فریناز مقتدری در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با بیان اینکه توجه به شهر دوستدار کودک شامل دو بخش سلامت و آموزش، فرهنگ و سبک زندگی است، اظهار کرد: سبک زندگی و ترجیحات محیطی افراد در دوران کودکی شکل می‌گیرد و این یکی از مهمترین مسائلی است که باید در ارتباط با کودکان در شهر مورد توجه قرار بگیرد.
وی افزود: سبک زندگی که در کودکی به افراد آموزش داده می‌شود موجب شده تا آنها رفتاری متناسب با آن را در بزرگسالی داشته باشند.
این دکترای طراحی شهری با بیان اینکه نوع رفتار یک فرد در شهر از دوران کودکی پایه ریزی می‌شود، خاطرنشان کرد: به طور مثال چنانچه همه رفت و آمدهای یک کودک با خودرو شخصی انجام شود در بزرگسالی نیز رفت و آمد با اتومبیل شخصی برای او به یک ترجیح تبدیل می‌شود.
مقتدری به اهمیت توجه به سلامت روان و جسم کودکان اشاره و عنوان کرد: کودکان باید این امکان را داشته باشند که فعالیت فیزیکی انجام دهند و ابعاد مختلف محیط شهر محل سکونت خود را درک کنند، تعاملات اجتماعی را ببینند و ترجیحات محیطی را درک کنند. تمامی اینها بر سلامت جسم و روان آنان مستقیماً اثر می‌گذارد.
محیطی زندگی کودکان بر شخصیت آنها در آینده تأثیر گذار خواهد بود
وی با تاکید بر اهمیت مناسب سازی محیط شهری خصوصاً در سطح محلات، تصریح کرد: کودکان باید وارد محیط شهری و تعاملات اجتماعی با محیط اطراف شوند، امنیت را در شهر احساس کنند، فعالیت داشته باشند، محیط و تناسبات فضایی و مسائل و مشکلاتی که در شهر وجود دارد را درک کنند زیرا همه اینها موجب رشد روانی کودکان می‌شود.
این دکترای طراحی شهری تاکید کرد: اندازه و نوع محیطی که کودکان با آن ارتباط دارند بر سلامت روان، ارتباطی که در آینده با محیط اطرافشان دارند و حتی نوع شخصیتشان تأثیر خواهد داشت.
وی گفت: مطالعات در سطح دنیا نشان داده است که یکی از مهمترین المان‌های سلامت در بزرگسالی به خصوص در مورد اضافه وزن و بیماری‌های قلبی و عروقی، داشتن فعالیت فیزیکی در کودکی است، بخشی از این فعالیت فیزیکی با ورزش و بازی کردن و بخشی دیگر با راه رفتن و دوچرخه سواری ممکن می‌شود.
مقتدری تاکید کرد: فعالیت کودکان و تردد آنان در شهر قطعاً نباید در مسیرهای طولانی و بدون نظارت بزرگسالان باشد، اما یک کودک باید بتواند مسیرهایی مثل مسیر "خانه تا مدرسه" را که مهمترین سفر درون شهری برای او است، با امنیت طی کند.
این دکترای طراحی شهری افزود: مسیر خانه تا مدرسه باید امنیت و امکانات کافی برای کودکان داشته باشد تا آنان بتوانند تماماً یا بخشی از این مسیر را مستقلاً تردد کنند و نظارت مستقیم والد برای آنها نباشد.
وی اظهار کرد: طی مسیر خانه تا مدرسه به صورت پیاده یا با استفاده از دوچرخه بر سلامت روان، سلامت جسم و نوع سبک زندگی کودکان در آینده و انتخاب روش تردد آنان در شهر در دوران بزرگسالی مؤثر است، انجام این اقدامات نوعی فرهنگ سازی است که باید از دوران کودکی شروع شود و به همین دلیل است که در دنیا اصطلاحاتی مثل شهر دوستدار کودک، حمل و نقل و تردد امن و ایمن کودکان در شهر و بازی کودکان در شهر مطرح می‌شود و متخصصان در حال کار بر روی آن هستند.
مجزا کردن کودکان از فضاهای شهری کار درستی نیست
وی ادامه داد: کودکان شهروندان مهم و اثرگذاری هستند که بخش قابل توجهی از شهروندان یک شهر را تشکیل می‌دهند. همین کودکان هستند که در آینده تصمیم گیر و سیاست گذار می‌شوند و شهر را مدیریت، طراحی و برنامه ریزی می‌کنند.
این دکترای طراحی شهری خاطرنشان کرد: مجزا کردن کودکان از فضاهای شهری کار درستی نیست و حتماً باید در فرآیند طراحی و برنامه ریزی برای شهر این شهروندان را نیز در نظر گرفته شوند. در نظر داشتن فضاهایی جدا در شهر برای کودکان عملاً محروم کردن آنان از بخش مهمی از شهر است و در این صورت بخشی از شهروندان را از یک بخشی از شهر حذف می‌کنیم.
مقتدری افزود: چنانچه ما در فرآیند طراحی یا برنامه ریزی شهری، در محدوده‌ای از شهر موضوع مشارکت را مطرح می‌کنیم باید بدانیم که کودکان بخشی از شهروندان هستند اما ادراک محیطی آنان با بزرگسالان متفاوت است.
وی با بیان اینکه درک کودکان از امنیت، زیبایی و تعامل و دید آنان نسبت به مسائل با بزرگسالان متفاوت است، تاکید کرد: باید در طراحی‌ها همان طوری که نظر بزرگسالان در نظر گرفته می‌شود، نظر آنان نیز مدنظر باشد زیرا شهر مجموعه‌های از شهروندان است که در سنین مختلف، با ویژگی‌های مختلف و توانمندی‌های مختلف هستند و اینکه بخشی از شهروندان به هیچ عنوان در طراحی‌ها در نظر گرفته نشوند، درست نیست.
این دکترای طراحی شهری گفت: کودکان در پرسشنامه‌ها جز گروه‌های هدف نیستند و از آنها سوال نمی‌شود که چه نوع کف سازی را ترجیح می‌دهند یا چه فعالیت‌هایی را دوست دارند، حتی هیچ گاه سوالی در ارتباط با مشکلات یک محله از دید یک کودک پرسیده نمی‌شود.
نظر شما