فرزاد مؤمنی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا اظهار کرد: یکی از مهمترین معیارهای سنجش کیفیت محیط شهری وجود زیرساخت‌های شهری متناسب، خدمات و تسهیلات شهری است و مناطق و محلاتی از شهر که دسترسی مناسبی به این امکانات دارند، معمولاً گران‌قیمت‌تر هستند و ساکنان آن‌ها آسایش و رفاه بیشتری را تجربه می‌کنند.
وی افزود: توسعه متوازن میان مناطق شهر اصل مهمی است که باید در برنامه‌ها و طرح‌های برنامه‌ریزان لحاظ شود تا اصل عدالت اجتماعی در بستر محیط شهری اتفاق بیفتد.
این کارشناس شهرسازی خاطرنشان کرد: نبود توسعه متوازن و کم‌توجهی برنامه‌ریزان و مدیران به این اصل موجب شکاف عمیق میان محلات و مناطق شهری شده است، به نحوی که کیفیت زندگی در برخی مناطق بسیار بالا و در برخی دیگر از مناطق شهر بسیار پایین است.
مؤمنی تاکید کرد: سنجش کیفیت زندگی شهری در محلات و مناطق شهر با معیارهای فرهنگی و اجتماعی نیز مرتبط است و صرفاً محدود به استانداردها، سرانه‌ها و خدمات نمی‌شود، لذا نیاز است برنامه‌ریزی برای ارتقای کیفیت زندگی در محیط شهری صرفاً محدود به سرانه و خدمات ارائه شده در سطح مناطق و محلات شهری نشود.
وی اضافه کرد: کیفیت زندگی می‌تواند در بستر محیط شهری در گذر زمان کاهش یا افزایش پیدا کند و پایدار نیست چرا که شهر سیستمی پویا دارد و همواره در حال تغییر است.
این کارشناس شهرسازی تصریح کرد: بسیاری از محلات قدیم شهرها کیفیت بالای زندگی را برای ساکنان خود فراهم می‌آوردند در حالی که دیگر این‌گونه نیست، زیرا شرایط آن زمان شهرها با شرایط امروز شهرها متفاوت است لذا آنچه مهم است و باید مورد توجه باشد دیدگاه‌های شهروندان و رفتارهای آن‌ها در محیط شهری است.
مؤمنی گفت: اگر قصد برنامه‌ریزان و مدیران شهری تغییر شرایط و ارتقای کیفیت زندگی شهری است، علاوه بر توجه به سرانه‌ها و دسترسی به خدمات و امکانات، باید بسترهای اجتماعی و فرهنگی نیز مورد توجه قرار بگیرد تا ارتقای کیفیت زندگی در شهرها به واقع محقق شود.
نظر شما