به گزارش خبرنگار ایمنا، روحیه انسان ارتباطی تنگاتنگ با احساسات و عواطف او دارد و احساسات و عواطف آدمی، روشنی‌بخش اهداف خلقت او است. امید و شادی بخش مهمی از زندگی همه افراد است و در صورت نبود آن، ناامیدی و احساس تهی بودن در روح و روان فرد جایگزین می‌شود و او را از دغدغه‌مندی، پیشروی به سمت آینده، در نظر گرفتن اهداف و مسئولیت‌پذیری اجتماعی، بازمی‌دارد.
براساس نتایج به دست آمده از تحقیقات انجام شده، میزان همبستگی، تعلق اجتماعی، تعاملات اجتماعی مطلوب، مشارکت، رضایت از زندگی و میزان سلامت روانی و اجتماعی افراد جامعه برخوردار از امید و نشاط اجتماعی، بالاتر است و گسترش روحیه نشاط، امیدواری، اعتماد و هنجارهای اجتماعی، از اولویت‌هایی است که باید مد نظر قرار گیرد.
جایگاه امید به قدری در زندگی افراد حائز اهمیت است که جراحت‌های افراد دارای امید و نشاط زودتر از سایر افراد بهبود می‌یابد و حتی بیماران صعب‌العلاج مانند افراد درگیر با بیماری سرطان، با داشتن امید و روحیه‌ای مبتنی بر نشاط و انگیزه بر بیماری خود پیروز می‌شوند.
امید هدیه‌ای گران‌بها است که انسان را سرزنده نگه می‌دارد و به زندگی رنگ می‌بخشد. افسردگی، داشتن احساس پوچی و حتی برخی از اختلالات روانی در پی نبود امید و نشاط در فرد رخنه می‌کند، طعم شیرین زندگی را از او می‌گیرد و او را از تلاش برای آینده بازمی‌دارد.
اعتقاد متخصصان امر بر این است که برخی از افراد به علت شکست‌های گذشته، امید خود را از دست می‌دهند؛ به طوری که زندگی را تحمل نمی‌کنند و در نهایت مرگ را که بدترین گزینه است انتخاب می‌کنند و افرادی که بدون امید زندگی می‌کنند، دچار خمودگی می‌شوند.
یکی از اصلی‌ترین تأثیر امید بر بدن، افزایش طول عمر است. تحقیقات انجام شده در سال ۲۰۱۹ نشان داده است که امیدواری می‌تواند ۱۱ تا ۱۵ درصد منجر به افزایش طول عمر افراد شود. به منظور بهبود شرایط زندگی، افزایش انگیزه و تلاش، دوری از تجربه احساس پوچی و حفظ نیرو برای مقابله با چالش‌های زندگی، برای یافتن امید و نشاط باید تلاش و از سایر افراد نیز در این مسیر حمایت کرد.
پشتیبانی از سایر افراد منجربه تقویت روحیه همدردی و همدلی و افزایش احساس کارآمدی خواهد شد و در مقابل افزایش سطح امید در سایر افراد در پی حمایت‌های انجام شده، سطح امید در فرد حمایت‌گر نیز افزایش خواهد یافت.
امید؛ سازنده روحیه ایستادگی
حسین روزبهانی، دکترای روان‌شناسی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار می‌کند: امید، به معنای انتظار برای رخداد اتفاقی خوب یا تجربه نکردن وقایع بد در آینده است. این احساس می‌تواند سبکی برای مقابله با فقدان‌های احتمالی یا انگیزه‌ای برای رسیدن به اهداف باشد. امید و نشاط، مقوله‌ای فردی محسوب نمی‌شود و مقوله‌ای اجتماعی به شمار می‌رود.
وی با بیان اینکه امید می‌تواند حالتی ذهنی باشد که افراد با توجه به آن دیدگاهی روشن برای آینده در نظر گیرند، می‌افزاید: فردی که از امید تهی باشد، انتظار رخداد اتفاقی خوب در آینده را ندارد، تلاشی برای موفقیت‌های خود نمی‌کند، روحیه ایستادگی در مقابل مشکلات و چالش‌ها را ندارد و نسبت به آینده خوش‌بین نخواهد بود.
این دکترای روان‌شناسی تصریح با بیان اینکه به طور معمول، ناامیدی از اجتماع به فرد تسری می‌یابد، می‌کند: وجود مشکلات اقتصادی و داشتن دغدغه‌های معیشتی، شغلی و مالی، منجر به ناامیدی می‌شود و فرد به علت نداشتن امید، تلاشی برای رفع دغدغه‌های خود نخواهد کرد؛ موضوع بیان شده، باید توجه مسئولان و حکومت یک جامعه قرار گیرد.
وجود احساس دوستی و رفاقت در جامعه
وی با بیان اینکه برخی از افراد به صورت مقطعی شادی را از خود بروز می‌دهند، اما در صورت کنکاش درون زندگی شخصی آن‌ها با احساس ناامیدی فرد مواجه می‌شویم، ادامه می‌دهد: همدلی و همدردی مسئولان یک جامعه می‌تواند در افزایش میزان امید افراد تأثیرگذار باشد.
روزبهانی می‌گوید: گاهی برخی افراد دغدغه مالی ندارند و از نظر معیشت، تأمین هستند، اما این افراد نیز به جهت داشتن دغدغه و نگرانی از آینده در طولانی‌مدت، درگیر احساس ناامیدی می‌شوند. در راستای افزایش امید در یک جامعه، مسئولان امر باید از دسته‌بندی افراد پرهیز کنند و همه افراد را مشابه با یکدیگر در نظر گیرند.
وی با بیان اینکه یکی از ابعاد امید در جامعه، داشتن احساس دوستی و رفاقت افراد در سطح اجتماع است، اضافه می‌کند: با دسته‌بندی افراد و دادن برتری به یک یا چند گروه، افراد نیز در روابط بین فردی خود سایران را به گروه‌های مختلفی دسته‌بندی می‌کنند و رفتارهای متفاوتی از خود نشان می‌دهند.
بروز اختلالات روان‌تنی و افسردگی، هم‌سو با احساس ناامیدی
این دکترای روان‌شناسی با بیان اینکه ناامیدی و داشتن احساس پوچی از علائم بسیاری از افراد درگیر با افسردگی است، اظهار می‌کند: این احتمال وجود دارد که فرد ناامید نسبت به آینده، درگیر اختلال افسردگی یا اختلالات روان‌تنی شود. در ابتدا برای بهبود افراد درگیر با احساس ناامیدی، باید پذیرش این احساس ایجاد شود.
وی می‌افزاید: در گام دوم پس از پذیرش داشتن احساس ناامیدی، افراد باید نسبت به تشخیص راهکارهای بهبود شرایط اقدام کنند. تعیین کردن اهداف و دسته‌بندی آن‌ها، می‌تواند در راستای بهبود احساس ناامیدی تأثیرگذار باشد؛ همچنین افراد نباید تنها به ضعف‌های خود اتکا کنند، بلکه باید نقاط قوت خود را ببینند و در راستای تقویت آن‌ها و رفع ضعف‌های خود اقدام کنند.
روزبهانی با بیان اینکه مد نظر قرار دادن نقاط قوت و قدردان موفقیت‌های خود بودن، راهکاری کارآمد در راستای افزایش امید افراد محسوب می‌شود، تصریح می‌کند: یکی از معانی امید، داشتن احساس امنیت و اعتماد است. پایین بودن میزان امید اجتماعی یک فرد می‌تواند منجر به کاهش فعالیت‌های اجتماعی او شود و اعتماد و امنیت عمومی را از او سلب کند.
کدام کشور، شادترین کشور جهان است؟
وی با بیان اینکه بر خلاف تصور عموم، شادترین کشورهای جهان دارای آب‌وهوای خوبی نیستند، اضافه می‌کند: طبق اطلاعات جهانی ثبت شده بر اساس شاخص‌های امید به زندگی، حمایت‌های اجتماعی در مواقع ضروری، نرخ فساد، میزان اعتماد اجتماعی، تولید ناخالص ملی، میزان سخاوت و بخشش افراد و آزادی اجتماعی، شادترین کشورهای جهان، کشورهای واقع در شمال اروپا هستند.
این دکترای روان‌شناسی با بیان اینکه اسکاندیناوی دارای آب و هوایی سرد است، می‌گوید: به ترتیب، کشورهای فنلاند، دانمارک، ایسلند و سوئیس، شادترین کشورهای جهان محسوب می‌شوند. از بین ۱۵۰ کشور در نظر گرفته شده برای این اطلاعات، کشور ایران از نظر شادی حائز رتبه ۱۲۰ در سال ۲۰۲۱ بود و درحال‌حاضر در کشورهای آسیایی مسلمان نیز کشورهای بحرین، امارات و عربستان شادترین کشورها محسوب می‌شوند.
گزارش از اکرم کیانی، خبرنگار جامعه ایمنا
نظر شما