به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از ساینسدیلی، پژوهشگران NCEAS نزدیک به دو دهه پیش نخستین مدل جامع اثرات انسانی بر اقیانوس را طراحی کردند. به گفته هالپرن، پیش از آن محققان معمولاً تنها یک عامل را بررسی میکردند و تصور غالب این بود که اقیانوس آنقدر وسیع است که انسان نمیتواند تهدید جدی برای آن باشد.
انتشار مقاله سال ۲۰۰۸ در مجله Science نشان داد که هیچ نقطهای از دریاهای جهان دستنخورده نمانده و ۴۱ درصد از اکوسیستمهای دریایی به شدت تحت فشار قرار گرفتهاند. هالپرن توضیح داد «آن مقاله به ما گفت امروز کجا ایستادهایم؛ مقاله جدید نشان میدهد به کجا میرویم.»
کانونهای بحران: استوا و قطبها
ملانی فریزر و کیسی اوهارا، دو پژوهشگر همکار در این پروژه، بیان کردند که گرم شدن آبها و کاهش ذخایر ماهیگیری بزرگترین سهم را در آینده خواهند داشت. به باور آنان، نواحی استوایی بیشترین شتاب تغییرات را دارند، در حالی که قطبها که همین حالا سطح بالایی از فشار را تجربه میکنند، با شدت بیشتری مواجه خواهند شد.
آماندا لومبارد از دانشگاه نلسون ماندلا در آفریقای جنوبی نیز گفت «سواحل بیشترین بار فشار را خواهند کشید زیرا بیشترین استفاده انسان از اقیانوس در همین مناطق انجام میشود. اما همین نواحی جایی هستند که جوامع بیشترین ارزش غذایی و اقتصادی را از دریا دریافت میکنند.»
راهکارهای پیشگیری و مدیریت
نویسندگان این مقاله تأکید کردند که دو سیاست میتواند نقش کلیدی در کاهش فشارها ایفا کند: کاهش تغییرات اقلیمی و تقویت مدیریت شیلات. به علاوه، توجه ویژه به زیستگاههای حساس مانند تالابها، مانگروها و مردابهای نمکی میتواند از شدت بحران بکاهد.
هالپرن خاطرنشان کرد: «توانایی نگاه به آینده ابزاری قدرتمند برای برنامهریزی است. این مطالعه نسخه تجویزی نیست، بلکه هشداری جدی است. هنوز هم میتوان آینده را تغییر داد.»
این پژوهش که با حمایت «بنیاد ملی علوم آمریکا» انجام شده و در مجله Science منتشر شده است، تصویری نگرانکننده از آینده دریاها ترسیم میکند. اگر اقدامات جدی برای مهار گرمایش زمین و مدیریت پایدار منابع دریایی انجام نشود، تا سال ۲۰۵۰ اقیانوسها به نقطه بحرانی میرسند؛ نقطهای که هم حیات اکوسیستمهای دریایی و هم معیشت میلیاردها انسان را در معرض تهدید قرار خواهد داد.
نظر شما