به گزارش ایمنا، فضای مجازی در روزگار ما پل ارتباطی بین هزاران و حتی میلیونها انسانی است که فارغ از محدودیتهای زمانی و مکانی با یک هدف و یک وسیله در کنار یکدیگر جمع میشوند؛ انسانهایی که در این فضا برای دنبال کردن موضوعات مورد علاقه خودشان دلایل خاصی را دارند و فلسفهای را برای آن تعریف میکنند. کانالها، صفحات و سایتهای مختلف به دنبال اهداف خود برای انتشار مطالب، نوشتهها و تصاویر باهم در حال رقابت هستند، در این بین افرادی فارغ از همه دغدغههای مادی هدف بزرگتری را دنبال میکنند؛ مثل «سعید صادقی» از عکاسان بهنام انقلاب اسلامی و دفاع مقدس که این روزها در کانال شخصی خود به دنبال یک دغدغه ۴۰ ساله است.
او پیش از این هم در فضای حقیقی به دنبال گذشته و تصاویر خود در جستوجوی آدمهایی بوده که روزی قدمهای مهمی برای کشور برداشتند و امروز گذر تاریخ آنان را از متن زندگیهایمان دور کرده است. صادقی سالهاست که به دنبال صاحبان تصاویری است که چهره آنان را در قاب دوربین خود ثبت کرده، شهر به شهر و روستا به روستا میگردد تا به گفته خودش «هویت فراموش شده» را به آنها بازگرداند.
صاحبان تصاویر، هویت ما هستند
اولین بار تبلیغ کانال صادقی را در صفحات اینستاگرام دیدم، با این عنوان که یک عکاس جنگ به دنبال سوژههای عکاسی خود در دوران دفاع مقدس کانالی تأسیس کرده تا از این طریق افراد حاضر در تصاویر خود را بشناسد. کانال صادقی در ابتدای تأسیس بازدیدکننده و عضو زیادی نداشت اما کمتر از یک ماه تعداد اعضای آن نزدیک به ۲ هزار و ۵۰۰ نفر رسید؛ البته از زاویهای دیگر که نگاه کنیم این تعداد اعضای کانال نیستند که به کانال صادقی رسمیت میبخشند، بلکه هدف دنبال شده در آن و آدمهایی که به نوعی به گذشته تاریخی ما از زمان دفاع مقدس مربوط میشوند برای این کانال و افرادش مهم هستند.
صادقی هنوز درگیر گذشته است، این را خودش میگوید و معتقد است عکاس دغدغه مند هنوز درگیر گذشته است این درگیری هم به درد کسی نمیخورد مگر اینکه هدف داشته باشد، او میگوید: «این تصاویر و چهرههایی که در آن به ثبت رسیده است هویت ما هستند. من حس میکنم نسبت به ارزشها و باورهایی که برای آن تلاش کردیم احساس تعلق و دین میکنم، در واقع میخواهم بار دیگر در این تصاویر ارزشهای اخلاقی، انسانیت، نجابت، شرافت و ارزهای کمرنگ شده امروز جامعه را پررنگ کنم.»
بازگشت اقتدار از دست رفته یک پدر با دیدن تصاویر گذشته
صادقی اولین قدمهایش برای پیدا کردن آدمهای داخل عکس را با رفتن به شهرهای دیگر شروع کرده، کاری که در ظاهر سخت است اما برای او سختی همراه با لذتی است که صادقی را به گذشته شیرین دفاع مقدس پیوند میدهد. «زمانی در شرایط سختی قرار گرفتم و احساس کردم باید برای آنچه که روزی دلم و فکرم با آن بوده کاری کنم. اینطور نبود افرادی که از آنها عکس گرفتم را بشناسم، اینها اکثراً افرادی هستند که من نمیشناسم، بعد از پیدا کردن افراد خودم با هزینه شخصی تصاویر را چاپ کرده و به شهرستانها رفتم و تصاویر رزمندهها را تقدیم آنان کردم. با این کار احساس غرور به من دست میدهد چون واکنش خانواده و فرزندان رزمندهها برایم جالب است که میبینند پس از سالها کسی به پدرشان توجه کرده.»
صادقی کمتر حرف میزند و کمتر مینویسد، او حرفهایش را با ثبت تصاویر از گذشته و اقدام امروزش برای پیدا کردن آدمهای عکس بیان میکند. او گریزی هم به اتفاقات روز جامعه و کم رنگ شدن برخی ارزشها مثل احترام به جایگاه زن میزند و میگوید: «کار من برای پیدا کردن رزمندههای قدیمی یک هدف دیگر هم دارد، خواستم با این کار به آیندگان بگویم گوهرهای اصلی ما همسران و مادران این رزمندهها و شهدا هستند. امروز کار بزرگ آنها مشخص است که اگر این همسران و مادران نبودند باورهای خوب شکل نمیگرفت.»
پیدا شدن آدمهای قدیمی در کانال مجازی
به نظر صادقی فضای مجازی به او در پیدا کردن آدمهای تصاویرش کمک زیادی کرده و روند کارش را سرعت داده. قبلاً این کار را از طریق مطبوعات انجام میداد اما به تازگی از فضای مجازی کمک گرفته است. در طول راه اندازی کانال که کمتر از یک ماه از آغاز به کار آن میگذرد نزدیک به ۹ نفر از افرادی که تصاویر آنان از دوران جبهه و جنگ در فضای کانال منتشر شده، پیدا شدهاند. صادقی به داستان پیدا شدن صاحبان برخی از تصاویر اشاره میکند: «مثلاً خانم ۷۰ سالهای تماس گرفت که در کرج ساکن بود و تصویر فرزند شهید یکی از همسایههایش را از بین تصاویر پیدا کرده بود. یا مثلاً یکی از تصاویر مربوط به جانباز قطع نخاعی است که وقتی با او تماس گرفتم خیلی خوشحال شد. مواردی هم وجود داشته که شخصی تصویر را با فردی اشتباه گرفته.»
قرار است تصاویر کتاب شود، کتابی که تاریخ پرافتخار روزهای جنگ را روایت کند و راوی خواندنی و دیدنی از آن دوران باشد، این را صادقی از نتیجه جستوجوی صاحبان تصاویری که ۳۰ سال پیش آنها را ثبت کرده میگوید و ادامه میدهد: «میخواهم هویتی که امروز گم شده و نباید تحریف شود را با انتشار کتاب نشان دهم. نکته مهم دیگر این است که با چاپ این تصاویر حس غرور خانوادههای افراد داخل عکس به آنان باز میگردد. خیلی از این رزمندهها در گذر زمان دچار فراموشی شدهاند و لازم است امید دوباره به آنان بازگردد. در دیدارم با رزمندههای قدیمی فرزندانی را دیدم که از دیدن تصویر پدرشان احساس غرور کردند، یا دختر شهیدی که وقتی تصویرش پدرش را به او دادم چقدر در بین خانواده همسرش احساس سربلندی کرد و خانواده چنان به این عروس افتخار کردند که برای خود من جالب بود.»
منبع: خبرگزاری دفاع مقدس
نظر شما