به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، مرکز اجتماعی دریفتوود که در ساحل آبگیر روستای لیوگانگ استان شینیانگ چین واقع شده است، با بهرهگیری از چشمانداز «سهسوی طبیعت: کوه، مزرعه و آب» به یکی از نمونههای برجسته معماری بومیگرا در چین بدل شده است. این آبگیر که نقش حیاتی در آبیاری زمینهای کشاورزی دارد، با تغییرات فصلی سطح آب روبهروست و زندگی روزمره روستاییان حول محور آن شکل گرفته است. مرکز اجتماعی دریفتوود با هدف ایجاد فضایی مشترک برای اهالی روستا در فصلهای غیرکشاورزی طراحی شده و شامل اتاق چای، سالن مطالعه و تالار گردهمایی است.
طراحی این مرکز با حفظ خطوط کشت و پوشش گیاهی بومی، بهگونهای انجام شده است که ساختمان بهطور طبیعی در چشمانداز کشاورزی ادغام شود. مسیر خاکریز کنار آبگیر بهعنوان محور گردش معماری انتخاب شده و پلان ساختمان از دو سوی آن گسترش یافته است تا به امتداد مسیر طبیعی تبدیل شود.
ساختار اصلی بنا از چوب با اتصالات فلزی تشکیل شده است و سقف شیبدار آن توسط چهار تیر منحنی شکل پشتیبانی میشود. این فرم منحنی، همراستا با پیچوخم خاکریز، به پایداری سازه کمک کرده و فضای داخلی را بدون ستون و مانع طراحی کرده است. در دو انتهای ساختمان، دیوارهای شیشهای منحنی به سمت کوه فینیکس و آبگیر باز میشوند و چشمانداز بیرونی را به درون میکشانند. ورودیها در امتداد خاکریز قرار دارند و بازدیدکنندگان ابتدا از فضای گذار با سقف کوتاه عبور میکنند و سپس وارد تالار مرتفع و بدون ستون میشوند.
حین عبور از فضای داخلی، مناظر کوهستان، مزرعه و آبگیر از طریق قابهای معماری بهطور پیوسته بازتعریف میشوند. در ضلع غربی، درهای تاشو امکان اتصال کامل به تراس بیرونی را فراهم کردهاند و مرز میان داخل و خارج را محو میسازند تا نور و نسیم آزادانه در فضا جریان پیدا کنند. فرم منحنی سقف، که از مسیر دایک الهام گرفته، با انطباق بر خطوط زمین و پاسخ به تغییرات سطح آبگیر، به نوعی دیالوگ میان معماری و طبیعت تبدیل شده است.
طراحی این مرکز روستایی بر پایه اصول معماری زمینهگرا و با تأکید بر همزیستی با بستر طبیعی شکل گرفته است. فرم بنا بهگونهای تعریف شده است که بهجای تقابل با توپوگرافی موجود، آن را بازتاب دهد و به امتداد ارگانیک خاکریز کنار آبگیر تبدیل شود. این انتخاب، نهتنها به انسجام بصری پروژه با چشمانداز پیرامونی کمک کرده، بلکه مسیر گردش معماری را نیز بهصورت طبیعی از دو طرف گسترش داده است.
انتخاب مصالح بومی، حفظ خطوط کشت و پوشش گیاهی موجود و جهتگیری بازشوها به سوی مناظر شاخص منطقه، در راستای تقویت پیوند میان زندگی کشاورزی و فضای معماری صورت گرفتهاند. این پروژه نمونهای از تلفیق هوشمندانه عملکرد، زمینهگرایی و زیباییشناسی در طراحی معماری روستایی معاصر بهشمار میرود.
نظر شما