به گزارش ایمنا، خانۀ انتهایی کوچۀ تاج که یادگار سالها زندگی جلال الدین تاج اصفهانی است اکنون به آپارتمانی بلندبالا تبدیل شده است، اما فرزندان استاد آنقدر به پدر ارادت داشته و دارند که نام این آپارتمان را «خانه تاج اصفهانی» نام نهاده اند و هنوز هم طبقۀ همکف این خانه درکنار مادر حاضر می شوند. خانه ای که به گفته «همایون تاج اصفهانی» فرزند استاد در آیندۀ نه چندان دور به مرکز فرهنگی تاج تبدیل خواهد شد.
اما ۱۳ آذرماه سال ۱۳۶۰ در تقویم اصفهان یادآور روزی است که استاد از دنیای فانی به سرای باقی شتافت، به همین بهانه بخش هایی از گفتگوی «همایون تاج اصفهانی» با خبرنگار ایمنا را که در شهریورماه سال جاری و در دو روز متوالی در سرویس فرهنگ و هنر این خبرگزاری منتشر شد، و مورد استقبال قابل توجهی ازسوی مخاطبان قرار گرفت مرور می کنیم.
همایون تاج درباره روز مرگ استاد آواز ایران چنین می گوید:
«بابا تاج ۱۳ آذر ساعت ۹ و نیم شب فوت کرد. اتفاقاً شبی که بابا فوت شد من چندسالی بود که در اصفهان زندگی می‌کردم و در همین شهر ازدواج کردم و پسرم روزبه بدنیا آمد که حالا ۳۸ ساله است. زمانی که بابا فوت شد روزبه ۲ ساله بود و داشت با بابا بازی می‌کرد که یک‌دفعه بابا دستش را روی سینه اش گذاشت و گفت «آخ آخ اینجام سوخت». دویدم و دیدم بابا عرق زیادی کرده و صورتش قهوه‌ای شده، روی تخت خواباندمش. تلفن زدم به مرحوم آقای دکتر بقراطیان، گفت بیا دنبالم. آقای بقراطیان دکترِ بابا بود و خیلی بابا را دوست داشت. خیلی مهم است که دکتر در وقت طبابت دستپاچه نشود، اما آقای بقراطیان اینقدر بابا را دوست داشت و این حالت بابا رویش اثر گذاشت و هول شده بود که من یادم هست چمدان طبی‌اش را که می‌خواست بازکند وارونه باز کرد و همه محتویات کیفش به پایین ریخت. خلاصه آن شب همه بودیم جز جمشید که آمریکا بود. بابا درعرض یک ساعت و نیم فوت شد. خواهر کوچکم پروانه، بابا را روی زانویش گذاشت و بعد از یکساعت و نیم بابا تاج فوت شد».
وی دربارۀ خاکسپاری استاد تاج نیز تصریح می کند: «خیلی شلوغ بود. صبح زود زنگ زدم به عمو کسایی و شاطر رمضان و همه و همه به خانه آمدند. سال ۶۰ یادم هست که خیلی شهید می‌آوردند، ما حوض بزرگی که در حیاط داشتیم را تمیز کردیم و بابا را در همین خانه شستیم و همه کارها را کردیم و بابا را تا کنار سی‌وسه پل برده و بعد در ماشین گذاشتیم و به تخت فولاد رفتیم. مراسم سوم بابا هم در مسجد لنبان برگزار شد. مراسم هفتم هم خیلی‌ها آمدند، آقای شجریان هم آمده بود. من همه نوارهای آن زمان را دارم، آقای شجریان قرآن خواند ولی من دیر متوجه شدم و نتوانستم ضبط کنم. چهلم بابا آقای موذن زاده اردبیلی هم آمدند. برای مراسم سالگرد بابا هم در سال اول، فامیل و خانواده جمع شدند و رفتیم سر قبر بابا تاج و بعد دیدیم دو سه نفر از دوستان بابا هم آمده بودند و مجموعاً ۱۵ نفر بودیم، سال دوم ۵۰ نفر شدیم و همینطور تا حالا ادامه پیدا کرده و این موضوع کاملاً جا افتاده که ۱۳ آذرماه که سالمرگ باباست و خیلی ها به تکیه سیدالعراقین در تخت فولاد می آیند و هم فال و هم تماشاست. همیشه ۱۳ آذر بر سر قبر بابا برنامه هست و آقای شاه‌زیدی همت کرد و این جمع شدن ها بر سر قبر بابا به رسمی معمول تبدیل شد. حدود ۲۴ سال پیش زمانی که آقای جوادی شهردار اصفهان و آقای زهتاب مدیرکل اداره ارشاد استان اصفهان بودند و به همت عمو کسایی و همه دوستدارن بابا، یک مقبره خیلی قشنگ ازسوی شهرداری اصفهان برای بابا ساخته شد. بابا، عمو کسایی و بسیاری از هنرمندان ارزش‌های هر جامعه هستند که باید یادشان حفظ بشود چراکه سرمشق های خوبی هستند».بر روی سنگ قبر جلال الدین تاج اصفهانی، آمده است:
«گر تو خواهی که بجویی دلم، امروز بجوی، ورنه بسیار بجویی و نیابی بازم»، همچنین بخشی از شعر منوچهر قدسی نیز بر روی سنگ قبر تاج حجاری شده است:
«ای نغمه سنج، بلبل گلزار زنده رود. کز فرقت تو رود کند بانگ رود رود
ای تاج افتخار هنر، ای که آمده است عنوان تاج بهر تو از آسمان فرود
هرکس شنید نغمه جان پرور تو گفت، بر تاج آفرین و به تاج آفرین درود
فریاد قرنها غم و شادی قوم ما، بودی نهفته در تو و آن شیون سرود
صدقرن گر بیاید و صد قرن گر رود، دیگر نظیر تاج نبینی بدیر و زود
عمری گذاشت با شرف و عزت و هنر، وآن عمر هر نفس بجلال وطن فزود
با خیل بلبلان چمن در خزان گل، پرواز کرد و بست لب از گفت و از شنود
ماتم گرفت قدسی و تاریخ او نوشت، همراه بلبلان ز چمن تاج پرگشود».
مقبرۀ «جلال الدین تاج اصفهانی» در تخت فولاد اصفهان، همواره پذیرای دوستداران تاج اصفهانی است و امید است که خانۀ وی در کوچه تاج نیز به محفلی برای دوستداران و علاقمندان «بابا تاج» تبدیل شود. تاجی که به واقع تاج سر آواز ایرانی بود.
نظر شما