به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، افراد کم سن و سال نسبت به اضطراب و استرس واکنشی متفاوت از بزرگسالان دارند، برخی سریع و برخی دیرتر عکس‌العمل نشان می‌دهند. به‌همین‌دلیل بزرگسالان نمی‌دانند که کودک به چه کمک‌هایی و چه زمان به آنها نیاز دارد. زمانی که کودکان و نوجوانان درگیر استرس هستند، مشاهده واکنش‌هایی که در ادامه ذکر می‌شود طبیعی است و در صورتی که هر یک از این رفتارها بیش از دو تا چهار هفته ادامه داشت و یا در آینده و به‌طور ناگهانی بروز کرد، این قشر به کمک بیشتری برای مقابله با مشکل فراگیر نیاز دارند.
سنین پیش از مدرسه (بین صفر تا پنج سال)
چسبیدن به والدین، پرستار یا مربی و تمایل به ماندن در جایی امن در این گروه سنی کاملاً طبیعی است و بسیاری از کودکان خردسال با مکیدن انگشت شست یا شب‌ادراری استرس خود را بروز می‌دهند. این کودکان ممکن است؛
· از بیماری، افراد غریبه، تاریکی و یا هیولا بترسند،
· درکی که از اپیدمی دارند را در بازی‌ها بیان و داستان‌هایی اغراق‌آمیز در این زمینه بگویند،
· با تغییر در ساعات خواب و عادات غذایی مواجه شوند،
· دردهایی غیرقابل‌توضیح داشته باشند،
· رفتاری پرخاشگرانه یا بیش‌فعالانه نشان دهند،
· مشکلات گفتاری پیدا کنند و یا سر ناسازگاری و نافرمانی گذارند.
حتی کودکان زیر دو سال که درکی از مشکلات و اتفاقات بد بیرون از دنیای خود ندارند، ناراحتی و استرس اطرافیان خود را درک می‌کنند. عکس‌العمل این کودکان شامل گریه‌های بدون دلیل، جمع‌گریزی و بازی نکردن با اسباب‌بازی‌ها می‌شود. گروه سنی سه تا پنج سال ممکن است بتوانند اثرات شیوع بیماری را درک کنند و در سازگاری با تغییرات یا کنار آمدن با چیزهایی که قرار است از دست برود دچار مشکل شوند و بیش از همیشه به بزرگترها وابسته شوند.
رده سنی ۶ تا ۱۹ سال
برخی از کودکان و نوجوانان در این رده سنی ممکن است واکنش‌های مشابه با کودکان کوچک‌تر در برابر اضطراب و استرس مربوط به شیوع بیماری‌های عفونی داشته باشند. این گروه توجه بیشتری از والدین خود می‌خواهند، از انجام تکالیف مدرسه و یا کارهای خانه سر باز می‌زنند و ممکن است به دلیل احساس نبود امکانات و تجهیزات مهم برای سلامتی، احساس گناه و حتی درماندگی داشته باشند.
کودکان ۶ تا ۱۰ سال، ممکن است از مدرسه رفتن بترسند، با دوستان خود قطع ارتباط کنند، با ضعف عملکرد درسی مواجه شوند، تمرکز خود را کاملاً روی مشکل قرار دهند، بدون دلیل پرخاش کنند و با درخواست از والدین برای پوشاندن لباس یا خوراندن غذا به آنها کوچک‌تر از سن خود رفتار کنند.
در رده سنی ۱۱ تا ۱۹ سال، با توجه به قرار داشتن در مرحله رشد و نمو و گذراندن دوران بلوغ، نوجوانان تغییرات جسمی و عاطفی زیادی را پشت سر می‌گذارند بنابراین مقابله با استرس ناشی از شیوع یک بیماری عفونی برای آنها دشوارتر از دیگران است.
این گروه واکنش خود نسبت به مشکل را انکار می‌کنند و در مواجهه با ناراحتی، یا سکوت می‌کنند و یا خود را سرحال و بی‌تفاوت نشان می‌دهند. برخی از آنها نیز از دردها و مشکلات جسمی بیش‌ازحدی که دارند شکایت می‌کنند چراکه واقعاً توانایی تشخیص یا مدیریت مشکلات عاطفی خود را ندارند. عده‌ای دیگر سرکش می‌شوند، به مقابله با تمامی بزرگترها و مسئولین چه در خانه و چه در مدرسه برمی‌خیزند و حتی ممکن است درگیر رفتارهای پرخطر هم‌چون استفاده از الکل و مواد مخدر و مواردی از این قبیل شوند.
با این حال لازم به ذکر است که کودکان و نوجوانان توانایی کنترل ترس و استرس خود در برابر شیوع بیماری‌های عفونی و خطرناک را دارند و می‌توانند نسبت به حفظ سلامت جسمی و عاطفی خود اقدام کنند.
در این میان مهم‌ترین نقشی که والدین می‌توانند ایفا کنند، برقراری روابط احساسی، گوش کردن و توجه نشان دادن به آنها است و ایجاد این اطمینان برای آنها که دوست‌داشته می‌شوند و همیشه تحت حمایت و حفاظت خانواده قرار دارند.
والدین، معلمان و پرستاران می‌توانند به کودکان کمک کنند تا احساسات خود را به کمک حرف زدن، نوشتن، نقاشی کشیدن، بازی کردن و آواز خواندن نشان دهند.
از آنجایی که بیشتر کودکان دوست دارند در مورد موضوعاتی صحبت کنند که باعث اضطراب و استرس آنها می‌شود، پس لازم است برای آنها وقت گذاشت، احساساتشان را پذیرفت و اطمینان داد که احساس غم، ناراحتی و استرس کاملاً عادی است و گریه کردن می‌تواند به تسکین آن کمک کند. با این حال لازم است تا حد امکان کودکان را از شرایط استرس دور نگه داشت و درحالی‌که در مورد بیماری و نشانه‌هایش به آنها هشدار داده می‌شود دسترسی‌شان به اخبار ناگوار را محدود کرد.
نظر شما