به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، وقتی برای اولین بار بیماران کرونایی در بیمارستان مانت سایناییک نیویورک بستری شدند، جوی بسیار رعب‌آور سراسر فضای آن را فرا گرفت. کادر درمانی با پوششی بسیار محافظت شده و سرعت عملی از روی نگرانی برای نجات جان بیماران، باعث ایجاد وحشتی وصف‌ناشدنی در میان سایر مردم می‌شدند. از یک سو، بیماران مبتلا به کووید -۱۹ در بخشی جدا از سایرین بستری می‌شدند تا احتمال انتقال ویروس بین آن‌ها به حداقل برسد و از سوی دیگر کادر درمان در تلاش برای یافتن فضاهایی خارج از بیمارستان جهت گذراندن دقایقی کوتاه برای استراحت بودند تا خود را از محیط آلوده نجات دهند. جالب است بدانید که بسیاری از پرسنل بیمارستان‌ها نیز به منظور پیشگیری از انتقال ویروس احتمالی خود به دیگران، در مکان‌هایی پیش‌ساخته و کوچک به استراحت می‌پرداختند و روزهای متوالی از دیدن اعضای خانواده خود محروم می‌شدند.
البته این شرایط تنها در بیمارستان مانت سایناییک نیویورک اتفاق نیفتاد بلکه مدیران بیمارستان‌های سراسر جهان، طی موج اول شیوع بیماری کووید -۱۹ تمام تلاش خود را برای ایجاد فاصله ایمن بین بیماران کرونایی و سایر افرادی را که در این مراکز بستری بودند به کار گرفتند. در بسیاری از بیمارستان‌های سراسر دنیا، بخش‌هایی به تعویض لباس‌های کادر درمان اختصاص داده شد، بیمارستان‌ها به مراکزی جدا از هم برای اهداف مختلف درمانی تقسیم شد و حتی هر مرکز درمانی، کاربری متفاوتی با گذشته (برای درمان بیماری‌های مختلف) به خود گرفت. در این وضعیت بسیاری از منتقدان، زیرساخت‌های مراکز درمانی را زیر سوال بردند و ایده‌هایی برای بازطراحی آن‌ها در آینده ارائه دادند تا در صورت مواجهه بشر با بحرانی شبیه به کرونا، آمادگی بیمارستان‌ها برای نجات جان مردمی افزایش یابد.
اختصاص بخش‌هایی از بیمارستان‌ها به درمان تلفنی
طی دوران کرونا، بسیاری از مردم جهان به دورکاری روی آوردند و دانش‌آموزان و دانشجویان نیز مطالب درسی خود را به صورت مجازی فرا گرفتند. در همین بحبوحه، مدیران بسیاری از بیمارستان‌ها استدلال کردند درمان از راه دور بیمارانی که ضرورتی برای حضور آن‌ها در مراکز درمانی وجود ندارد، می‌تواند به کاهش انتشار ویروس در میان مردم کمک کند. در نتیجه بسیاری از مردم به ارتباط تلفنی با پزشکانی می‌پرداختند که برای درمان از راه دور به کار گماشته شده بودند و نسخه‌های خود را نیز به صورت تلفنی دریافت می‌کردند. در همین راستا محققان به این نتیجه رسیدند که بیش از ۲۵ درصد خدمات بیماران سرپایی، از راه دور قابل انجام است که تداوم اجرای آن در پساکرونا می‌تواند طراحی زیرساخت‌های درمانی را به طور قابل توجهی تغییر دهد.
در حال حاضر NYC Health + Hospitals، شرکت بهداشت و بیمارستان‌های نیویورک، امکان درمان بیماران سرپایی را از طریق ایجاد ارتباط تلفنی بین آنان و پزشکان فراهم آورده و از بیمارانی که ضرورتی برای حضور آن‌ها در مراکز درمانی وجود ندارد خواسته است از این طریق پیگیر روند بهبودی خود باشند.
ایجاد بیمارستان‌هایی با قابلیت انعطاف بیشتر برای مراقبت ویژه از بیماران خاص
مراکز درمانی سراسر دنیا، طی دوران کرونا وضعیت بحرانی دیگری را هم تجربه کردند. اغلب بیمارستان‌ها از بخش‌هایی اختصاصی با امکانات ویژه برای درمان و جراحی بیماری‌های قلبی و سایر موارد مشابه برخوردار است. متأسفانه طی دوران شیوع ویروس کرونا، به خصوص در موج‌های اول و دوم بیماری، تعداد افراد آلوده به حدی زیاد بود که بسیاری از مدیران بیمارستان‌ها، درمان بیماران غیرکرونایی را متوقف کرده یا به سایر مراکز درمانی محول کردند و تغییرات زیادی در بخش‌های مختلف مراکز درمانی به وجود آوردند تا بیشترین بهره را از ظرفیت آن‌ها بگیرند به عنوان مثال بخش مراقبت‌های ویژه به وسیله پرده‌هایی به چندین قسمت تقسیم شد و تجهیزات جدیدی نظیر دستگاه‌های تهویه در آن‌ها قرار گرفت تا درمان بیماران کرونایی تسریع یابد. بدیهی است که هزینه‌های مصرفی برای انجام این اقدامات بسیار بالا بود و در این شرایط سخت اقتصادی، بحران جدیدی پیش روی شهرها قرار گرفت.
چنانچه طراحان این وضعیت را مورد توجه قرار دهند بدون شک در آینده بیمارستان‌هایی طراحی خواهند کرد که از قابلیت انعطاف کافی برخوردار باشد تا در زمان بحران‌های بزرگی شبیه به کرونا، با صرف کمترین هزینه، بیشترین سازگاری را با شرایط جدید داشته باشد.
مرکز درمانی Rush در شیکاگوی آمریکا با طراحی پروانه‌مانند خود، یکی از انعطاف‌پذیرترین طراحی‌های جهان را دارد که می‌تواند به عنوان الگویی برای ساخت بیمارستان‌های پساکرونا مورد استفاده قرار گیرد. اتاق‌هایی که به درمان بیماران اورژانسی اختصاص داده شده دارای درهایی شیشه‌ای است که امکان ملاقات دکتر و بیمار در دو طرف شیشه وجود دارد که این امر، احتمال انتقال ویروس از یک فرد به دیگری را کاهش می‌دهد علاوه بر این بیمارستان Rush از راهرو و حتی سالن‌های کنفرانسی برخوردار است که در صورت نیاز، قابلیت تبدیل به محلی برای درمان بیماران را دارد و به همین دلیل در مواقع بحران با کمبود ظرفیت پذیرش بیمار مواجه نمی‌شود.
نظر شما