به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، کمبود دارو در آمریکا پزشکان و بیماران را با مشکلات جدی مواجه کرده است. این کشور به‌ویژه شاهد کاهش داروهای ژنریک درمان‌کننده سرطان همچون فلودارابین است که این امر به‌معنای واقعی کلمه می‌تواند تفاوت بین مرگ و زندگی باشد و بیماران سرطانی را در موقعیت‌های وحشتناک قرار می‌دهد.
کمبود داروهای پرمصرف در آمریکا
این کمبود بی‌سابقه دارو در این کشور مشکلی است که برای دهه‌ها ادامه داشته و منحصر به ایالات متحده است و ۸۴ درصد آن نه داروهای جدید که شامل داروهای ژنریک می‌شود که مدت‌ها بدون هیچ مشکلی در سراسر آمریکا تجویز می‌شد و از از ۱۰ نسخه تجویزی، ۹ نسخه را تشکیل می‌داد، بنابراین کمبود آن تأثیر زیادی بر سلامت این کشور دارد و بسیاری از مراکز پزشکی را که بیماران آن‌ها از این شرایط آسیب دیده‌اند، به تخصیص صدها کارمند برای مدیریت و کاهش اختلالات ناشی از آن مجبور کرده است.
کمبود دارو در ایالات متحده به‌طور متوسط حداقل ۰.۵ میلیون مصرف‌کننده را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و می‌تواند آسیب‌های شدیدی به جمعیت عظیم آمریکایی‌ها وارد کند. این امر آن‌ها را مجبور می‌کند برای یافتن جایگزین‌های مناسب به هر نحو ممکن تلاش کنند یا درمان را به‌طور کامل کنار بگذارند.
از سوی دیگر بعضی از داروها جایگزینی ندارد. برای مثال بیماران مبتلا به سرطان خون تهاجمی به‌سرعت در حال پیشرفت، فرصتی برای بازگشت داروها به انبار ندارند و در حالی با کمبود دارو مواجه شده‌اند که هیچ جایگزینی برای داروی درمانی آن‌ها، فلودارابین، وجود ندارد. به این ترتیب پزشکان مجبور به انتخاب‌های غیرممکن از جمله اولویت‌بندی بیماران برای دریافت درمان بالقوه شده‌اند.
کمبود دارو به‌دنبال نبود تولیدکننده
بخش بزرگی از مشکل کمبود این محصولات ژنریک حاشیه‌های سود پایین آن‌ها است، بنابراین شرکت‌ها اغلب علاقه‌ای به تولید آن‌ها ندارند و تعداد شرکت‌هایی که برای تولید این داروها از بازار خارج می‌شوند، ۴۰ درصد بیشتر از شرکت‌هایی است که وارد بازار تولید آن می‌شوند، بنابراین بسیاری از تولیدات ژنریک به کشورهای دیگر مانند چین و هند واگذار می‌شود که می‌تواند مشکلات ژئوپلیتیکی، همچنین مسائل کنترل کیفیت ایجاد کند. در اصل اتکای شدید زنجیره تأمین دارو به تولید خارجی در آمریکا یک خطر ملی برای سلامت عمومی به‌شمار می‌رود.
متخصصان معتقدند یکی از راه‌حل‌های موجود برای مقابله با این امر این است که دولت از پرداخت‌های مبتنی بر ارزش برای تشویق خریداران بزرگ ژنریک‌ها مانند داروخانه‌ها و سیستم‌های بیمارستانی برای خرید دارو از تولیدکنندگان با زنجیره‌های تأمین قابل‌اعتمادتر استفاده کند.
از سوی دیگر برای پایان دادن به کمبودها، مراکز خدمات و خریدار دارو در این کشور نه‌تنها بر اساس قیمت که باید بتوانند مطابق کیفیت و قابلیت اطمینان تولید خرید کنند، بنابراین پاداش دادن به قابلیت اطمینان، مشوقی برای تولیدکنندگان خواهد بود که با حفظ قیمت، قابلیت اطمینان محصولات خود را بالا ببرند.
به این ترتیب شرکت‌های بیشتری وارد تجارت ژنریک می‌شوند، حال آن‌که با ارائه قیمت‌های پایین، شرکت‌ها برای سرمایه‌گذاری در ظرفیت یا تجهیزاتی که برای تولید داروهای باکیفیت قابل اعتماد ضروری است، درآمد کافی ندارند و رقابت برای رسیدن به قیمت پایین برای محصولات ژنریک منجر به مشکلات کنترل کیفیت و تعطیلی کارخانه‌ها می‌شود.
نکته دیگر کوتاه کردن دست دلالان دارو از این معامله است، چراکه خرید داروهای ژنریک منحصر به گروه کوچکی از افراد میانی بسیار قدرتمند مراقبت‌های بهداشتی است و پولی که برای تولید محصولات ژنریک وجود دارد، به جای تولیدکنندگان نصیب این دلالان یعنی عمده‌فروشان دارو و مدیران داروخانه‌ها می‌شود، در حال حاضر سه عمده فروش دارو ۹۰ درصد از بازار دارویی آمریکا را در اختیار دارند و این امر شرایط را سخت‌تر کرده است.
مسئله دیگر، دریافت قیمت‌های حتی تا ۱۰ برابری برای تهیه این داروها توسط دلالان است که به راه افتادن بازار سیاه در این زمینه منجر شده و نیازمند مداخله سریع و جدی دولت است.
نظر شما