به گزارش خبرگزاری ایمنا، گلومرولونفریت یک بیماری کلیوی است که به التهاب گلومرولها، یعنی فیلترهای کوچک کلیه منجر میشود و این التهاب میتواند عملکرد کلیه را مختل کند و باعث تجمع مواد زائد در بدن شود، در مراحل اولیه، ممکن است علائم خفیف باشد، اما با پیشرفت بیماری، مشکلات جدیتری مانند نارسایی کلیه رخ میدهد.
علل ابتلاء به گلومرولونفریت بسیار متنوع است و برخی افراد به دلیل بیماریهای خودایمنی مانند لوپوس یا عفونتهای باکتریایی دچار این مشکل میشوند، در موارد دیگر نیز فشار خون بالا و دیابت کنترلنشده میتواند به آسیب گلومرولها منجر شود و عوامل ژنتیکی و مصرف بعضی داروها ممکن است در بروز این بیماری نقش داشته باشد.
علائم این بیماری بسته به نوع آن متفاوت است و در نوع حاد، فرد ممکن است با ادرار خونی، تورم صورت و افزایش فشار خون مواجه شود و در نوع مزمن، علائم ممکن است کمتر مشخص باشد و شامل خستگی، تغییر رنگ ادرار و افزایش تدریجی فشار خون شود و گاهی اوقات، تنها آزمایشهای پزشکی میتواند وجود بیماری را مشخص کند.
نوع حاد این بیماری بیشتر اوقات به صورت ناگهانی ظاهر میشود و در بعضی موارد با درمان مناسب قابل کنترل است، اما نوع مزمن به آرامی پیشرفت میکند و ممکن است تا مدتها بدون علامت باقی بماند، در صورت پیشرفت بیماری، آسیب کلیوی میتواند دائمی شود و نیاز به درمانهای جدی مانند دیالیز یا پیوند کلیه داشته باشد.
گلومرولونفریت چیست و چگونه ایجاد میشود؟
پیمان صالحی، بورد تخصصی جراحی کلیه و مجاری اداری و ناباروری در گفتوگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه گلومرولونفریت یکی از بیماریهای مهم کلیوی است که با التهاب گلومرولها، یعنی رگهای خونی کوچک در کلیهها، همراه است، اظهار کرد: این التهاب موجب اختلال در تصفیه خون میشود و میتواند دفع مواد زائد را مختل کند و با گذشت زمان، در صورت دریافت نکردن درمان، عملکرد کلیهها به شدت تحت تأثیر قرار میگیرد و منجر به نارسایی کلیه میشود که این بیماری ممکن است بهدلیل عوامل مختلفی از جمله عفونتها، بیماریهای خودایمنی و شرایط مزمن مانند دیابت و فشار خون بالا ایجاد شود.
وی با بیان اینکه این بیماری به دو نوع حاد و مزمن تقسیم میشود، افزود: نوع حاد به طور معمول به صورت ناگهانی ظاهر میشود و علائم آشکاری مانند ادرار خونی، فشار خون بالا و ورم صورت دارد و در مقابل، نوع مزمن ممکن است بدون علامت باشد یا نشانههای خفیفی ایجاد کند که تشخیص آن را دشوار میکند و در موارد پیشرفته، گلومرولونفریت مزمن ممکن است به سندرم نفروتیک یا نارسایی کلیه منجر شود که این وضعیت نیازمند بررسی و مداخله پزشکی فوری است.
بورد تخصصی جراحی کلیه و مجاری اداری و ناباروری با بیان اینکه تشخیص بیماری به بررسی علائم، آزمایشهای خون و ادرار و در بعضی موارد نمونهبرداری از کلیه بستگی دارد، تصریح کرد: پزشکان برای درمان این بیماری ابتدا علت زمینهای آن را مشخص میکنند و در صورتی که گلومرولونفریت ناشی از عفونت باشد، استفاده از آنتیبیوتیکها ضروری است و در موارد مربوط به بیماریهای خودایمنی، داروهای سرکوبکننده سیستم ایمنی میتواند مؤثر باشد و کنترل فشار خون و دیابت نیز نقش مهمی در پیشگیری از پیشرفت بیماری دارد.
گلومرولونفریت یک بیماری جدی، اما قابل کنترل است
صالحی با اشاره به اینکه درمان گلومرولونفریت بسته به شدت بیماری و علت آن متفاوت است، ادامه داد: برخی بیماران تنها به داروهای کنترلکننده فشار خون و کاهش التهاب نیاز دارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است به دیالیز یا حتی پیوند کلیه نیاز پیدا کنند و علاوه بر درمان پزشکی، اصلاح سبک زندگی، رعایت رژیم غذایی مناسب و مصرف کم نمک، به کنترل بیماری و جلوگیری از آسیب بیشتر کلیهها کمک میکند.
وی با بیان اینکه پیشگیری از گلومرولونفریت شامل حفظ سبک زندگی سالم، مدیریت بیماریهای مزمن و اجتناب از عوامل خطرزا مانند مصرف دخانیات و مواد مخدر است، گفت: شناسایی زودهنگام علائم و مراجعه به پزشک میتواند از بروز مشکلات جدیتر جلوگیری کند و با افزایش آگاهی درباره این بیماری، بیماران میتوانند اقداماتی را برای حفظ سلامت کلیههای خود انجام و خطر نارسایی کلیه را کاهش دهند.
بورد تخصصی جراحی کلیه و مجاری اداری و ناباروری با اشاره به اینکه گلومرولونفریت یک بیماری جدی، اما قابل کنترل است، اضافه کرد: با تشخیص زودهنگام، رعایت توصیههای پزشکی و پایش مداوم وضعیت کلیهها، میتوان از پیامدهای خطرناک آن پیشگیری کرد و اطلاعرسانی درباره این بیماری و راههای مقابله با آن میتواند تأثیر زیادی در ارتقای سلامت عمومی داشته باشد.
روشهای تشخیص گلومرولونفریت شامل آزمایشهای خون و ادرار، بررسی سطح پروتئین و کراتینین و در بعضی موارد، نمونهبرداری از کلیه است و پزشکان با استفاده از این روشها میتوانند شدت بیماری را ارزیابی کنند و درمان مناسب را پیشنهاد دهند و تصویربرداری پزشکی نیز ممکن است برای بررسی وضعیت کلیهها مورد استفاده قرار گیرد.
رژیم غذایی مناسب میتواند به کنترل بیماری کمک کند و مصرف کم نمک، کاهش مصرف پروتئینهای حیوانی و افزایش مصرف میوهها و سبزیجات توصیه میشود، همچنین نوشیدن آب کافی و اجتناب از مصرف مواد غذایی فراوریشده میتواند به کاهش فشار روی کلیهها کمک کند و برخی بیماران ممکن است نیاز به محدود کردن مصرف پتاسیم و فسفر داشته باشند.
درمان این بیماری بستگی به علت زمینهای آن دارد؛ در بعضی موارد، کنترل بیماریهای زمینهای مانند دیابت و فشار خون میتواند به بهبود عملکرد کلیه کمک کند و در موارد شدید، دیالیز یا پیوند کلیه ممکن است ضروری باشد، درمانهای دارویی نیز میتواند به کاهش التهاب و کنترل علائم کمک کند، اما درمان قطعی برای همه بیماران وجود ندارد.
نظر شما