به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، در دوران شیوع ویروس کووید -۱۹ بسیاری از افرادی که دارای بیماری‌های زمینه‌ای هم‌چون دیابت و مشکلات قلبی عروقی هستند، با هدف حفظ سلامتی خود و دیگران به اجبار یا به‌طور اختیاری اقدام به قرنطینه خانگی کرده‌اند. تأمین نیازها و خریدهای روزانه این افراد معمولاً توسط گروه‌های داوطلب یا آشنایان انجام می‌شود. با این‌حال برخی افراد مانند مبتلایان به اختلالات بینایی که شامل افراد کم‌بینا و نابینا محسوب می‌شوند، در رده‌بندی گروه‌های آسیب‌پذیر قرار ندارند و مجبور هستند خودشان برای خرید مایحتاج خود اقدام کنند.
بعضی بیماری‌های چشمی هم‌چون بیماری ماکولا وابسته به سن، بیماری‌های ارثی شبکیه چشم و گلوکوم (آب سیاه) از اصلی‌ترین دلایل نقص بینایی در اروپا به شمار می‌روند و سالانه عده بسیاری را درگیر می‌کنند. هرچند این مشکلات باعث حساسیت و آسیب‌پذیری بیشتری نسبت به کووید -۱۹ یا هر بیماری‌های واگیردار دیگر نمی‌شود، اما مبتلایان به آنها معمولاً با چالش‌های بی‌شماری مواجه هستند که می‌تواند برای این افراد مشکل‌آفرین باشد. برای مثال بیشتر افرادی که در دسته‌بندی نابینایان قرار دارند، می‌توانند با استفاده از ذره‌بین و یا عینک‌های نمره بالا، از فاصله چند سانتی‌متری ببینند. بنابراین به اجبار توضیحات روی اجناس و قیمت‌ها را بسیار به صورت خود نزدیک می‌کنند که این امر احتمال آلوده شدن به ویروس را در آنها افزایش می‌دهد.
علاوه بر این تنها تعداد معدودی از نابینایان توان یا دانش استفاده از برنامه‌های هوشمند تلفن همراه را برای خواندن متون چاپ شده با صدای بلند یا اسکن بارکد، جهت شناسایی محصولات دارند و سایرین باید برای آگاهی از این موارد برچسب‌های بریل محصولات را لمس کنند، آنهم درصورتی که محصولات این امکان را داشته باشند و این خود یکی از موارد منع توصیه‌های بهداشتی محسوب می‌شود. استفاده از این روش‌ها در شرایط عادی منجر به حفظ استقلال فردی در نابینایان می‌شود، اما در حال حاضر اکثر مبتلایان به اختلالات بینایی با ترس ناشی از لمس محصولات، دست زدن به چشم‌ها، بینی و دهان خود و نیز قرار گرفتن طولانی‌مدت در محیط‌هایی هستند که به‌طور بالقوه می‌توانند منابع عظیم آلودگی ویروس کووید -۱۹ به حساب آیند.
مبتلایان به اختلالات شنوایی گروه دیگری از بیماران هستند که در دوران شیوع کرونا مشکلات زیادی دارند. رعایت قوانین فاصله‌گذاری اجتماعی برای افراد کم‌شنوا حتی نسبت به کم‌بینایان نیز دشوارتر است، چرا که شنیدن صدای فردی که دو متر از آنها فاصله دارد، برای آنها تقریباً غیرممکن است؛ این در حالی است که کم‌شنوایان در نهایت می‌توانند صداهایی را که در فاصله ۵۰ سانتی‌متری آنها شنیده می‌شود، تشخیص دهند. همچنین گزارشات نگران‌کننده‌ای مبنی بر نبود دسترسی این دسته از توانخواهان به سیستم‌های صوتی و لمسی برای استفاده در مراکز مراقبت بهداشتی و اجتماعی وجود دارد.
به‌منظور رفع این مشکلات بعضی از سوپرمارکت‌ها این امکان را به وجود آورده‌اند که یکی از کارمندان از لحظه ورود تا خروج فرد توانخواه او را همراهی کند، اما در این صورت نیز احتمال ابتلا به ویروس وجود دارد، چرا که فروشنده ممکن است یک ناقل بدون علامت باشد و فرد مدت زمان زیادی را در کنار او بگذراند؛ البته در بعضی فروشگاه‌ها نیز سیستمی راه‌اندازی شده است که نابینایان و کم‌بینایان به کمک آن می‌توانند با برقراری تماس تلفنی، سفارش کالای مورد نیاز خود و تقاضا برای قرار گرفتن در لیست اولویت تحویل، تنها برای پرداخت وجه و دریافت سفارشات مراجعه کنند؛ در صورت تقاضای این افراد برای حمل چرخ‌دستی کارمندان فروشگاه به کمک آنها خواهند آمد. همچنین بعضی کشورها هم‌چون لندن با راه‌اندازی طرح "تاکسی کارت" برای دریافت و تحویل موارد اضطراری، راهکاری مطمئن را برای خرید اقلام مایحتاج اساسی و برقراری ارتباطات ایمن افراد فراهم کرده‌اند.
از سوی دیگر خروج از منزل با یک عصای سفید برای بسیاری افرادی که با مشکلات بینایی مواجه هستند، اندکی دشوار بوده و به لحاظ روحی تأثیرات منفی روی آنها می‌گذارد، چراکه این کار القا کننده حس ناخوشایندی است مبنی بر این‌که همه افراد باید مراقب آنها باشند. بسیاری از نابینایان و کم‌بینایان از این حس که دیگران به اجبار باید مراعات حال آنها را بکنند، احساس ناراحتی دارند. در قرنطینه خانگی نیز مبتلایان به مشکلات بینایی در خواندن تاریخ‌های درج شده روی محصولات، دستورالعمل‌های مصرف غذاها و دوز تجویز شده داروها با مشکلات بسیاری مواجه هستند.
آن دسته از نابینایان که مهارت‌های فنی و ارتباطات اینترنتی خوبی دارند، ممکن است با استفاده از برنامه‌های تماس ویدیوئی، هوش مصنوعی نظیر Seeing AI و کمک دهنده‌های دیجیتالی هم‌چون BeMyEyes، زندگی راحت‌تری را در دوران قرنطینه تجربه کنند، اما سایر افراد نیازمند کمک‌های داوطلبانه از سوی افراد خیر و یا مؤسسات خیریه هستند. با این حال تعدادی از این افراد نیز هیچ تمایلی برای دریافت توجهات و کمک‌های ویژه از خود نشان نمی‌دهند و علاقه‌ای به قرار گرفتن در لیست گروه‌های آسیب‌پذیر ندارند. در شرایطی که تنها یک‌چهارم از افراد نابینا و کم‌بینا مشغول کار هستند و حدود ۴۰ درصد از فارغ‌التحصیلان مبتلا به این مشکل در هیچ اداره و سازمانی استخدام نمی‌شوند، قرار گرفتن آنها در دسته‌بندی گروه‌های آسیب‌پذیر ممکن است پیام‌های ناخوشایندی را در افراد جامعه ایجاد کند و بر کار و زندگی آنها تأثیر بگذارد.
بنابراین کمترین کاری که می‌توان برای کمک به این افراد برای عبور از بحران کرونا به کار بست، درک شرایط خاص این افراد بدون احساس ترحم و کمک به رفع نیازها و تهیه مایحتاج آنهاست.
نظر شما