به گزارش خبرگزاری ایمنا و به نقل از اسپیس، بر اساس این فرضیه، وقتی یک ستاره پرجرم سوخت هستهای خود را تمام میکند و به سیاهچاله فرو میریزد، بخشی از ماده آن به حبابهای انرژی تاریک تبدیل میشود. این فرایند میتواند توضیح دهد چرا قدرت انرژی تاریک در طول زمان تغییر کرده و با نرخ تولد و مرگ ستارهها همبستگی دارد. مدل استاندارد کیهانشناسی (ΛCDM) فرض میکند انرژی تاریک ثابت است، اما دادههای DESI نشان میدهد این مقدار ممکن است در گذشته متفاوت بوده باشد، این ایده حتی میتواند معمای جرم «نوترینوها» را حل کند؛ زیرا تبدیل باریونها (ماده معمولی) به انرژی تاریک، سهم نوترینوها را در بودجه ماده-انرژی کیهان منطقیتر میکند.
اگر این فرضیه تأیید شود، میتواند چندین «گیر» یا ناسازگاری در مدلهای فعلی کیهانشناسی را برطرف کند و دیدگاه ما نسبت به نقش سیاهچالهها و انرژی تاریک را دگرگون سازد. البته دانشمندان تأکید میکنند که برای اثبات آن، دادهها و بررسیهای بیشتری لازم است.
نظر شما