به گزارش ایمنا؛ علیرضا کریمی متولد ۲۲ شهریور سال ۱۳۴۵ در محله سیچان اصفهان به دنیا آمد؛ به دلیل بیماری شدیدی که داشت پزشکان معتقد بودند که زیاد زنده نمی‌ماند؛ به طوری که در چهارسالگی کبد او از بین رفته و دیگر امیدی به زنده ماندنش نبود؛ روزی اما سید سبزپوشی به مغازه پدرش رفته و بی‌مقدمه می‌گوید کار خوبی کردی که علیرضا را نذر آقا ابالفضل(ع) کردی؛ همین امروز سفره آقا ابالفضل (ع) را پهن کن و به مردم غذا بده؛ اسکناسی را هم به عنوان برکت کاسبی، به پدر علیرضا می‌دهد و می‌رود. با این حال، مدت زیادی طول نمی‌کشد که علیرضا به طور معجزه‌آسایی شفا پیدا می‌کند.
جنگ می‌شود و علیرضا به جبهه می‌رود و در عملیات محرم به خاطر اصابت گلوله خمپاره، سر، دست و پایش مجروح می‌شود؛ اما پس از پایان دوران مجروحیت به جبهه باز می‌گردد؛ تا اینکه فرمانده گردان امیرالمؤمنین(ع) به خاطر شجاعت و مدیریتی که علیرضا از خود نشان داده بود، مسئولیت دسته دوم از گروهان ابالفضل(ع) را به او می‌دهد.
تا اینکه آخرین دیدار با خانواده‌اش فرا می‌رسد؛ به مادر می‌گوید «ما مسافر کربلائیم راه کربلا که باز شد بر می‌گردیم»؛ البته در پایان آخرین نامه‌اش هم نوشته بود «به امید دیدار در کربلا».
می‌رود تا راه کربلا را باز کند؛ سال ۱۳۶۱ عملیات والفجر ۱ منطقه عملیاتی فکه- تنگه ابوغریب؛ هر دو پای علیرضا مورد هدف تیرهای عراقی قرار می‌گیرد و در جواب فرمانده‌اش که می‌خواهد او را به عقب بیاورد می‌گوید «شما فرمانده‌ای، برو بچه‌ها منتظرت هستند».
علیرضای 16 ساله در حالیکه روی زمین افتاده و به سختی می‌خواست خودش را به سمت تپه‌ها بکشاند، یکی از تانک‌های عراقی به سرعت به سوی او رفته و از روی پاهایش رد می‌شود....
۱۶ سال بعد درست همان روزی که نخستین کاروان به صورت رسمی عازم کربلا می‌شود پیکرش را در منطقه فکه شمالی پیدا کرده و شب تاسوعای حسینی به وطن باز می‌گردانند.
نظر شما