به گزارش خبرنگار ایمنا، پس از افشاگری حضرت امام (ره) علیه تصویب لایحه کاپیتولاسیون، رژیم پهلوی تصمیم گرفت ایشان را به ترکیه تبعید کند؛ به طوری که کماندوهای مسلح با محاصره منزل امام (ره) ایشان را به تهران منتقل کرده و سپس با یک فروند هواپیمای نظامی به ترکیه فرستادند.
اقامت امام خمینی (ره) در ترکیه یازده ماه طول کشید و ایشان در روز سیزدهم مهر ماه سال ۱۳۴۴ به کشور عراق منتقل شدند. یکی از مهمترین اهداف رژیم از تبعید امام خمینی (ره) به عراق، تداوم جدایی میان رهبری و ملت به پا خاسته و منزوی ساختن ایشان با قراردادن در فضای غیرسیاسی حوزه نجف بود.
بر خلاف نقشه‌های شاه، امام (ره) در نجف موقعیت خود را تثبیت کرد و ارتباط منظم و مستمری با مبارزان و قشرهای مختلف برقرار کرد و بعد از رحلت آیت‌الله حکیم، مرجعیت ایشان در داخل و خارج ایران فراگیر شد و حکومت پهلوی تمامی برنامه‌های خود را برای به انحراف کشاندن نهضت و کمرنگ کردن فعالیت سیاسی امام خمینی (ره) نقش بر آب دید.
از طرف دیگر به دلیل اینکه ایران و عراق که در سال ۱۳۵۳ طبق قرارداد الجزایر اختلافات خود را کنار گذاشته بودند، روابط دوستانه‌شان روند رو به رشدی پیدا کرده بود، فشارها و محدودیت‌هایی را بر امام (ره) تدارک دیدند.
بعثی‌ها در راستای اعمال این محدودیت‌ها جزوه حکومت اسلامی امام (ره) را در عراق جمع‌آوری کردند و چند نفر از یاران ایشان را دستگیر کردند. اقدامات رژیم بعث عراق در ایران و جهان بازتاب گسترده‌ای داشت.
علمای داخل کشور و برخی مجامع بین‌المللی، نسبت به این اقدام رژیم عراق اعتراضات گسترده‌ای کردند. مأموران عراق دلیل فشار و سخت‌گیری خود را توافقات فی ما بین دولتین ایران و عراق ذکر کردند و در نهایت در دیدار وزرای خارجه ایران و عراق تصمیم به اخراج امام خمینی (ره) از عراق گرفته شد.
به دنبال تشدید این محدودیت‌ها، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای (ره) پاسپورتشان را به آقای حجت الاسلام دعایی دادند که اجازه خروج از عراق را بگیرد. امام (ره) ابتدا تصمیم گرفتند که به سوریه بروند، اما به خاطر وجود تضادهایی بین عراق و سوریه امکان داشت عراقی‌ها مانع شوند؛ بنابراین تصمیم گرفت ابتدا به کویت رفته و از آنجا وارد سوریه شوند.
رژیم شاه با اطلاع از مقصد امام (ره) مبنی بر عزیمت به طرف کویت، تلاش گسترده‌ای را برای جلوگیری از ورود ایشان به این کشور آغاز کرد و دولت کویت را تحت فشار گذاشت. امیر کویت با اطلاع از قضیه، شخصاً دستور جلوگیری از ورود امام (ره) به کویت را صادر کرد و به همین دلیل حضرت به بصره برگشتند و در نهایت با پیشنهاد فرزند خود "حاج احمد آقا خمینی" تصمیم گرفتند به پاریس هجرت کنند.
سرانجام امام خمینی (ره) در صبحگاه ۱۳ مهر ۱۳۵۷ به اتفاق تنی چند از یارانشان راهی پاریس شدند. حضرت امام (رع) به همراه یارانشان، در روز ۱۴ مهر وارد پاریس شدند و دو روز بعد در منزل یکی از ایرانیان در نوفل لوشاتو و در حومه پاریس مستقر شدند.
در مدت اقامت چهار ماهه امام (ره) در پاریس، "نوفل لوشاتو" مهمترین مرکز خبری دنیا بود و در مصاحبه‌های متعدد و دیدارهای مختلف، آیت‌الله خمینی (ره) دیدگاه‌های خودشان را در زمینه حکومت اسلامی و هدف‌های آتی نهضت، برای جهانیان بازگو می‌کردند.
به این ترتیب جمع بیشتری از مردم جهان با اندیشه و انگیزه قیام وی آشنا شدند و از همین جا بود که بحرانی‌ترین دوران نهضت را در ایران را رهبری کردند.
دولت شریف امامی، دو ماه بیشتر دوام نیاورد. شاه ریاست کابینه را به دولت نظامی ازهاری سپرد. شاه در نهایت استیصال از سفیر آمریکا و انگلیس درخواست راه حل می‌کرد، اما هیچ یک از طرح‌های آنان نتیجه‌ای در برنداشت.
راهپیمایی‌های گسترده و میلیونی در روز تاسوعا و عاشورا در تهران و دیگر شهرها، رفراندوم غیر رسمی مردم علیه سلطنت شاه بود. شاپور بختیار، یکی از سران جبهه ملی، آخرین مهره آمریکا بود که برای تصدی پست نخست وزیری به شاه پیشنهاد شد.
پیام‌های امام خمینی (ره) مبنی بر وجوب ادامه مبارزه، طرح‌های رژیم پهلوی را نقش بر آب کرد. امام خمینی (ره) در دی ماه ۱۳۵۷ شورای انقلاب را تشکیل داد.
شاه نیز پس از تشکیل شورای سلطنت و اخذ رأی اعتماد برای کابینه بختیار در روز ۲۶ دی‌ماه از کشور فرار کرد. خبر در شهر تهران و سپس در سراسر ایران پیچید و مردم در خیابان‌ها به جشن و پایکوبی پرداختند.
سرانجام در ۲۲ بهمن ماه سال ۵۷، رخدادی عظیم به وقوع پیوست و با به ثمر نشستن انقلاب به رهبری حضرت امام (ره) و جانفشانی بی نظیر مردم در اجرای رهنمودهای امام (ره) و مراد خود، افقی جدید برای رهایی و آزادی تمامی ملل مستضعف جهان گشوده شد.
نظر شما