به گزارش خبرنگار ایمنا، حضانت در لغت به معنای نگهداری و تربیت است و به طور کلی با بحث ولایت و قیومیت متفاوت است. حضانت ازنظر حقوقی به معنای قدرت شخص در نگهداری و تربیت فرزند همراه با تأمین نیازهای عاطفی، روحی و روانی و نیاز به علم‌آموزی فرزند است که همواره باید موردتوجه والدین قرار گیرد. مسئله حضانت پس از طلاق والدین، یا در صورت جدا زندگی کردن آن‌ها بدون طلاق و یا در صورت فوت یک یا هردوی آن‌ها مطرح می‌شود.
وگرنه بر اساس قانون، حضانت فرزند، چه دختر چه پسر حق و تکلیف والدین است، شکل دیگری از حضانت با به دنیا آمدن فرزند مشترک در ازدواج موقت یا صیغه رخ می‌دهد. این سوال ممکن است در ذهن افرادی که از طریق عقد موقت دارای فرزند شده‌اند و مدت این عقد به اتمام رسیده است، مطرح شود که حضانت فرزند در عقد موقت با چه کسی است؟
حضانت فرزند در عقد موقت
در رابطه با حضانت طفل در عقد موقت می‌توان گفت حضانت در عقد موقت که در کشور ما از آن به‌عنوان «صیغه» هم یاد می‌کنند مانند حضانت در عقد نکاح دائم است. عقد موقت یا صیغه، عقدی است که به موجب آن زن و مرد به مدت محدود و مشخص، با یکدیگر در قبال پرداخت مهریه به زن، زندگی مشترک زناشویی را برقرار می‌کنند. برقراری این نوع از ازدواج در برخی موارد موجب باردار شدن زن و درنتیجه با تولد فرزندی همراه خواهد بود.
اما مسئله این است که حضانت فرزند یا فرزندان چه دختر یا پسر در عقد موقت برعهده چه کسی خواهد بود، پدر یا مادر فرزند؟ در قانون مدنی ایران مقرر شده است که پرداخت نفقه اولاد بر عهده پدر است. در عقد موقت هم به‌مانند عقد دائم، پدر مسئولیت فرزند حاصل از عقد موقت را برعهده خواهد داشت و باید هزینه‌های زندگی فرزند دختر یا پسر خود را بپردازد.
در مورد حضانت فرزند حاصل از عقد موقت نیز قانون مدنی ایران عنوان می‌کند که مانند عقد دائم است، یعنی حضانت فرزند حاصل از عقد موقت چه دختر یا پسر تا هفت‌سالگی با مادر خواهد و پس‌ازآن، حضانت و نگهداری به پدر سپرده خواهد شد و در صورت پذیرش حضانت فرزند توسط پدر، دختر تا ۹ سالگی و پسر تا ۱۵ سالگی می‌توانند تحت حضانت پدر باشند.
پس از این سنین، یعنی ۹ سال برای دختر و ۱۵ سال برای پسر، آن‌ها می‌توانند تعیین کنند که با چه کسی زندگی کنند زیرا دیگر از حضانت خارج می‌شوند که البته این انتخاب از لحاظ قانونی باید با رعایت مصلحت طفل باشد. اگر پس از هفت‌سالگی فرزندان حاصل از عقد موقت یا صیغه و پایان مدت قانونی حضانت فرزند یا فرزندان دختر و پسر، پدر خواهان حضانت فرزند نباشد، مادر جهت دریافت حضانت اولویت خواهد داشت، کما اینکه همچنان پدر باید مخارج فرزند را بپردازد.
مشکلات حضانت فرزند در عقد موقت
عقد موقت یا همان صیغه در بسیاری از موارد در کشور ما به‌صورت پنهانی و به دور از چشم خانواده‌ها بین زن و مرد اتفاق می‌افتد اگر فرزندی از آن‌ها حاصل شود مشکلاتی برای آن‌ها به وجود می‌آید چه دختر باشد یا پسر. یکی از مهم‌ترین مشکلات در مورد فرزند حاصل از این نوع ازدواج به دلیل نبود ثبت ازدواج موقت یا صیغه در دفتر ازدواج به‌صورت رسمی به وجود می‌آید. با اینکه بسیار به زنانی که حاضر به این نوع ازدواج می‌شوند توصیه شده است که در صورت ثبت این عقد در دفتر ازدواج و طلاق با گرفتن صیغه‌نامه رضایت به این نوع از نکاح بدهند اما بازهم در بسیاری از موارد این عقد به ثبت رسمی نمی‌رسد.
از عقد موقتی که به‌صورت رسمی ثبت نشده است و صیغه‌نامه‌ای از آن در دست زوجین نیست اگر فرزندی حاصل شود، به دلیل نبود ثبت آن، همواره اثبات نصب فرزند به پدر مربوطه، برای مادر با مشکلات بسیاری روبه‌رو خواهد بود. زیرا به دلیل پنهانی بودن این عقد و در بسیاری از موارد به دلیل متأهل بودن مردانی که زنان را به عقد موقت خود درمی‌آورند، بعد از اینکه فرزندی به ناخواسته از این رابطه حاصل شد، همواره مردان از قبول انتصاب فرزند به خود، خودداری خواهند کرد.
لذا جهت سپردن حضانت فرزند به پدر، ابتدا مادر در دادگاه باید ثابت کند که فرزند متولد شده برای این مرد است و او پدر فرزندش است. در زمان گذشته اثبات این امر برای زنان بسیار مشکل یا حتی غیرممکن بود اما در حال حاضر با پیشرفته‌تر شدن علم و آزمایش دی ان ای امکان اثبات نسب برای مادر راحت‌تر شده است.
در اکثر مواقع زنان در این نوع ازدواج چه به ثبت رسمی رسیده یا نرسیده باشد به دلیل ترس مردان از افشا شدن رابطه و سنگین شدن بار مسئولیتی که با آمدن فرزند دختر یا پسر بر عهده مرد قرار خواهد گرفت از جانب او مجبور به سقط کردن فرزندان ناخواسته حاصل از عقد موقت می‌شوند.
نظر شما