به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، ماده تاریک، ماده‌ای نامرئی و مرموز است که حدود ۲۷ درصد از کل ماده و انرژی جهان را تشکیل می‌دهد. ماده معمولی، تشکیل دهنده هر آن چیزی است که در اطراف خود می‌بینیم و تنها پنج درصد از جهان را به خود اختصاص داده است. بقیه جهان از انرژی تاریک تشکیل شده است. اطلاعات مربوط به رشته‌های طولانی از مواد تاریک مویی شکل طی مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ منتشر شد و در اختیار عموم افراد قرار گرفت.
با وجود انجام مطالعات فراوان در زمینه کشف رازهای ماده تاریک در اعماق فضا و روی زمین، نه ماده تاریک و نه انرژی تاریک هیچ‌یک تاکنون به‌طور مستقیم شناسایی نشده‌اند. بر اساس مشاهدات فراوان از میزان جاذبه این ماده، دانشمندان از وجود آن اطمینان حاصل کرده و مقدار آن را با دقت بالا اندازه‌گیری کرده‌اند. نظریه اصلی ارائه شده در این زمینه، این است که ماده تاریک "سرد و تاریک" است. به عبارت دیگر زیاد حرکت نمی‌کند و هیچ نور یا تعامل نوری در آن نیست.
کهکشان‌ها که شامل ستاره‌های حاصل از ماده معمولی هستند به دلیل وجود نوسانات چگالی ماده تاریک شکل گرفته‌اند و جاذبه، هم‌چون چسبی عمل می‌کند که ماده تاریک و ماده عادی را در کنار هم درون یک کهکشان نگه داشته است. بنا بر محاسبات شده در دهه ۱۹۹۰ و شبیه‌سازی‌های دهه گذشته، ماده تاریک ذرات ریزی را تشکیل می‌دهد که با همان سرعت و مداری شبیه به کهکشان راه‌شیری در حرکت هستند.
البته جریان‌های مختلفی در کهکشان‌های همسایه وجود دارد که می‌توانند بسیار بزرگ‌تر از منظومه شمسی باشند. زمانی که هنگام تشکیل کهکشان، گرانش با گاز ماده تاریک سرد تعامل برقرار می‌کند، تمامی ذرات موجود در آن با همان سرعت به حرکت در می‌آید. با عبور جریان ماده تاریک از کنار یک سیاره، ذرات این ماده به شکل رشته‌های بسیار متراکم مو مانند از ماده تاریک در می‌آیند که احتمالاً زمین با تعداد زیادی از این رشته‌ها محاصره خواهد شد.
هیچ جریانی از ماده معمولی از زمین عبور نکرده و از طرف دیگر آن خارج نمی‌شود، اما این امر برای ماده تاریک صدق نمی‌کند. بنا بر نتایج شبیه‌سازی‌ها، گرانش زمین متمرکز می‌شود و جریان ذرات ماده تاریک را به رشته‌های باریک و مو مانند متراکم تبدیل می‌کند. موهایی که هم ریشه (متراکم‌ترین بخش ذرات ماده تاریک) و هم نوک (بخش انتهایی رشته‌های مو مانند) دارند. زمانی که ذرات جریان ماده تاریک از هسته زمین عبور می‌کند، تمامی تمرکزها روی ریشه قرار می‌گیرد، جایی که تراکم ذرات حدود یک میلیارد برابر بیشتر از میزان متوسط است. این رشته‌ها باید حدود یک‌میلیون مایل از سطح تا نوک یا انتهای خود، یعنی دو برابر فاصله زمین تا ماه مسافت داشته باشند. فاصله ریشه تا نوک ذراتی که زمین را احاطه کرده‌اند تقریباً دو برابر بیشتر است.
بیش از ۳۰ سال است که دانشمندان در تلاش برای کشف مستقیم اطلاعاتی درباره ماده تاریک هستند و ناموفق بوده‌اند. با این حال ریشه‌های مذکور با توجه به متراکم بودن رشته‌های مو ماده تاریک، محل جذابی برای جستجو محسوب می‌شود و چنانچه محل دقیق آن‌ها پیدا شود می‌توان با ارسال یک کاوشگر به آن، اطلاعات زیادی درباره ماده تاریک به دست آورد. از دیگر یافته‌های حاصل از شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای محققان این است که تغییرات چگالی موجود در سیاره زمین، از هسته داخلی گرفته تا هسته خارجی، گوشته و پوسته، در این رشته‌های مویی شکل منعکس شده است و این رشته‌ها گره‌هایی دارند که با محل انتقال میان لایه‌های مختلف زمین مطابقت دارد.
به لحاظ تئوریک، چنانچه دستیابی به این اطلاعات امکان‌پذیر باشد دانشمندان می‌توانند با مطالعه داده‌های حاصل از رشته‌های مو مانند ماده تاریک سرد، لایه‌های هر جسم لایه‌لایه را ترسیم کنند و اطلاعات ناشناخته موجود درباره عمیق‌ترین و دست‌نیافتنی‌ترین بخش‌های اقیانوس‌های قمرهای یخی را به دست آورند. به‌منظور تایید این یافته‌ها و دستیابی به رمز و رازهای طبیعت ماده تاریک، مطالعات بیشتری نیاز است.
نظر شما