سگ های اشرافی

به گزارش ایمنا، روزنامه جام جم نوشت: زندگی رنگ عوض می‌کند زمانی که از جنوب و حاشیه تهران به سمت بالا می‌رویم. درست شبیه شیب تند بلندترین خیابان خاورمیانه، خیابان ولیعصر (عج) از جنوب به شمال شهر می‌ماند. هرچه به سمت شمال می‌رویم، رنگ خودروها، مدل لباس‌ها و نمای ساختمان‌ها تغییر می‌کند. در سربالایی شهر، زندگی خوش رنگ و لعاب‌تر است. فروشگاه‌ها مواد غذایی متنوع‌تری دارند و قیمت‌ها گران‌تر است. در پارک‌های بالای شهر هم زندگی به شکل دیگری جریان دارد. در تصویر پس زمینه کودکی که گونی زباله را روی شانه انداخته است، دختران و پسران جوانی دیده می‌شوند که با قلاده حیوان خانگی در دست پیاده روی می‌کنند. اگر پای صحبت آنها بنشیند، خواهید شنید که بسیاری از آنها به طور میانگین هر ماه حدود چهار میلیون تومان برای سگ‌هایشان هزینه می‌کنند، عددی که یک کارگر برای به دست آوردن آن حدود یک ماه تلاش می‌کند. مساله اصلی، نگهداری حیوانات از سوی برخی افراد نیست، مسأله‌ای که این روزها بیش از گذشته جامعه را رنج می‌دهد، افزایش شکاف طبقاتی است، خطری که به نظر می‌رسد بسیاری از مدیران آن را نادیده می‌گیرند.

خیابان پر از خودرو است. تا چشم کار می‌کند، ساخته دست بشر در خیابان دیده می‌شود. در پیاده رو و در مسیر سبز باریک کنار بزرگراه اما موجوداتی کوچک و بزرگ با رنگ‌های قهوه‌ای یا خاکستری می‌دوند؛ بدون توجه به هیاهوی آن طرف گاردریل خیابان.

سگ بزرگ سیاه رنگ دور صاحبش می‌چرخد. قد سگ بلند است، درست شبیه موهای تمام مشکی و بلندش که تقریباً تمام صورتش را پوشانده. از لای موهای سیاهش، چشمان قهوه‌ای‌اش پیداست. تا کسی به طرف سگ می‌رود، مرد جوان قلاده‌اش را می‌کشد به سمت خودش. نژاد سگ ژرمن شپرد است. مرد می‌گوید هر روز عصر حیوان خانگی‌اش را برای پیاده روی می‌آورد به این مکان که خلوت است. به جز سگ سیاه رنگ، سگ‌های دیگری هم در این مکان دیده می‌شود. مرد می‌گوید سگش دو سال دارد و برای نگهداری از او هرماه حدود ۳ تا ۵/۳ میلیون تومان هزینه می‌کند. هزینه غذا، بیشترین پولی است که او پرداخت می‌کند. مرد جوان تاکید می‌کند: «به سگم فقط غذای خارجی می‌دهم. غذای ایرانی کیفیت قابل قبولی برای سگ من ندارد.»

برای مرد جوانی که بدون ماسک به دیوار آجری تکیه داده هم مهم است که به سگش چه غذایی بدهد. او می‌گوید غذاهای وارداتی بهترین کیفیت را دارد و هیچ نظارتی بر تولید غذای ایرانی نیست. مرد جوان می‌گوید: «سگم زمانی که غذای داخلی می‌خورد، دل درد می‌گیرد.» به همین علت هر دو هفته یک بار حدود ۲/۵ میلیون تومان هزینه غذای سگش را می‌پردازد. این را که می‌گوید، یک سگ با اندامی ورزیده از کنارمان عبور می‌کند. مرد جوان خطاب به سگ می‌گوید: «کجا راهت را می‌کشی می‌روی؟ فکر نکن ندیدمت رفیق.» و بولداگ سر خم می‌کند و به سمت مرد می‌رود.

برای زن و مرد میانسالی که قلاده یک شیتزوی قهوه‌ای را در دست گرفته‌اند اما مهم نیست که چه غذایی خریده شود، آنها همه چیز به سگشان می‌دهند. سگ کوچک تازه هشت ماه سن دارد و جست‌وجوگرانه دیوار، سنگ‌ها و حتی لباس آدم‌ها را بو می‌کند. زن میانسال می‌گوید: «به سگم سبزیجات پخته هم می‌دهم مثل کدو و هویج.»

زن می‌گوید هر غذایی که خودشان می‌خورند، سگ هم سهمی از آن دارد. البته غذای ایرانی هم به خورد حیوان خانگی‌اش می‌دهد. این خانم سالمند برای هر وعده غذایی برای سگش حدود ۱۰۰ هزار تومان پرداخت می‌کند.

حسرت در پارک

غذا اما تنها هزینه‌ای نیست که صاحبان سگ‌های خانگی برای آنها پرداخت می‌کنند. بسیاری از آنها برای سگ‌هایشان اسباب بازی می‌خرند، خرید غذای تشویقی یا امکاناتی برای بهتر زندگی کردن، از دیگر کارهایی است که صاحبان برای عضو چهارپای خانه شأن انجام می‌دهند. پسر جوانی که سگ نژاد ژرمن شپرد دارد، می‌گوید یک اتاق بازی برای سگش در خانه درست کرده است. تمام اتاق با تشک‌های نرم پوشانده شده و سگ مو مشکی می‌تواند سرخوشانه روی تشک‌ها بالا و پایین بپرد. اتاق پر از توپ بازی و عروسک‌های مخصوصی است که سگ می‌تواند ساعت‌ها با آنها بازی کند. مرد می‌گوید سه سال پیش برای تجهیز این اتاق بازی حدود ۱۴ میلیون تومان هزینه کرده است.

حرف‌های مرد نیمه تمام می‌ماند زمانی که مردی جوان نزدیک سگ می‌شود، او مأمور نگهداری از فضای سبز پارک است. سگ سیاه رنگ دور مأمور می‌چرخد. مأمور جوان می‌گوید در این پارک افراد زیادی سگ‌هایشان را برای گردش می‌آورند و او روزانه افرادی را می‌بیند که با سگ‌هایشان به گردش آمده‌اند. چشم‌های مأمور جوان با حسرت، بازی سگ‌ها و آدم‌ها را نگاه می‌کند. او می‌گوید حیوانات را دوست دارد و حتی می‌خواهد با آنها بازی کند اما سگ‌ها گاهی هم برایش مشکلاتی درست می‌کنند و از زمان‌هایی می‌گوید که مدفوع سگ‌ها را که زیر پای درختان یا در چمن افتاده، پیدا می‌کند. مأمور جوان می‌گوید بسیاری از صاحبان سگ‌ها هنوز نمی‌دانند باید مراقب حیواناتشان باشند و مدفوع حیوان را در جای عمومی رها نکنند.

پس از چند دقیقه مرد جوان سفره دلش را باز می‌کند و از این می‌گوید که نمی‌داند چرا باید بین او و این افراد فاصله زیادی باشد. مرد جوان می‌گوید خدا به این افراد بیشتر بدهد اما نمی‌دانم چرا حقوق ما باید به اندازه هزینه یک ماه خورد و خوراک برخی از این سگ‌ها باشد.

او می‌گوید، انصاف را نباید نادیده گرفت، چون برخی از این افراد هر ماه مبلغی را به من می‌دهند تا بیشتر به نظافت این پارک توجه کنم و اگر مدفوع سگی رو چمن‌ها افتاده بود آنها را جمع‌آوری کنم.

زن سالخورده‌ای که دل خوشی از سگ‌ها و صاحبانشان ندارد هم از شرایط نامناسب پارک گلایه دارد و می‌گوید از این سگ‌ها می‌ترسد و نوه‌اش را به پارک نمی‌آورد. چون ممکن است به او صدمه بزنند یا اینکه به خاطر مدفوع رها شده سگ‌ها دچار بیماری یا انگل بشود.

برای خانم جوانی که یک سگ از نژاد تریر دارد اما مهم این است که سگش ساعاتی از روز را خوش بگذراند و با عروسک مخصوص بازی کند. سگ خاکستری، مدام می‌چرخد دور صاحبش. حتی یک سانتی متر هم از صاحبش دور نمی‌شود. زن هم مدام دست می‌کشد به پوزه‌اش. زن می‌گوید گاهی اوقات برای سگش غذای تشویقی می‌خرد، بسته به اینکه چه غذایی انتخاب شود، یک بسته غذای تشویقی از حدود ۵۰ هزار تومان تا ۲۰۰ هزار تومان قیمت دارد. عروسک‌هایی که او می‌خرد از ۲۰۰ هزار تومان تا ۵۰۰ هزار تومان قیمت دارد. بعد توضیح می‌دهد سگش، خمیردندان و حتی ماده ضدعفونی کننده ضدکک مخصوص دارد که هر کدام قیمت‌های متنوعی هم دارند. خمیردندان از ۹۰ هزار تومان تا ۱۵۰ هزار تومان، مسواک از ۸۰ هزار تومان و تا ۱۱۰ هزار تومان و ماده ضدعفونی کننده ضدکک هم تا ۹۰ هزار تومان قیمت دارد.

خانه‌ای مخصوص برای حیوانات خانگی

این طور نیست که آپارتمان ۴۰ متری برای نگهداری حیوانات خانگی مناسب باشد. بسیاری از صاحبان سگ‌ها معتقدند برای حیوانات خانگی باید شرایط ویژه در نظر گرفت. داشتن خانه زیر صد متر برای نگهداری سگ‌ها مناسب نیست. این را نه ما که صاحب بولداگ خاکستری می‌گوید. می‌گوید برای داشتن یک حیوان خانگی، باید مراقب همسایه‌ها بود. می‌گوید: «من بولداگم را نمی‌توانم در خانه نگه دارم و برای او لانه‌ای در حیاط خانه‌ام ساختم، چون این نژاد، نفخ معده زیاد دارد و نمی‌تواند در فضای سربسته باشد.» برخی از نژادها را هم نمی‌توان در خانه نگه داشت. از نظر او سگ‌های تنبل بهترین گزینه برای نگهداری در آپارتمان هستند.

دختر جوانی که سگ نژاد تریر دارد هم از مشکلات نگهداری سگ‌ها در خانه می‌گوید. او می‌گوید مستأجر است و برای اجاره یک خانه به سختی افتاده. اینکه چه خانه‌ای انتخاب کند یا اینکه در چه محله‌ای ساکن شود که برای حیوان خانگی‌اش مناسب باشد، دغدغه او بوده است. دختر جوان می‌گوید البته برخی از صاحب‌خانه‌ها هم تا می‌فهمیدند او سگ دارد، معامله را فسخ می‌کنند. او اما با وجود ناراحتی‌ها و دغدغه‌های زیاد از داشتن حیوان خانگی راضی است. دختر جوان می‌گوید: «شبیه عضوی از خانواده‌ام است. نمی‌توانم نداشته باشم.» و بعد درباره نگهداری سگ‌ها صحبت می‌کند؛ اینکه کسی از آنها مراقبت کند. در میان صحبت‌هایش می‌گوید به جز سگ، از چهار گربه هم نگهداری می‌کند. گربه‌هایی که همه با سگش زندگی می‌کنند و بعد توضیح می‌دهد همه حیوانات بی خانمان بوده‌اند و او به همه شأن جا داده است. دختر جوان حتی می‌گوید کمپینی برای حمایت از حیوانات دارد و برای سگ‌ها و گربه‌هایی که در خیابان رها شده‌اند، خانه پیدا می‌کند. او به شرایط اقتصادی این روزها اشاره می‌کند و می‌گوید: «هر کسی که پول دارد، بهتر است حیوان خانگی نگهداری کند!»

هزینه دوا و درمان

غذا و تهیه اسباب بازی تمام هزینه‌های یک سگ را شامل نمی‌شود. گاهی آنها را باید برای آزمایش به کلینیک برد. برای یک ویزیت ساده حدود ۱۰۰ هزار تومان هزینه باید پرداخت. مرد جوانی که نژاد سگش ژرمن شپرد است از یکی از تجربه‌های درمانی حیوان خانگی‌اش می‌گوید. از زمانی که سگش رودل کرده بود و برای ویزیت، انجام آزمایش و دارو، حدود ۵۵۰ هزار تومان هزینه کرد. همه سگ‌ها اما مثل سگ او خوش شانس نیستند. دختر جوان می‌گوید نگهداری صحیح حیوان و پول خرج کردن برای او رابطه مستقیمی با بیمار شدن یا نشدن حیوان خانگی دارد. اینکه چه غذایی به او داده می‌شود یا در چه شرایطی از حیوان نگهداری شود، رابطه تنگاتنگی با سلامت حیوان و تعداد مراجعه به کلینیک دارد. او می‌گوید: «حیوان خانگی داشتن خرج دارد.» و از دوستی می‌گوید که چون غذای مناسبی به حیوان خانگی‌اش نداده، سگش به سنگ کلیه دچار شده و چون پولی برای درمان نداشته، حیوان درد زیادی را تحمل کرده است. آن طور که او می‌گوید هزینه درمان سنگ کلیه در سگ‌ها حدود یک تا یک و نیم میلیون تومان است. این هزینه البته برای زمانی است که حیوان نیازی به انجام عمل جراحی نداشته باشد. هزینه گذاشتن آتل و پین زیاد است و بسته به عمل جراحی، حدود چهار تا پنج میلیون تومان آب می‌خورد. دختر جوان می‌گوید: «درست شبیه یکی از اعضای خانواده او اتاق جدا، وسایل بازی و آسایش می‌خواهد و باید به فکر سلامتش باشیم.»