به گزارش خبرنگار ایمنا، شمیم یوسفی هنرمند مجسمه سازی است که با دغدغه آسیب‌های اجتماعی به مسئله خشونت خانگی پرداخته که این سومین اثر از سه پرده شمیم یوسفی است. "خانه شماره ۹" نمایی از در خانه‌ای است که در ابعاد واقعی با کارتن مقوایی ساخته شده است. این اثر بر اساس تجربه شخصی بی واسطه این هنرمند شکل گرفته و نام اثر نیز بر اساس خانه‌ای است که او در دوران کودکی در آن زندگی کرده است. این اثر به تازگی در دوسالانه مجسمه سازی تهران به نمایش درآمده است.
نه تنها نام این اثر بلکه خود اثر نیز عین به عین همان درب خانه ساخته شده، "خانه شماره ۹" پر از رمز و راز است و این اثر فصل مشترک افراد این خانه است؛ چرا که همزمان چند طبقه درگیر "خشونت خانگی" بودند. شروع این پروژه از آنجایی کلید خورد که یکی از اعضای همان خانه دوباره درگیر خشونت خانگی شد و شمیم یوسفی به دنبال پیگیری قانونی این مسئله بود و از آنجایی که هیچ راه حل قانونی برای خشونت خانگی وجود نداشت با هنر به مسئله "خشونت خانگی" پرداخت.
این هنرمند خشونت خانگی را یک مسئله جنسیتی نمی‌داند و با هنر خود در سه پرده به این مسئله پرداخته و به هیچ وجه به قربانی نپرداخته، چرا که از دید هنرمند هیچ قربانی وجود ندارد و فردی که خشونت را اعمال می‌کند خود او قبل از هرکسی قربانی است و در دوره‌ای از زندگی‌اش خود او قربانی ماجرایی بوده که امروز عکس‌العمل نشان می‌دهد.
خبرنگار ایمنا با شمیم یوسفی، هنرمند این اثر گفت‌وگویی داشته که در ادامه می‌خوانید:
مخاطب چگونه با اثر شما ارتباط برقرار می‌کند؟
هیچ وقت در آثارم از اشاره مستقیم برای بیان خشونتی که در حال رخ دادن است، استفاده نکردم و در این اثر هیچ اِلمانی خشونتی به چشم نمی‌خورد، زیرا این اثر یک تجربه زیسته است که عین به عین بازسازی شده و مخاطب خود را در آن شرایط قرار می‌دهد و مفهوم اثر را یا بر اساس تجربه‌ای که داشته دریافت می‌کند یا برای چند لحظه با قرار گرفتن در فضا با افرادی که خشونت خانگی را تجربه کرده‌اند، شریک می‌شود.
هدف شما از ساختن این اثر چیست؟
این اثر با هدف زیبایی بصری خلق نشده، بلکه می‌خواهم با خانه شماره ۹ حس مشترک که ممکن است هر کسی تجربه کرده باشد را به مخاطب منتقل کنم. البته برداشت مخاطب آزاد است. خانه شماره ۹ در ابتدا با نام "نما" قرار بود در هشتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران قرار بگیرد و قصد داشتم به طور کلی به این مسئله بپردازم، اما بعد از مشورت‌هایی که صورت گرفت، نام اثر شخصی‌تر انتخاب شد. "خانه شماره ۹" روایتی از خشونت در خانه و خانواده است، زیرا خانه در فرهنگ عمید محل آسایش و آرامش بیان شده، اما افرادی که با خشونت خانگی روبرو بوده‌اند حاضر نیستند به آن مکان پناه ببرند و خانه شماره ۹ معنا و مفهوم خانه را تغییر داده است.
که بعد از اینکه خانه به واسطه خشونت خانگی فضای متشنجی را تجربه می‌کند تبدیل به سطح پوسته شکل می‌شود و آن خانه تنها نمایی از فضای بیرون است که مردم می‌بینند، است و پشت آن هیچ چیز نیست و گرمی، صمیمیت و تعریفی که از فضای خانه در ذهنمان داریم وجود ندارد.
ابزار خانه شماره ۹ و علت انتخاب شما از این ابزار و تکنیک چیست؟
این اثر با کارتن مقوایی خلق شده که ریشه انتخاب این جنس ابزار به آسیب اجتماعی مربوط می‌شود. کارتن مقوایی مانند ماهیت آسیب اجتماعی فراوان و در دسترس است و به هر کجا که نگاه می‌کنیم آن را می‌بینیم. کارتن مقوایی یک مواد قابل انعطاف و ناپایدار است و قابلیت تبدیل شدن به حجم، صفحه و خمیر را دارد، همچنین ویژگی مشترک زیادی با آسیب اجتماعی دارد.
با توجه به شیوع ویروس کرونا برگزاری هشتمین دوسالانه مجسمه سازی را چگونه دیدید؟
دوسالانه مجسمه سازی را معتبرترین نمایشگاه ملی در ایران برگزار می‌شود عنوان کرده‌اند. البته برای این نمایشگاه از سال گذشته و با توجه به اتفاقاتی که در کشور رخ داد آماده‌باش بودم همچنین به علت تغییر فضای نمایشگاه مجبور شدم تغییرات اساسی بدهم تا اثر خانه شماره ۹ با فضای بیرونی که در آن قرار می‌گیرد هم خوانی داشته باشد. اثر خانه شماره ۹ از روز افتتاحیه به مرور در پنج مرحله تخریب می‌شود.
پروژه من با تغییر و فشار هم خوانی داشت، اما دیگر هنرمندان مجسمه ساز برای تغییر فضا اذیت شدند. البته برگزار شدن این نمایشگاه را بهتر از برگزار نشدن آن می‌دانم اما مسئله‌ای که در این دوسالانه هنرمند حس شد تعداد کم آثار است که در حد دوسالانه ملی مجسمه سازی نمی‌دانم.
انتقاد و پیشنهاد شما به هشتمین دوسالانه مجسمه سازی چیست؟
این دوسالانه باید همانند دوسالانه‌های قبلی به صورت رقابتی برگزار می‌شد، زیرا هدف شرکت مجسمه سازان در این رویداد اول تا سوم شدن است و سکوی پرش ما مجسمه سازان محسوب می‌شود. همچنین نام افراد برتر در این دوسالانه در ذهن مخاطب حک می‌شود. امسال بودجه نفرات برتر میان تمامی شرکت کنندگان تقسیم شد تا کمک هزینه‌ای برای اجرای هنرمندان باشد، اما اگر رقابتی می‌بود ایده آل تر بود و او امیدوارم در دوسالانه‌های بعدی همانند دوسالانه‌های قبلی این اتفاق رخ دهد.
نظر شما