امروزه توسعه برنامهریزی شهری و افزایش میزان رضایت از کیفیت زندگی در فضاهای شهری از اهداف اصلی شهرها محسوب میشود. به همین دلیل، محققان معتقدند برنامهریزی همسو با بهبود کیفیت زندگی میتواند زمینههای دیگر توسعه مانند توسعه اجتماعی، اقتصادی و کالبدی را به همراه داشته باشد.
نادیده انگاری ارزشهای اجتماعی، فرهنگی و هویتی نهفته در فضاهای شهری، بی توجهی به ارتقای کیفیتهای محیطی در فضاهای شهری و کیفیتهای مؤثر در پیوندها و جابجاییهای شهری و تأکید صرف بر ادراکات ذهنی طراحان شهری یا معماران، سبب شکلگیری فضاهایی مردم گریز در ساختار شهری شده است.
