به گزارش خبرگزاری ایمنا، نرگس کاظمی ونهری دبیر سرویس اقتصاد خبرگزاری ایمنا، در یادداشتی نوشت: «امروز ۱۸ مهر، روز زایندهرود است؛ روزی که برای ما اصفهانیها بیش از یک مناسبت ساده است. روزی برای یادآوری رگی حیاتی که سالها خون زندگی را در رگهای شهر و دیارمان جاری میکرد، اما حالا صدای نالههایش را در بستر خشک و ترکخوردهاش میشنویم.
زایندهرود، رودی است که از کوههای بلند زاگرس سرچشمه میگیرد و در طول مسیرش دشتهای وسیع و حاصلخیز اصفهان را سیراب میکند. این رودخانه بیش از هزار سال است که نه تنها منبع آب آشامیدنی و کشاورزی است، بلکه بستر فرهنگ و تمدنی بزرگ در این سرزمین بوده است. پلهای تاریخی چون سیوسهپل، خواجو و مارنان، شاهدانی زنده بر شکوه روزهای پرآب این رود هستند؛ جایی که مردم اصفهان در کنار آن خاطراتی از شادی، زندگی و گذر زمان ساختهاند.
اما امروز، زایندهرود دیگر رمقی ندارد. خشکسالیهای پیدرپی، برداشت بیرویه آب و مدیریت نادرست منابع، باعث شده تا بخشهای وسیعی از این رودخانه که زمانی پرآبترین رود مرکزی ایران بود، خشک و بیجان شود.
کشاورزان زحمتکش حاشیه رودخانه که روزگاری با آب زایندهرود زمینهایشان را آباد میکردند، حالا با چشمهایی پر از ناامیدی، به بستر خشک رود نگاه میکنند. مردم شهر که خاطراتشان با صدای جریان آب گره خورده بود، حالا از نبودن آن رنج میبرند.
روز گذشته حامد یزدیان نماینده مردم اصفهان در مجلس شورای اسلامی که از مطالبهگران به حق احیای زاینده رود است گفته بود زایندهرود امروز دیگر مثل گذشته نیست. کاهش منابع آبی، مدیریت نادرست و فشارهای اقتصادی باعث شده این رودخانه به وضعیت بحرانی برسد. اگر راهکاری اساسی و فوری اتخاذ نشود، ممکن است برای همیشه جریان آب قطع شود و این به معنای از دست رفتن هویت و زندگی بسیاری از مردم منطقه است.
صحبتهای یزدیان برای من که سالها کنار این رودخانه بزرگ شدهام، مثل زنگ خطری است که هر روز بلندتر میشود. زایندهرود فقط یک رودخانه نیست؛ زایندهرود روح اصفهان است، هویت و زندگی مردم این دیار را در خود جای داده است. با خشک شدن آن، تنها یک جریان آب قطع نمیشود، بلکه بخشی از تاریخ، فرهنگ و آینده این سرزمین در معرض نابودی قرار میگیرد.
امروز، در روز زایندهرود، باید همه ما، مردم، مسئولان و فعالان محیط زیست باید بدانیم که حفظ این رودخانه مسئولیتی همگانی است. احیای زایندهرود به معنای بازگشت زندگی، امنیت غذایی و حفظ تنوع زیستی است.
حتی بدون زایندهرود، بسیاری از کسبوکارها، فرهنگها و زندگیهای این منطقه بیجان خواهد شد.
اما هنوز امید هست. امیدی که در نگاه کشاورزان، کودکان و جوانانی دیده میشود که باور دارند با مدیریت صحیح، صرفهجویی در مصرف آب و برنامهریزیها و تصمیمگیریهای کشوری بلندمدت میتوان دوباره صدای خروش آب را شنید.
و در پایان روز زایندهرود، فرصتی است برای اینکه صدای مردم شنیده شود و فریاد نجات این رگ حیاتی به گوش همه برسد.»
نظر شما