به گزارش خبرگزاری ایمنا؛ سعید ساکت، معاون حملونقل و ترافیک شهردار اصفهان در یادداشتی نوشت: «استفاده از اتوبوس برقی، صرفاً یک جایگزینی «دیزل» با «الکتریسیته» نیست، بلکه معرفی یک نسل جدید از حمل و نقل هوشمند ست.
این گذار از نسلی به نسل دیگر، یعنی یک تغییر ذهنیت. این ذهنیت یک نمود و نماد مشخص دارد و آن اضافه شدن «المان های جدید» در پهنه شهر است. در معماری هم همینطور است.
۲۶ آذر ۱۴۰۴ یک معماری جدید در حملونقل عمومی ایجاد شد چیزی که بارها در گذشته صرفاً به عنوان و سرخط و خبر و امید به آینده و اینکه روزی هم اتوبوس برقی خواهد آمد معرفی میشد، اما اکنون آن روز فرا رسیده و اتوبوس برقی را از ساحتِ خبر به کف خیابانها آمد، زیرا اراده معطوف به عمل برای این حرکت، وجود داشته است.
بگذارید از یک زاویه دیگر نگاه کنیم؛ تا پیش از این، پارکینگهای ما، صرفاً یک محل توقف خودروها بود اما از کمتر از یکسال گذشته تا کنون، شما تابلوهای آبی رنگی را مشاهده میکنید که نشان میدهد این پارکینگها، امکان شارژ خودروهای برقی را هم فراهم میکنند و پارکینگها مجهز به زیرساخت شارژ خودروهای برقی شدهاند.
این در حالی اتفاق میافتد که اگر دو سال پیش برق تقاطعات قطع میشد مردم نمیپذیرفتند که تقاطعات شهری برقشان قطع شود اما شهرداری مدعی برقی سازی حملونقل باشد و بخواهد ایستگاه شارژ خودروی برقی احداث کند!
پس تقاطعاتِ همیشه روشن، یک المان جدید در پیکره شهر است! همه شهرها لزوماً در شرایط ناترازی برقی این المان را ندارند.
ایستگاههای شارژ خودروهای برقی، یک المان جدید در پیکره شهر است. آیا همه کلانشهرهای ایران این المان را دارند؟ قطعاً نه! تاکسیهای برقی نیز همینطور.
المان دیگر که ۲۶ آذر ۱۴۰۴ معرفی شد اتوبوس برقی است! ما اینجا نمایشگاه برگزار نمیکنیم. اینجا نمایشگاه نیست که بگوییم مردم تماشا کنید! این یک اتوبوس برقی است و قرار است روزی روزگاری در آینده این اتوبوس در شهر اصفهان تردد کند. ما الان در همان آیندهای هستیم که وعده داده شده بود در همین دوره مدیریت شهری.
پس اتوبوس برقی که در سطح شهر تردد میکند یک المان زنده است که نشان میدهد قوای تدبیر شهر، تصمیم و عزم و اراده را بر برقی سازی جدی گرفته و شعاری عمل نکرده؛ یک المان دیگر هم وجود دارد و آن «کارایی انرژی» است.
به هر حال تجهیزات مکانیکی که با مکانیزم سوخت فسیلی کار میکنند از نظر بهره وری انرژی، تبدیل پذیری انرژی و راندمان، نسلی قدیمی محسوب میشوند؛ بگذارید یک مسئلهای که حتماً رانندگان و راهبران و مهندسان اتوبوسرانی به خوبی میشناسند را مرور کنیم.
روزی بحث بر سر این بود که اتوبوسها در ابتدا و انتهای خطوط یا در ایستگاههای اصلی و پایانهها، به ویژه در فصول سرد سال، به صورت سلو کار کنند تا طبق برنامه به خط اعزام شوند یا نه و خودروهایشان را خاموش کنند و دوباره روشن.
این مسئله موافقان و مخالفان زیادی داشت اما فلسفه اصلی آن مفهوم رانندگی اقتصادی بود (رانندگی اقتصادی یعنی سبک و شیوهای از رانندگی و استفاده از قابلیتهای حرکتی خودرو و نیرومحرکه آنکه به کمترین مصرف انرژی و نرمترین حرکت وسیله نقلیه منجر شود، این سبک معمولاً از طریق آموزش و یا استفاده از ابزارهای هوشمند که روی وسیله نقلیه قرار میگیرند انجام میشوند) اتوبوسهای برقی و بهطور کلی تجهیزات الکتروموبیلیتی چون از قابلیتهای کنترلی گستردهتری نسبت به وسایل نقلیه غیر برقی برخوردارند، فصل جدیدی از رانندگی اقتصادی را میگشایند و به زودی آن تصمیماتی که در گذشته محل مناقشه و اختلاف نظر بود، به خاطرات تبدیل خواهند شد. اما مسئله بکارگیری اتوبوسهای برقی در اینجا تمام نمیشود. اینکه
- با چه شیبی نسبت به برقی سازی ناوگان اقدام کنیم؟
- برقیسازی ناوگان اتوبوسرانی را در کدام خطوط و در چه نسبتی از شبکه به لحاظ توزیع زمانی مکانی تقاضای سفر پیاده سازی کنیم؟
- عملیات نگه داری و تعمیرات ناوگان برقی چطور یک پوست اندازی در پیکره اتوبوسرانی ایجاد خواهد کرد؟
- چه تخصصهای جدیدی برای حفظ عملکرد این سیستم نیاز است؟ به هر حال اتوبوس برقی هم یکی از المانهای جدید این شهر شد.
در اتفاقی تاریخی برای حمل و نقل عمومی اصفهان، نسل جدید اتوبوسهای برقی همزمان با ۲۶ آذرماه ۱۴۰۴ وارد چرخه خدمتی به شهروندان دیار نصف جهان شد.»
نظر شما