بانکی‌پور: قرآن باید در متن زندگی ما باشد

به گزارش خبرگزاری ایمنا، امیرحسین بانکی‌پور فرد، امروز _جمعه شانزدهم آبان_ در افتتاحیه سی‌ونهمین دوره مسابقات ملی قرآن و عترت دانشجویی اظهار کرد: پیامبر عظیم‌الشأن ما، پیامبر رحمت بودند. این پیامبر رحمت، با اینکه شوق دیدار خدا را داشتند، اما چندین مرتبه حضرت عزرائیل آمدند تا جان ایشان را بگیرند و ایشان به تأخیر انداختند و فرمودند نگران امتم هستم. حضرت عزرائیل از طرف خداوند قول دادند که خداوند می‌فرماید: «شما هر کس را شفاعت کنید، ما او را می‌آمرزیم». دلخوشی همه ما همین شفاعتی است که پیامبر در حق ما می‌کنند.

وی افزود: اما ما در سوره فرقان با آیه‌ای مواجه می‌شویم که در آن پیامبر اشاره می‌کنند که در روز قیامت از قوم خود شکایت می‌کنند.

نماینده مجلس شورای اسلامی ادامه داد: از این آیه معلوم می‌شود که امت پیامبر (ص) دو دسته می‌شوند، چون در دادگاه نمی‌شود شاکی و شفیع یک نفر باشند. یک عده از ما روز قیامت مورد شکایت پیامبریم و بقیه مورد شفاعت پیامبر. آنان که مورد شفاعت باشند، قطعاً رستگار می‌شوند و آنان که مورد شکایت باشند، دچار مشکل و بحران خواهند شد.

بانکی‌پور مطرح کرد: ملاک این شکایت و شفاعت، قرآن است؛ اینکه قرآن را مهجور کردیم یا نه. اگر مهجور کردیم، مورد شکایت قرار می‌گیریم. در واقع پیامبر باعث جهنمی شدن ما نیستند، بلکه وقتی می‌بینند بخشی از امتشان به سمت ضلالت می‌رود، شکایت ایشان بازتاب این انحراف است.

وی تصریح کرد: مهجوریت قرآن یعنی چه؟ یعنی قرآن نقشی را که باید در زندگی ما داشته باشد، از دست داده است. قرآن می‌گوید: «من کتاب هدایتم». اگر از قرآن هدایت بگیریم، قرآن را مهجور نکرده‌ایم؛ ولی اگر قرآن در متن زندگی، اخلاق، افکار و مسیر ما نباشد، قطعاً قرآن را مهجور کرده‌ایم؛ حتی اگر حافظ کل قرآن باشیم یا رتبه اول مسابقات قرآنی را داشته باشیم.

این عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی اشاره کرد: ملاک عدم مهجوریت قرآن، مسابقات و تلاوت ظاهری نیست. بلکه قرآن خودش فرموده: «ربّ تالِ القرآن و القرآن یلعنه»؛ یعنی چه بسا کسانی که قرآن تلاوت می‌کنند، اما قرآن آنها را لعن می‌کند. ملاک این است که چقدر باور داریم قرآن «تِبیاناً لِکُلِّ شَیءٍ» است؛ روشنگر همه چیز. چقدر باور داریم قرآن گره‌های ذهنی و فکری ما را باز می‌کند، حتی در مسیر دانش و علم.

بانکی‌پور مطرح کرد: خدا دو کتاب در اختیار بشر گذاشته است؛ یکی کتاب تکوین، یعنی عالم طبیعت، و دیگری کتاب تدوین، یعنی قرآن. بشر از کتاب طبیعت به خوبی بهره برد، از بی‌زبانی طبیعت با تدقیق و کار علمی توانست کشفیات بزرگ انجام دهد، اما از کتاب تدوین الهی استفاده نکرد.

وی افزود: ما مسیر دانش را در دل قرآن دنبال نکردیم. ما فقط از طبیعت دانش گرفتیم، نه از شریعت. پس از آنچه خدا در اختیار ما گذاشت، فقط نیمی را استفاده کردیم و نیم دیگر را رها کردیم. قرآن بکر مانده، دست‌نخورده و هنوز بشر از قرآن بهره علمی و معرفتی واقعی نبرده است.

این نماینده مجلس ادامه داد: مهجوریت قرآن همین است: قرآن می‌گوید من «تِبیان کل شیء» هستم، ولی ما باور نکردیم. نه به سراغش رفتیم، نه امتحان کردیم، نه انس دائمی با آن داشتیم. اگر با قرآن مأنوس شویم و در آیاتش تأمل کنیم، شاید پاسخ بسیاری از مسائل زندگی را بیابیم، اما ما توجه نکردیم. این رابطه فقط وقتی حاصل می‌شود که انسان پیوند زنده و دائم با قرآن داشته باشد.

بانکی‌پور مطرح کرد: قرآن می‌فرماید: «أفلا یتدبرون القرآن؟» چرا تدبر نمی‌کنید؟ دلیل مهجوریت قرآن همین است که ما تدبر نمی‌کنیم. «هذا بیانٌ للناس»؛ این کتاب با همه مردم سخن گفته است. کل قوم، قرآن را مهجور کرده‌اند. خطاب قرآن عام است، برای عموم مردم.

وی تصریح کرد: چه مانعی وجود دارد که ما از قرآن بهره نمی‌گیریم؟ چرا خودمان را بر قرآن عرضه نمی‌کنیم و متفطن قرآن نمی‌شویم؟ شما که در مسیر علم هستید، بیایید در مسیر دانش خودتان واقعاً قرآن را جدی بگیرید. ببینید معجزه‌ی این کار چیست. راهش هم رابطه مستمر با قرآن است.

این عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی اشاره کرد: تا با قرآن صمیمی نشویم، لب به سخن نمی‌گشاید. حقیقت قرآن روز قیامت وقتی آشکار می‌شود، در اصول کافی آمده است که وقتی قرآن در جمع پیامبران وارد می‌شود، همه می‌گویند این کدام پیامبر بزرگ است؟ و وقتی در میان علما قرار می‌گیرد، می‌گویند این کدام عالم است؟ یعنی حقیقت قرآن، حقیقتی انسانی است؛ انسانی کامل.

بانکی‌پور مطرح کرد: ما نگاه شی‌ء‌انگارانه به قرآن داریم، نه نگاه انسانی. قرآن انسانی است که باید با او ارتباط گرفت، باید دوستش داشت، باید با او انس گرفت. همان‌طور که اگر عالمی بزرگ در منطقه‌ای زندگی کند، تا با او صمیمی نشویم و مقابلش زانو نزنیم، نمی‌توانیم از دانشش بهره ببریم، فقط می‌توانیم ظاهرش را تماشا کنیم.

وی افزود: هر وقت فهمیدیم قرآن انسان است، نه شیء، آنگاه می‌دانیم که حرمتش فقط در احترام ظاهری نیست. این انسانِ الهی، در دلش حرف‌های بسیاری برای ما دارد. او تأسف می‌خورد که چرا ما پای صحبت‌هایش نمی‌نشینیم، چرا از سخنانش استفاده نمی‌کنیم.

این نماینده مجلس ادامه داد: شخصیت‌هایی مانند مقام معظم رهبری یا حضرت امام (ره) با آن همه مشغله، روزانه یک یا دو جز قرآن را تلاوت می‌کردند. اما امثال من حتی نمی‌توانیم خود را متعهد به یک صفحه قرآن در روز کنیم. آنها قرآن را برای ثواب نمی‌خواندند، بلکه برای اینکه بتوانند جامعه را بهتر اداره کنند و در مسائل زندگی از قرآن گره‌گشایی بگیرند. اتصال معرفتی خود را از راه قرآن برقرار می‌کردند.

بانکی‌پور مطرح کرد: ائمه معصومین (ع) که در قله دانش بودند نیز چنین بودند؛ امام رضا (ع) می‌فرمود: «می‌توانم همه قرآن را در یک روز بخوانم، ولی می‌خواهم با تأمل بخوانم».

وی افزود: چرا آنان با قرآن چنین انس دائمی داشتند، ولی ما خود را بی‌نیاز از ارتباط با آن می‌دانیم؟ این فرصت‌هایی که کنار هم جمع می‌شویم، باید به این موضوع فکر کنیم و تصمیم بگیریم که از این سفره گسترده الهی بهره ببریم.

این نماینده مجلس ادامه داد: همه ما تأسف می‌خوریم که چرا خدمت امام زمان (عج) نیستیم و دسترسی نداریم، اما فراموش می‌کنیم که یکی از آن دو «ثَقل» غایب است و دیگری را ما خودمان غایب کرده‌ایم. خدا را شکر که نعمت قرآن را از ما نگرفته است؛ اگر بنا بود مثل امام زمان از قرآن هم جدا باشیم، چقدر آسیب می‌دیدیم.

بانکی‌پور مطرح کرد: حال که قرآن در اختیار ماست، چرا از آن استفاده نمی‌کنیم؟ امیدوارم خداوند به ما توفیق دهد تا بتوانیم بهره واقعی خود را از قرآن ببریم.