امیرحسین شبانی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا، اظهار کرد: تا قبل از دوره معاصر، ساختارهای یک شهر در تناسب و هماهنگی با سایر شهرها و ظرفیت‌های طبیعی همچون دسترسی به آب، گیاهان و ساختارهای زمین‌شناختی جهت برآورده کردن نیازهای مختلف بود و شهر بر این مبنا توسعه پیدا می‌کرد. با وجود اینکه روند توسعه آهسته بود شهرها از پایداری بیشتری برخوردار بودند.
وی افزود: در صورتی که ساختارهای شهری به درستی طراحی شود و در هماهنگی و هم‌آوایی با محیط طبیعی باشد، شهر می‌تواند از طریق طبیعت رفع نیاز کند و در عین حال عناصر طبیعی که زمینه‌ساز بقا و حیات است را حفظ کند.
این دکترای شهرسازی تصریح کرد: چنانچه به سابقه تاریخی انتقال آب در مناطق مرکزی فلات ایران نگاه کنیم، هنرمندی انسان ساکن در این مناطق را در طراحی ساختارهای اکولوژیک شهر به وضوح می‌بینیم، به گونه‌ای که در عین حفظ ظرفیت‌ها و توجه به محدودیت‌های آبی، استفاده معقول از منابع آبی شهر انجام می‌شده و پایداری شهری در عین تنش‌های محیطی حفظ شده است.
شبانی تاکید کرد: برقراری تعادل اکولوژیک میان ساختارهای طبیعی و مصنوع از مهم‌ترین ویژگی‌های شهرهای قدیم بوده است به گونه‌ای که در عین کم‌توانی بشر در کنترل بحران‌های طبیعی، پایداری شهرهای قدیم نسبت به شهرهای امروزی بسیار بیشتر بوده است.
وی اضافه کرد: توجه به مؤلفه‌های مورد توجه در پایداری شهرهای قدیم و بازگشت به معیارهای بومی طراحی شهری در ایران در عین استفاده از فناوری‌های به‌روز می‌تواند شهرهای امروزی را از وضعیت نامطلوب زیست‌محیطی نجات دهد.
این دکترای شهرسازی گفت: بسیاری از مشکلات و معضلات امروز شهرها در حوزه طبیعی ناشی از بی توجهی به ویژگی‌های محیطی است، بدون در نظر داشتن تمام مؤلفه‌های محیط طبیعی و مصنوع و برقراری رابطه متعادل میان آنها نمی‌توان به پایداری زیست‌محیطی شهرها امیدوار بود.
نظر شما