به گزارش خبرنگار ایمنا و به نقل از مؤسسه فیزیک آمریکا، «اوله پیترز» از آزمایشگاه ریاضیات لندن و «ماری گلمن»، فیزیکدان برنده نوبل فیزیک سال ۱۹۶۹، در مقالهای در نشریه Chaos از بنیاد علمی AIP، به یک خطای تاریخی در بنیان نظری اقتصاد اشاره کردهاند که ریشه آن به سال ۱۷۳۸ و کار دانیل برنولی بازمیگردد. به گفته این محققان، این اشتباه در قرن نوزدهم توسط لاپلاس اصلاح شد، اما مجدداً در دهه ۱۹۳۰ توسط منگر به اقتصاد مدرن بازگشت.
پژوهش آنها بر مفاهیم بنیادین زمان و تصادف (Randomness) تمرکز دارد؛ مفاهیمی که اقتصاد از قرن هفدهم برای توصیف رفتار انسان در برابر عدمقطعیت بهکار گرفت. بر اساس دیدگاه کلاسیک، ارزش اقتصادی یک ریسک یا قمار بر پایه میانگین نتایج در «جهانهای موازی» محاسبه میشود. اما پیترز و گلمن میگویند این نگاه، واقعیت دینامیکی زندگی واقعی را نادیده میگیرد، زیرا انسان فقط در «یک جهان» زندگی میکند و تجربهاش در طول زمان معنا پیدا میکند.
به باور آنها این جابهجایی دیدگاه از میانگین در جهانهای فرضی به تکمسیر زمانی واقعی میتواند بسیاری از تناقضهای دیرینه علم اقتصاد را حل کند؛ از جمله پارادوکس سنتپترزبورگ و مسئله نابرابری ثروت که در این چارچوب، ریسک نهفقط یک پدیده روانشناختی بلکه یک عامل واقعی در تغییر ثروت در گذر زمان تلقی میشود.
پژوهشگران با استفاده از این مدل جدید، ارزیابیهای تازهای از بازار بیمه، کارایی بازارهای مالی و مدیریت ریسک ارائه دادهاند. این چارچوب حتی میتواند مفاهیم کلیدی مانند «بازار کارا» و «حق بیمه سهام» را بازتعریف کند.
پیترز در اینباره توضیح میدهد «ما ۳۵۰ سال اقتصاد داشتیم که زمان را از معادله کنار گذاشته بود. وقتی آن را بازمیگردانیم، پاسخ بسیاری از معماهای نظری، به شکلی شگفتانگیز ساده و زیبا پدیدار میشود.»
به گفته او، گام بعدی پژوهش، بررسی پیامدهای این اصلاح نظری بر اقتصاد رفاه و سیاستهای نابرابری است، هرچند پیادهسازی آن به دلیل تفاوت بنیادین با رویکرد سنتی، چالشی برای جامعه علمی محسوب میشود.
نظر شما