به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، کم‌شنوایی همیشه پدیده‌ای مادرزادی نیست و ممکن است دیر یا زود برای هر کسی اتفاق بیفتد. گزارش سازمان بهداشت جهانی حاکی از آن است که حدود پنج درصد از جمعیت جهان (تقریباً ۴۶۶ میلیون نفر) به «ناتوانی شنوایی» مبتلا هستند که این آمار به درجات مختلف ناتوانی شنوایی از جزئی تا کلی تقسیم می‌شود. طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت، تقریباً یک‌سوم افراد بالای ۶۵ سال از کم‌شنوایی ناتوان‌کننده رنج می‌برند.
نیازهای فضایی افراد دارای ناتوانی شنوایی به‌اندازه فضاهایی برای نابینایان یا توان‌خواهان جسمی-حرکتی قابل‌توجه نیست، بااین‌حال کاهش ظرفیت شنوایی مستلزم روش خاصی برای تجربه محیط است که می‌توان از طریق طراحی داخلی آن را بهبود بخشید. بدیهی است در هر طراحی، تفاوت‌هایی که کاربری‌های مجزا ایجاب می‌کند نخستین موضوعی است که باید در نظر گرفته شود، برای مثال طراحی داخلی یک خانه و فضای داخلی یک بیمارستان یکسان نیست و روابط، ابعاد و حرکات در هر فضا، همچنین حجم و هدف صداها با یکدیگر متفاوت است. با این وجود ملاحظاتی کلی وجود دارد که باید برای طراحی فضاهای راحت‌تر به لحاظ آکوستیک در نظر گرفته شود که در ادامه با تعدادی از آن‌ها آشنا می‌شویم.
چیدمان داخلی و میدان دید
افراد کم‌شنوا برای برقراری ارتباط از روش‌های مختلف زبان نوشتاری، وسایل کمکی، زبان اشاره یا صحبت کردن به صورت شفاهی استفاده می‌کنند و ازآنجاکه تنها یک‌سوم کلمات گفته‌شده را می‌توان با لب‌خوانی فهمید، ایجاد شرایط فضایی برای برقراری ارتباط مؤثر از طریق دیگر روش‌های این فهرست بسیار مهم است. درنظرگرفتن بخش‌های گسترده یا دایره‌ای به جای خطی برای فضاهای مخصوص بیش از چهار نفر می‌تواند یک کانال ارتباطی باز ایجاد کند که در آن همه بتوانند یکدیگر را ببینند و بخش‌ها و مبلمان متحرک به سازماندهی اتاق‌هایی با این ویژگی‌ها کمک می‌کند. ایجاد مسیرهایی برای برقراری ارتباط چشمی در حین حرکت، رمپ‌ها، درب‌های اتوماتیک، عناصر امنیتی گرافیکی و تابلوها نیز تأثیر مشابهی دارد.
روشنایی، نور و انعکاس
نور نقشی اساسی در تضمین راحتی و برقراری ارتباط دارد. رنگ‌هایی متضاد با رنگ پوست به درک بهتر حالات صورت و حرکات دست کمک می‌کند. برای اطمینان از دید واضح، باید نور طبیعی یا مصنوعی کافی تعبیه شود اما از تابش‌های آزاردهنده چشم اجتناب شده باشد و برای جلوگیری از تغییرات ناگهانی و آزاردهنده در جو لازم است این نورها به‌طور مداوم وجود داشته باشد. برای تنظیم نور داخلی و حفظ کنترل بصری باید از پنجره، شیشه و آینه استفاده شود به نحوی که به‌خوبی نصب شده باشد و منجر به سردرگمی در درک فضا نشود.
فضاهای چند حسی
رنگ‌ها، سایه‌ها و حتی ارتعاش‌ها می‌تواند به افراد دارای محدودیت‌های شنوایی کمک کند تا محیط اطراف خود را بهتر درک کنند و هوشیارتر باشند. تاکتیک‌های طراحی چند حسی بارها در نمایشگاه‌ها و تأسیسات هنری مورد بررسی قرار گرفته است و پتانسیل آن‌ها را برای دست‌یابی به مخاطبان گسترده‌تری در زمینه معماری نشان داده است.
بهینه‌سازی آکوستیک
سروصدا علاوه بر این‌که دلیل جدی کم‌شنوایی است یک عامل حیاتی در بهزیستی افراد با سطح شنوایی پایین به‌شمار می‌رود. افراد با سطح شنوایی پایین، به‌ویژه افرادی که از وسایل کمکی استفاده می‌کنند، صدا را به روشی درک می‌کنند که می‌تواند پرت‌کننده حواس باشد. طنین ناشی از امواج صوتی و انعکاس آن توسط سطوح سخت حتی می‌تواند برای آن‌ها دردناک باشد. برای بهبود این شرایط داخلی، رعایت اصول اولیه آکوستیک کافی است. بهبود آکوستیک فضاهای داخلی عمدتاً شامل کاهش طنین با شناخت سطح جذب مواد اطراف، توزیع صحیح نویز یا منابع صوتی مانند ماشین‌ها یا بلندگوها و در نظر گرفتن شیب نویز محیطی با توجه به نحوه استفاده هر فضا است.
مواد، اشیا و فناوری‌های جدید
دست‌یابی به فرهنگ طراحی فراگیر نیازمند فکر کردن به راهکارهایی ساده، مستقل از راه‌حل‌های خاص موجود در بازار و بدون افزایش چشمگیر هزینه‌های پایه است. این راهکارها می‌تواند با در نظر گرفتن خواص مواد جاذب و بازتابنده برای کاهش شدت صدایی مورد استفاده قرار گیرد که از فضایی به فضای دیگر منتقل می‌شود یا با در نظر گرفتن تأثیر مواد در استفاده‌های روزمره ازجمله استفاده از سطوح بیش‌ازحد روشن یا منتقل‌کننده شدید ارتعاشات مانند کف‌پوش‌های چوبی پیاده‌سازی شود که در زمان راه‌رفتن صدای بلندی تولید می‌کند.
استفاده از علائم بصری مانند هشدارهای نوری یا دیجیتالی و ارتباط نوشتاری از طریق تخته‌های سفید یا کدهای رنگی نیز می‌تواند راهکارهایی ساده برای برقراری ارتباط روزانه باشد. فناوری‌های جدیدی نیز وجود دارد که می‌تواند صدا را به تصاویر و ارتعاشات یا هشدارها را به رنگ‌ها ترجمه کنند.
نظر شما