد. دولت اتریش با سرمایه‌گذاری در سیستم‌های هوشمند و آسفالت‌های مقاوم در برابر یخ‌زدگی توانسته کیفیت جاده‌ها را در مناطق کوهستانی حفظ کند. نرخ مرگ‌ومیر جاده‌ای در اتریش حدود ۵.۱ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت است. پروژه‌های اخیر شامل توسعه بزرگراه‌های جدید در مناطق آلپ و استفاده از فناوری‌های سبز برای کاهش انتشار کربن بوده است.

پرتغال

پرتغال با طول شبکه‌ای حدود ۱۴ هزار و ۳۰۰ کیلومتر و سه هزار و ۱۱۳ کیلومتر بزرگراه یکی از بهترین سیستم‌های جاده‌ای جنوب اروپا را دارد. پرتغال طی دو دهه گذشته سرمایه‌گذاری گسترده‌ای در نوسازی جاده‌ها انجام داده و نرخ مرگ‌ومیر جاده‌ای را از ۹۳۷ نفر در سال ۲۰۱۰ به ۵۳۶ نفر در سال ۲۰۲۰ کاهش داده است.

یکی از اقدامات مهم پرتغال استفاده از آسفالت‌های بازیافتی است که با بهره‌گیری از مواد حاصل از آسفالت‌های قدیمی و ترکیب آن‌ها با افزودنی‌های نوین، هزینه‌های نگهداری را کاهش و دوام و مقاومت سطح جاده‌ها را افزایش داده است. این رویکرد علاوه‌بر مزایای اقتصادی، اثرات زیست‌محیطی مثبتی نیز داشته و میزان انتشار کربن را کاهش داده است.

امارات متحده عربی

امارات با شبکه جاده‌ای به طول بیش از ۴۵ هزار کیلومتر، طی دهه گذشته بیش از ۳.۵ میلیارد دلار در پروژه‌های جاده‌ای سرمایه‌گذاری کرده است و قصد دارد طی پنج سال آینده ۲.۴۵ میلیارد دلار دیگر برای توسعه ۱۲۷ پروژه هزینه کند. سرمایه‌گذاری‌ها تنها به ساخت جاده‌های جدید محدود نمی‌شود، بلکه بخشی از یک راهبرد ملی جامع برای ارتقای کل شبکه حمل‌ونقل کشور است. بخش قابل‌توجهی از این بودجه صرف توسعه و بهبود بزرگراه‌های موجود شده است که ظرفیت را تا ۶۰ درصد افزایش و زمان سفر را نزدیک به ۴۵ درصد کاهش داده است.

کره جنوبی

کره جنوبی با طول شبکه‌ای حدود ۳۸۲ هزار کیلومتر یکی از بهترین سیستم‌های جاده‌ای آسیا را دارد. دولت کره جنوبی با ترکیب فناوری‌های هوشمند و مدیریت ترافیک توانسته است نرخ مرگ‌ومیر جاده‌ای را به حدود ۹.۴ نفر در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت کاهش دهد. پروژه‌های اخیر شامل نصب حسگرها و سیستم‌های هشدار سریع در بزرگراه‌هاست که به رانندگان امکان می‌دهد در صورت بروز شرایط خطرناک همچون لغزندگی سطوح، تصادف و تراکم غیرعادی ترافیک، به‌سرعت مطلع شوند و واکنش مناسب نشان دهند.

عمان

عمان با طول شبکه‌ای بیش از ۱۲ هزار کیلومتر بزرگراه، یکی از کارآمدترین و باکیفیت‌ترین سیستم‌های جاده‌ای خاورمیانه را در اختیار دارد. این کشور طی سال‌های اخیر با اختصاص بودجه‌ای حدود ۹۰۰ میلیون ریال عمان در برنامه توسعه ۲۰۲۵، پروژه‌های گسترده‌ای را برای ارتقای زیرساخت‌های حمل‌ونقل آغاز کرده است. این سرمایه‌گذاری‌ها شامل ساخت مسیرهای جدید، نگهداری مستمر، ارتقای ایمنی و استفاده از فناوری‌های نوین است. به‌عنوان مثال، در مناطق بیابانی و کوهستانی، بزرگراه‌های چندبانده با سیستم‌های روشنایی خورشیدی و آسفالت‌های مقاوم در برابر دمای بالا ساخته شده‌اند تا دوام سطح جاده‌ها افزایش پیدا کند.

اینجا پول می‌دهند تا شما خانه‌دار شوید

شهری کوچک در تپه‌های غربی سیه‌نا و با فاصله حدود یک ساعت جنوب فلورانس، تازه‌ترین مقصد ایتالیا برای جذب ساکنان بلندمدت است. این شهر که بیش از هزار سال قدمت دارد، هنوز هم با خیابان‌های سنگ‌فرش، سقف‌های سفالی و باقی‌مانده دیوارهای دفاعی، حال و هوای قرون‌وسطایی خود را حفظ کرده است. چشم‌اندازهای تپه‌ای، مزارع، جنگل‌ها و باغ‌های زیتون اطراف آن، تجربه‌ای منحصر به‌فرد از زندگی در توسکانی ارائه می‌دهد.

شهردار رادیکوندولی، فرانچسکو گوارگوگلینی، امسال بیش از ۴۰۰ هزار یورو برای جذب ساکنان جدید اختصاص داده است. این بودجه شامل کمک‌های مالی برای خرید خانه، یارانه اجاره برای دو سال اول، تسهیلات انرژی سبز و حمایت از دانشجویان می‌شود. متقاضیان خرید خانه باید حداقل ۱۰ سال در شهر بمانند و مستأجران نیز ملزم به اقامت حداقل چهار سال هستند.

از زمان آغاز این طرح در سال ۲۰۲۳، حدود ۶۰ نفر به جمع ساکنان رادیکوندولی پیوسته‌اند؛ آماری چشمگیر برای شهری که جمعیت آن طی یک قرن گذشته از ۳ هزار نفر به ۹۶۶ نفر کاهش یافته است. از حدود ۴۵۰ خانه موجود، نزدیک به ۱۰۰ خانه خالی باقی مانده است. برخلاف برنامه‌های «خانه یک یورویی» در برخی مناطق، خانه‌های رادیکوندولی ارزش واقعی خود را حفظ کرده و بسیاری از آن‌ها قابل سکونت و به‌طور مرتب نگهداری شده‌اند.

این طرح بخشی از تلاش گسترده‌تر ایتالیا برای احیای شهرها و روستاهای کوچک است. طبق آخرین گزارش فدراسیون ملی مالکیت ساختمان در ایتالیا، حدود ۸.۵ میلیون خانه بلااستفاده در کشور وجود دارد که شامل خانه‌های دوم، واحدهای بدون امکانات و املاک خارج از فهرست مالیاتی می‌شوند. در توسکانی، مقامات منطقه‌ای بین ۱۰ تا ۳۰ هزار یورو به خریداران خانه در روستاهای کمتر از ۵ هزار نفر ارائه می‌کنند و در سیسیل، شهرهایی مانند سامبوکا و موسوملی خانه‌های بلااستفاده را با قیمت‌های نمادین عرضه می‌کنند، مشروط به اینکه خریداران آن‌ها را بازسازی کنند.

با افزایش قیمت املاک در شهرهای بزرگ جهان، بسیاری از علاقه‌مندان به زندگی در مناطق روستایی، به ویژه در جست‌وجوی فضای بیشتر و فرصت ساخت خانه‌ای رویایی در محیطی زیبا، این نوع طرح‌ها را فرصتی ارزشمند می‌دانند. رادیکوندولی با ارائه مشوق‌های مالی و برنامه‌های واقع‌بینانه، نمونه‌ای جذاب و عملی از زندگی در قلب توسکانی را پیش روی علاقه‌مندان به ایتالیا قرار داده است.

رتبه‌بندی برترین اقتصادهای جهان در سال ۲۰۲۵ + اینفوگرافی

بر اساس آخرین پیش‌بینی‌های صندوق بین‌المللی پول (IMF) در چشم‌انداز اقتصادی جهانی که وضعیت ۵۰ اقتصاد بزرگ جهان را به تصویر می‌کشد، اقتصاد جهان در سال ۲۰۲۵ به حجم خیره‌کننده‌ای معادل ۱۱۷ تریلیون دلار رسیده است. ایالات متحده آمریکا با تولید ناخالص داخلی (GDP) ۳۰.۶ تریلیون دلار همچنان غول اقتصادی جهان است و اقتصادی بزرگ‌تر از مجموع چین، آلمان و ژاپن دارد.

آمریکا، چین و آلمان سه اقتصاد برتر را تشکیل می‌دهند. هند با رشد واقعی تولید ناخالص داخلی متوسط ۶.۴ درصدی از سال ۲۰۰۰، در رتبه پنجم قرار گرفته و پیش‌بینی می‌شود تا سال آینده ژاپن را پشت سر بگذارد. رشد GDP واقعی آمریکا در سال ۲۰۲۵ برابر ۲ درصد است، در حالی که هند با ۶.۶ درصد و ایرلند با ۹.۱ درصد سریع‌ترین رشد را دارند. اقتصادهای نوظهور همچون ویتنام، بنگلادش و اندونزی رشدهای انباشته چشمگیری از سال ۲۰۰۰ داشته‌اند، در حالی که بسیاری از کشورهای اروپایی با رشد کند روبه‌رو هستند.

رتبه‌بندی کامل ۵۰ اقتصاد بزرگ جهان بر اساس تولید ناخالص داخلی اسمی سال ۲۰۲۵ به این ترتیب است:

ایالات متحده در صدر با ۳۰.۶ تریلیون دلار و رشد واقعی ۲ درصدی

چین با ۱۹.۴ تریلیون دلار و رشد ۴.۸ درصدی

آلمان با ۵ تریلیون دلار و رشد ناچیز ۰.۲ درصدی

ژاپن با ۴.۳ تریلیون دلار و رشد ۱.۱ درصدی

هند با ۴.۱ تریلیون دلار و رشد پرشتاب ۶.۶ درصدی

بریتانیا با ۴ تریلیون دلار

فرانسه با ۳.۴ تریلیون دلار

ایتالیا و روسیه هر دو با ۲.۵ تریلیون دلار

کانادا و برزیل با ۲.۳ تریلیون دلار

اسپانیا و مکزیک و کره‌جنوبی هر کدام با ۱.۹ تریلیون دلار

استرالیا با ۱.۸ تریلیون دلار

ترکیه با ۱.۶ تریلیون دلار و رشد ۳.۵ درصدی

اندونزی با ۱.۴ تریلیون دلار و رشد ۴.۹ درصدی

هلند و عربستان سعودی با ۱.۳ تریلیون دلار

لهستان و سوئیس با ۱ تریلیون دلار

تایوان با ۸۸۴ میلیارد دلار

بلژیک با ۷۱۷ میلیارد دلار

ایرلند با ۷۰۹ میلیارد دلار و رشد خیره‌کننده ۹.۱ درصدی

آرژانتین با ۶۸۳ میلیارد دلار

سوئد با ۶۶۲ میلیارد دلار

سنگاپور با ۵۷۴ میلیارد دلار

امارات متحده عربی با ۵۶۹ میلیارد دلار

اتریش با ۵۶۶ میلیارد دلار

تایلند با ۵۵۹ میلیارد دلار

نروژ با ۵۱۷ میلیارد دلار

فیلیپین با ۴۹۴ میلیارد دلار و رشد ۵.۴ درصدی

ویتنام با ۴۸۵ میلیارد دلار و رشد ۶.۵ درصدی

بنگلادش با ۴۷۵ میلیارد دلار

مالزی با ۴۷۱ میلیارد دلار

دانمارک با ۴۶۰ میلیارد دلار

کلمبیا با ۴۳۸ میلیارد دلار

هنگ‌کنگ با ۴۲۸ میلیارد دلار

آفریقای جنوبی با ۴۲۶ میلیارد دلار

رومانی با ۴۲۳ میلیارد دلار

پاکستان با ۴۱۰ میلیارد دلار

جمهوری چک با ۳۸۳ میلیارد دلار،

ایران با ۳۵۷ میلیارد دلار و رشد ۰.۶ درصدی

مصر با ۳۴۹ میلیارد دلار

شیلی با ۳۴۷ میلیارد دلار

پرتغال با ۳۳۸ میلیارد دلار

پرو با ۳۱۸ میلیارد دلار

فنلاند با ۳۱۵ میلیارد دلار

قزاقستان با ۳۰۰ میلیارد دلار و رشد ۵.۹ درصدی

اقتصاد آمریکا در ۲۵ سال گذشته ۶۹ درصد رشد واقعی داشته و میانگین سالانه آن ۲.۱ درصد است که سومین نرخ سریع در میان ۱۰ اقتصاد برتر جهان محسوب می‌شود. در مقابل هند با میانگین ۶.۴ درصد بیش از سه برابر این نرخ رشد کرده و تولید ناخالص داخلی آن به ۴.۱ تریلیون دلار رسیده است. اروپا با چالش‌های جدی در این زمینه روبه‌روست و آلمان با رشد متوسط یک درصد و انقباض در سال‌های ۲۰۲۳ و ۲۰۲۴، ضعیف‌ترین عملکرد را در میان غول‌ها دارد و بخش تولید آن از سال ۲۰۱۸ رو به افول است. ایتالیا با میانگین ۰.۴ درصد و فرانسه با ۱.۲ درصد نیز زیر میانگین جهانی قرار دارند.

اقتصادهای نوظهور آسیایی همچون ویتنام با رشد انباشته ۳۷۲ درصد و بنگلادش با ۳۱۸ درصد، ستارگان آینده هستند. ترکیه، اندونزی و فیلیپین نیز با رشدهای بالای ۵ درصد برجسته‌اند.