ترامپ در پست خود در شبکه اجتماعی Truth Social نوشت که به اداره زندانها، وزارت دادگستری، افبیآی و وزارت امنیت داخلی دستور داده است تا آلکاتراز را به طور اساسی بازسازی و گسترش دهند تا بتوانند بیرحمترین و خشنترین مجرمان کشور را در آنجا نگهداری کنند. او تأکید کرد که این اقدام باید بهعنوان نمادی از قانون، نظم و عدالت باشد و یادآور شد که در گذشته، آمریکا بدون تردید خطرناکترین مجرمان را دور از جامعه نگه میداشت تا نتوانند به کسی آسیب برسانند.
با این حال، این طرح با واکنشهای انتقادی روبهرو شده است. نانسی پلوسی، نماینده دموکرات کالیفرنیا که حوزه انتخابیهاش شامل جزیره آلکاتراز میشود، این پیشنهاد را جدی ندانست و یادآور شد که آلکاتراز اکنون یک پارک ملی محبوب و جاذبه گردشگری مهم است. بسیاری از کارشناسان نیز بازگشایی این زندان را از نظر مالی و اجرایی غیرعملی میدانند، چرا که آلکاتراز در سال ۱۹۶۳ بهدلیل فرسودگی زیرساختها و هزینههای بالای تأمین و نگهداری تعطیل شد.
اکنون آلکاتراز تحت مدیریت سازمان پارکهای ملی آمریکا قرار دارد و سالانه بیش از یک میلیون گردشگر از آن بازدید میکنند، با این حال، ترامپ جزئیاتی در مورد چگونگی و زمان اجرای این طرح ارائه نکرده است و بسیاری معتقدند بازگرداندن آلکاتراز به یک زندان فعال، علاوهبر هزینههای سنگین، ضربه بزرگی به صنعت گردشگری منطقه وارد خواهد کرد.
حقایق عجیب از آلکاتراز
آلکاتراز ابتدا در سال ۱۸۵۰ توسط رئیسجمهور آمریکا، میلارد فیلمور، بهعنوان یک پایگاه نظامی تعیین شد. این جزیره که در سال ۱۷۷۵ توسط کاشف اسپانیایی خوان مانوئل د آیالا «جزیره پلیکانها» نام گرفت، بهدلیل موقعیت استراتژیکش در خلیج سانفرانسیسکو، بهسرعت مورد توجه ارتش آمریکا قرار گرفت. نخستین فانوس دریایی ساحل غربی آمریکا در سال ۱۸۵۴ روی این جزیره ساخته شد و در ادامه، استحکامات نظامی و زندانهایی به آن افزوده شد. این فانوس نقش مهمی در هدایت کشتیها در آبهای خطرناک خلیج سانفرانسیسکو ایفا میکرد و بعدها در سال ۱۹۰۹ با نمونهای بزرگتر جایگزین شد.
در سال ۱۹۰۷ آلکاتراز به زندان نظامی تبدیل شد و بین سالهای ۱۹۰۹ تا ۱۹۱۱، ساختار اصلی آن توسط زندانیان نظامی ساخته شد که از بقایای دژ ارتش آمریکا استفاده کردند. این ساختمان بتنی در زمان خود بزرگترین سازه بتنی جهان محسوب میشد. در سال ۱۹۳۳، مالکیت جزیره به وزارت دادگستری آمریکا منتقل شد و آلکاتراز آماده میزبانی از خطرناکترین مجرمان کشور شد.
با وجود شهرت آلکاتراز بهعنوان زندانی فوق امنیتی، این جزیره تنها محل نگهداری زندانیان نبود. افسران زندان و خانوادههایشان، از جمله کودکان، در آلکاتراز زندگی میکردند و بعدها برخی از این کودکان انجمن فارغالتحصیلان آلکاتراز را برای به اشتراک گذاشتن تجربیات منحصربهفرد خود تشکیل دادند.
آلکاتراز هیچگاه محلی برای اجرای حکم اعدام نبود و امکاناتی هم برای انجام اعدام نداشت. هرچند خشونت میان زندانیان گاهی به مرگ منجر میشد، اما اعدام رسمی در این زندان انجام نمیشد. با وجود داستانهای هالیوودی درباره فرار از آلکاتراز، هیچ زندانی بهطور رسمی موفق به فرار نشد. گرچه در دوران زندان نظامی برخی زندانیان توانستند فرار کنند، اما در دوره زندان فدرال هیچ فرار موفقی ثبت نشد و این جزیره به عنوان غیرقابل نفوذترین زندان آمریکا شناخته میشد.
در سال ۱۹۶۳، آلکاتراز نه به دلیل مشکلات امنیتی، بلکه به علت هزینههای بالای نگهداری تعطیل شد. فرسایش شدید ناشی از آب شور خلیج، هزینه تعمیرات را سه برابر سایر زندانهای فدرال کرده بود. در اواخر قرن نوزدهم، فعالان بومی آمریکا بهدلیل مقاومت در برابر سیاستهای دولت، در آلکاتراز زندانی شدند. در سال ۱۹۶۹ نیز گروهی از بومیان آمریکا به مدت ۱۹ ماه جزیره را اشغال کردند و با استناد به قانونی از سال ۱۸۶۸، خواستار بازگرداندن زمینهای فدرال بدون استفاده به بومیان شدند. این رویداد نقش مهمی در جنبش حقوق بومیان آمریکا داشت.
برخلاف شهرت خشن آلکاتراز، برخی زندانیان بهدلیل سلولهای انفرادی و غذای باکیفیت، خود خواستار انتقال به این زندان بودند. همچنین، دوش آب گرم برای زندانیان فراهم بود که هدف آن عادت دادن آنها به آب گرم و دشوارتر کردن فرار از طریق آب سرد خلیج بود.
بیشترین تعداد زندانیان آلکاتراز هرگز از ۳۲۰ نفر فراتر نرفت و میانگین جمعیت آن حدود ۲۶۰ نفر بود. افسران و زندانیان برای زیباسازی جزیره، باغهایی مقاوم به شرایط سخت ایجاد کردند که امروزه توسط پارک ملی نگهداری میشوند. در آلکاتراز تنها چهار حق اساسی مراقبت پزشکی، سرپناه، غذا و پوشاک به زندانیان داده میشد، اما سایر امکانات باید با رفتار خوب به دست میآمد.
نظر شما