به گزارش خبرگزاری ایمنا، پدر تنها تأمین‌کننده نیازهای مادی نیست و وجود او همچون ستونی برای خانه، باعث شکل‌گیری نوعی آرامش پایدار در روان کودک می‌شود، وقتی فرزند در کنار پدری مهربان و در دسترس رشد می‌کند، احساس امنیتی بنیادین درون او شکل می‌گیرد و در واقع حضور پدر نه تنها لنگری عاطفی برای فرزند است، بلکه سپری ذهنی در برابر فشارهای بیرونی جامعه نیز محسوب می‌شود.
کودکان از طریق تعامل روزمره با پدر، مهارت‌هایی فرامی‌گیرند که حتی در محیط مدرسه یا اجتماع به‌سادگی آموختنی نیست که از جمله این مهارت‌ها می‌توان به رویارویی سالم با تعارض، سبک حل مسئله، مدیریت هیجانات و مسئولیت‌پذیری در قبال اعمال خود، اشاره کرد؛ پدر با سبک رفتاری خود شخصیت کودک را شکل می‌دهد و زمانی که پدر از فرزندش می‌خواهد در تصمیم‌گیری‌های ساده خانوادگی مشارکت کند یا از او نظر بخواهد، دانه‌های استقلال و خودباوری را در وجود او می‌کارد.
بازی کردن پدر با فرزند را نباید فعالیتی حاشیه‌ای دانست، چراکه این لحظه‌های ساده، پلی میان جهان واقعی و تخیل کود است و فرصت‌هایی بی‌نظیر برای یادگیری فراهم می‌کند، در بازی کودک نه‌تنها احساس دیده‌شدن و پذیرفته‌شدن را تجربه می‌کند، بلکه ارزش‌هایی همچون رعایت نوبت، کنترل خشم، همدلی و مشارکت را نیز به شیوه‌ای درونی و طبیعی می‌آموزد و لحظاتی که با بازی پدر و فرزند طی می‌شود، فرصتی برای شکل‌گیری عزت‌نفس کودک است.
از نظر رشد شناختی، بازی با پدر می‌تواند تأثیر چشمگیری بر تقویت هوش هیجانی، خلاقیت و توانمندی کودک در حل مسائل داشته باشد؛ پدران هنگام بازی، فضا را برای تجربه شکست و پیروزی، مذاکره و حل تعارض، فراهم می‌کنند و کودکی که در قالب بازی با پدر تجربه ابراز نظر، رقابت سالم یا حتی پیروزی بر یک چالش ذهنی را کسب می‌کند، در آینده با اعتمادبه‌نفس بیشتری وارد عرصه‌های اجتماعی خواهد شد.
بازی با پدر برای کودکان مملو از احساس امنیت و رضایتمندی است / افزایش اعتماد به نفس کودکان با قرارگرفتن در کنار پدر
مجتبی ناجی، روانشناس و مشاور خانواده در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه بازی جزئی از زندگی کودکان است و فرزندان از طریق بازی، بسیاری از مهارت‌ها را می‌آموزند، اظهار کرد: بازی با پدر رابطه‌ای منحصر به فرد است و بازی کردن فرزند با هم‌سالان یا مادر خود، نمی‌تواند دلیلی بر بی‌نیازی او از بازی کردن با پدر باشد.
وی با بیان اینکه بازی با پدر موضوعی نیست که جایگزینی برای آن تعریف شود و پدر بتواند این مسئولیت را به فرد دیگری واگذار کند، افزود: بازی با پدر برای کودکان مملو از احساس امنیت و رضایتمندی است، در واقع زمانی که کودکان کنار پدر خود قرار می‌گیرند و با او وقت می‌گذارنند، حتی درصدی احتمال نمی‌دهند که پدر پشت آنها را خالی کند.
روانشناس و مشاور خانواده با بیان اینکه پدر بهترین پناهگاه برای فرزندان است، تصریح کرد: اعتماد به نفس فرزندان با قرارگرفتن در کنار پدر بالاتر می‌رود و هنگامی که پدر با فرزند خود به بازی می‌پردازد، پیامی به فرزند مخابره و این پیام، احساس ارزشمندی را به فرزند منتقل می‌کند و نشان می‌دهد که پدر برای فرزند خود ارزش قائل است.
تأثیر وقت گذاشتن پدر برای فرزند بر عزت نفس و احساس ارزشمندی او / تقویت پیوندهای عاطفی میان کودک و پدر با بازی کردن
ناجی با بیان اینکه عزت نفس و احساس ارزشمندی در کودکان با وقت گذاشتن پدر برای فرزندان خود و بازی کردن با آنها افزایش پیدا می‌کند، ادامه داد: در واقع پدر در این شرایط به فرزند خود نشان می‌دهد او به قدری مهم است که با وجود تمام مشغله‌های زندگی، باز هم پدر برای او وقت می‌گذارد.
وی بیان اینکه به لحاظ روانشناسی، عزت نفس برای رشد و شکوفایی فرزندان در زمان حال و آینده تأثیر بسزایی دارد، گفت: در صورتی که والدین از تأثیر تقویت عزت نفس بر فرزند خود آگاه باشند، حتی یک لحظه از تقویت عزت نفس کودک خود غفلت نمی‌کنند و به فرزند خود احترام، احساس ارزشمندی و عزت نفس را هدیه می‌دهند.
روانشناس و مشاور خانواده با بیان اینکه بازی با فرزند پیوندهای عاطفی میان پدر و فرزند را تقویت می‌کند، اضافه کرد: در پی بازی کردن پدر با کودک خود، ارتباط پدر و فرزند به قدری صمیمانه می‌شود که فرزندان در آینده تمام مشغله و دغدغه‌های خود را برای نخستین بار با پدر خود در میان می‌گذارند و او را امن‌ترین پناه خود تلقی می‌کنند.
در کنار بعد شناختی، حضور فعال پدر تأثیر روانی بسیار مهمی دارد، کودکی که بداند پدر وقت خود را به او اختصاص می‌دهد، حس ارزشمندی عمیقی در خود می‌یابد و این احساس مانند سپری در برابر اضطراب‌های آینده عمل و او را در تعاملات اجتماعی، تحصیلی و عاطفی قدرتمندتر می‌کند و کودکانی که در دوران رشد، پدران آنها را تحسین کرده‌اند و در مواقع ناراحتی در کنارشان بوده‌اند، کمتر دچار احساس ناکامی یا خودکم‌بینی می‌شوند.
وقتی پدر، با کودک وقت می‌گذراند، در حال خلق نوعی میراث رفتاری و عاطفی است که فراتر از زمان عمل می‌کند و این حضور، برای فرزند به الگو تبدیل می‌شود؛ الگویی که او ناخودآگاه یا آگاهانه در روابط آینده خود بازسازی خواهد کرد و به بیان دیگر، پدر با رفتار خود، نسخه‌ای اولیه از چگونه بودن با دیگران را به کودک ارائه می‌دهد.
فرزندی که در حضور معنوی و جسمی پدر بزرگ می‌شود، تجربه‌ای از جهان دارد که سرشار از اعتماد، آرامش و توانمندی است و پدر می‌تواند مسیری را هموار کند که در آن، فرزند نه‌تنها رشد کند، بلکه بدرخشد و اهمیت این رابطه، تنها در لحظه‌های حال نیست و در تمام سال‌های آینده، ردپای آن در شخصیت، تصمیم‌ها و نگاه کودک به جهان باقی خواهد ماند.
نظر شما