به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از نیچر، سرطان لوزالمعده یکی از کشندهترین سرطانها در جهان به شمار میرود، تنها ۱۳ درصد بیماران تا پنج سال پس از تشخیص زنده میمانند اما یافتهای جدید از مرکز سرطان MD Anderson در دانشگاه تگزاس، نوید درمانی هدفمند و مؤثرتر را میدهد، پژوهشی که در مجله Nature منتشر شده است، نشان میدهد که چگونه سلولهای سرطانی مهاجم در این بیماری تکامل پیدا میکنند و چگونه میتوان آنها را هدف قرار داد.
مرکز این کشف، فرایندی به نام گذار اپیتلیال به مزانشیمی (EMT) است،
در این فرایند سلولهای اپیتلیال – که در پوشش اندامها یافت میشوند، به سلولهای مزانشیمی تبدیل میشوند (سلولهایی مهاجمتر، متحرکتر و مستعد تکثیر)، این فرایند بهطور طبیعی در رشد جنینی و ترمیم زخمها رخ میدهد، اما نقش آن در سرطان تاکنون محل بحث بوده است.
لوئیجی پرلی، آنکولوژیست و نویسنده اول مقاله میگوید: ما با استفاده از ژنهای گزارشگر فلورسنت در مدلهای موش، مسیر تکامل سلولهای مزانشیمی را دنبال کردیم.» نتایج، چشمگیر بودند: تقریباً تمام نقاط متاستاتیک در بدن حیوانات از سلولهای مزانشیمی منشأ گرفته بودند.
همچنین، تنوع چشمگیری در درون تومورها مشاهده شد، برخی سلولها دچار بازآرایی شدید کروموزومی شده بودند، وضعیتی که با عنوان کروموتریپسیس (Chromothripsis) شناخته میشود و به «شکست کروموزومی» تعبیر میشود، این نشان میدهد که سلولهای مزانشیمی، منشأ طیف وسیعی از سلولهای جهشیافته و مهاجم هستند.
پرلی توضیح میدهد: برخلاف باور پیشین که سلولهای مزانشیمی را تنها مهاجم ولی غیرتکثیری میدانست، یافتههای ما نشان دادند که این سلولها بیشترین نرخ تکثیر را دارند.
پژوهشگران با استفاده از روشهای پیشرفته آزمایشگاهی، سلولهای مزانشیمی و مشتقات آنها را از تومورها حذف کردند. نتیجه؟ تومورها غیر مهاجم و شبیه به بافت خوشخیم شدند، این یافته بهروشنی نشان میدهد که ویژگیهای مزانشیمی، پیشنیاز اصلی رشد و مهاجرت بدخیم تومورها هستند.
جیانیکولا جنووزه، سرپرست تیم تحقیق میگوید: «ما اکنون در حال توسعه روشهای دارویی برای هدف قرار دادن سلولهای مزانشیمی هستیم، هدف نهایی این است که همان کاری را که با ژنتیک در مدلهای آزمایشگاهی انجام دادیم، با دارو در بیماران پیادهسازی کنیم.»
این یافتهها تنها مختص سرطان لوزالمعده نیست؛ بسیاری از سرطانهای دیگر که منشأ اپیتلیالی دارند، ممکن است از همین مکانیسمها بهره ببرند، تیم تحقیق امیدوار است طی سه تا پنج سال آینده کارآزماییهای بالینی در این زمینه آغاز شود.
نظر شما