به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، چین از سال ۱۹۷۸ بیش از ۶۶ میلیارد درخت در امتداد مرز شمالی ۲۸۰۰ مایلی خود کاشته و قصد دارد در ۲۵ سال آینده ۳۴ میلیارد درخت دیگر بکارد تا «دیوار سبز بزرگ» را تکمیل کند. این پروژه عظیم که بهطور رسمی «برنامه جنگل محافظ سهشمال» نامیده میشود، یک طرح مهندسی اکولوژیک غولپیکر برای کند کردن گسترش کویرهای گبی و تکلهمکان در شمال این کشور است. مقامات چینی از آن زمان تاکنون بیش از ۶۶ میلیارد درخت در مرزهای مشترک با مغولستان، قزاقستان و قرقیزستان کاشتهاند و برنامهریزی کردهاند تا ۳۴ میلیارد درخت دیگر اضافه کنند. در صورت موفقیت، دیوار سبز بزرگ پوشش جنگلی زمین را ۱۰ درصد از اواخر دهه ۱۹۷۰ افزایش خواهد داد.
این ابتکار برای مقابله با فرسایش خاک و رسوبگذاری شن طراحی شده که از دهه ۱۹۵۰ بهدلیل شهرنشینی گسترده و گسترش زمینهای کشاورزی تشدید شده است. این تغییرات، شرایط خشک منطقه را بدتر کرده و طوفانهای شنی بیشتری ایجاد کردهاند؛ طوفانهایی که لایه رویی خاک را میبرند، شن را رسوب میدهند، زمین را تخریب میکنند و آلودگی ذرات معلق را در شهرها افزایش میدهند. شمال چین پیش از موج شهرنشینی دهه ۱۹۵۰ نیز خشک بود، زیرا هیمالیا سایه بارانی بر مرز این کشور با مغولستان ایجاد و بارش را محدود میکند. به همین دلیل، کویرهای گبی و تکلهمکان عظیم هستند و با هم ۶۱۸ هزار مایل مربع (۱.۶ میلیون کیلومتر مربع) را پوشش میدهند که طبق گزارش انجمن جغرافیایی سلطنتی مساحتی کمی کوچکتر از آلاسکاست.
با وجود تلاشهای نیمقرنی چین، این کویرها همچنان در حال گسترش هستند. برای مثال، کویر گبی سالانه حدود ۱۴۰۰ مایل مربع (۳۶۰۰ کیلومتر مربع) از علفزارهای چین را میبلعد. بیابانزایی نهتنها اکوسیستمها و زمینهای کشاورزی را نابود، بلکه آلودگی شهرهایی همچون پکن را تشدید میکند. بعضی مطالعات نشان میدهند که دیوار سبز بزرگ فرکانس طوفانهای شنی را کاهش داده، اما دیگران استدلال میکنند این کاهش بهطور عمده به عوامل آبوهوایی مربوط است.
منتقدان نرخ بقای درختان و بوتههای کاشتهشده را بسیار پایین میدانند و معتقدند نتایج قابلتوجهی به همراه نداشته است. دلیل اصلی، استفاده گسترده از تنها یک یا دو گونه درختی همچون صنوبر و بید است که دیوار را در برابر بیماریها آسیبپذیر میکند؛ برای مثال، در سال ۲۰۰۰ یک میلیارد درخت صنوبر در استان نینگشیا بهدلیل یک پاتوژن از بین رفت. بقای درختان همچنین بهدلیل کاشت در مناطقی با آب ناکافی پایین است و بدون دخالت مداوم انسانی، بسیاری از آنها دوام نمیآورند.
از سوی دیگر مردم به تپههای شنی طبیعی و گبی هجوم آوردند و درخت کاشتند که موجب کاهش سریع رطوبت خاک و سطح آب زیرزمینی شد. در واقع این اقدام در بعضی مناطق بیابانزایی ایجاد میکند. علاوهبر این، تککشت بودن دیوار، تنوع زیستی را همچون مخلوطی متنوع از گیاهان بومی ترویج نمیدهد. با این حال این برنامه الهامبخش «دیوار سبز بزرگ آفریقا» شده که کمربندی ۵۰۰۰ مایلی (۸۰۰۰ کیلومتری) از درختان در سراسر قاره برای مقابله با تخریب زمین و بیابانزایی خواهد بود.
نظر شما