به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، سراسر شهرهای امروزی را اغلب سازه‌های مدرنی با نماهای بتنی، سنگی یا شیشه‌ای فرا گرفته است که بسیار کسل‌کننده و ساده به‌نظر می‌رسد و همین امر، نشاط شهروندی را به طور قابل‌توجهی کاهش داده است. این سازه‌ها در بهترین حالت ممکن هیچ حسی در میان ساکنان و شهروندان به‌وجود نمی‌آورد و این در حالی است که بسیاری نیز به ایجاد حس منفی در عواطف و سلامت روانی منجر می‌شود و چه‌بسا از طریق کاهش انگیزه انجام فعالیت‌های فیزیکی، به مشکلات جسمی نیز منجر شود.
به عنوان مثال، در سال ۱۹۸۴ یک محقق سلامت به انجام مطالعه‌ای گسترده میان ساکنان خانه‌های مدرن پرداخت و با کمال تعجب متوجه شد که خانه‌هایی با تنها یک اتاق که پنجره آن‌ها رو به طبیعت باز می‌شود، در بهبود سلامت جسمی و روانی بیماران بسیار اثربخش‌تر از سکونت در خانه‌های مدرن با کمترین دسترسی به المان‌های طبیعی است. امروزه شواهد بیشتری وجود دارد که نشان می‌دهد طراحی نامناسب سازه‌ها و در کل شهرها، پیامدهای منفی بسیاری را به دنبال دارد و می‌تواند سطح اضطراب میان شهروندان را افزایش دهد و حتی به وقوع جرایم متعدد منجر شود.
بسیاری از منتقدان شهری به دنبال افزایش چشمگیر جمعیت پیش‌بینی کرده‌اند که تا سال ۲۰۵۰، از هر ۱۰ نفر جمعیت جهان هفت نفر در شهرها سکونت گزینند و این در حالی است که با وجود پیشرفت‌های تکنولوژیک در ساخت‌وسازهای شهری، کمترین توجه به برآورده کردن نیازهای عاطفی انسان‌ها در احداث سازه‌ها می‌شود. فرقی نمی‌کند که یک فرد ساکن مرکز هنگ‌کنگ باشد، در منطقه مالی پاریس زندگی کند یا در محله‌های اعیان‌نشین تورنتوی کانادا سکونت گزیند زیرا همه این شهرها را خانه‌هایی بتنی، با ارتفاع بالا و اغلب با کمترین وجود پوشش گیاهی فرا گرفته است که سکونت را برای مردم بسیار خسته‌کننده می‌کند.
به نظر می‌رسد که به‌تازگی معماران از اشتباهات طراحی شهری طی یک قرن گذشته بیش از پیش آگاه شده‌اند و در تلاش هستند فضاهایی به‌وجود بیاورند که به پیوند عاطفی میان مردم و آن‌ها منجر می‌شود. در واقع، طراحی احساسی در بسیاری از نقاط دنیا در حال شکوفایی است و به یک ضرورت در میان معماران و برنامه‌ریزان با هدف افزایش نشاط شهروندی تبدیل شده است. چنین پیش‌بینی شده است که طراحی احساسی از سال ۲۰۲۳ یک روند عادی میان طراحان به حساب بیاید و همواره بر گرایش مدیران جهان به ایجاد فضاهایی منجر شود که بیشترین تأثیر مثبت را بر عواطف انسانی دارد و ایجاد ارتباط هرچه بیشتر میان آنان را به دنبال دارد.
مفهوم و کاربرد طراحی احساسی
"طراحی احساسی" اصطلاحی بود که برای اولین بار توسط دونالد نورمن پژوهشگر، مدرس دانشگاه و دانشمند علوم شناختی اهل ایالات متحده آمریکا در کتابی با همین عنوان مطرح شد. نورمن که مشاوره بعضی از کمپانی‌های تولیدکننده محصولات مختلف مانند پاناسونیک، تویوتا و تد را به عهده دارد، این اصطلاح را برای تلفیق احساس با تولید ارائه داد تا کمپانی‌ها را به طراحی محصولاتی تشویق کند که بیشترین حس عاطفی را میان کاربران به وجود می‌آورد. این مفهوم به تازگی در میان طراحان شهری نیز به محبوبیت رسیده است و بسیاری از آن‌ها را به طراحی سازه‌ها و فضاهایی با بیشترین قابلیت پیوند عاطفی کاربران به خود سوق داده است. احداث نماهای سبز باغ‌بام‌ها و بالکن‌های اشتراکی یکی از راهکارهای تحقق طراحی احساسی است که می‌تواند روحیه ساکنان را بهبود ببخشد.
طراحی احساسی در شهرها
همه‌روزه بر تعداد مدیر عاملان کمپانی‌ها، فروشندگان، توسعه‌دهندگان و معمارانی افزوده می‌شود که از اهمیت تلفیق احساس با طراحی آگاه می‌شوند و عزم خود را برای بهره‌گیری از آن جزم می‌کنند. به نظر می‌رسد که در آینده نزدیک دوری از ایجاد سازه‌های مسکونی و اداری و همچنین فضاهای شهری کسل‌کننده به یک رقابت میان طراحان تبدیل شود و به دنبال آن، شهرهایی با بیشترین ایجاد حس عاطفی میان شهروندان و محیط طراحی خواهد شد و نشاط شهروندی در سطحی به مراتب بالاتر از امروز قرار خواهد گرفت.
در حال حاضر، مدیران شهرهایی نظیر لیدز در انگلستان و شهرهای کشور آفریقایی بورکینافاسو اقدامات خود را برای طراحی احساسی آغاز کرده‌اند و در نظر دارند مراکزی برای توسعه مناطق پرشور به وجود بیاورند.
بدون شک، تغییرات اقلیمی گرایش مدیران را به طراحی احساسی شهرها تقویت خواهد کرد و به ایجاد شهرهایی با بیشترین پیوند میان انسان‌ها و محیط منجر خواهد شد. گزارش‌ها حاکی از آن است که در سال ۲۰۱۸، تنها ۳۸ درصد از انتشار گاز دی‌اکسیدکربن در شهرهای سراسر جهان مربوط به ساخت و سازها بود که به دنبال تخریب سازه‌ها برای ایجاد ساختمان‌های جدید اتفاق افتاد بود. به عنوان مثال، هر ساله در واشنگتن دی. سی، پایتخت ایالات متحده آمریکا بسیاری از سازه‌ها قبل از رسیدن به سن ۴۰ سالگی تخریب می‌شود و ساختمان‌های جدید جای آن‌ها را می‌گیرد که فرآیند ساخت‌وساز آن‌ها نقش مهمی در انتشار گازهای آلاینده ایفا می‌کند. در سال ۲۰۲۳، جهان به کاشت درختان بیشتر در شهرها روی خواهد آورد که این امر نه‌تنها به کاهش انتشار گازهای آلاینده کمک خواهد کرد، بلکه پیوند عاطفی شهروندان را با محیط اطراف خود به دنبال خواهد داشت. در واقع، تلاش مدیران شهری برای کاهش اثرات جزایر گرمایی یا آلودگی هوا به ایجاد فضاهایی سبز یا اعمال اقداماتی سوق داده است که بیشترین سازگاری را با روان انسان‌ها دارد و به تقویت رویکرد طراحی احساسی منجر خواهد شد.
نظر شما