امنیت فقط موشک نیست؛ روایتی از جبهه‌ای که دیده نمی‌شود

به گزارش خبرگزاری ایمنا، وقتی از توان دفاعی ایران سخن گفته می‌شود، ذهن بسیاری به سمت موشک‌های دوربرد، سامانه‌های پدافندی و پهپادهای پیشرفته می‌رود.

این تصویر، واقعی و مهم است، اما کامل نیست. واقعیت آن است که قدرت نظامی سخت، تنها زمانی کارآمد است که بر شانه‌های نوع دیگری از امنیت سوار شود؛ امنیتی که دیده نمی‌شود، اما اگر نباشد، حتی پیشرفته‌ترین سلاح‌ها هم نمی‌توانند امنیت مردم را تضمین کنند.

امنیت پایدار، حاصل ترکیب قدرت سخت و امنیت نامرئی است؛ جایی که موشک، پهپاد و ارتش در کنار اطلاعات، پیشگیری، پدافند غیرعامل و امنیت روانی جامعه معنا پیدا می‌کند.

جبهه خاموش: سربازان گمنام امام زمان (عج)

در پشت صحنه امنیت کشور، نیروهایی فعالیت می‌کنند که کمتر نام و نشان آن‌ها رسانه‌ای می‌شود؛ نیروهایی که در افکار عمومی با عنوان «سربازان گمنام امام زمان (عج)» شناخته می‌شوند. مأموریت اصلی این نیروها نه نمایش قدرت، بلکه پیشگیری از بحران است.

آن‌ها تهدیدها را در مرحله شکل‌گیری شناسایی می‌کنند؛ از نفوذ امنیتی گرفته تا خرابکاری، جاسوسی و شبکه‌سازی دشمن. اگر این حلقه پیشگیرانه وجود نداشته باشد، حتی قوی‌ترین ارتش‌ها نیز باید هزینه‌های سنگینی برای مهار بحران‌های دیرهنگام بپردازند.

پدافند غیرعامل؛ مکمل قدرت نظامی

پدافند غیرعامل، بخش دیگری از «امنیت نامرئی» است که به‌طور مستقیم با قدرت سخت ارتباط دارد. این حوزه، زیرساخت‌ها را برای شرایط بحران آماده می‌کند، از مقاوم‌سازی مراکز حیاتی تا پراکندگی، استتار و ایمن‌سازی تأسیسات.

به بیان ساده، اگر موشک و سامانه دفاعی، «ضربه‌زننده و بازدارنده» هستند، پدافند غیرعامل نقش ضربه‌ناپذیر کردن کشور را بر عهده دارد. بدون این لایه، قدرت نظامی کارایی کامل نخواهد داشت.

جنگ شناختی؛ نبردی فراتر از میدان نظامی

در دنیای امروز، بخشی از جنگ‌ها پیش از شلیک نخستین گلوله آغاز می‌شود؛ در ذهن مردم. جنگ شناختی، عملیات روانی و جنگ رسانه‌ای، تلاش می‌کند اعتماد عمومی را هدف بگیرد، فضای اجتماعی را ملتهب و احساس ناامنی ایجاد کند.

در این میدان، ساختارهای امنیتی و رسانه‌ای ایران نقش مکمل نیروی نظامی را دارند، زیرا اگر جامعه از درون دچار فروپاشی روانی شود، هیچ توان نظامی نمی‌تواند امنیت پایدار ایجاد کند.

امنیت سایبری؛ دیوار دفاعی قرن جدید

قدرت نظامی در قرن بیست‌ویکم بدون امنیت سایبری، ناقص است. سامانه‌های موشکی، پدافند هوایی، شبکه‌های فرماندهی و حتی خدمات شهری، همگی به زیرساخت‌های دیجیتال وابسته‌اند.

دفاع سایبری ایران با رصد مداوم تهدیدات، مقابله با نفوذ و حملات اینترنتی، در واقع «خط پشتیبان» قدرت نظامی محسوب می‌شود. به همین دلیل است که امروز دیگر نمی‌توان میان امنیت نظامی و امنیت سایبری مرز روشنی کشید.

حفاظت از زیرساخت‌ها؛ پیوند امنیت ملی و زندگی روزمره

زیرساخت‌هایی مانند برق، آب، نفت، گاز و مخابرات، حلقه اتصال امنیت ملی به زندگی روزمره مردم هستند. اگر این شریان‌ها آسیب ببینند، اثر آن مستقیم در زندگی شهروندان نمایان می‌شود.

در اینجا نیز امنیت نامرئی نقش خود را نشان می‌دهد؛ حفاظت هم‌زمان فیزیکی و فناورانه از این زیرساخت‌ها باعث می‌شود قدرت نظامی کشور تنها یک ابزار جنگ نباشد، بلکه ضامن ثبات زندگی عادی مردم باشد.

امنیت ایران، نه فقط بر موشک استوار است و نه فقط بر فعالیت‌های پنهان. قدرت واقعی، در هم‌افزایی میان امنیت سخت و امنیت نامرئی شکل گرفته است.

موشک‌ها، پهپادها و توان نظامی، نقش «بازدارنده آشکار» را ایفا می‌کنند، در حالی که سربازان گمنام امام زمان، متخصصان سایبری، طراحان پدافند غیرعامل و فعالان جنگ شناختی، نقش «نگهبانان خاموش ثبات» را بر عهده دارند.

این ترکیب است که موجب شده تهدیدهای بسیاری پیش از آن‌که به بحران ملی تبدیل شوند، در مرحله نطفه مهار شوند و امنیتی پایدار برای جامعه شکل بگیرد.