به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، در گزارش جدیدی برگرفته از پایگاه معتبر بررسی جمعیت جهان (World Population Review) با عنوان «نقشه کشورهای سختکوش جهان در سال ۲۰۲۵»، بررسی جامعی از میانگین ساعات کار هفتگی در بیش از ۱۵۰ کشور جهان ارائه شده است که مجموع ساعات کاری رسمی و غیررسمی را در میان این کشورها مقایسه میکند.
بر اساس نتایج این مطالعه، بوتان در صدر فهرست قرار گرفته و با میانگین ۵۴.۵ ساعت کار در هفته، عنوان سختکوشترین کشور جهان را در سال ۲۰۲۵ از آن خود کرده است. پس از آن کشورهای سودان با ۵۰.۸ ساعت و لسوتو با ۵۰.۲ ساعت در رتبههای بعدی قرار گرفتهاند. در میان کشورهای آسیایی، نامهای امارات متحده عربی (۴۸.۴ ساعت)، پاکستان (۴۷.۵ ساعت) و هند (۴۵.۸ ساعت) در میان ۱۰ کشور نخست دیده میشود. این میانگینهای بالا بهطور معمول ناشی از ساختار اقتصادی مبتنیبر صنایع کاربر-محور، تعداد اندک مشاغل پارهوقت و فقدان نظامهای حمایتی اجتماعی گسترده است که کارگران را ناگزیر به انجام ساعات کاری طولانیتر میکند.
در منطقه خاورمیانه، کشورهایی همچون قطر (۴۶.۸ ساعت)، لبنان (۴۶.۴ ساعت) و عمان (۴۳.۶ ساعت) در میان کشورهایی با ساعات کاری بالا قرار دارند و ایران با میانگین ۴۳.۲ ساعت در هفته، از نظر زمانی بیشتر از میانگین جهانی کار میکند، اما نسبت به بعضی از کشورهای هممنطقه در وضعیت میانه قرار دارد. طول هفته کاری در ایران شباهت زیادی به ترکیه (۴۳.۸ ساعت) و سایر کشورهای آسیای جنوب غربی نشان میدهد.
در مقابل، کشورهای اروپایی با عملکرد اقتصادی توسعهیافته و سطح بالای رفاه اجتماعی، پایینترین ساعات کاری را به ثبت رساندهاند. هلند با ۲۶.۸ ساعت، نروژ با ۲۷.۱ ساعت و دانمارک با ۲۸.۸ ساعت در هفته، کمکارترین کشورهای جهان از لحاظ ساعات رسمی کار هستند. این کشورهای اروپایی از بهرهوری بالا، فناوری پیشرفته، سیاستهای حمایتی فراگیر و توازن مطلوب میان کار و زندگی برخوردارند که به آنها اجازه میدهد با ساعات کمتر، سطح مطلوبی از رفاه و تولید را حفظ کنند.
ایالات متحده آمریکا در میانه جدول جهانی قرار گرفته و با میانگین ۳۶.۱ ساعت کار در هفته، کمتر از میانگین جهانی اما بیشتر از بسیاری از اقتصادهای پیشرفته کار میکند. مقایسهها نشان میدهد کارکنان آمریکایی نسبت به همتایان خود در کانادا (۳۲.۳ ساعت)، بریتانیا (۳۱ ساعت) و فرانسه (۳۰.۸ ساعت) ساعات بیشتری را به کار اختصاص میدهند.
در سطح قارهای، دادهها بیانگر الگوهای متفاوت کاری هستند. آسیا و آفریقا بالاترین میانگین ساعات کار را دارند، زیرا بسیاری از کشورها در این مناطق هنوز متکی به بخشهای غیررسمی، کشاورزی و صنایع دستیاند. اروپا پایینترین میانگینها را داراست و به لطف ساختارهای اقتصادی پایدار و بهرهوری بالا، هفته کاری کوتاهتری را تجربه میکند. در قاره آمریکا، کشورهای شمالی همچون ایالات متحده و کانادا کمتر و کشورهای مرکزی ازجمله هندوراس و السالوادور بیشتر کار میکنند. در اقیانوسیه نیز میانگین ساعات کار بین ۳۴ تا ۴۰ ساعت نوسان دارد و کشورهای نیوزیلند (۳۳.۷ ساعت) و استرالیا (۳۱.۸ ساعت) میزان قابلتوجهی از تعادل کاری را نشان میدهند.
این تفاوت گسترده میان کشورها، بازتابی از سطح توسعه اقتصادی، بهرهوری نیروی کار، سیاستهای اجتماعی و نوع صنعت در هر جامعه است. کشورهایی با اقتصادهای پیشرفته بهطور معمول بر کیفیت کار و بهرهوری تمرکز دارند و توانستهاند استاندارد زندگی بالا را با ساعات کاری کمتر ترکیب کنند. در مقابل بسیاری از کشورهای در حال توسعه همچنان بر مبنای حجم کار و تلاش مداوم میچرخند تا معیشت اقتصادی پایدار را حفظ کنند.
به این ترتیب نقشه جهانی ساعات کار در سال ۲۰۲۵ تصویری چندلایه از واقعیت بازار کار جهانی ارائه میدهد که در آن بوتان، سودان و لسوتو بهعنوان نماد تلاش مداوم در رأس قرار دارند و هلند، نروژ و دانمارک با الگوی زندگی متوازن و بهرهوری بالا پایینترین ساعات کاری را به ثبت رساندهاند.
نظر شما