ایمان می‌رود، اما آبرو نه

به گزارش خبرگزاری ایمنا، از دیدگاه دینی، ناامیدی (یأس) حالتی است که در آن فرد از رحمت و فضل الهی یا از رسیدن به اهداف دنیوی و اخروی ناامید می‌شود و این حالت به شدت نکوهش شده است.

در ادامه فیلمی مشاهده می‌کنی که در آن شیخ اسماعیل رمضانی در سخنرانی خود با بیان خاطره‌ای می‌گوید: تو مسئول ناامیدی‌های خودت هستی.

ما فکر می‌کنیم یک صحنه یا اتفاق ناامیدکننده است یا نیست، اما در واقع انسان تصمیم می‌گیرد ناامید بشود یا نشود، برای همین است که خداوند متعال حالات احساسی را از تو می‌خواهد و می‌گوید نترس. می‌گوئیم خدایا این ترسناک است، اما خدا در قرآن می‌گوید نترس؛

می‌گوئیم خدایا اگر ترسناک بود چی؟ پروردگار می‌گوید ترسناک وجود ندارد...

این‌که تو بدانی آن چیزی که داری به اطرافت نسبت می‌دهی بیشتر کار خودت است، خیلی برای تو مسئولیت می‌آورد؛ چراکه تو مسئول غم‌ها و شادی‌هایت هستی.

شیخ اسماعیل رمضانی از مالک اشتر می‌گوید: زمانی که بر صورت مالک آشغال زدن، آیا او تحقیر شد؟ نه، اما اگر ما بودیم هزاران بار می‌گفتیم آبرویمان رفت، تحقیر شدیم، همه من را نگاه کردند، اما نگاه کنید، مالک اشتر بعد از این اتفاق به مسجد رفت و برای آن شخص دعا کرد، چرا؟! چون او فهمید که باید رحمش بیاید به گناهکار، او بیچاره است. اگر ما باشیم، می‌رویم پنجه بوکس می‌گیریم...

این روحانی در ادامه از زبان مرحوم آیت‌الله حائری نقل می‌کند: اگر یک نفر بالای دیوار باشد و بچه خود را بگذارد زیر پا و شروع کند به تو مشت زدن، تو نگران مشت‌هایی هستی که می‌خوری یا نگران بچه زیر پای او؟ مطمئناً نگران بچه خواهی بود. کسی که غیبت تو را می‌کند، ایمان خود و دستور خدا را زیر پا گذاشته است، نگران آن باش… اما ما بیشتر نگران آبروی خودمان هستیم؟ آبرو مگر می‌رود؟ ایمان می‌رود، اما آبرو نه.